เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 362
ยิ่งไปกว่านั้น เย่หนานเทียนตายในมือของผู้ช่วยผบ.ฮู๋
แต่ผู้ช่วยผบ.ฮู๋ เป็นตัวแทนของผู้ว่าการเมืองกาสิโน!
หากไม่มีคำสั่งของท่านผู้ว่าการ
ผู้ช่วยผบ.ฮู๋จะกล้าลั่นไกยิงเย่หนานเทียนตายหรือ?
หยางเฟิงผู้นี้
ตกลงเป็นใครกันแน่!
เก็บข้อมูลลับสุดยอด!
ผู้ว่าการช่วยเหลือ!
มีทักษะต่อสู้กับคนนับหมื่น!
ไม่ว่าหยิบอะไรออกมา ทุกคนต่างก็หวาดผวา!
แต่บังเอิญว่า
ทั้งสามสถานการณ์นี้ ปรากฏในตัวของหยางเฟิงคนเดียว
เวลานี้
หยางเฟิงดื่มไวน์แดงในมือหมดแล้วจึงลุกขึ้นยืน
เขาเดินมาตรงหน้าของเหอเซิ่งหง ยิ้มแล้วกล่าวว่า: “นายท่านเหอ คืนนี้ต้องขอบคุณที่คุณต้อนรับเป็นอย่างดี เหล้าและอาหารของคุณไม่เลวเลยนะ!”
บนใบหน้าเหอเซิ่งหง ฝืนยิ้มออกมาแล้วกล่าวว่า: “ในเมื่อคุณหยางชอบ ต่อไปก็มาเป็นแขกบ่อยๆ สิ”
“เป็นแขกก็เท่านั้น ขืนมาอีกหลายครั้ง ฉันเกรงว่าหัวใจของคุณที่ไม่ดีอยู่ จะรับมาไหวนะสิ” หยางเฟิงกล่าวอย่างมีความหมายลึกซึ้ง
ได้ฟังคำพูดนี้
เหอเซิ่งหงก็จำใจต้องแสยะยิ้ม
ถ้าหากหยางเฟิงมาหลายครั้ง
คาดว่า
เหอเซิ่งหงคงทำได้เพียงเลือกที่จะย้ายบ้าน
มาฆ่าคนที่บ้านของตัวเองทุกวันๆ
การเปลี่ยนแปลงนี้เป็นใครก็รับไม่ได้หรอก!
หยางเฟิงดูนาฬิกาข้อมือเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า: “ต้องขอโทษด้วย! การพนันในครั้งนี้ ฉันชนะแล้ว!”
“คุณหยางช่างเก่งกาจเสียจริงๆ! ฉันเหอเซิ่งหงอยู่ที่เมืองกาสิโนมาหลายสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันพ่ายแพ้”
เหอเซิ่งหงพูดพลาง จ้องมองไปที่เหอเจียหาว แล้วกล่าวว่า: “อะหาว ยังไม่รีบเอาเงินพันล้านออกมาให้คุณหยางอีก!”
“ครับ!”
ได้ยินเช่นนี้
เหอเจียหาวก็รู้สึกหดหู่ใจ
หยางเฟิงกินล้างกินผลาญที่ตระกูลเหอ แล้วยังฆ่าคนที่ตระกูลเหออีกด้วย
แล้วตอนนี้ ตระกูลเหอยังต้องเอาเงินหนึ่งพันล้านออกมาให้หยางเฟิงอีกด้วย
ตระกูลเหออยู่เมืองกาสิโนมาตั้งหลายปี
นี่เห็นครั้งแรกที่รู้สึกหดหู่ใจเช่นนี้!
แต่เหอเจียหาวก็ไม่กล้าต่อต้านแต่อย่างใด!
เขาหยิบเช็คเงินสดหนึ่งพันล้านออกมาหนึ่งใบ ส่งให้หยางเฟิงอย่างเคารพนบนอบแล้วกล่าวว่า: “คุณหยาง นี่คือเงินหนึ่งพันล้าน!”
“ว้าว ฮ่าๆ! คาดไม่ถึงเลยว่า ฉันก็มีเงินหนึ่งพันล้านแล้ว!”
ไม่รอให้หยางเฟิงยื่นมือออกไป
เช็คเงินสดหนึ่งพันล้านในมือของเหอเจียหาว ก็ถูกหลันซินแย่งเอาไป
เห็นเพียงหยิบเช็คเงินสดหนึ่งพันล้าน และทั้งจูบทั้งลูบคลำ
ดีใจเสียยิ่งกว่าเห็นบูกชายของตัวเองเสียอีก
เห็นท่าทีนี้ของหลันซินแล้ว หยางเฟิงก็ส่ายหน้าของจนใจ
ในสายตาของหลันซิน เกรงว่าจะมีเพียงเงินเท่านั้น ที่จะสามารถทำให้นางตื่นเต้นดีใจได้ใช่ไหม?
หยางเฟิงหันหน้าไปกล่าวกับเหอเซิ่งหงว่า: “นายท่านเหอ ตอนนี้กินก็อิ่มแล้ว พนันก็เล่นเสร็จแล้ว เช่นนั้นฉันก็ขอลาไปก่อนละ!”
เหอเซิ่งหงยิ้มอย่างแข็งทื่อแล้วกล่าวว่า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นก็ต้องขออภัยที่ไม่อาจไปส่งไกลได้!”
หยางเฟิงตบเบาๆ ที่ไหล่ของเหอเซิ่งหง ยิ้มแล้วกล่าวว่า: “นายท่านเหอ หากมีเวลาว่างฉันจะเข้ามาหานะ คุณไม่ต้องคิดถึงฉันจนเกินไปละ”
ได้ยินเช่นนี้
เหอเซิ่งหงอดไม่ได้ที่จะตำหนิในใจ
ใครเขาจะไปคิดถึงแก?
เขาแทบอยากจะหนีหยางเฟิงไปให้ไกลๆ
ทางที่ดีที่สุด คือไม่ต้องมาที่เมืองกาสิโนตลอดไป
เช่นนี้ตัวเองยังจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายปีหน่อย
มีหยางเฟิงผู้สร้างความเคราะห์ในเมืองกาสิโน
เขาจะต้องสร้างความอกสั่นขวัญแขวนทุกวัน!
เห็นเหอเซิ่งหงไม่พูดจา
หยางเฟิงก็ยิ้มๆ และเตรียมที่จะพาเย่เมิ่งเหยียนกับหลันซินจากไป
“หยางเฟิง!”
เมื่อหยางเฟิงและคนอื่นๆ เดินมาถึงหน้าประตูใหญ่คฤหาสน์
ทันใดนั้น
ก็มีเสียงอันเดือดดาลดังขึ้น
หยางเฟิงหันหน้าไปมอง
ก็เห็นเพียงเย่โหรวที่จ้องมองตนเองด้วยสีหน้าที่อาฆาตแค้น
เย่โหรวกล่าวอย่างกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า: “หยางเฟิง แกจำเอาไว้เลยนะ ฉันจะต้องฆ่าแกอย่างแน่นอนเพื่อแก้แค้นให้พ่อของฉัน!”
ความแค้นที่ฆ่าพ่อ!
ความเกลียดชังที่ทำให้เสียโฉม!
ทำให้เย่โหรวแทบอยากจะฆ่าหยางเฟิงในทันที
แต่เย่โหรวรู้ว่า
ด้วยศักยภาพของเธอ หากต้องการจะฆ่าหยางเฟิง คือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิง!
ได้ฟังคำพูดของเย่โหรวแล้ว
หยางเฟิงก็หัวเราะเยาะอย่างเหยียดหยาม แล้วกล่าวว่า: “ได้เลย! ฉันจะรอคุณ แล้วฉันจะไม่ทำให้คุณต้องผิดหวัง!”