บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 507
“ทำไมฉันต้องเดิมพันกับนายด้วยล่ะ? ฉันตัดสินใจเองได้ว่า ฉันต้องการชีวิตของฉันให้เป็นไปยังไง นายไม่สามารถควบคุมมันได้หรอก” เมเดลีนตอบห้วน ๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจเช่นกัน
“แล้วนายก็ไม่จำเป็นต้องเซ็นเอกสารอีก เพราะฉันสามารถยื่นอุทธรณ์ได้เนื่องจากเราแยกทางกันมานานกว่าสองปี ส่วนเรื่องผู้ได้สิทธิ์การดูแลแจ็ค ฉันจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด”
เมเดลีนหมุนตัวหันหลังให้และเดินจากไป
เอโลอิสและฌอนที่ยังคงยืนรออยู่ข้าง ๆ ทำอะไรไม่ได้ เมื่อเห็นเมเดลีนทิ้งเจเรมี่แล้วจากไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ในขณะที่เจเรมี่เป็นลูกเขยของพวกเขา แต่เขาก็ได้ทำร้ายเมเดลีนอย่างที่สุดเช่นกัน
พวกเขาไม่มีสิทธิ์ตำหนิเจเรมี่ เพราะความผิดพลาดของพวกเขาเลวร้ายยิ่งกว่าสำหรับการเป็นพ่อแม่ที่เคยทำร้ายเธอ
…
คดีของเมเรดิธติดเทรนด์อย่างรวดเร็ว ทำให้ชาวเน็ตจำนวนมากไม่พอใจกับบุคลิกที่โหดเหี้ยมของเธอ
ในขณะที่โรสและจอห์นซ่อนตัวอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่ง ตัวของพวกเขาสั่นด้วยความโกรธเมื่อดูข่าวคดีในศาลของเมเรดิธ พวกเขาทิ้งรีโมทลงบนพื้นในทันที
“บทลงโทษของเมเรดิธกำลังจะถูกตัดสินภายในหนึ่งเดือน! เราควรทำอะไรดี? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจเรมี่จะมีหลักฐานชิ้นนี้ซ่อนอยู่กับเขา!” โรสคร่ำครวญอย่างไม่สบายใจ
จอห์นที่กำลังนิ่งเงียบไปชั่วขณะ เขาถูกกระตุ้นจากโรส “พูดอะไรสักอย่างสิ!”
“คุณต้องการให้ผมพูดอะไร? ให้บอกว่าเราควรทำให้เธอรอดพ้นออกจากคุกเหรอ?” จอห์นทำท่าเปิดฝ่ามือของเขาอย่างช่วยไม่ได้
“งั้นคุณจะยืนดูเมเรดิธตายเหรอ? เธอยังคงเป็นลูกสาวของเราอยู่นะ” โรสขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “ช่างเป็นลูกสาวที่ไร้ประโยชน์ เมเรดิธใช้เวลาหลายปีกับเจเรมี่ และคุณกำลังบอกฉันว่าเธอไม่เคยเข้าใจผู้ชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำแบบนี้เหรอ? เธอคงไม่ต้องถูกยิงตายถ้าเธอมีประโยชน์มากกว่านี้สักหน่อย!”
“แล้วการพูดมาทั้งหมดนี่ มันดูมีประโยชน์ยังไงในเมื่อเมเรดิธฆ่าคนไปตั้งสองคน? คุณคาดหวังให้เราช่วยเธอยังไงกันล่ะ?” จอห์นไม่แสดงความต้องการที่อยากจะช่วยเมเรดิธ “เราได้ทำทุกอย่างที่ทำได้ไปหมดแล้ว เมเรดิธโง่เองที่สารภาพว่าฆ่าบริทนีย์ในศาล!”
โรสขมวดคิ้วและกำหมัดแน่นด้วยความขุ่นเคือง
“ที่ผ่านมาเมเรดิธสนิทสนมกับคุณนายวิทแมน และคุณนายมอนต์โกเมอรีมาก เราเกือบจะได้ใช้ชีวิตที่เหลือโดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงินในธนาคาร! ใครจะคิดว่านังตัวดีนั่นจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง? สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นหากไม่มีเธอ!”
ความโกรธของจอห์นก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน “ถูกต้อง! ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ! เธอคือคนที่ทำร้ายเมเรดิธ ดังนั้นเธอจึงเป็นคนที่สมควรตาย!”
“ใช่! ถ้าลูกสาวของเราไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไม่ปล่อยให้นังผู้หญิงสารเลวคนนี้เป็นอิสระเช่นกัน!” ดวงตาของโรสสะท้อนไปด้วยประกายของความดุร้าย
จอห์นเด้งตัวขึ้นไปยืนข้างโรส “คุณมีอะไรในใจเหรอ?”
มุมปากของโรสเอียงเป็นแนวระดับที่แสดงถึงความน่ากลัว “สองชีวิตจะต้องชดใช้สำหรับลูกสาวของฉัน!”
…
ขณะเดียวกันนั้นหัวใจของเมเดลีนรู้สึกเบาโล่งโปร่งสบายขึ้นมาก เมื่อปัญหาของเมเรดิธสิ้นสุดลง
ทั้งหมดที่เธอต้องทำคือพาแจ็คสันไปจากที่นี่ และเริ่มต้นชีวิตใหม่
เธอกลับมาถึงคฤหาสน์เพื่อทำอาหารเช้าให้แจ็คสันในเช้าวันรุ่งขึ้น และขึ้นรถของเจเรมี่เพื่อที่พวกเขาจะได้ไปส่งแจ็คสันไปโรงเรียนอนุบาล
เจเรมี่เสนอความต้องการที่จะไปส่งเมเดลีนต่อที่ทำงาน แต่เธอกลับปฏิเสธ
เมื่อเมเดลีนยืนอยู่ข้าง ๆ เซ็นเอกสารซะเถอะ ศาลจะยังคงพิจารณาการหย่าร้างแม้ว่านายจะไม่ได้ลงนามก็ตาม”
ชายคนนั้นตอบด้วยรอยยิ้มที่เคร่งขรึมว่า “ฉันจะต่อเวลาทุกวันเพื่อที่จะมีเธอเป็นภรรยาของฉัน ฉันไม่อยากปล่อยเธอไป ลินนี่ ฉันไม่ต้องการให้แจ็คไปด้วย”
“มันช่างเป็นคำพูดที่น่าประทับใจจริง ๆ คุณวิทแมน” เมเดลีนตอบอย่างประชดประชัน “น่าเสียดายที่คำพูดของนายพูดช้าไปเพียงไม่กี่ปีก็เท่านั้น”
เมเดลีนเย้ยหยันและหันกลับไปอย่างเย็นชา ปล่อยให้เจเรมี่ยืนนิ่งอยู่คนเดียวตรงนั้น ในขณะที่เขาเฝ้าดูร่างของเมเดลีนเดินจากไปขณะที่หัวใจของเขาห่อเหี่ยวลง
เมื่อกลับมาที่ช็อปของเธอ เธอเปิดงานโน้ตบุ๊คทำงานไปเรื่อย ๆ จากนั้นเมาส์คอมของเมเดลีนชี้ตรงไฟล์นิรนามพวกนั้น หลังจากที่เธอทำงานเสร็จ
เมื่อไล่ดูรายการเอกสารในไฟล์นั้นแล้ว เธอก็มั่นใจว่านี่เป็นบันทึกประจำวันที่เจเรมี่ที่เก็บไว้ตลอดสามปีที่ผ่านมา
นับตั้งแต่ที่เธอเอาไฟล์มาลงไว้ครั้งแรก เธอก็ยังไม่มีความกล้าที่จะเปิดเอกสารชิ้นต่อไปขึ้นมาอ่าน