“พี่ชาย มีอะไรกวนใจท่านอยู่งั้นหรือ?” หลิงฮันถาม
ชายชรายกขวดน้ำเต้าขึ้นมาดื่มและดวงตาเผยให้เห็นถึงความโศกเศร้าโดยที่ไม่ตอบคำถามของหลิงฮัน
“พี่ชายไม่จำเป็นต้องพูดออกมาก็ได้ ข้ารู้ว่ามันต้องเป็นเพราะความรัก” หลิงฮันรีบพูดออกมาทันที
“เจ้ารู้ได้ยังไง?” ชายวัยกลางคนหันหน้ามามองหลิงฮัน
หลิงฮันยิ้มและพูดว่า “ข้าเป็นคนที่มีประสบการณ์มากมาย แล้วข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นมาดื่มกันอีกรอบ!” ชายวัยกลางคนหัวเราะ เขาสบัดมือแล้วปรากฏแก้วที่เต็มไปด้วยสุราเคลื่อนที่ไปหาหลิงฮัน
หลิงฮันไม่กล้าดื่มมันเขาไปจนหมด เพียงแค่จิบมันเท่านั้น
“พี่ชาย ถ้าท่านมีเรื่องเศร้า ท่านควรพูดออกมาจะดีกว่า” หลิงฮันพูดแนะนำ
ชายวัยกลางคนจ้องมองหลิงฮันและตัดสินใจที่จะพูดออกมา
เรื่องราวของเขามันเรียบง่ายมาก มันเป็นเรื่องราวของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ตกหลุมรักหญิงสาวคนหนึ่ง พวกเขาเพิ่งพบเจอกันที่ริมทะเลสาบและตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบ ต่อมา พวกเขาทั้งสองคนได้เดินทางออกเดินทางท่องโลกด้วยกัน และมีความรักที่ลึกซึ้งและอ่อนหวานต่อกัน
แต่ทว่าความรักของพวกเขาบางทีมันอาจทำให้สวรรค์รู้สึกอิจฉา หญิงสาวคนนั้นเป็นโรคที่รักษาไม่หาย แม้จะลองทุกวิถีทางแล้วก็ตาม จนกระทั่งหญิงสาวคนนั้นได้จากไปและทิ้งชายหนุ่มให้อยู่เพียงลำพัง
ในช่วงเวลานี้ของทุกปี ชายหนุ่มจะมาที่นี่เพื่อระลึกความหลังที่พบเจอกับหญิงสาวคนนั้นเป็นครั้งแรก หลังจากผ่านไปหลายปี ชายหนุ่มคนนั้นก็กลายเป็นลุงไปเสียแล้ว
เมื่อได้ยินเรื่องราวของเขา ช่วยไม่ได้ที่หลิงฮันจะนึกถึงสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งนกอมตะสวรรค์เมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อน
ในเวลานี้พวกเขาทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างถูกปากถูกคอ
อันที่จริง ความรู้สึกของพวกเขาทั้งสองคนนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่พวกเขาทั้งคู่ต่างสูญเสียคนที่รักไป ยิ่งพวกเขาดื่มมากเท่าไหร่ มันก็ทำให้พวกเขาสนิทสนมกันมากขึ้นเท่านั้น
“น้องชาย ข้ามีนามว่าเฟิงผั่วหยุน หากมีคนมารังแกเจ้าในอนาคตพี่ใหญ่คนนี้จะช่วยเหลือเจ้าเอง!” ชายวัยกลางคนตบไหล่หลิงฮัน
“น้องชายผู้นี้ชื่อหลิงฮัน” หลิงฮันพูดออกมาโดยที่ไม่ใช้ชื่อปลอม
“ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ชายคนนี้ยังไม่เมาเลย!” เฟิงผั่วหยุนส่ายหัว ระดับพลังของเขาสูงส่งเกินไปและสุราที่สามารถทำให้เขามึนเมาได้นั้นหาไม่ได้ในโลก
สุราวานรของพี่ใหญ่มันวิเศษมาก เขาไปหาสุราวานรมาเพื่อทำให้ตัวเองเมา จึงได้เดินทางเพื่อออกค้นหามัน และต่อสู้กับสัตว์อสูรที่น่าสะพรึงกลัวถึงสามตัว แต่ถีงอย่างนั้น มันก็ยังไม่อาจทำให้เขาเมาได้
หลิงฮันตบอกของตัวเองและพูดว่า “พี่ชาย ข้าจะหาสุราชั้นเลิศไร้ที่เปรียบมาให้ท่านภายในสามปี!” หลิงฮันไม่ได้พูดโอ้อวด ในอดีต เขาได้เข้าไปในโบราณสถานมาหลายแห่ง นอกเหนือจากเทคนิคบ่มเพาะพลังและทักษะมากมายแล้ว เขายังได้รับอย่างอื่นมาอีกอย่างเช่นสูตรการผลิตสุรา
สุราเหล่านั้นราวกับมีอาถาอาคม แม้แต่พระเจ้ายังต้องมึนเมา แต่วัตถุดิบที่ต้องใช้หาได้ยากยิ่งและล้ำค่าเป็นอย่างมาก มันจึงเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับเขาที่จะรวบรวมพวกมันในชีวิตที่แล้ว แต่ทว่าในชีวิตนี้ เขามีคุณสมบัติที่จะทะลวงผ่านระดับทลายมิติ ดังนั้นจึงมีหวัง
หลิงฮันยินดีที่จะเรียกอีกฝ่ายว่าพี่ใหญ่ นั่นเป็นเพราะเฟิงผั่วหยุนมีอายุมากกว่าสี่ร้อยปี และมีอายุมากกว่าหลิงฮันในปัจจุบัน ดังนั้นเขาจึงเรียกอีกฝ่ายว่าพี่ใหญ่
“ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นพี่ใหญ่คนนี้จะรอเจ้า” เฟิงผั่วหยุนหัวเราะ
แม้ว่าทั้งสองคนจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่พวกเขาก็สนิทสนมกันแล้ว ยิ่งพวกเขาพูดคุยกันมากเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้พวกเขาสนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น
หลังจากที่ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างเนิ่นนาน ในที่สุดหลิงฮันก็ล้มตัวนอนลง และเมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมา เขาก็เห็นใบหน้าอันงดงามอยู่เบื้องหน้า และหัวนอนหนุนตักเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนอยู่ ถ้านางมีหน้าอกที่ใหญ่โต เขาคงจะเห็นเนินอกแทนที่จะเห็นใบหน้าของนางจากมุมมองที่นอนอยู่
อย่างไรก็ตาม ความทรงจำของหญิงสาวใต้สมุทรคนนี้จะต้องกลับมาในอนาคต หากนางจำคำพูดที่หลิงฮันพูดออกมาในตอนนี้ได้…มันทำให้หลิงฮันเหงื่อไหลพรากราวกับน้ำตก
หลิงฮันลุกขึ้นมา แต่ทว่าเขากลับปวดหัวทันที และช่วยไม่ได้ที่เขาจะกุมขมับ
เจ้าสุรานี่ช่างรุนแรงจริงๆ
หลังจากนั้นหลิงฮันพบว่าระดับพลังของเขาเพิ่มขึ้นสองขั้น
ต้องรู้ก่อนว่าตั้งแต่ระดับบุปผาผลิบานการจะทะลวงผ่านได้แต่ขั้นนั้นจะต้องมีความเข้าใจวิถีวรยุทธที่มากพอ แต่เขากลับทะลวงผ่านสองขั้นขณะมึนเมา นี่มันเรื่องอะไรกัน?
สุรานี่ทรงพลังมาก!
หลิงฮันถอนหายใจ นี่เป็นเพราะเขาดื่มมันครั้งแรก ประสิทธิภาพของมันจึงรุนแรง ถ้าดื่มครั้งต่อไปประสิทธิภาพของมันก็จะลดลงเหมือนกับหยดวิญญาณ
และการดื่มของประเภทนี้มันทำให้เขามึนหัวเล็กน้อย ราวกับว่าหัวกำลังจะระเบิด
“หลิงฮัน!” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนกรีดร้องออกมาด้วยความเป็นห่วง
“เบามือของเจ้าหน่อยแล้วก็ใจเย็นๆ!” หลิงฮันรีบพูดให้เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนใจเย็นลง
จากนั้นหลิงฮันได้นำหยดวิญญาณออกมาจากหอคอยทมิฬและเทเข้าไปในปากเพื่อทำให้สร่างเมา แล้วพูดว่า “แล้วพี่ใหญ่ของข้าไปไหนแล้ว?”
“เขาไปแล้ว” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนกล่าว “แต่ว่าเขาบอกเอาไว้ว่าเขาจะปรากฏตัวอีกครั้งเพื่อแก้ไขสถานการณ์วิกฤตให้เจ้า”
แก้ปัญหา? หรือว่าเขาจะหมายถึงแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นกับเมืองหมื่นสมบัติ?
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพี่ใหญ่จะแข็งแกร่งมาก แต่ด้านนอกคือรูปแบบอาคมสังหารที่สี่!
“ถ้างั้นพวกเรากลับกันเถอะและค่อยพูดคุยเรื่องนี้กันทีหลัง” หลิงฮันมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
แน่นอนว่า เมื่อหลิงฮันเดินมาถึงประตูเมือง เขาเห็นผู้คนจำนวนมากกำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างไม่เป็นมิตร
“ฮันหลิง เจ้ามาทำไมป่านนี้?” ใครบางคนตะโกน
ใบหน้าของหลิงฮันบิดเบี้ยวและพูดว่า “เจ้าจะพูดจาให้มันดีหน่อยไม่ได้หรือไง?”
“เจ้า–” คนผู้นั้นเป็นถึงจอมยุทธระดับตัวอ่อนวิญญาณ เมื่อมันเห็นหลิงฮันพูดจาไม่ให้เกียรติ จึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่เขาจะรู้สึกโกรธ
“พอได้แล้ว” ยิ่นเฉวยางกล่าว
จากนั้นหลิงฮันได้พูดออกมาว่า “คนที่ได้รับสิทธิ์ออกนอกเมืองหนึ่งร้อยแปดสิบคนจากเมื่อวานให้ก้าวเดินลงมา” หลิงฮันมีหอคอยทมิฬอยู่และไม่จำกัดจำนวนที่เข้าไปได้ ดังนั้นเขาจึงอยากพาคนบริสุทธิ์ที่อยู่ในเมืองออกไป
ผู้คนจำนวนหนึ่งร้อยแปดสิบคนเดินลงมาจากประตูเมือง ใบหน้าของพวกเขาดูมีชีวิตชีวา ในที่สุดพวกเขาก็จะได้ออกจากที่แห่งนี้เสียที
“ตาเฒ่า เจ้าทำให้สถานที่แห่งนี้ต้องยุ่งเหยิง ข้ารู้สึกไม่ชอบกับสิ่งที่เจ้ากระทำ” ชายร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากเมืองและกวักมือเรียกไป๋หยวน “เกิดอะไรขึ้นกับเมืองหมื่นสมบัติ? จงทำให้มันกลับเป็นเหมือนเดิม!”