ตอนที่ 1557 เล่นด้วยก็ได้ (3)
พวกศิษย์ใหม่ส่วนใหญ่ล้วนรู้ตัวตนของกู่ซินเยียนกันอยู่แล้ว แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่วิหารมารโลหิต แต่พวกเขาก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามล่วงเกินกู่ซินเยียน ความแตกต่างระหว่าง “เด็กฝึก” กับลูกสาวของประมุขวิหาร ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถเทียบกันได้ ปกติเวลาพวกเขาเจอกู่ซินเยียน แม้ว่าจะไม่ได้ทำตัวเป็นสุนัขรับใช้อย่างพวกเด็กของวิหารมารโลหิต แต่อย่างน้อยก็ยังทักทายนางด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม บวกกับใบหน้าที่งดงามของกู่ซินเยียน ในบรรดาเด็กสาวที่เข้าใหม่ นางเป็นหนึ่งในคนที่งดงามที่สุด
สำหรับกู่ซินเยียน พวกศิษย์ใหม่ต่างรู้สึกอิจฉาและชื่นชมมากเท่านั้น
ตอนที่คนของวิหารมารโลหิตปกป้องจวินอู๋เสีย กู่ซินเยียนก็ไม่เคยออกหน้าเลยสักครั้ง ทำให้ทุกคนยิ่งชื่นชมกู่ซินเยียนมากขึ้นเพราะคิดว่านางไม่ชอบจวินอู๋เหมือนพวกเขา แต่ตอนนี้……
จวินอู๋เสียพูดกับกู่ซินเยียนแค่สองประโยค รวมทั้งหมดเจ็ดคำ กู่ซินเยียนก็ตามไปง่ายๆอย่างนั้นเนี่ยนะ?!
สถานการณ์นี้มันอะไรกัน?!
นั่นคือคุณหนูแห่งวิหารมารโลหิตเชียวนะ!
จวินอู๋พูดแค่สองประโยคบัดซบนั่นก็พานางไปได้แล้วงั้นหรือ?
ผู้เยาว์ทั้งหลายแทบจะลมปราณแตกซ่านบาดเจ็บภายในกันเลยทีเดียว
จวินอู๋เสียเดินออกจากหอพักอย่างรวดเร็ว นางเดินไปยังจุดที่เงียบสงบในสำนักธาราเมฆ ยามตะวันตกดิน แสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่วพื้นดิน ปกคลุมอาคารหอพักสีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่ในร่มเงาอันอบอุ่น ขณะที่ศิษย์หลายคนเพิ่งกลับมาหลังจากเสร็จสิ้นการฝึก
เมื่อสายตาของจวินอู๋เสียเห็นร่างสูงท่ามกลางกลุ่มผู้เยาว์ นางก็ค่อยๆชะลอความเร็วลงขณะที่ยังคงเดินหน้าต่อไป
หลินเฮ่าอวี่เพิ่งกลับจากการฝึก เขาอยู่กับผู้เยาว์เลือดร้อนอีกหลายคน พวกเขามาจากสาขาหลักของวิหารมารโลหิตเช่นเดียวกับกู่ซินเยียน ปู่ของเขาเป็นผู้อาวุโสของวิหารมารโลหิต อาจกล่าวได้ว่าเขาเติบโตมาพร้อมกับกู่ซินเยียนตั้งแต่เด็กๆ การที่กู่ซินเยียนเป็นคุณหนูของวิหารมารโลหิตทำให้ผู้เยาว์คนอื่นๆกระตือรือร้นที่จะทำให้นางพอใจ และตัวตนของหลินเฮ่าอวี่ก็ทำให้ผู้เยาว์เหล่านั้นประจบประแจงเขาไม่หยุด
หลินเฮ่าอวี่มีรอยยิ้มเต็มใบหน้าขณะกำลังมีความสุขกับการประจบของคนอื่น แต่เมื่อเห็นจวินอู๋เสีย รอยยิ้มของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เขารู้ดีว่าจวินอู๋เสียตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหนในช่วงนี้ เนื่องจาก “การปกป้อง” จวินอู๋เสียของผู้เยาว์จากวิหารมารโลหิตที่ทำภายใต้คำสั่งของเขา เขาเข้าใจดีว่า “การปกป้อง” ทั้งหมดนั้นจะทำให้เกิดผลลัพธ์เช่นไรกับจวินอู๋เสีย
ชีวิตของจวินอู๋เสียต้องทนทุกข์ทรมานให้สาสม!
สิ่งที่ทำให้หลินเฮ่าอวี่พอใจยิ่งขึ้นก็คือนิสัยเย็นชาห่างเหินของจวินอู๋เสีย ผ่านมานานขนาดนี้ เด็กนั่นก็ยังไม่แสดงทีท่าอะไรเลย นั่นทำให้หลินเฮ่าอวี่มีเหตุผลมากขึ้นในการทรมานจวินอู๋เสีย โดยที่เขาไม่ต้องกังวลว่ากู่ซินเยียนจะตำหนิเขา
เมื่อเห็นสภาพของจวินอู๋เสีย หลินเฮ่าอวี่ก็มีความสุขอย่างที่สุด
เป็นคนจากเผ่าจ้าววิญญาณเพียงคนเดียวแล้วยังไง?
ก็แค่ไอ้โง่ไม่มีสมองคนหนึ่ง เขาใช้สมองแค่นิดเดียวก็เล่นงานมันถึงตายได้แล้ว!
แต่หลินเฮ่าอวี่ยิ้มได้ไม่นาน เขาก็ยิ้มไม่ออกอีกต่อไป!
เพราะเขาเห็นกู่ซินเยียนเร่งฝีเท้าไล่ตามหลังจวินอู๋เสีย ดูเหมือนจวินอู๋เสียจะจงใจรอนาง เขายืนอยู่ที่นั่นครู่หนึ่งจนกู่ซินเยียนไล่ตามทัน ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันจนกระทั่งหายไปจากสายตาของเขา
ภายใต้ดวงอาทิตย์อัสดงที่งดงาม ภาพด้านหลังของเด็กหนุ่มและเด็กสาวเดินเคียงกัน เป็นเหมือนเหล็กร้อนๆที่นาบลงบนดวงตาของหลินเฮ่าอวี่
นั่นเป็นภาพที่เขาไม่อยากเห็นมากที่สุด!
“สมควรตาย” หลินเฮ่าอวี่สาปแช่งเสียงเบา
เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมจวินอู๋ที่ไม่สนใจกู่ซินเยียนเลยจนถึงเมื่อวาน จู่ๆวันนี้ก็มาเดินกับกู่ซินเยียน เขารู้ดีว่าตลอดการดำเนินตามแผนของเขา ความสัมพันธ์ระหว่างกู่ซินเยียนและจวินอู๋เสียไม่ได้คืบหน้าใดๆเลย