บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 508
ทันใดนั้น ข้อความแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์ของเธอ
เมื่อเธอแตะเข้าไปอ่าน เมเดลีนก็รู้ได้เลยว่าเฟลิเป้ได้ทำการยึดคฤหาสน์วิทแมนสำเร็จในที่สุด
เธอรีบไปยังคฤหาสน์วิทแมน แต่มันก็สายไปแล้วเธอพบเพียงประตูที่ปิดสนิท เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอเริ่มเย็นลง
ทั้ง ๆ ที่เธอกำลังยืนอยู่ข้างประตู ทั้งหมดที่มีในใจของเมเดลีนก็คือท่านอาวุโสแห่งวิทแมนที่สนับสนุนและปกป้องเธออย่างเงียบ ๆ มาโดยตลอด
“คุณปู่…”
เธอคิดกับตัวเองอยู่สักพัก หลังจากถามหาถึงที่อยู่ปัจจุบันของท่านปู่วิทแมนแล้ว เมเดลีนก็ขับรถไปทันที
เธอมาถึงย่านไฮเอนด์แถวชานเมือง
การสูญเสียบริษัทวิทแมนไปไม่ได้ทำให้เจเรมี่ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง เพราะดูเหมือนว่าเขายังมีเงินเก็บอยู่พอสมควร
เมเดลีนจอดรถของเธอและเตรียมพร้อมที่จะเข้าไปข้างใน แต่เมื่อได้ยินว่ามีคนตะโกนชื่อเธอจากด้านหลัง “เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด!”
เป็นเสียงที่เมเดลีนฟังดูคุ้นเคย
เมื่อหันหลังกลับไปมอง เธอได้พบกับคาเลนวิ่งเข้ามาหาเธอด้วยความโกรธ โดยที่มีอีวอนเดินตามมาด้วย
“แกกล้ามาที่นี่ได้ยังไง นังเมเดลีน? นี่แกคิดว่ายังทำร้ายเราไม่พออีกเหรอ? เมื่อไหร่แกถึงจะพอใจ หรือจนกว่าแกกับเฟลิเป้จะบังคับให้เราจนตรอก? ทำไมแกถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้?!”
คาเลนชี้นิ้วไปที่เมเดลีนด้วยความโกรธ เมื่อรู้ว่าตอนนี้พวกเขากำลังดึงดูดความสนใจจากผู้คนที่เดินสัญจรไปมา อีวอนน์จึงเริ่มมีส่วนร่วมในการพูดกล่าวหาเธอครั้งนี้ด้วย
“ที่เธอทำมันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ วีล่า? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เธอร่วมมือกับชายคนอื่นเพื่อขโมยทรัพย์สินทั้งหมดของเจเรมี่! เธอช่างไร้มนุษยธรรมจริง ๆ!”
คนเดินถนนและชาวบ้านบริเวณนั้นที่เดินผ่านไปมาเริ่มรวมตัวกัน และกระซิบกันเองขณะเข้าไปในที่เกิดเหตุ
ขณะที่เมเดลีนเริ่มหันไปหาคาเลนและอีวอนน์ด้วยท่าทางที่ไม่ประทับใจมากนัก “ฉัน ทำร้ายคุณเนี่ยนะ? ฉันโหดร้าย เหรอ?”
เธอยิ้ม
“แม่สามีที่รักของฉัน บางทีฉันควรเตือนคุณนะว่า คุณเคยรวมพลังกับผู้หญิงคนอื่นเพื่อให้หล่อนมาแทนที่ฉันในฐานะภรรยาของสามีฉัน หืม? คุณเคยทำร้ายและดุด่าฉันด้วยความตั้งใจ ในขณะที่สร้างโอกาสให้ผู้หญิงคนนั้นใช้เวลากับสามีของฉัน นี่คุณลืมตอนที่คุณฟังคำโกหกของผู้หญิงคนนั้น แล้วผลักฉันลงไปที่พื้นไปด้วยหรือเปล่า? หน้าผากของฉันเคยมีเลือดออกเพราะคุณ คุณจำไม่ได้เหรอ?”
ในขณะนั้น คนรอบ ๆ ก็เริ่มเข้าข้างเมเดลีนทันที
“ว้าว แม่ผัวแบบนี้ยังมีตัวตนอยู่อีกเหรอ?”
“ฉันคงตบนางไปนานแล้ว ถ้าฉันเป็นเธอ”
“ถูกต้อง! แม่สามีแบบไหนกันที่จะเข้าข้างเมียน้อยแทนลูกสะใภ้? นี่มันช่างเลวร้าย!”
“…” โดยไม่คาดคิดว่าสถานการณ์จะพลิกกลับเช่นนี้ คาเลนเริ่มหน้าแดงเพราะความหงุดหงิด “เธอกำลังพูดอะไร เมเดลีน? ฉันไปตบตีเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? อย่าทำตัวเป็นเหยื่อผู้น่าสงสารเพื่อที่คนอื่นจะได้เห็นใจเธอเลย!”
“ภรรยาของผมไม่ได้ทำ ทุกสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง” เจเรมี่ได้ปรากฏตัวขึ้น และยืนต่อหน้าเมเดลีนเพื่อปกป้องเธอ เขาเรียกเธอว่าภรรยาของเขา
คาเลนและอีวอนถึงกับตกตะลึง สีหน้าของพวกเธอแสดงแดงด้วยความอับอาย เมื่อคนรอบข้างทั้งหมดเริ่มชี้นิ้วมาที่พวกเธอ
เจเรมี่หันไปหาเมเดลีนด้วยท่าทางที่อ่อนโยน “เธออยากมาหาคุณปู่อย่างนั้นเหรอ?”
แค่มองเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เขารู้ว่าเธอมีบางอย่างในใจ
เมเดลีนไม่ได้ปฏิเสธกับคำพูดเขา
“คุณปู่ไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกนะ ฉันสามารถพาเธอไปเจอได้ ถ้าเธอต้องการพบเขา” เจเรมี่พูดขณะที่เขาชี้ไปที่รถของเมเดลีนข้างถนน “ถึงแม้ว่า เธอจะต้องเป็นคนขับนะ”
เธอมองเจเรมี่อย่างสับสน แต่ไม่ได้ถามต่อและหันกลับไป “เราไปกันเถอะ”
เจเรมี่ยิ้ม และเดินตามเธอไป เขาปล่อยให้คาเลนและอีวอนส่งเสียงตะโกนเรียกและเขาก็หันหน้าหนี
เจเรมี่ไม่เคยเห็นเมเดลีนขับรถมาก่อน การได้นั่งเบาะผู้โดยสารเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจ ซึ่งมันเป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งที่เตือนใจเขาถึงความโหดร้ายที่เขาเคยมีมา ในตอนที่เขาห้ามไม่ให้เมเดลีนนั่งอยู่ในรถของเขา
เมื่อรู้สึกว่าเจเรมี่จ้องมองมาที่เธอ เมเดลีนก็ทำเหมือนไม่สนใจมันและสตาร์ทรถ แต่โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นก่อนที่เธอจะได้ขับออกไป
เมื่อเธอดูหมายเลขผู้โทรเข้ามา เมเดลีนรีบหยิบโทรศัพท์มารับสายโดยไม่คิดอะไรเลย สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเมื่อเธอฟังคำพูดจากปลายสาย ความกลัวและความไม่สบายใจเข้ามาเติมเต็มดวงตาของเธอ