ซือหยูยิ้มอย่างขมขื่น เขาคิดถึงทางหนีทีไล่ ต่อมาเขาก็สัมผัสได้ว่าฐานพลังของลู่จือยี่นั้นลดลงไปมหาศาล ฐานพลังของนางกำลังเอ่อล้นที่ร่างของซือหยู!
ซือหยูรู้ถึงหลักการของวิชาลับหยินหยางในทันที ฐานพลังของจ้าวเทวะที่แข็งแกร่งนั้นจะถูกแบ่งแยกระหว่างนางกับซือหยู ลำดับวงเวทเบื้องล่างนั้นใช้เพื่อปิดการตรวจพบจากกระโ๗มเทพสวรรค์ แต่ราชามนุษย์แค่คนเดียวจะรับฐานพลังของจ้าวเทวะได้อย่างไร? ในสถานการณ์เช่นนี้ ฐานพลังของเขาจะกลับตาลปัตรหากฐานพลังของจ้าวเทวะเข้าสู่ร่างกาย!
ความกังวลปกคลุมจิตใจ อันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา ซือหยูต้องรีบคิดหาวิธีเอาตัวรอด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารับฐานพลังของคนอื่น ครั้งแรกของเขาคือกับจางตี๋เก้อ!
ใช่แล้ว สายโลหิตปีศาจ!
ซือหยูเจอทางรอดแล้ว
บังเอิญนักที่สายโลหิตปีศาจนั้นทำงานทันทีที่ฐานพลังของนางเข้ามาที่ร่างกายเขา มันกลืนกินฐานพลังที่เข้ามาในร่าง
เปรี๊ยะ—
สายโลหิตปีศาจทำให้วิชาลับหยินหยางเกิดรอยแตก! ลู่จือยี่ที่กำลังปลดปล่อยฐานพลังหน้าซีดและกระอักเลือดออกมา นางถูกผลของสายโลหิตปีศาจเข้าแล้ว!
นางตกใจมาก
“ฐานพลังของข้า…เจ้าทำอะไรลงไป…?”
นางยังพูดไม่ทันจบก็หน้าแดงและกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง และผลของวิชายังทำให้ความคิดและสติของนางหลุดลอย
“แย่แล้ว!”
“วิชาลับหยินหยางถูกขัดขวาง พลังหยินหยางกำลังหลอมรวมกัน!”
ซือหยูไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร ความนึกคิดของเขาเริ่มหยุดลง
ความปรารถนาร้ายอันรุนแรงผุดขึ้นมาราวกับไฟป่าในสมองเขาเข้าใจแล้วว่าพลังหยินหยางคืออะไร ทั้งสองตกอยู่ในสภาพนี้พร้อมกัน สมดุลของหยินหยางต้องเกิดขึ้น!
ไม่นาน ทั้งสองก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน
******
เมื่อพลังหยินหยางสมดุลอีกครั้ง ลู่จือยี่ทำได้แค่จ้องมองท้องนภาสีครามอย่างไร้อารมณ์ ดวงตาอันงดงามค่อยๆมีน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย นางเกร็งตัวด้วยความโศกเศร้า นางปิดปากแน่น ความโศกเศร้าที่มิอาจรับไหวทำให้ทั้งตัวสั่นระริก นางมิอาจรับความทุกข์ทรมานกับการที่สูญเสียครั้งแรกไปได้
นางร่ำไห้อย่างน่าเวทนา
“ข้าขอโทษ พี่ไทซู!”
และเมื่อซือหยูตื่นขึ้นมา เขาก็พบว่านางกำลังร่ำไห้เพราะชายอีกคน!
สีหน้าของเขาขมขื่น ดูเหมือนว่าการปรับสมดุลหยินหยางใหม่นั้นจะทำให้เขาพรากความบริสุทธิ์ของนางไปโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ และหัวใจของนางยังเป็นของคนอื่น “พี่ไทซู” ควรจะเป็นชายที่นางควรจะมอบครั้งแรกให้ แต่ซือหยูกลับพรากไปอย่างไร้เยื่อใย
ซือหยูทำได้แค่ขอโทษ
“ข้าขอโทษ…”
เขาพูดเบาๆ
แม้เรื่องส่วนใหญ่จะเป็นความผิดของนาง แต่ซือหยูก็ยังคงเป็นผู้ที่พรากความบริสุทธิ์อันล้ำค่าของนางไปอยู่ดี
ลู่จือยี่หยุดตัวสั่นเมื่อได้ยินคำขอโทษจากซือหยู เสียงร่ำไห้เบาลง จิตสังหารเอ่อล้นออกจากดวงตา…นี่คือจิตสังหารที่ไร้ขอบเขต! บางทีนางอาจจะไม่ชอบการสังหาร บางทีนางอาจจะเป็นคนที่รู้สำนึกบุญคุณ แต่ในตอนนี้ หลังจากที่เสียครั้งแรกไป…นางอยากจะฆ่าคน
“ข้า! เกลียด! เจ้า!”
นางกัดฟันพูดทุกคำอย่างชัดเจนด้วยความชิงชังที่เอ่อล้นออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
ความทะเยอทะยานอันมุ่งร้ายของนางเสียดแทงดวงวิญญาณของซือหยู รู้หยูรู้สึกถึงคลื่นอันหนักหนา เขาคิดถึงคนที่มุ่งมั่นเมื่อต้องรับมือกับความตายตรงหน้าทะเลโลหิต เขาคิดถึงคืนวันที่พวกเขาอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันในเวทความฝันวิญญาณน้ำแข็ง
เขาถอนหายใจ ความทรงจำเหล่านั้นไร้ความหมาย เขาเห็นเพียงแต่แววตาอันไม่คุ้นเคยที่มีเพียงความชิงชังจากนาง
ฟึ่บ–
แสงวิญญาณล้อมรอบลู่จือยี่ มันปิดบังร่างอันงดงามและใบหน้าแต่ก็มิอาจปิดบังความชิงชังที่มิอาจดับมอด ลู่จือยี่จู่โจมด้วยความบ้าคลั่ง!
“ตาย!”
พลังของนางที่เหนือกว่ากึ่งภูติระเบิดออกมาจนถึงขอบเขตภูติ พลังนั้นเกินยิ่งกว่าระดับท้ายๆของขอบเขตภูติ!
พลังที่มิอาจอยู่ในกระโจมเทพสวรรค์ได้แพร่กระจายไปทั่ว แผ่นดินสั่นสะเทือน ยอดเขาทั้งห้าสั่นคลอน ราวกับว่าวันวิปโยคกำลังจะมาถึง!
ร่างสูงใหญ่สูงสิบศอกเกิดขึ้น มันคือเงาที่แตกต่างกับร่างของนาง แววตาเยือกเย็นดูเหมือนจะมองทะลวงทุกสิ่ง พลังทำลายล้างของจ้าวเทวะคืบคลานไปยังสิ่งรอบข้าง
โลหิตในร่างของซือหยูเดือดพล่าน เขาหายใจไม่ออกและขยับตัวไม่ได้
“นี่น่ะรึจ้าวเทวะ?”
ซือหยูพูดด้วยความกลัว
เขาถอนหายใจเยาะเย้ยให้กับตัวเอง ความต่างระหว่างเขากับลู่จือยี่นั้นราวท้องนภากับก้นบึ้งมืดมิด ความบ้าคลั่งของนางทำให้ซือหยูหัวเราะอย่างขมขื่น เขาหลับตาช้าๆ เขาไม่พยายามจะโต้ตอบด้วยซ้ำ เพราะเมื่ออยู่ต่อหน้าจ้าวเทวะ การขัดขืนใดล้วนแล้วไร้ประโยชน์
สายลมจากฝ่ามือลู่จือยี่เข้าซัดซือหยู แค่แรงกดดันจากพลังในระยะสามสิบศอกก็แทบจะทำให้ร่างกายของเขาแหลกสลาย เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองจะแหลกเป็นเสี่ยงๆ ถ้าพลังฝ่ามือเต็มที่นั้นสัมผัสกับตัว เขาก็จะตายในทันที
ชุดของเขาพัดปลิวไปตามลมหวนรุนแรง ตำราสีดำหล่นออกจากในอก มันคือตำราช่างลับสวรรค์
ลู่จือยี่เหลือบมองและตัวแข็งทื่อ ฝ่ามือที่เล็งไปยังซือหยูเปลี่ยนทิศทางไป มันกลายเป็นกรงเล็บที่คว้าตำรามาอยู่ในมือ
ลู่จือยี่สับสนและงุนงง นางนึกถึงตอนที่ซือหยูพยายามจะเอาบางอย่างออกจากอกเมื่อเขาออกจากบ่อลาวา นางตัวแข็งทื่อ!