ตอนที่ 446 : ตอบโต้ด้วยมีม
บนเรือลาดตระเวน ..
นักรบเต๋ เปาผิงและเฟิงหยางซียังคงวนเวียนอยู่กับการเฝ้าดูสถานการณ์ แต่เนื่องจาก มีหมอกหนาจึงทําให้พวกเขามองเห็นได้ไม่ชัด
“บ้าเอ้ย! ใครมันเป็นคนตั้งเกราะบังตาที่ซับซ้อนนี้ขึ้นมา!?” นักรบชุดดําพึมพํา “พวกเขาทําอะไรกัน!?”
“แล้วสาวๆ พวกนั่นละ? ท่านสามารถเข้าถึงพวกเธอได้หรือไม่?” ปรมาจารย์เปาผิงถาม
“แน่สิ!” เพิ่งหยางซีกล่าวพลางใช้หยกสื่อสาร “พวกเธอรายงานว่าแถวนั้นมีเหตุการณ์เล็กๆเกิดขึ้น”
“เหตุการณ์เล็กๆ? พวกเธอจัดการมันได้มั้ย?”
“เธอบอกไม่มีปัญหา” อ่านข้อความบนหยกพลางตอบ
“ไม่มีปัญหาก็ดีแล้ว” นักรบเต่ชุดดําถอนหายใจ
ขณะเดียวกันอีกด้านของคําว่า “ไม่มีปัญหา
หนานกงชูที่นั่งสั่นคลอนอยู่ในม่านแสงที่เต็มไปด้วยสมบัติทางจิตวิญญาณอันแตกสลายของเขาล้อมรอบตัวดาบเล็มเล็กที่ดูทรงพลังในตอนนี้มันกลับเปล่งแสงสลัวราวกับกําลังจะหมดแรงลงทุกที่แววตาที่ท่าของเขาดูไม่เรียบร้อยและหวาดกลัวต่างจากครั้งแรก
“เด็กน้อย อย่าหยิ่งผยองนักผู้อาวุโสมาเมื่อไรละก็ข้าจะได้ออกไปแน่!” เขาตะโกนด้วยความกล้าหาญอันจอมปลอม
ปัง! ปัง! ปัง! พลังของโทเค็นกําลังทุบกําลังม่านแสงเพื่อส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือขณะเดียวกันดาบเลืมเล็กของเขาที่มีพลังมากในตอนแรกแสงในตัวมันค่อยๆ ดับลงและเงียบเฉียบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
เวลาเดียวกันผู้อาวุโสตั้งโต๊ะกลมจับเข่าคุยกันบนเรือ “อืม …. เมื่อเจ็ดสาวบอกว่ามันไม่มีปัญหาอะไรพวกเราก็สบายใจ มาดื่มไวน์กันเถอะ!”
ถึงอย่างนั้น พวกเขามองไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายใต้เกราะบังตา
“เราเฝ้าติดตามเด็กผู้หญิงจากตระกูลเจียงมาเป็นเวลานานแล้ว เราต้องพักบ้าง”
โทเค็นที่เหลือพลังอันริบหรี่ในมือของหนานกงชูวยังคงรอได้รับการช่วยเหลือ
สามนาทีต่อเสียงกรีดร้องดังขึ้น
“เราทําเช่นนี้จะดีหรอ .. ศิษย์พี่” เด็กสาวชุดเขียวตัวสั้นเมื่อมองย้อนกลับไปยังส่วนลึกของปา
“จะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นหรือเปล่า?”
หญิงสาวอีกคนพูดด้วยความใจเย็น “ไม่ต้องกังวลหรอกคนในตระกูลหนานกงไม่ฆ่าคนในตระกูลเจึงหรอก ข้าคิดว่าหนานกงชูวบ้าไปแล้วที่ปลดปล่อยพลังไปอย่างเต็มที่แต่แล้วเขาตั้งหากที่ถูกบังคับจนจนมุม”
ท้ายที่สุดแล้วหากพวกเขาฆ่าคนจากตระกูลใหญ่มันจะไม่เพียงสร้างความขุ่นเคืองต่อตระกูลเท่านั้นแต่ยังรวมไปถึงสร้างปัญหาให้แก่สํานักสวรรค์ด้วย ทั้งๆ ที่ทุกคนต่างก็รู้ว่าการเข้าร่วมการสอบเข้าครั้งนี้จะต้องมีการทะเลาะหรือแตกกัน แต่เพื่อเข้าชิงที่นั่งที่ดีที่สุดทุกคนจึงต้องจํายอม
“เสียงกรีดร้องของหนานกงชูวยังคงดังก้อง ” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม
“ หมายความว่าไง?”
“หมายความว่าเด็กคนนั้นยังลงโทษเขาไม่หยุดยังไงละ” เธอพูดอย่างใจเย็น “ข้าอยากจะเอาชนะเขามานานแล้ว เราอาจช่วยเธอได้”
” หญิงสาวชุดเขียวเงียบไปครู่หนึ่ง “ท่านคงมีประสบการณ์เรื่องนี้”
จากนั้นไม่นานพวกเขาเห็นเจียงเสี่ยวหยูและหลี่หลันเหลียวกําลังเดินออกจากป่า
“เสี่ยวหยู เราเอาชนะเขาด้วยอะไรที่ไร้เหตุผลแบบนั้นจริงน่ะหรอ?”
“ทําไมละ?” เจียงเสี่ยวหยูพูดด้วยเสียงไม่พอใจ “อย่างที่เจ้านายเคยบอกใครมันโอหังต้องโดนสั่งสอน!”
คําพูดของเธอทําให้คนสองคนจากสํานักสวรรค์หน้ากระตุก ..
“น่าเสียดายที่จ้ายังไม่ได้ใช้เทคนิคทั้งหมด ” เจียงเสี่ยวหยูเหยียดแขนของเธอ “ขอบคุณที่พวกเจ้าทําเมื่อกี้นี้”
“โอ้ …. พวกเจ้าชื่ออะไรข้าชื่อเจียงเสี่ยวหยู นี่ศิษย์พี่หลันเหลียว”
“ข้าชื่อมั่วฉิง” หญิงสาวชุดเขียวตอบกลับ “ส่วนนี่พี่สาวข้าซื้อจือไป”
“เยี่ยม!” เจียงเสี่ยวหยูอารมณ์ดีขึ้นตั้งแต่ระบายความโกรธของเธอแถมยังเจอสองสาวที่เป็นมิตร “เราเป็นเพื่อนกันมั้ย?”
เธอหยิบมันฝรั่งทอดอีกถุงหนึ่งออกจากถุงเก็บของ “เจ้านายบอกจ้าว่าจ้าสามารถหยิบมันออกมากินและแบ่งมันให้กับเพื่อนๆ ข้าว่าข้าควรทําตอนนี้”
เธอดูเป็นคนใจร้อน .. และเชื่อฟังเจ้านายอย่างเคร่งคัด
“ฉิง ไป ” เจียงเสี่ยวหยูมองหน้าพวกเธอ “ข้าควรเรียกพวกเจ้าว่าน้องเล็กหรือไม่”
“เล็ก?”
“อ้ะ ”
ฟางฉีที่เพิ่งถึงร้านมีท่าทางเหนื่อยๆ เขาทรุดตัวลงบนเก้าอี้ “ซินเอ๋อ ขอโค้กขวดหนึ่ง”
“รับทราบ!”
เขาเปิดหน้าอินเทอร์เฟซของระบบ
ในที่สุดเขาก็สามารถพักผ่อนได้อย่างสบายใจเนื่องจากเขายังมีรางวัลวงล้อโชคชะตาอยู่เขาปิดหน้าอินเทอร์เฟชพลางเปิดกลุ่มพูดคุยในคิวคิว
เจียงเสี่ยวหยูถือถุงขนมไว้ในอ้อมแขนเธอ
“นั่นอะไร?”
“ทําไมเจ้าดูระมัดระวังกับมันมาก”
“นี่มันคือมันฝรั่งทอดรสแตงกวาแสนอร่อยจากร้านของเรา!” เจียงเสี่ยวหยูพูดอย่างภาคภูมิใจ“มีเพียงข้าเท่านั้นที่มีขนมแบบนี้มันมาจากที่ไกลแสนไกล”
“อยากลองมั้ย?”
กลิ่นหอมเตะจมูกลอยออกมาจากซองขนม
“อืม ” มู่ฉิงหยิบมันขึ้นมาและพูดด้วยความประหลาดใจ “มันหอมและกรอบมาก ข้ารู้สึ กเหมือนเดินผ่านสวนมันฝรั่งจิตวิญญาณทั้งส่วนศิษย์พี่ลองสิ!”
“มันดูเหมือนขนมทั่วไป” จือไปทําหน้าสงสัย
เธอหยิบชิ้นหนึ่ง.. ดวงตาของเธอเบิกกว้างทันที
กลิ่นหอมหวานอบอวนในปากของเธอ ทีม …. พลังลมปรานไหลเวียนในร่างกาย
“มันดีมาก!”
“พี่หลั่นเหลียวเอาเร็ว!”
สี่สาวเพลิดเพลินกับของว่างขณะเดินทาง
“พี่เสี่ยวหยู ท่านไปเอามันฝรั่งทอดแสนอร่อยนี้มาจากไหน!” สองสาวประหลาดใจ
“ที่” เจียงเสี่ยวหยูพูดอย่างไม่พอใจเมื่อนึกถึง “นี่คือรางวัลของการแข่งขันในร้าน ซึ่งมันไม่มีขาย!”
“แต่ถึงอย่างนั้น ในร้านยังมีขนมอร่อยๆ อื่นๆ เช่นโค้ก แท่งกรอบรสเผ็ด บะหมี่กึ่งสําเร็จรูป
เสียงเตือนจากหยกสื่อสารดังขึ้น ขณะที่เธอกําลังโปรโมทร้านอย่างเมามัน
ดู! ดู
เจียงเสี่ยวหยูส่งข้อความด้วยท่าทางกวนโอ้ยและจองหอง
เจ้าหญิงตัวน้อยเจ้าสุดยอดมาก! สมาชิกใหม่เอ่ยชม รูปโปรของเขาคือหัวกวาง
“โอ้ๆๆ องค์หญิงของข้าเก่งมาก” มันเอ่ยชมพลางหัวเราะกับคลิปของเสี่ยวหยู
สองสาวที่กําลังฟังคําอธิบายถึงกับหยุดชะงัก เธอมองหยกสื่อสารในมือของเสี่ยวหยุด้วยความสงสัย “ทําไมหยกสื่อวารของเจ้าถึงทําอะไรได้มากมายเช่นนี้”
หยกสื่อวารของเสี่ยวหยูสามารถถ่ายรูปอัดวิดีโอหรือแม้แต่การพูดคุยเป็นกลุ่ม
ฟางฉีส่งรูปฟของเสี่ยวหยูเคลื่อนไหวล้อเลียน มันดูเท่และน่ารักในเวลาเดียวกัน
เจียงเสี่ยวหยู [เฮ้! ทําไมรูปข้าถึงขยับได้
นาหลันหมิงซื่อ (เจ้าของร้านกําลังสูบบุหรี่] เธอส่งรูปฟางฉีกําลังทําท่าเท่สูบบุหรี่
เพื่อไม่ให้เสียเปรียบ ซูเทียนจิโพสภาพของผู้อาวุโสนาหลัน คนแก่
เด็กผู้หญิงสองคนอ้าปากค้างเมื่อเห็นเจียงเสี่ยวหยูและคนในกลุ่มกําลังตอบโต้กันด้วยรูปมีม