ใครจะรู้ว่าหลังจากที่หลินจือให้คำตอบแล้ว เทาเท่จะยังคงยืนอยู่กลางสายฝนเช่นเดิม เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับคำตอบของเธอ
หลินจือตะคอกด้วยความโกรธ “เทาเท่คุณมันบ้าหรือเปล่า? นี่คุณกำลังพยายามจะบีบบังคับให้ฉันบอกว่ารักคุณเหรอ?”
จะมีใครบ้างที่ใช้วิธีการทำร้ายตัวเองเพื่อบังคับให้เธอบอกว่าเธอรักเขา
อีกอย่างเรื่องที่เธอรักเขานั้น เธอเคยบอกเขาหลายครั้งแล้ว แต่ตอนนั้นเขากลับไม่เชื่อ ไม่เพียงแค่ไม่เชื่อ แต่ยังเยาะเย้ยเธอทุกครั้ง บอกว่าเธอจอมปลอม หน้าเงิน เห็นแก่ได้
ตอนนี้เขากลับตากฝนเพื่อบังคับให้เธอพูด จะมีใครที่รังแกคนอื่นแบบนี้อย่างเขาอีก?
คิดได้เช่นนี้ ดวงตาหลินจือก็แดงด้วยความคับข้องใจ
“ถ้าอยากจะตากก็ตากไปเลย!” เธอเปิดประตูแล้วรีบเข้าไปในลานบ้าน น้ำตาก็ไหลอาบหน้าตามมา
จอร์แดนออกมาพร้อมกับร่มพอดี หลินจือรีบยกมือขึ้นเช็ดใบหน้าอย่างรวดเร็ว แต่โชคดีที่เธอก็โดนฝนสาด ดังนั้นจอร์แดนจึงไม่เห็นว่าเธอร้องไห้
จอร์แดนเพิ่งได้รับสายจากโนอาห์ว่าส่งหลินจือถึงหน้าประตูแล้ว แต่เทาเท่รออยู่ที่นั่น จอร์แดนกลัวว่าหลินจือจะถูกเทาเท่รังแกอีก หลังจากรออยู่สักครู่เห็นว่าหลินจือไม่กลับมาจึงรีบออกมาอย่างรวดเร็ว
หลังจากรับหลินจือกลับเข้าบ้าน จอร์แดนก็ถามว่า “เทาเท่ยังอยู่ข้างนอกเหรอ?”
หลินจือพยักหน้า “ค่ะ”
จอร์แดนรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก “การเอาคุณธรรมความเจ็บปวดจนจะขาดใจออกมาจะมีประโยชน์อะไร?”
แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจเทาเท่ เขารีบกำชับหลินจือ “ไปอาบน้ำร้อนแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
หลินจือตอบรับแล้วกลับไปที่ห้องของตัวเอง ในขณะที่ยืนอยู่ใต้ฝักบัวน้ำอุ่น หลินจือนึกถึงเทาเท่ที่เปียกโชกกลางสายฝนที่ตกหนักข้างนอกอย่างน่าประหลาด จู่ๆในใจรู้สึกกระวนกระวาย ไม่รู้ว่าเขาไปแล้วรึยัง ถ้าตากฝนอยู่อย่างนั้นคงจะเกิดเรื่องขึ้นแน่ไม่ช้าก็เร็ว
หลังจากรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเทาเท่ แต่ก็ไม่มีใครรับ
ในตอนนั้นเองหลินจือเพิ่งจะพบว่าโทรศัพท์เธอมีสายที่ไม่ได้รับจากเทาเท่เยอะมาก ก่อนหน้านี้เธอไปดูหนังกับโนอาห์ จึงเกิดโหมดเงียบไว้
ระหว่างทางกลับจากดูหนัง เธอกับโนอาห์ก็คุยกันถึงความรู้สึกหลังจากดูหนัง ดังนั้นจึงไม่มีเวลาดูโทรศัพท์ ไม่คิดเลยว่าเทาเท่จะโทรหาเธอเยอะขนาดนี้
หลินจือมองดูเวลาที่โทรเข้าครั้งแรก จนถึงตอนเธอเพิ่งกลับมา เทาเท่น่าจะรออยู่ข้างนอกนานมากแล้ว
หลินจือหลับตาลง ไม่รู้ว่าในใจรู้สึกยังไง
พอหลินจือมาถึงห้องนั่งเล่นก็ได้ยินลูน่าพูดกับจอร์แดนว่า “เมื่อกี้คุณป้าออกไปดูข้างนอก บอกว่าเทาเท่ยังไม่ไป พวกเราเรียกเขาเข้ามาก่อนเถอะ”
จอร์แดนไม่เห็นด้วยกับคำพูดของลูน่า “อย่าใจอ่อนกับเขา”
ลูน่าถอนหายใจ “ฉันไม่ได้ใจอ่อน ถ้าฝนไม่ตก เขาอยากจะยืนตรงนั้นถึงกี่โมงก็แล้วแต่เขา แต่ตอนนี้ข้างนอกฝนกำลังตกหนัก ถ้ายังตากฝนอยู่อย่างนี้คงเป็นอะไรไปไม่ช้าก็เร็ว”
ตระกูลแม็กซิมัสเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองเปกก้า ถ้าหากเทาเท่เป็นอะไรขึ้นมา หรือว่าจะให้สื่อรายงานว่าประธานเทาเท่ที่มีชื่อเสียงของโลกธุรกิจล้มลงหน้าบ้านพวกเรากลางดึก?
เมื่อเห็นหลินจือออกมา ลูน่าก็รีบยื่นถ้วยซุปขิงที่อยู่บนโต๊ะให้เธอ “รีบดื่มซุปขิงถ้วยนี้ก่อนจะได้ไม่เป็นหวัด”
ความใส่ใจของลูน่าทำให้หัวใจของหลินจืออบอุ่นมาก หลังจากที่เธอกล่าวขอบคุณก็รับถ้วยไปดื่ม
หลังจากที่เธอดื่มซุปขิงเสร็จแล้ว จอร์แดนก็ขมวดคิ้วถามเธอว่า “ลูกอยากให้เขาเข้ามาไหม?”
หลินจือเหลือบมองฝนที่ตกลงมาหนักขึ้นเรื่อยๆนอกหน้าต่าง แล้วพูดอย่างจนใจว่า “เมื่อกี้หนูบอกให้เขากลับไปหลายครั้งแล้ว ใครจะคิดว่าเขาดื้อรั้นไม่ยอมไป”
จอร์แดนส่งเสียงเฮอะอย่างโกรธเคือง “เขาใช้กลยุทธ์ทุกข์กายกับลูก ลูกอย่าไปติดกับเชียวนะ ถ้าลูกใจอ่อนให้เขาเข้ามา ลูกก็จะแพ้”
หลินจือเม้มริมฝีปากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจพูดว่า “ให้เขาเข้ามาก่อนเถอะค่ะ การปล่อยให้เขาตากฝนแบบนี้ต่อไป มันไม่เป็นผลดีสำหรับครอบครัวของเรา”
“หนูไม่ได้ใจอ่อนและไม่ได้รู้สึกสงสารเขา แค่รู้สึกคิดว่าการใช้ไม้แข็งแบบนี้ต่อไปก็ไม่ช่วยแก้ปัญหาอะไร” หลินจือกลัวว่าจอร์แดนจะโกรธกับการตัดสินใจของเธอ เธอจึงอธิบาย
นี่เป็นความคิดเห็นจริงๆของเธอ ซึ่งลูน่าเห็นด้วยกับเธอ “ถูกต้อง ผลกระทบไม่ดี”
หลังจากที่ลูน่าพูดจบเขาก็สั่งให้ป้าไปเปิดประตูให้เทาเท่ หลินจือหยุดป้าไว้ “ให้ฉันไปดีกว่าค่ะ”
ลูน่าอยากจะห้ามเธอ เธอเพิ่งจะทำตัวให้อุ่นมาแล้วต้องออกไปด้านนอกอีก อย่าให้เป็นหวัดเลยนะ
หลินจือถือร่มออกไปเปิดประตูให้เทาเท่ เธอที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้า ต้องเปียกอีกครั้งเพราะลมฝนแรง
พอเปิดประตู หลินจือก็เห็นเทาเท่ที่ยังคงยืนตากลมฝนทันที
ชุดสูทราคาแพงของชายหนุ่มเปียกโชกไปนานแล้ว ชายที่เดิมมีปณิธาน บุคลิกและความสามารถ เย็นชา มั่นใจในตัวเอง ตอนนี้ได้เปียกโชกเหมือนเป็นลูกหมาตกน้ำไปแล้ว
หลินจือเหลือบมองเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ: คนคนนี้แปลกจริงๆ ไม่ว่าตอนนี้เขาจะตกอับแค่ไหน แต่ใบหน้าก็ยังคงหล่อเหลา
“เข้ามาก่อนเถอะ” หลินจือพูดเบาเรียบๆกับเขาที่ยืนอยู่ใต้ระเบียง
เทาเท่ใช้ดวงตาลึกมองเธอ เดินตามหลังเธอเข้าไปโดยไม่พูดอะไร
เพราะเขาเปียกไปทั้งตัว แม่บ้านจึงพาเขาไปที่ห้องน้ำของห้องปีก หลินจือรับชุดอยู่บ้านชุดใหม่จากลูน่า แล้วส่งให้เทาเท่
จอร์แดนหงุดหงิดมากที่ให้เทาเท่ทั้งอาบน้ำและเอาเสื้อผ้าไปให้ นี่มันไม่ได้หมายความว่าจะให้เทาเท่ค้างคืนเลยเหรอ? บ้านเขาไม่เคยให้ในชายแปลกหน้าที่ไม่ใช่ญาติหรือเพื่อนมาค้างมาก่อน แถมยังเป็นชายที่มาหาลูกสาวของเขาด้วย!
เดิมทีเขาคิดว่าถ้าจะค้างคืน ถ้าจะค้างคืน ก็ต้องเป็นคนที่เป็นอีกครึ่งชีวิตของหลินจือเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าวันนี้เทาเท่จะเหยียบเข้ามาถึงในห้อง เขาช่างเลือกเวลาได้เหมาะจริงๆ!
สำหรับจอร์แดนแล้ว เขาได้ตัดชื่อเทาเท่ทิ้งจากรายชื่อลูกเขยในอนาคตแล้ว
ลูน่าปลอบเขาอยู่ข้างๆ “เขาเปียกไปทั้งตัว พวกเราไม่สามารถปล่อยให้เขาเข้ามาคุยในสภาพเปียกปอนไม่ได้หรอกจริงไหม”
จอร์แดนสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำให้อารมณ์สงบลง
ตอนนี้เขาสงสัยจริงๆเลยว่า เทาเท่จงใจตากฝน จากนั้นเขาก็มั่นใจว่าครอบครัวของพวกเขาจะใจดีให้เขาเข้าบ้าน
หลินจือวางเสื้อผ้าสะอาดไว้ที่หน้าประตูห้องน้ำ แล้วพูดกับคนข้างในว่า “ฉันจะเอาเสื้อผ้าสะอาดวางไว้ให้ข้างนอกนะ สามารถยื่นมือออกมาเอาได้เลย”
“ขอบคุณ…” เสียงแหบของผู้ชายข้างในดังขึ้น ราวกับกำลังอ่อนแอ
หลินจือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกลืนคำถามถึงสภาพร่างกายของเขากลับไป แล้วพูดเรียบๆว่า “เทาเท่ ฉันมีประโยคสองสามประโยคอยากจะประกาศก่อน”
“คืนนี้ที่ฉันให้คุณเข้ามา เพียงเพราะว่าอาจส่งผลกระทบที่ไม่ดี”
คนในนั้นไม่เคลื่อนไหว จู่ๆหลินจืออธิบายกับตัวเองว่า “ดังนั้นเดี๋ยวอย่าพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าพ่อของฉัน”
ไม่นานเทาเท่ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดออกมา จอร์แดนจะต้องเรียกเขาไปคุยแน่ๆ หลินจือหวังว่าเขาจะไม่เข้าใจผิดว่าที่ให้เขาเข้ามาเป็นเพราะเธอปวดใจกับเขา แล้วบอกกับจอร์แดนต่อว่าเขาต้องการจะเริ่มต้นใหม่กับเธออะไรนั่น
เธอไม่ได้รู้สึกปวดใจกับเขา
หัวใจของเธอจะไม่เจ็บปวดเพราะเขามาตั้งนานแล้ว