ณด่านฟ้าเรือทางฟั่งซ้ายของเรือธงหมายเลข 1
หลินเฉิงยินอยู่ริบกาบซ้ายของเรือพร้อมกับเอามือจับราวไว้แน่นดวงตาของเขามองไปยังทะเล พร้อมกับคิดเรื่องราวของวันนี้ไปเรื่อย
หลังการที่หยูซานสิ่นสุดปฏิบัติการเรือธงลำนี้ ก็เข้าสู้โหมดเตือนภัยระดับสูงสุดทันที ด้วยการออกคำสั่งของฉางเหวินฉวนที่ฟิวขาด การ์ดจำนวนมากก็เดินราดตะเวนไปทั่วทุกหนทุกแห่ง เพื่อหาตัวมือรอบสังหาให้จงได้!
“บอกมาสิว่าเธอได้อะไรมาบ้าง?”
เมื่อเห็นว่าทีมราดตะเวนไม่ได้สนใจอะไรพวกเขาหลินเฉิงก็จุดบุหรี่ขึ้นมา พร้อมกับถามหยูซานที่กำลังซ่อนตัวอยู่
“หนูก็ไม่รู้หมือนกัน…” หยูซานเม้มปากแน่นและขมวดคิ้วเล็กน้อย”ดูจากการตอบโต้แล้ว ฉางเหวินฉวนดุดันมาก ต่อให้หนูออกไปสู้อย่างเต็มตัว ก็คงจะหาข้อได้เปรียบอะไรไปสู้กับเขาไม่ได้เลย! เหมือนเขาจะใช้แค่พลังของร่ายกายตัวเองมาต่อสู้ เหมือนกับว่าเขายังไม่ใช้พลังวิเศษอะไรเลยสักนิด จริงๆ แล้ว หนูก็ไม่รู้ว่าเขาใช้พลังวิเศษแล้วหรือไม่ แต่มันเหมือนกับว่าเขายังไม่ได้ใช้เลยสักนิดเดียว…”
“ใช้หรอ?”
หลินเฉิงพยักหน้าและถามกลับไป“งั้นเธอคิดว่าอะไรทำให้เหล็กพวกนั้นแตกกระจายได้หละ? เหมือนพลังของเขาจะคล้ายๆ กับพลังควบคุมโลหะเลยนะ?”
“หนูไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างงั้น!”
หยูซานส่ายหน้าทันทีที่ได้ยิน“พวกเราเผชิญหน้ากับผู้ใช้พลังควบคุมโลหะมาหลายครั้งแล้ว แต่ระดับพลังมันแตกต่างกันมาก ถ้าเขาเป็นผู้ใช้พลังควบคุมโลหะจริงและมีพลังขนาดนี้หนูคงไม่รอดแล้วหละ!” “จะว่าไปมันก็ใช่…”
เมื่อนึกย้อนถึงการต่อสู้เมื่อกี้หลินเฉิงก็เห็นด้วยกับสิ่งที่หยูซานคิด พวกเขาเห็นพลังควบคุมโลหะมาหลายรูปแบบแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นจรืง ก็เหมือนที่หยูซานว่าเธอคงตายไปแล้ว
แต่พลังควบคุมโลหะไม่สามารถทำให้โลหะระเบิดออกมาได้แบบนั้น
ยิ่งมองดูกี่ครั้งพลังที่พอจะเอามาเทียบเคียงได้ก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆนั้นทำให้ใครต่อใครที่ศึกษาพลังของฉางเหวินฉวนย่อมสับสนไปตามๆ กัน
“ตอนที่เธอต่อสู้กับเขาเธอพยายามที่จะฆ่าเขาบ้างไหม?”
เมื่อคิดไม่ออกจริงๆว่าหลังนั้นคือะไร หลินเฉิงก็เปลี่ยนประเด็นไปเป็นข้อมูลของการต่อสู้
ได้ยินแบบนั้นหยูซานก็เงียบไปสักพักก่อนที่ตะกระซิบ “หนูไม่ได้ทำค่ะ เพราะพี่หลินเน้นย้ำเอาไว้ว่าอย่าไปทำร้ายเขา แต่หนูไม่ได้คาดหวังว่าประสิทธิภาพการต่อสู้ของเขาอุกอาจขนาดนี่ หนูก็เลยเน้นไปที่การป้องกันตัวเสียมากกว่า…”
“ไม่เป็นไรฉันไม่ได้จะว่ากล่าวอะไรเธอหรอก!”
เห็นเสียงของหยูซานดูแย่ลงหลินเฉิงก็หัวเราะเบาๆ และพูดอย่างอ่อนโยน “ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไงกับสถานการณ์แบบนั้น”
“ค่ะ…”
เห็นหลินเฉิงไม่ได้จะโทษอะไรหยูซานก็เบาใจลงก่อนที่จะตอบกลับไป “ตัดสินใจอย่างไงสินะค่ะ? ก็ขึ้นอยู่กับพลังของหนูเองเลยว่าจะหลบได้ขนาดไหน แม้ระหว่างทางหนูจะลอบสังหารผู้ใช้พลังไปหลายคน แต่ฉางเหวินฉวนเป็นคนแรกเลยที่หนูไม่รู้ว่าจะจัดการกับเขาอย่างไงดี!”
“นั้นสินะ…”
หลินเฉิงถอนหายใจออกมาและถามกลับไป พร้อมกับมองไปยังท้องทะเลและจมดิ่งสู่ห้วงแห่งความคิด
แม้หยูซานจะได้ข้อมูลอะไรมาไม่มากแต่เขาก็พอที่จะประเมิณพลังของฉางเหวินฉวนจากสิ่งที่เขาเห็นในตอนท้ายของการต่อสู้ได้บ้างแล้ว!
แม้จะยังไม่รู้ว่าเป็นพลังอะไรแต่เขามั่นใจว่าเขาใช้พลังไปเกือบทั้งหมดแล้ว เทียบกับคนทั้งกองทัพแล้ว มีน้อยคนมากที่น่าจะสู้กับเขาได้!
พลังที่สามารถระเบิดเหล็กให้กระจายตัวออกเป็นกระสุนได้นั้นเป็นพลังที่มีประโยชน์มากบางทีอยาจจะยังมีอะไรซ้อนอยู่อีกก็เป็นไปได้!
ในมุมมองของหลินเฉิงฉางเหวินฉวนอาจจะแกร่งที่สุดแล้วตั้งแต่เห็นมา ไม่นับผู้หญิงที่เขาเจอในหุบเขาฟีนิกส์!
เมื่อคิดหาวิธีต่อสู้กับพลังนี้หลินเฉิงถึงกับเอามือก่ายหน้าผาก และโยนก้นบนหรี่ทิ้งลงน้ำอีกครั้ง “ดีมาก!แม้ว่าเราจะยังไม่รู้ว่าพลังนั้นคืออะไรกันแน่ แต่พวกเราก็มั่นใจกับอะไรหลายๆ เรื่องได้แล้ว…”
พูดจบหลินเฉิงก็มองไปยังยามที่กำลังลาดรตะเวนอยู่มีกลุ่มหนึ่งกำลังจะเดินไปแถวๆ หยูซาน เขาจึงรีบเตือนเธอ “เธอซ่อนตัวไว้นะ อย่างให้ใครเห็น หลังจากที่เรากลับไปได้แล้ว เราจะวางแผนมอบของขวัญชุดใหญ่ให้ท่านรองผบ. คนนี้อีกที!”
เมื่อบอกให้หยูซานออกไปซ่อนตัวได้อย่างอิสระเธอก็เดินออกไปทันที
“พ่อหนุ่มตรงนั้นหยุดก่อน!”
แม้จะทำตัวให้ไม่น่าสงสัยแล้วเขาก็ได้ยิยเสียงตะโกนเรียกจากข้างหลัง เขารีบหันไปและพบกับชายร่างใหญ่สามคนกล้ามเป็นมัดๆ เดินเข้ามาหา
หลินเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามหลับไป“มีเรื่องอะไรหรอ?”
ได้ยินแบบนั้นชายร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงกลางก็รู้แปลกๆตามปกติแล้ว ใครก็ตามที่ถูกชายร่างใหญ่ 3 คนล้อม ต้องกลัวเป็นธรรมดา แต่หน้าใหม่ไฟแรงคนนี้กลับไม่กลัวอะไรเลย?
คิดได้แบบนั้นชายร่างใหญ่ก็เอามือตบไหล่หลินเฉิงพร้อมกับพูด “พ่อหนุ่มหน้าขาวนายเป็นใครกันหละ?”
“นายจะรู้ไปทำไม?”
เห็นอีกฝั่งไม่ได้มาดีแน่ๆหลินเฉิงก็ส่ายหน้าอย่างดูถูก
“เห้ยจะมากไปป่าวห๊ะ?”
เห็นหลินเฉิงไม่ยอมมองหน้าตรงๆชายหัวล้านก็ดูไม่พอใจเอามากๆ เขากำหมัดขึ้นแล้วจะซัดใส่หลินเฉิง!
ไม่รอให้หมัดกระทบหลินเฉิงก็เตะไปกลางเป้าของชายคนนั้นทันที!
ปุ๊ก!
“ไม่นะไอน้องชาย!!!”
หลังจากที่ถูกเตะผ่าหมากอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างใหญ่โตร่างนั้นก็กระเด็นไปไกลกว่า 10เมตร กระแทกกับกำแพงข้างหลังพวกเขา!
“มีอะไรจะพูดก็พูดมาอย่างก้าวเข้ามา ฉันเป็นคนความอดทนต่ำมากๆ ฉันแนะนำให้พวกนายทำตัวง่ายๆ ดีกว่านะ!”
หลังจากที่เตะชายหัวล้านกระเด็นออกไปเขาไม่มองชายคนนั้นที่กำลังกุมเป้าอย่างหน้าอนาถ และพูดกับชายที่ยังยืนอยู่อีกสองคน!
—————————-SC: บทที่ 371 แก้แค้นให้กับประชาชน