กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 572
พนักงานต้อนรับกล่าวด้วยสีหน้าขอโทษ “ท่านคะ ต้องขออภัยทีนะคะ พอดีห้องชุดทั้งหมดของเราบนชั้น 7 ถูกจองเต็มแล้วค่ะ แต่เราได้ตรวจสอบห้องชุดสำหรับระดับสมาชิกของท่านจะอยู่ที่ชั้นสามหรือต่ำกว่า ท่านต้องการให้เราเตรียมห้องสวีทสำหรับท่านบนชั้นสามหรือไม่คะ?”
เจคทำเสียงขู่อย่างหงุดหงิด “อะไร? เอาจริงเหรอ? คุณต้องการให้ผมไปที่ชั้นสามเหรอ? นี่เป็นการดูถูกต่อสถานะการเป็นสมาชิกของผม! คนอื่นจะคิดยังไงกับผมถ้าผมไปที่ชั้นสาม?”
“ดิฉันต้องขอโทษมาก ๆ ค่ะ แต่ไม่มีอะไรที่ดิฉันสามารถทำได้เลย ห้องสวีททั้งหมดบนชั้นสี่ถึงชั้นเจ็ดถูกจองล่วงหน้าไว้หมดแล้ว ท่านไม่ได้จองไว้ ดังนั้นดิฉันไม่สามารถทำอะไรได้จริง ๆ ค่ะ…”
“ถ้าอย่างนั้น ก็ให้ผมอัพเกรด แล้วให้ผมไปที่ชั้นแปดหรือสูงกว่านั้นสิ!”
“ต้องขอโทษนะคะท่าน” พนักงานต้อนรับกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สุภาพแต่หนักแน่น “ที่กลอเรียสคลับเราอนุญาตให้ลดเกรดสมาชิกได้เท่านั้นค่ะ ไม่อนุญาตให้อัพเกรดค่ะ ก็คือ เพดานของบัตรซิลเวอร์สามารถใช้สิ่งอำนวยความสะดวกจากชั้นที่เจ็ดและด้านล่างลงไปเท่านั้นนะคะ ไม่สามารถที่จะใช้สิ่งอำนวยความสะดวกเหนือชั้นที่เจ็ดได้ มันเป็นกฎที่เข้มงวดของคลับค่ะ!”
เจคโกรธและขมวดคิ้ว ด้วยความรำคาญเขาตะโกนใส่ว่า “ผมไม่สน! หาห้องที่ชั้นเจ็ดหรือก็หาทางให้ใช้ห้องชั้นแปดซะ!”
“ดิฉันเสียใจจริง ๆ ค่ะท่าน ชั้นแปดสงวนไว้สำหรับสมาชิก วีไอพี และ วีไอพีโกลด์ เท่านั้น ขออภัยอย่างสุดซึ้งที่ระดับสมาชิกของท่านอาจไม่มีสิทธิ์ใช้ชั้นนั้นได้ค่ะ นอกจากนี้ เราได้กำหนดไว้อย่างชัดเจนแล้วนะคะ ว่าไม่มีใครสามารถข้ามระดับกันได้ค่ะ…”
“กำหนดบ้ากำหนดบออะไรกัน! ผมต้องการห้องชั้นเจ็ดตอนนี้! กล้าดียังไงมาปฏิเสธคำขอของผม? ไม่รู้หรือไง ว่าลูกค้าคือราชา?!”
“ดิฉันขอโทษมาก ๆ ค่ะคุณผู้ชาย แต่ดิฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ทำเช่นนั้น เอาแบบนี้ไหมคะ บางทีท่านอาจหาเพื่อนสมาชิกระดับสูงกว่าและให้เขาหรือเธอจองห้องชั้นที่สูงขึ้นไปก็ได้นะคะ”
เจคยักคิ้วด้วยความสนใจ “หาเพื่อนเหรอ”
“ใช่ค่ะ” พนักงานต้อนรับตอบอย่างสุภาพ “สมาชิกส่วนใหญ่ของเราที่นี่เป็นสมาชิกระดับคลาสสิกและระดับซิลเวอร์ค่ะ นั่นเลยทำให้ห้องชั้นเจ็ดขาดแคลนอยู่เสมอ แต่มีห้องว่างมากมายบนชั้นแปดถึงชั้นสิบสี่ค่ะ” แล้วหากเพื่อนของท่านเป็นสมาชิกวีไอพีนะคะ ก็สามารถขึ้นไปที่ชั้นสิบได้เลยค่ะ ยิ่งถ้าเขาเป็นสมาชิกวีไอพีโกลด์ ก็สามารถขึ้นไปชั้นสิบสี่ได้เลยค่ะ”
เจคกัดฟันแบบดูถูกเยอะเย้ย “เอาล่ะ ถ้างั้น คุณต้องการให้ผมหาเพื่อนใช่ไหม ได้ ผมก็จะหาเพื่อน! บอกตามตรงว่าผมกับดอน อัลเบิร์ตเป็นเพื่อนกัน เขาเป็นสมาชิกวีไอพี! ผมจะโทรหาเขาตอนนี้เลยและจะขอให้เขาจองห้องให้ผม! แล้วคุณควรหาคำแก้ตัวดี ๆ ให้ดอน อัลเบิร์ตฟังเองแล้วกันว่าทำเรื่องแย่ ๆ กับเพื่อนเขาได้ยังไง!”
ชาร์ลีกลอกตาด้วยความขยะแขยงเมื่อเขาเห็นเรื่องอะไรแบบนี้
เด็กสาวผู้น่าสงสารเป็นเพียงพนักงานต้อนรับที่ทำทุกอย่างตามกฎของคลับ ทำไมคุณถึงคุกคามเธอได้ถึงเพียงนี้ แล้วคุณใช้ชื่อของดอน อัลเบิร์ตมาเป็นโล่ปกป้องตัวเอง! คุณเป็นอะไรกันแน่ จิ้งจอกขี้ขลาดที่ซ่อนตัวอยู่หลังเสือปีศาจเหรอ?
ดังนั้นเขาจึงเดินขึ้นไปและพูดกับเขาว่า “คุณดันน์ ผมว่าปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปเถอะ โอเคไหม? เธอแค่ทำงานของเธอ แล้วชั้นสามมันก็ดีแล้วนี่ แค่ชั้นแรกก็ยังหรูหรามาก ทำไมเราต้องขึ้นไปถึงชั้นเจ็ดหรือสูงกว่านั้นล่ะ?”
เจคกลอกตาอย่างดูถูก “หุบปากเหอะ! พวกขี้แพ้อย่างคุณมันก็เหมาะกับสิทธิที่พระเจ้าส่งมาให้ได้แค่ดื่มน้ำสักแก้วในล็อบบี้ของคลับมันก็แค่นั้นอยู่แล้วแหละ แต่สำหรับคนที่อยู่ในสถานะอย่างผม ต่ำกว่าชั้นเจ็ดเป็นการดูถูกกัน!”
ชาร์ลีหัวเราะและพูดอย่างเฉยเมย “งั้นก็ไม่เป็นไร งั้นนี่คงเป็นครั้งสุดท้าย ที่คุณจะมาที่คลับนี้ได้แล้วนะ ดังนั้นก็สนุกให้เต็มที่เลย”
เจคขมวดคิ้วอย่างสับสน “หมายความว่ายังไง”
“อ้าว ลืมที่ผมบอกเหรอ? คุณจะทำงานที่ก่อสร้างในอีก 20 ปีข้างหน้า นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะได้อยู่ในกลอเรียสคลับ ดังนั้นห้องบนชั้นสามก็ดีแล้วในตอนนี้ เพราะยังไงหลังจากวันนี้ คุณก็จะไม่ได้เพลิดเพลินของพวกนี้แล้ว”
เจคโกรธและด่าทอ “ชาร์ลี เวด แกนี่มัน? ให้ตายเหอะ ไอ้ขี้แพ้เอ้ย! ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อตาเราเป็นเพื่อนกัน แกคิดว่าแกจะได้เข้าคลับมาไหม ฉันพนันได้เลยว่าแกไม่สามารถเข้าได้ด้วยทางเข้าปกติหรอก ไอ้ห่วยนี่! แกคิดว่าแกเป็นใครถึงได้อวดดีขนาดนี้?”
ชาร์ลียิ้มจาง ๆ “เอาล่ะ ผมจะให้เวลาคุณสักห้านาทีไปตัดสินใจ และเมื่อเวลาหมดลง คุณยังไม่ให้คำตอบผม ผมจะตัดสินใจแทนคุณนะ”
เจคเยาะเย้ย “นี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย? ตัดสินใจอะไร? แกคิดว่าแกเป็นใคร ไอ้ขี้แพ้? เอาเถอะ ฉันจะแสดงให้แกเห็นว่าการอยู่ในสังคมชนชั้นสูงมันเป็นอย่างไร!”
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรออกทันที
เมื่อรับสาย เขาก็เปลี่ยนน้ำเสียงประจบสอพลอและกล่าวด้วยความเคารพว่า “สวัสดีครับ ดอน อัลเบิร์ต ผมเองนะ เจค ดันน์ พอดีผมอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณหน่อยน่ะครับ…”