เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 352
คนรับใช้ของตระกูลเหอที่อยู่ข้างๆต่างตกตะลึง
เขาอยู่ตระกูลเหอมานานขนาดนี้ ดูแลแขกผู้มีเกียรติมาตั้งเท่าไหร่
แต่คนแปลกอย่างหลันซินเนี่ย เขาเห็นเป็นครั้งแรก
แต่ถึงยังไงหลันซินก็เป็นแขก ตัวเองเป็นแค่คนรับใช้เล็กๆคนหนึ่งของตระกูลเหอ ก็เลยเทไวน์แดงให้หลันซินไปหนึ่งแก้ว
หลันซินดื่มไวน์แดงไปในทีเดียว
เอ่อ!
ทันใดนั้น
เรอออกมาอย่างเสียงดังฟังชัด
หลันซินอดไม่ได้ที่จะพูด “ไวน์ดี!”
ดูถึงที่นี่
เหอเซิ่งหงและคนอื่นๆ รู้สึกอาหารบนโต๊ะไม่อร่อยกะทันหัน
กินข้าวกับผู้งหญิงที่หยาบคายแบบนี้ กินไม่ลงจริงๆ!
เย่เมิ่งเหยียนนั่งข้างหยางเฟิง พูดด้วยสีหน้าที่อาย “ที่รัก ขอโทษนะ แม่ฉันทำให้คุณขายหน้า!”
หยางเฟิงพูดอย่างเฉยเมย “ไม่เป็นไร! แม่คุณก็คือแม่ฉัน ฉันจะโกรธได้ยังไง?”
สำหรับหลันซิน หยางเฟิงชินกับมันมานานแล้ว
ถ้าจะโกรธจริงๆ
หลันซินกลายเป็นคนตายไปนานแล้ว!
และยิ่งกว่านั้น
ไม่ว่าหลันซินจะเป็นยังไง
เธอก็ยังเป็นแม่ยายของตัวเอง!
ในเมื่อไม่มีอารมณ์กินข้าวแล้ว
งั้นก็คุยกันตรงๆเลย!
“คุณหยาง ไม่ทราบว่าคุณมาเมืองกาสิโนครั้งนี้เพื่อเรื่องอะไร?” เหอเซิ่งหงคิดสักครู่ แล้วเอ่ยปากพูดช้าๆด้วยรอยยิ้ม
แต่แค่ในรอยยิ้มนั้น เหมือนมีมีดคมซ่อนอยู่ในนั้น!
หยางเฟิงเขย่าแก้วไวน์แดงในมือแล้วพูดนิ่งๆ “ไม่มีอะไร! ก่อนหน้านี้แม่ยายฉันถูกคนของเกรฟ กาสิโนกักขังไว้ ที่ฉันมาครั้งนี้ เพื่อช่วยแม่ยายฉันโดยเฉพาะ”
เมื่อได้ยิน
ตูม!
เหอเซิ่งหงชกด้วยมือ พูดด้วยความโมโห “มีเรื่องแบบนี้ด้วย! คนของเกรฟ กาสิโนนี้ช่างกล้าจริงๆเลย! คุณหยาง ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ฉันจะจัดการให้คุณเป็นอย่างดีแน่นอน!”
หยางเฟิงเยาะเย้ยในใจ
ไอ้แก่
การแสดงไม่เลวนี่
หยางเฟิงยิ้มเบาๆ “ไม่ต้องหรอก! เกรฟ กาสิโนถูกปิดแล้ว เย่ซิงคนรับผิดชอบกาสิโนก็ถูกจับแล้ว!”
“งั้นก็ดีแล้ว!”
สีหน้าของเหอเซิ่งหงดีขึ้น “เกรฟ กาสิโนนี้กับเย่ซิง เป็นแกะดำของเมืองกาสิโนเรา! ถึงแม้คุณไม่จับมัน ฉันก็จะไม่ปล่อยมันแน่ ไม่มีทางยอมให้มีแกะดำแบบนี้อยู่ในเมืองกาสิโนแน่นอน!”
หลันซินที่กำลังกินหอยเป๋าฮื้อ เงยหน้าขึ้นพูดด้วย “คุณเหอ คุณพูดถูก! เย่ซิงนี้เลวจริงๆ พวกเขาไม่ใช่แค่กักขังฉัน ยังไม่ให้ฉันกินอิ่มด้วย แม้กระทั่งไปเข้าห้องน้ำยังให้คนตามฉันไป……”
พูดถึงเรื่องที่ผ่านมานี้
หลันซินพูดไปร้องไห้ไป
หลายคืนหลายวันก็พูดไม่จบ
เออ?
เมื่อดูถึงที่นี่ เหอเซิ่งหงก็ตกตะลึง
เขาแค่แสดงเท่านั้นแหละ
หลันซินนี้ ทำจริงจังไปได้?
“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ พวกเขายังปล่อยเงินกู้นอกระบบ ทำให้ฉันแพ้ไปหนึ่งพันล้าน……”
พูดถึง หลันซินก็มองเหอเซิ่งหงอย่างน่าสงสาร “คุณเหอดูสิ คุณเป็นเจ้าพนัน ส่วนฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง หนึ่งพันล้านนั่น นั่นคือเงินเก็บทั้งหมดของฉัน……”
เมื่อเห็นหลันซินที่ท่าทางสงสารตัวเอง
เหอเซิ่งหงรู้สึกตัวเองขนลุกไปทั้งตัว
เขามีชีวิตอยู่มาหกสิบกว่าปี เป็นครั้งแรกที่เห็นคนแปลกแบบนี้
คุณแพ้ไปหนึ่งพันล้าน มาบอกกับฉันทำไม!
หรืออยากให้ฉันให้เงินคุณหนึ่งพันล้านเหรอ?
เย่เมิ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะตะโกนเรียก “แม่ พอได้แล้ว! กินข้าวยังปิดปากแม่ไม่ได้!”
เธอโกรธแล้วจริงๆ
หลันซินนี้ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ!
มีแม่แบบนี้ ถือว่าตัวเองซวยมาแปดชาติก็แล้วกัน!
หลันซินจ้องเย่เมิ่งเหยียนไปทีหนึ่ง แล้วพูด “ไอ้เด็กบ้านี่ ฉันแค่สานสารทุกข์หน่อยไม่ได้หรือไง? ตอนนี้ในตัวฉันไม่มีเงินสักนิดแล้ว แกจะให้ฉันอยู่ยังไง!”