รถแล่นไปที่ลานจอดรถของสนามบินอย่างราบรื่น โนอาห์จอดรถสนิทแล้วหันไปมองหลินจือ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “อย่าสงสัยในความดีของคุณเลย คุณมีเสน่ห์ที่จะทำให้คนตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น”
ในคืนงานเลี้ยงอาหารค่ำของตระกูลแม็กซิมัส ตอนที่เธอสวมชุดกี่เพ้าสีขาวพระจันทร์เสี้ยวคล้องแขนจอร์แดนเดินออกมา ดูสวยมีเสน่ห์ นุ่มนวลและงดงาม ไม่ได้มีเพียงเขาที่หลงใหล แต่หัวใจของหนุ่มๆผู้มากความสามารถมากมายในเมืองเวลฟ์ทั้งหมดในคืนนั้นก็ใจเต้นรัวเพราะเธอ
เธอดูหมดจดไร้เดียงสาอย่างที่สาวๆหลายคนในแวดวงดาราไม่มี เธอดูสงบมีความสุข
หลินจือรู้สึกเขินกับคำพูดของโนอาห์ จึงเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “ถึงสนามบินแล้ว เดี๋ยวฉันเข้าไปเอง คุณกลับไปทำธุระเถอะ”
“ไม่รีบครับ ในเมื่อมาส่งถึงที่นี่แล้ว ผมเข้าไปข้างในเป็นเพื่อน” โนอาห์จอดรถแล้วลงจากรถไปด้วยกันกับหลินจือ และยังช่วยหลินจือลากกระเป๋าอย่างสุภาพบุรุษ
ทั้งสองเดินคุยกันเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของสนามบินขณะพูดคุยกัน เพียงมองก็เห็นเทาเท่รออยู่ตรงนั้น
แค่คิดก็นึกภาพออกว่าหน้าของเทาเท่จะดูแย่แค่ไหนตอนที่เขาเห็นหลินจือและโนอาห์เดินเคียงไหล่มาด้วยกัน
โนอาห์ผู้นี้ช่างเอาใจใส่จริงๆ หลินจือกำลังจะกลับเมืองเจสเวิร์ดแล้ว เขายังคงไม่ปล่อยอีก
โนอาห์ลากกระเป๋าเดินทางของหลินจือ ยิ้มอย่างสุภาพให้เทาเท่แล้วทักทายว่า “ประธานเทาเท่ บังเอิญจังนะครับ?”
เทาเท่ยิ้มอ่อนๆ “ไม่บังเอิญหรอกครับ เมื่อคืนผมค้างคืนที่บ้านตระกูลแม็กซิมัสคืนหนึ่ง วันนี้ผมตั้งใจจะกลับไปพร้อมกับหลินจือโดยเฉพาะ”
หลินจือจ้องเทาเท่อย่างอึดอัด ตกใจกับคำพูดของเขา
เขาจำเป็นต้องทำตัวเป็นเด็กด้วยเหรอ?
อีกอย่างสิ่งที่เขาพูดนั้นคลุมเครือมาก จอร์แดนและลูน่าจะทำตัวอย่างไรเมื่อเจอโนอาห์?
จอร์แดนเป็นคนแนะนำให้เธอรู้จักโนอาห์ ตั้งใจที่จะจับคู่เธอกับโนอาห์ แต่ให้เทาเท่มานอนค้าง มันดูเหมือนว่าจอร์แดนกำลังหลอกโนอาห์
ดังนั้นหลินจือจึงรีบอธิบายเรื่องเมื่อคืนให้โนอาห์ฟังอย่างรวดเร็ว “เมื่อคืนเขาตากฝนจนมีไข้สูง พ่อแม่ฉันจึงต้องเรียกหมอประจำครอบครัวมาให้เขา”
หลินจือต้องการทำให้จอร์แดนดูเป็นคนดี แต่ในสายตาของเทาเท่กลับเห็นว่าเธอแคร์โนอาห์ กลัวว่าโนอาห์จะเข้าใจเธอผิด ดังนั้นจึงรีบเหินห่างจากเขา
เทาเท่อารมณ์ไม่ดี เหลือบมองดูนาฬิกาแล้วเตือนหลินจืออย่างเย็นชาว่า “ถึงเวลาเช็คอินแล้ว”
หลินจือรีบรับกระเป๋าเดินทางจากมือโนอาห์ แล้วกล่าวลากับโนอาห์อย่างสุภาพว่า “วันนี้ขอบคุณนะคะ ฉันจะไปก่อนล่ะ”
โนอาห์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรครับ ครั้งหน้าที่เจอกันเลี้ยงข้าวผมก็พอ”
เทาเท่ที่อยู่ข้างๆหัวเราะเยาะอย่างไม่ปิดบัง โนอาห์ยังไม่ยอมแพ้จริงๆ
หลินจือคร้านที่จะให้สนใจท่าทีที่คลุมเครือของเทาเท่ เธอตอบรับคำพูดของโนอาห์เบาๆว่า “แน่นอนค่ะ”
โนอาห์กล่าวอีกว่า “ได้ยินลุงจอร์แดนบอกว่าฝีมือการทำอาหารของคุณดีมาก หวังว่าจะมีโอกาสได้ลิ้มลองสักครั้ง”
ครั้งนี้สายตาของเทาเท่แทบจะฆ่าคนได้ ไอ้โนอาห์คนนี้คิดจะกินอาหารฝีมือของหลินจืองั้นเหรอ?
ฝันไปเถอะ!
ตราบใดที่เขาเทาเท่ยังอยู่แม้เพียงหนึ่งวัน ก็ไม่มีทางที่แผนของโนอาห์จะประสบความสำเร็จแน่นอน
โนอาห์แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกถึงรังสีอำมหิตของเทาเท่ แล้วกล่าวคำอำลาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงหันหลังเดินจากไป
หลังจากที่โนอาห์จากไป หลินจือก็ไม่สนใจเทาเท่ เธอลากกระเป๋าเดินทางไปดำเนินขั้นตอนต่างๆเอง
เทาเท่เม้มริมฝีปากจ้องร่างเพรียวของเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้าวขายาวเดินตามเธอไป
เขากระตือรือร้นที่จะช่วยหลินจือลากกระเป๋าเดินทาง แต่หลินจือหลีกเลี่ยง “ไม่ต้อง ฉันทำเองได้”
เทาเท่ยืนกราน หลินจือก็ไม่ยินยอม “อย่าทำแบบนี้ ถ้าถูกถ่ายรูปจะส่งผลกระทบที่ไม่ดี”
มีคนเดินไปมาในสนามบิน หากเธอถูกถ่ายรูปขณะฉุดๆดึงๆกับเทาเท่ เธอก็จะขึ้นการค้นหายอดฮิตอีกครั้ง
เทาเท่เป็นคนที่มีชื่อเสียงที่หยิ่งยโสเปี่ยมด้วยอำนาจในเมืองเจสเวิร์ด ตอนนี้เธอได้รับความสนใจเพราะตระกูลแม็กซิมัส แม้ว่าตอนนี้เวลาพูดถึงสองคนนี้แล้ว จะไม่มีพูดว่าเธอไม่คู่ควรกับเขาอะไรพวกนี้ แต่สัญชาตญาณของหลินจือก็ยังทำไม่อยากเกี่ยวข้องกับเทาเท่
เทาเท่โกรธมากที่ถูกหลินจือปฏิเสธ เมื่อกี้ยังให้โนอาห์ลากกระเป๋าเดินทางให้ ครั้งนี้ก็ปฏิเสธความหวังดีของเขา เธอจะไม่สร้างความสัมพันธ์กับโนอาห์จริงๆ ดังนั้นถึงได้ขีดเส้นความสัมพันธ์กับเขา?
คิดได้เท่านี้เทาเท่ก็อดไม่ได้ที่จะจับกระเป๋าเดินทางเธอแน่นถามด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำว่า “โนอาห์ดีกว่าผมตรงไหน?”
ตอนแรกหลินจือรู้สึกสับสนกับคำพูดที่อธิบายไม่ถูกของเขา จากนั้นถึงเพิ่งตระหนักได้ว่าเขากำลังเปรียบเทียบตัวเองกับโนอาห์ ซึ่งมันน่าเบื่อมาก
หลินจือไม่อยากตอบ จึงเบนสายตาออกแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
เทาเท่ไม่ยอม “คุณชอบเขาจริงๆเหรอ?”
“คุณจะหยุดได้รึยัง?” หลินจือตอบอย่างโกรธจัด จากนั้นคว้ากระเป๋าเดินทางของตัวเองแล้วลากจากไป
เขาไม่ควรจะทำตัวเป็นเด็กขนาดนั้น ที่มักจะเอาแต่ถามคำถามแบบนี้
เขาไม่สามารถตัดสินเอาเหรอ?
แล้วไอคิวของเขาล่ะ?
แต่เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าไอคิวของเทาเท่ในตอนนี้เท่ากับศูนย์แล้ว
เพียงแค่คิดว่าเธอมีโอกาสที่อาจคบกับโนอาห์จริงๆ สมองของเขาก็ว่างเปล่า ไม่เหลืออะไรแล้ว
แต่ตอนนี้พอได้ยินคำพูดที่ดุของเธอ เทาเท่กลับยิ้ม
แม้ว่าเขาจะถูกดุ แต่อย่างน้อยวิธีการตอบของเธอก็พิสูจน์ได้ว่าเธอไม่ได้คบกับโนอาห์ มิฉะนั้นเธอคงจะตอบว่า “ใช่”
จอร์แดนเป็นคนซื้อตั๋วเครื่องบินบินกลับเมืองเจสเวิร์ดให้หลินจือ จอร์แดนย่อมซื้อชั้นธุรกิจให้เธอ แต่หลินจือกลับบอกเป็นพิเศษว่าแค่ชั้นประหยัดก็พอ เพราะเธอรู้ว่าเทาเท่จะต้องนั่งชั้นธุรกิจ แบบนี้จะได้หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเทาเท่
ใครจะคิดว่าหลังจากเครื่องบินแล่นอย่างคงที่แล้วเทาเท่จะเปลี่ยนที่นั่งกับคนที่อยู่ข้างๆเธอจริงๆ เดิมทีหลินจือจะหยิบคอมพิวเตอร์ออกมาเขียนอะไรสักหน่อย แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเห็นเทาเท่อยู่ข้างๆ เธอถึงกับพูดไม่ออกชั่วขณะ
เธอปิดคอมพิวเตอร์ ลดเสียงลงพูดกับชายหนุ่มรูปงามที่นั่งอยู่ข้างๆเธอว่า “เทาเท่ ฉันขอร้องล่ะ ฉันไม่อยากขึ้นการค้นหายอดฮิตอีกต่อไปแล้ว”
ก่อนจะเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำของตระกูลแม็กซิมัส เธอก็เคยขึ้นการค้นหายอดฮิต ซึ่งในฐานะที่เธอเป็นลูกสาวตระกูลแม็กซิมัสทำให้เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่นอกจากนี้แล้วเธอไม่อยากขึ้นการค้นหายอดฮิตอีก โดยเฉพาะในเรื่องความรัก
เทาเท่ไม่เห็นด้วยกับคำพูดเธอ “นั่งเครื่องบินข้างฉันก็สามารถขึ้นการค้นหายอดฮิตได้แล้ว?”
หลินจือกัดฟัน
ทั้งๆที่เขารู้แก่ใจดีว่าเธอหมายความว่ายังไง ยังจงใจแกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วบิดเบือนความหมายคำพูดเธอ
เธออดไม่ได้ที่จะเตือนเขาว่า “เพียงแค่คุณรักษาฐานะคนแปลกหน้ากับฉันไว้ตลอดทางก็จะไม่ขึ้นการค้นหายอดฮิตแล้ว”
เทาเท่เลิกคิ้ว “แต่งงานก็เคยแต่งแล้ว ยังแสร้งทำเป็นคนแปลกหน้า?”
หลินจือทนไม่ไหวจนเกือบจะหยิกเขา แต่ถ้าทำแบบนี้คงจะขึ้นการค้นหายอดฮิตจริงๆแล้ว
ลูกสาวตระกูลแม็กซิมัสผู้มั่งคั่งตีใครบางคนบนเครื่องบิน คนที่ถูกตีคือเทาเท่นักธุรกิจผู้มั่งคั่งที่มีชื่อเสียงในเมืองเจสเวิร์ด คงจะคึกคักน่าดู
ไม่อยากสนใจเขาอีกต่อไป หลินจือวางคอมพิวเตอร์เอาผ้าปิดตาออกมา เอนหลังพิงเก้าอี้แล้วหลับตา
เมื่อคืนเธอถูกเขาทรมานเกือบทั้งคืน เธอนอนไม่เต็มอิ่มจริงๆ
ขณะที่เธอกำลังจะเคลิ้มหลับ ทันใดนั้นก็ได้เสียงของกล้องโทรศัพท์ดังขึ้น หลินจือลืมตาขึ้นทันทีพบว่าเทาเท่กำลังใช้โทรศัพท์ถ่ายรูปเธอ
หลินจือแทบจะเป็นบ้า