“เตือนตัวเองเถอะไอพวกบ้าไม่กลัวตายรึยังไง?!”
ใครจะไปรู้หละเมื่อเธอได้ยินคำเตือน หลงซงก็หันกลับมาอย่างไม่พอใจและตะโกนด่าพวกเขาทุกคน!
“เออ….”
ได้ยินคำพูดเชิงตำหนิของหลงซงทุกคนก็นิ่งไป แต่ก็น่าแปลกใจที่ไม่มีใครแสดงความโกรธออกมา พวกเขาน่าจะรู้จักหลงซงดี จากการร่วมงานกันมาเป็นเวลานาน
หลินเฉิงที่มาใหม่ก็ได้แต่มองอย่างนิ่งเงียบเขาเกือบจะหลุดขำออกมาเมื่อเห็นหลงซงด่าผู้คนที่อยู่ข้างล่างของตน พวกเขาควรที่จะให้ความเคารพเทพธิดาคนนี้ให้มากกว่านี้
“เอาหละพวกแกทุกคนถอยไป!อย่าเข้ามาอยู่ในระยะโจมตีของมัน ที่เหลือฉันจัดการเอง! ”
หลังจากที่ส่ายหน้าอยู่สองสามครั้งหลงซงก็กลับมามุ่งมั่น เธอสงสัญญาณบอกกับทุกคนให้ถอยไป ก่อนที่จะลอยตัวเข้าไปหาเต่ายักษ์ทันที!
เห็นคนที่ทำให้มันบาดเจ็บเข้ามาหาเองเลยเต่ายักษ์ก็โกรธขึ้นมาทันที ดวงตาที่เสียหายก็สาดเลือดกระจายออกมา ดวงตาคู่นั้นสะท้อนแสงแห่งความโกรธอย่างดุเดือด พร้อมที่จะฉีกกระฉากร่างบอบบางที่กำลังเข้ามา!
ตอนนี้หลงซงอ้าแขนกว้างอย่างเต็มที่พายุขนาดเล็กก็หมุนอยู่บนมือทั้งสองข้างของเธอ เมื่อเต่ายักษ์อ้าปากกว้างพร้อมจะยิงคลื่นเสียงออกมา เธอก็สบัดมือและยิ่งพายุนั้นเข้าไปในปากของมันทันที! เลือดสดๆ ก็กระเด็นออกมาอย่างต่อเนื่อง
“ผิ้ว!”
“ผิ้ว!” เสียงลมปั่นทุกอย่างข้างในปากของเต่ายักษ์ที่อ้าออกอย่างไม่หยุดยั้งจนมันต้องหุบปากลง แต่ยังไม่ทันได้ปิด พายุอีกละลอกก็ซัดเข้ามาทันที
“โฮ๊ก!!!!!”
รู้สึกเหมือนเครื่องในของมันกำลังถูกปั่นโดยภายุของหลงซงร่างของเต่ายักษ์ก็ถ่ายเลือดออกมาจากทุกช่องทาง มันไม่สามารถทนความทรมานนี้ได้อีกต่อไปแล้ว ขณะที่เลือดไหลออกไปเป็นน้ำตก ร่างของมันก็ดิ้นอย่างแรงอยู่บนมหาสมุทร สาสมกับสิ่งที่มันทำเอาไว้ ผู้คนที่เห็นฉากอันน่าเวทนานี้ต่างก็รู้สึกเสียงวาบไปตามๆ กัน
หลินเฉิงก็ช็อคกับพลังการทำรายล้างของพายุเล็กๆดูไม่โดดเด่นพวกนั้น
แม้ว่าถ้าเขาเรียกพายุน้ำแข็งมาปั่นเครื่องในของเต่าอาจจะได้ผลลัพคล้ายๆกัน แน่นอนว่าคนที่ทำแบบนี้ได้ก็เก่งไม่ใช่เล่นๆ เลย!
แม้ว่าเต่าจะทุกข์ทรมารอย่างแสนสาหัสแต่หลงซงก็ไม่มีท่าทีที่พอใจกับผลงานครั้งนี้เลย สีหน้าของเธอยังคงเยือกเย็นเหมือนกับน้ำแข็งไม่มีผิด แต่ก็เพราะใบหน้าที่งดงามทำให้ใครๆ ต่างก็รู้สึกว่างดงามอย่างหาที่ติมิได้!
“ค็อกกกค็อกกก!”
ทำใดนั้นทุกคนก็ได้ยินเสียงไออย่างรุนแรงมาแต่ไกลเต่าที่ควรจะตายจากสภาพนั้นกลับพลิกตัวขึ้นมายืนอีกครั้ง แม้ว่าปากของมันจะมีเลือดไหลออกมาไม่ขาดสาย แต่ดวงตาของมันมองกลับมาหาสาวงามอย่างเยือกเย็น!
เห็นอีกฝ่ายยังทรงตัวอยู่ได้ความตกตะลึงก็มีให้เห็นในสายตาอันเยือกเย็นของเธอ ตามที่เธอคาดการไว้ เต่ายักษ์มีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งแทบจะที่สุดในท้องทะเลแล้วก็ว่าได้ แต่เธอก็โจมตีใส่จุดสำคัญของมันแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเครื่องในกว่า 6 ชิ้น และส่วนอื่นๆ ของมันน่าจะถูกทำลายไปแล้ว เธอได้แต่สงสัยว่าทำไมมันถึงยังคงยืนอยู่ได้!?
ทันทีที่หลินเฉิงเห็นมันพลิกตัวกลับมาใจของเขาก็รู้สึกไม่ดีทันที! ตอนนี้ทุกคนต่างเห็นท่าทีที่แปลกไปของเต่ายักษ์เหมือนๆกัน พวกเขาต่างโกนขึ้นมาตามๆ กัน “มันจะสวนกลับแล้ว! หนีเร็ว! ระ….หรือว่า…จะไม่ทันแล้ว!”
“วิ่งหรอ!?จะไปทำได้ยังไง!?”
“เราก็เห็นว่ามันได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงแล้วนะโดยการโจมตีของผู้ช่วย!”
“บางอย่างไม่ถูกต้องเหมือนกับว่ามันกลืนคมดาบทั้งสองของท่านผู้ช่วยไปแล้ว ถ้าเครื่องในมันทนไหว การโจมตีครั้งนี้ก็คงทำอะไรมันไม่ได้มากนัก! ฉันคิดว่า….”
“หยุดคิดมากได้แล้วถ้าสถานะการมันเป็นแบบนี้ก็ต้องรีบหนีแล้ว”
“สละเรือสละเรือ!”
เห็นท่าทีอันแน่วแน่ของเต่ายักษ์ทุกคนก็ทำตามที่ชายวัยกลางคน คนนึงสั่ง พวกเขารีบกระโดดออกไปจากเรือและว่าน้ำหนีไปให้ไกล!
“อู้วววววว” เต่ายักษ์อ้าปากที่โชกเลือดออกมาอีกครั้งมันสามารถส่งเสียงที่แตกต่างจากทุกครั้งออกมาได้!
“ฮุ้ม!!!!”
เมื่อได้ยินเสียงคำรามหลินเฉิงไม่มีเวลาคิดด้วยซ้ำ เขารู้สึกหัวหมุน และปวดหัวมาก!
แต่สำหรับคนธรรมดานั้นแย่กว่ามากพวกเขาลงไปนอนกระอักเลือดออกมาอย่างต่อเนื่อง
คนที่ทนไม่ไหวก็ตะโกนออกมาอย่างบ้างคลั่งก่อนที่จะไล่กัดคนอื่น
“เห้ยแกเป็นบ้าไปแล้วหรอ!?”
“อ๊ากเอามันออกไปที!”
“คอฉัน!”
“ปิดหูเอาไว้!อย่าไปฟังมัน!”
หลังจากที่สั่งสมพลังมานานการโจมตีนั้นก็ได้ส่งออกมาเสียที ผู้คนที่เสียสติเริ่มไล่กัดคนอื่นอย่างบ้าคลั่ง ทำให้สถานกาณ์ในน่านน้ำนี้ดูเหมือนนรกไม่มีผิด! หลงซงที่ทนเสียงคำรามอยู่นานก็หมดสติและสูญเสียการควบคุมพร้อมกับดิ่งลงไปยังทะเล!
“ตู้ม!”
“บ้าเอ้ย!อะไรว่ะ!?”
เมื่อปะทะหลินเฉิงก็รู้เหมือนถูกของแข็งแกระแทกอย่างจัง เพราะเขากำลังทนต่อเสียงคำรามอยู่เลยไม่ทันตั้งตัว คอของเขาเกือบหักจากการกระแทกนั้น!
———————-SC: บทที่ 381 ความต้องการยา