SPH: บทที่ 90 ไปคาราโอเกะกันเถอะ!
เด็กนักเรียนกลุ่มใหญ่ เดินหน้าเข้าไปที่ คาราโอเกะ พวกเขาเป็นนักเรียนมัธยมต้นจากโรงเรียนมัธยมเซียงหยู
เย่หยู นำทุกคนเข้าสู่ คาราโอเกะที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหมิง
นักเรียนทุกคนต่างก็ร้องออกมาอย่างประหลาดใจ
“ว้าวเย่หยู นี่เป็น คาราโอเกะ ที่ดีที่สุดของเมืองหมิงใช่มั้ย?”
“จุ๊ๆ นี่ราคาไม่ถูกอย่างแน่นอน!”
“แน่นอน ฉันมาที่นี่ครั้งเดียว ห้องเล็ก ๆ ราคาพันว่าหยวนต่อชั่วโมง!”
นักเรียนทุกคนตกใจที่ เย่หยู จะพาทุกคนมาที่นี่เพื่อร้องเพลงคาราโอเกะที่ดี
ฮันเสวี่ยเข้าหาเย่หยู และกระซิบว่า “เย่หยูเมื่อเวลานั้นมาถึง ให้ฉันออกให้นะ
เย่หยูหัวเราะเบา ๆ “ไม่เป็นไร ฉันยังมีเงินอยู่”
อันที่จริงเย่หยู ไม่ได้บอกว่าเงินมูลค่าปัจจุบันของเขา มีมากกว่าหมื่นล้าน เพราะเหตุนี้ยังมีห้าพันล้าน
จากฮันชือเยี่ย พ่อของฮันเสวี่ยอีกต่างหาก
ฮันเสวี่ย เห็นการยืนยันของเย่หยู และไม่มีการแสดงออกใด ๆ ที่น่าละอาย ดังนั้นเธอจึงวางใจ
ขณะที่เขาเดินเข้าไปในคาราโอเกะ พนักงานบริการรู้สึกประหลาดใจที่เห็นชายหนุ่มจำนวนมากเข้ามา
“ขอโทษนะ คุณมาร้องเพลงที่นี่เหรอ?”
เย่หยู เดินต่อหน้าทุกคนเสียงดัง พูดว่า “ใช่! พวกเราสามสิบคน เปิดห้องใหญ่ สามห้องให้ผมที!”
เมื่อเห็นชุดธรรมดาของเย่หยู พนักงานบริการอดไม่ได้ ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า “ห้องขนาดใหญ่สามห้อง”
เย่หยูขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีปัญหาไหมครับ?” เป็นไปได้ไหมว่าห้องนั้นเต็ม? “
บริกรยิ้มเยาะ และพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “ไม่เต็มครับ แต่ห้องขนาดใหญ่ราคาสามพันหยวนต่อชั่วโมง คุณสามารถจ่ายได้ถึงสามห้องหรือไม่?”
ดวงตาของเย่หยู ส่องแสงเย็นยะเยือก นี่คือการดูถูกฉัน!
หลังจากนั้นเยเย่ กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันยังสามารถจ่ายเงินจำนวนนี้ได้!”
ผู้ดูแลเข้ามาดู เย่หยู ได้อย่างรวดเร็ว สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นนักเรียน แต่เขาไม่ได้ดูมีเงินมากมาย!
เขาสามารถจ่ายได้เกือบๆหนึ่งหมื่นหยวน
พนักงานเสิร์ฟเบ้ปาก ด้วยความรังเกียจ และพูดด้วยความเย้ยหยันว่า “เราต้องจ่ายเงินมัดจำหนึ่งชั่วโมงก่อน คุณอยู่ที่นี่เพื่อชำระด้วยบัตรหรือเงินสดดี?”
เมื่อฝูงชนของนักเรียนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขารู้สึกท้อแท้กับการที่มาร้องคาราโอเกะที่นี่ ราคาแพงมาก
“เย่หยู ทำไมเราไม่ไปที่ร้านอื่นล่ะ? สถานที่นี้แพงเกินไป!”
“ใช่ ฉันรู้จักที่นึง มันราคาถูก แต่ก็ยังดีกว่านี้มาก!”
“ใช่แล้วเย่หยู มาเปลี่ยนร้านเถอะ ดูที่นี่มันฝังทองและหยก มันไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสม”
เย่หยูโบกมือของเขา บอกกับเพื่อนนักเรียนว่า ไม่ต้องกังวลและพูดเบา ๆ ว่า “เราจะไม่เปลี่ยนที่ เราจะอยู่ที่นี่”
เมื่อนั้นเย่หยู ก็หยิบบัตรธนาคารสีดำออกมาจากกระเป๋าของเขา แล้วส่งให้ผู้ดูแล “คุณสามารถรูดบัตรได้!”
บริกรเอาบัตรมาดูมัน สองสามครั้งจากนั้นก็เยาะเย้ยแล้วพูดว่า “นี่คือบัตรธนาคารอะไร? ทำไมฉันไม่เห็นมันมาก่อน?
มันเป็นบัตรสมาชิกจากร้านตัดผมใช่มั้ย?”
โดยที่ไม่ต้องรอคำตอบของเย่หยู ฮันเสวี่ยก็ไม่พอใจทันที นี่ดูถูกแฟนของเธอเหรอ?!
ฮันเสวี่ย เปิดตากว้างแล้วพูดด้วยความโกรธ “เฮ้!” คุณพูดแบบนั้นได้ยังไง! “
บริกรไม่พอใจอย่างมาก กับการตอบโต้ของฮันเสวี่ย เธอยกการ์ดสีดำในมือเธอ แล้วพูดว่า “ผมทำอะไรผิด? ผมไม่เคยเห็นการ์ดแบบนี้เลย มันไม่ใช่บัตรเครดิตธนาคาร! “
เย่หยู ชี้ให้เห็นว่าฮันเสวี่ยไม่ต้องหุนหันพลันแล่น และพูดกับผู้ดูแลอย่างเย็นชาว่า “อย่าใช้ความเขลาของคุณ เป็นโอกาสที่จะแสดงมันออกมา!”
มีหลายสิ่งที่คุณไม่เคยเห็นมาก่อน คุณจะรู้ได้อย่างไรว่านี่ไม่ใช่บัตรเครดิตธนาคาร “
บริกรหัวเราะเยือกเย็น และตบบัตรของธนาคารบนโต๊ะ “เฮอะๆ ผมไม่รู้ว่าอะไรตลกดี ผมทำงานที่นี่หลายปี ผมไม่เคยเห็นบัตรธนาคารแบบนี้มาก่อน ไม่เคยเห็นเช่นนั้นมาก่อน บัตร! “
“เกิดอะไรขึ้น?”
เสียงสงบดังขึ้นและชายวัยกลางคนร่างท้วมเดินมา
“เกา ทำไมมีผู้คนมากมายมารวมตัวกันที่นี่ ทำไม คุณทำงานอย่างไร?”
บริกรหันหน้าของเขาและยิ้มทันที “ผู้จัดการ มันเป็นแบบนี้ ชายหนุ่มคนนี้กำลังสร้างปัญหาที่นี่”
“ก่อให้เกิดปัญหาโดยไม่มีเหตุผล?” ผู้จัดการคาราโอเกะ จ้องมองเย่หยู และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ไม่มีใครกล้าหาเรื่องในสถานที่ของฉัน!”
เขามอบบัตรนี้ให้ผม
เมื่อเห็นผู้จัดการถามพนักงานบริการ ชี้ไปที่เย่หยู ทันทีและพูดด้วยความโกรธว่า “เขาหยิบบัตรสีดำออกมา เพื่อใช้เป็นบัตรเครดิตธนาคาร เพื่อเรียกเก็บเงินนี้ ถ้านี่ไม่ใช่ ก่อความวุ่นวาย แล้วจะเรียกว่าอะไร!”
ใบหน้าของผู้จัดการคาราโอเกะ ทรุดตัวลงและตะโกนว่า “บัตรสีดำอะไร? ให้ฉันดูหน่อยสิ!”
พนักงานบริการ ยิบบัตรจากเคาน์เตอร์แล้วส่งให้ผู้จัดการ เขาทำปากยื่น และพูดว่า ” บัตรใบนี้ ผมไม่เคยเห็นบัตรธนาคารแบบนี้มาก่อนเลย!”
ผู้จัดการคาราโอเกะ ยื่นมือออกมาแล้วหยิบบัตร เขาถือมันไว้ในมือ และตรวจสอบอย่างระมัดระวัง จากนั้นการแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป และมือที่มั่นคงของเขาสั่นไหวจริง ๆ
เงยหน้าขึ้นมองพนักงานบริการ ผู้จัดการคาราโอเกะ ก็เปล่งเสียงของเขาและถามว่า “คุณกำลังพูดว่านี่ไม่ใช่บัตรเครดิตธนาคารใช่ไหม?”
พนักงานบริการ พูดด้วยการดูถูกเหยียดหยามว่า “ไม่ชัดเจนใช่มั้ย? มันจะเป็นบัตรเครดิตไปได้อย่างไร?
ผัวะ!
เสียงตบดังก้องขึ้นบนใบหน้าของ พนักงานแซ่เกาตัวน้อย
“อ้ากก!”
พนักงานบริการร้องออกมา อย่างน่าสังเวช ก่อนที่จะปิดบังใบหน้าด้วยมือของเขา เขามองดูผู้จัดการด้วยความไม่เชื่อ “ผู้จัดการทำไมคุณถึงตีผม?”
“ทำไมฉันถึงตีคุณ?” ผู้จัดการคาราโอเกะ ดุด่าว่า “คุณรู้ไหมว่านี่เป็นบัตรประเภทใด?”
พนักงานมองที่บัตรดำด้วยความสับสน “นี่อาจเป็นบัตรสมาชิกสำหรับครอบครัวไหนสักอย่าง?”
ผัวะ!
ผู้จัดการคาราโอเกะ ตบหน้าของพนักงานอีกครั้งและดุด่า “เปิดตาสุนัขของแก!” นี่คือบัตรวีไอพี ระดับสูงสุดของธนาคารจีน! “
ใบหน้าของพนักงานนั้นเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ขณะที่เขามองดูบัตรอย่างตกใจ “เป็นไปได้อย่างไร?”
ผู้จัดการคาราโอเกะ ร้องเยาะเย้ยและพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ เฉพาะธนาคารในประเทศจีนเท่านั้น ที่จะส่งบัตรดังกล่าวพร้อมเงินฝากนับสิบล้านดอลลาร์!”
เขาเตะพนักงาน และผู้จัดการคาราโอเกะ พูดด้วยความโกรธว่า “ออกไปจากที่นี่!
ใบหน้าพนักงานซีด ไม่กล้าที่จะต้านทาน ในสิ่งเล็กน้อย เขารีบวิ่งไปพร้อมกับกอดขาของผู้จัดการ
หลังจากไล่พนักงานออกไปแล้ว ผู้จัดการคาราโอเกะ มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ขณะที่มองดูเย่หยู และพูดว่า “น้องชาย คราวนี้มันเป็นความผิดของ คาราโอเกะของเรา ฉันจะไล่สิ่งที่โง่เขลานี้ออกทันที!”
เย่หยูพยักหน้าและไม่แยแสว่า “ตอนนี้คุณสามารถรูดบัตร และเปิดห้องให้เราได้ไหม?”
ผู้จัดการคาราโอเกะ พยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนคุณทำได้!” เพื่อแสดงคำขอโทษของเรา ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของคุณฟรีในครั้งนี้! “
เย่หยู เยาะเย้ย “ไม่จำเป็น! ผมไม่ขาดเงิน!”
ผู้จัดการคาราโอเกะ คำนับและพูดด้วยรอยยิ้มที่ขลาดอาย “ถูกต้อง คุณไม่ขาดเงิน?
“พี่ใหญ่ตัวน้อย ผมจะพาคุณไปยังห้องส่วนตัว และขอให้คุณมีช่วงเวลาที่ดี!”
ผู้จัดการคาราโอเกะ รูดบัตรเสร็จแล้ว และส่งมอบให้แก่เย่หยู เขารีบไปเดินข้างหน้าไม่กี่ก้าว และเป็นผู้นำ พาไปที่ห้อง
“ไปกันเถอะ.”
เย่หยู หันไปรอบ ๆ และพูดสองสามคำ กับเพื่อนนักเรียน ก่อนจะติดตามผู้จัดการคาราโอเกะ ไปที่ห้องส่วนตัว
ในขณะนี้เพื่อนร่วมชั้นของเย่หยู ก็กลับมามีสติอีกครั้ง มองไปที่ด้านหลังของเย่หยู พวกเขาก็ส่งเสียงเอ็ดตะโร
“ตอนนี้ฉันได้ยินผิดหรือเปล่า ?ผู้จัดการคนนี้บอกว่าบัตรนี้ถูกส่งหลังจากมีเงินเก็บในบัญชีถึงหมื่นล้านหยวน?”
“เธอไม่ได้ฟังผิด ฉันก็ได้ยิน เป็น หมื่นล้าน!”
“เจ๋งอ่ะ!” ใครจะไปคิดว่าเย่หยูจะรวย? เป็นหมื่นๆล้าน! “
“ ฉันเพิ่งได้ยินเกี่ยวกับบัตรชนิดนี้ จากพ่อของฉัน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะเห็นของจริง!”
“ว้าว!” “ชายหนุ่มคนนี้รวยสุดๆ เย่หยู หล่อเกินไปแล้ว!”
“เศรษฐี!” เราเป็นเพื่อนกับนะ! “
ดวงตาของฮันเสวี่ย พุ่งออกมา โดยไม่คาดคิด ว่าเย่หยู จะรวยขนาดนี้ แต่ก่อนหน้านี้ ฉันไม่เคยได้ยินเลยว่าสถานการณ์ทางการเงินของครอบครัวเขา
ไม่ดีเลยเหรอ?
เมื่อก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ฮันเสวี่ยก็เข้าไปหาเย่หยู และถามอย่างเงียบ ๆ ว่า “เย่หยู ทำไมนายถึงรวยอย่างกระทันหัน?”
เย่หยูมองดูที่ ฮันเสวี่ยที่อยากรู้อยากเห็น และพูดพร้อมกับยิ้มว่า “ถ้าฉันบอกว่า คุณพ่อของเธอให้สิ่งนี้กับฉัน จะเชื่อฉันไหม?”
ฮันเสวี่ย จ้องที่เย่หยู ย่นจมูกของเธอ และตอบว่าๆ “อืม! ฉันไม่เชื่อหรอก! “
เมื่อมองไปที่ ฮันเสวี่ยที่น่ารักอย่างมาก เย่หยู หัวเราะในใจของเขาอย่างลับๆ พ่อของเธอบริจาคเงินห้าพันล้าน