กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 563
เพื่อพลิกสถานการณ์ เจคนึกถึงชื่อมาทิลด้าชื่อที่แอรอนใช้เยาะเย้ยจาค็อบ เขาเลยแสร้งทำเป็นสงสัยและถามว่า “พ่อครับ มาทิลด้าที่พ่อพูดถึงก่อนหน้านี้เป็นใครกันเหรอครับ? พวกคุณดูสนิทสนมกับเธอมาก ผมก็เลยสงสัย…”
แอรอนชำเลืองมองจาค็อบและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มาทิลด้า ฮอลล์เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในกลุ่มเรา มีเด็กผู้ชายมากมายตกหลุมรักเธอ อันที่จริงแล้วถ้าเอาคนที่ชื่นชอบเธอมาเข้าคิวกัน ก็จะวนรอบมหาวิทยาลัยได้สองรอบเลยแหละ”
จากนั้นแอรอนจงใจขึ้นเสียงและหัวเราะ “แต่ในที่สุดนะ มาทิลด้าคงถูกสะกดจิตหรือโดนอะไรเข้าสักอย่างมั้ง เพราะเธอเลือกจาค็อบ! และเพราะเขาได้รักกับผู้หญิงที่สวยและโด่งดังที่สุดในโรงเรียน เขาจึงต้องคอยหลบหลีกผู้คนเพราะกลัวว่าจะถูกซุ่มโจมตีน่ะ ฮ่า ๆ”
“แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นต่อครับ?”
เป็นอีกครั้งที่แอรอนมองจาค็อบและหัวเราะคิกคัก “จากนั้น มาทิลด้าก็ทิ้งจาค็อบและบินไปอเมริกาอย่างไม่กลับมาอีกเลยไงล่ะ”
เขาก็หันไปหาจาค็อบและถามด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า “โธ่ จาค็อบ รู้ไหมว่าทำไม มาทิลด้าถึงเลิกกับนาย?”
จาค็อบตะโกนใส่ “มันไม่ใช่เรื่องของนาย”
แอรอนหัวเราะกับปฏิกิริยาของเขา “ให้ฉันบอกเถอะนะ มาทิลด้า เธอก็แค่หงุดหงิดที่มีคนนับไม่ถ้วนตามจีบเธอ เธอจึงหาแฟนปลอม ๆ เพื่อหลบหลีกพวกตามตื้อน่ารำคาญพวกนั้น เธอก็เลยไปเลือกานยไงล่ะ เพราะนายเป็นคนเดียวที่อยู่ในเงาและไม่ได้โดดเด่นอะไรเลย แต่หลังจากนั้นพอเธอใช้นายเป็นเครื่องมือเสร็จ เธอก็ทิ้งนายไว้และไปต่างประเทศยังไงล่ะ! ฮ่า ๆ ๆ !”
จาค็อบตะโกนอย่างโกรธจัด “หุบปากซะ! ฉันกับมาทิลด้าเลิกกันเพราะ…”
เขาไม่สามารถพูดประโยคต่อได้
การแสดงออกของเขาเปลี่ยนจากความโกรธแค้นเป็นความโศกเศร้าเสียใจและว่างเปล่า เขาก้มหน้าลง ถอนหายใจเบา ๆ แล้วโบกมือปัด “ลืม ๆ มันไปเถอะ ปล่อยเรื่องนั้นไปซะ”
“เอ้า อย่าเพิ่งสิ!” แอรอนพูดอย่างจริงจัง “อย่าพูดไม่จบแบบนั้นสิ! บอกเรามาว่าทำไมนายถึงเลิกกัน? มันไม่ใช่เพราะเธอใช้งานนายเสร็จแล้วเหรอ?”
“ไม่ใช่แน่นอน!”
“งั้นก็บอกมา!”
“มันเป็นเรื่องของเรา นายอย่ามายุ่งเรื่องของเราเลยจะดีกว่า”
แอรอนทำเสียงคลิ๊กลิ้นด้วยความรำคาญและพูดว่า “ในความคิดของฉันนะ ฉันว่านายอายเกินกว่าจะยอมรับว่าถูกหลอกมากกว่า!”
จาค็อบโบกมือปัดอย่างเศร้าใจ “จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ฉันไม่มีความเห็นอยู่แล้ว”
“นี่นาย…” แอรอนไม่ได้คาดคิดว่าจาค็อบจะขอสงบศึกเร็วแบบนี้และเขายังคงปลุกปั่นจาค็อบด้วยการกลอกตาใส่ แต่เขากลับรู้สึกราวกับว่าเขานั้นชกอากาศแทนที่จะเป็นกระสอบทราย
ในเวลานี้ มีผู้คนเข้ามาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และในไม่ช้า ก็มีผู้ชายมากกว่ายี่สิบคนที่มารวมกันที่ประตู
จาค็อบพูดถูก คนที่มาในงานคืนสู่เหย้าล้วนเป็นผู้ชายทั้งหมด
เพื่อนผู้มีอายุเหล่านี้ดูเหมือนจะมีมิตรภาพที่จริงใจต่อกัน เมื่อพวกเขาเริ่มคุยกัน ชาร์ลีก็สังเกตเห็นว่าบางคนก็เริ่มมีน้ำตาคลอ
เอริคซึ่งเข้ามาหาจาค็อบเป็นคนแรก เข้ามาหาพวกเขาและพูดว่า “พวกนาย ไปยืนอะไรตรงนั้น มาคุยกันสิ”
แอรอนพยักหน้า “ได้เลย เราไปคุยกันที่ห้องเรียนเก่าของเรากันดีกว่า คุณลีเขาไม่ค่อยสบาย คงจะต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะมาถึง เราเข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ”