หลิงอวี้จื้อฟังไปก็ตาโตอ้าปากค้าง ตอนแรกเธอแค่กุเรื่อง คิดไม่ถึงว่าเธอจะมั่วถูก เธอเป็นลูกสาวของชวีเหยาจริงๆ มิน่าหลายปีมานี้ชวีฮุ่ยถึงไม่เคยดีกับลูกสาวคนนี้เลย ที่แท้เรื่องมันก็เป็นเช่นนี้เอง
หลิงจ้ายเทียนมีสีหน้าโมโห หากไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ ชวีเหยาก็คงจะไม่เป็นบ้าเพราะทนไม่ได้ ที่แท้ทั้งหมดนี้ชวีฮุ่ยจงใจเข้ามาขัดขวาง ทำให้เขารู้สึกผิดต่อชวีเหยามาก
หลิงจ้ายเทียนเงื้อมือขึ้นตบชวีฮุ่ยหนึ่งฉาด
“เจ้ามันนางงูพิษ”
ชวีฮุ่ยโดนตบอย่างจัง คุกเข่ากับพื้น
“ท่านพี่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้วจริงๆ ท่านรีบช่วยอวี้จื้อเถิด! ข้าเลี้ยงดูนางมาตั้งหลายปี เห็นนางเป็นลูกในไส้มาตลอด”
ชวีฮุ่ยไม่ได้อยากยอมรับความผิดจริงๆ นางเพียงแต่ไม่อยากขัดแย้งกับหลิงจ้ายเทียน เลี่ยงไม่ให้หลิงจ้ายเทียนโกรธนางมากขึ้นไปอีก หากให้โอกาสนางอีกครั้ง นางจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้อีก ผู้ชายคนนี้ไม่คุ้มค่าให้เธอทุ่มเทขนาดนี้
“เจ้ายังจะพูดเช่นนี้อีกหรือ หลายปีมานี้เจ้าทำตัวอย่างไรกับหลิงอวี้จื้อ เจ้าเองรู้ดีแก่ใจ ชวีฮุ่ย เจ้ามันใจเ**้ยมนัก”
ชวีเหยารู้สึกเพียงว่าทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรงเลยสักนิด นางเกลียดชวีฮุ่ยมาหลายปีขนาดนี้ ไม่ลังเลที่จะร่วมมือกับจางอี๋เหนียงวางยาพิษขุยเหล่ยเซียงแก่หลิงอวี้จื้อที่ยังอยู่ในวัยแบเบาะ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่นางริเริ่มทำร้ายคน และกลับเป็นลูกสาวของนางเองด้วย ที่แท้นางทำให้ลูกตนเองเป็นคนปัญญาอ่อนมาตั้งหลายปี คิดถึงตรงนี้ ชวีเหยาก็รู้สึกผิดในใจยิ่งนัก
“พี่สาว ท่านยกโทษให้ข้าเถิด ตอนนั้นข้าขาดสติไปชั่วขณะ ถึงได้ทำเรื่องเช่นนี้ หลายปีมานี้ ข้าดูแลอวี้จื้ออย่างสุดความสามารถ เพียงแต่นางชอบก่อเรื่อง ข้าถูกนางยั่วโมโหจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว ถึงได้ทำตัวเย็นชากับนางไปบ้าง แต่อาหารการกินและความเป็นอยู่ ข้าดูแลนางไม่เคยขาด”
ชวีฮุ่ยรีบอธิบาย เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของแม่ผู้เมตตาอารีเอาไว้
ชวีเหยาหัวเราะอย่างเย็นชา
“เจ้าเป็นนายหญิงของที่นี่ ย่อมดูแลเรื่องอาหารการกินและความเป็นอยู่ของนางไม่ขาดตกบกพร่องอยู่แล้ว มิเช่นนั้นคนข้างนอกเขาจะมองเจ้าอย่างไร ใครเล่าจะไม่รู้ว่าฮูหยินแห่งจวนท่านมหาเสนาบดีเป็นกุลสตรีมีจิตใจงาม ชวีฮุ่ย เจ้าทำให้ลูกข้าต้องทุกข์ทน”
หลิงอวี้จื้อมีความรู้สึกทนไม่ได้ ขวีเหยาเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารอย่างไม่ต้องสงสัย ความร้ายของนางเกิดจากสิ่งบีบคั้นทั้งสิ้น ผู้ร้ายตัวจริงคือชวีฮุ่ยต่างหาก
เธอเดินไปตรงหน้าชวีเหยา ตะโกนใส่ทหารยามว่า
“ปล่อยนาง”
ทหารยามมองหลิงจ้ายเทียน หลิงจ้ายเทียนพยักหน้าด้วยสีหน้าสับสน ทหารยามปล่อยชวีเหยาแล้วถอยไปอีกด้าน
ชวีเหยากอดหลิงอวี้จื้อแน่นทันที ร้องไห้แทบจะขาดใจ
“ลูก ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าไม่ดีเอง ข้าไม่ควรวางยาเจ้าเลย ข้าเองที่ทำร้ายเจ้าให้เป็นเช่นนี้ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นลูกข้า ขอโทษนะ…ขอโทษ…”
ชวีเหยาพูดขอโทษไม่หยุด หลิงอวี้จื้อแสบจมูกจะร้องไห้ หลิงอวี้จื้อตัวจริงตายไปแล้ว ฉากเหล่านั้นเธอก็ไม่เคยเห็น ตายด้วยน้ำมือของแม่แท้ๆ ของตน เป็นโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ที่สุดแล้ว ตอนนี้เธอทำได้เพียงรับคำขอโทษแทนหลิงอวี้จื้อที่ตายไปแล้ว เธอคิดว่านางก็คงจะยกโทษให้นาง
“ข้าไม่โทษท่าน จริงๆ นะ ข้าไม่โทษท่านจริงๆ แม่ นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน ท่านอย่าโทษตนเองเลย”
หลิงอวี้จื้อลูบหลังชวีเหยาอย่างอ่อนโยน พูดปลอบชวีเหยาเบาๆ
“เหยาเอ๋อร์ ขอโทษ ต่อไปข้าจะชดเชยให้เจ้าอย่างดี”
หลิงจ้ายเทียนรู้สึกผิดจริงๆ เมื่อก่อนเขาเข้าใจชวีเหยาผิดไป
ชวีเหยาไม่ได้สนใจหลิงจ้ายเทียน ทำแค่เพียงกอดหลิงอวี้จื้อไว้เท่านั้น ถึงแม้หลิงอวี้จื้อจะยกโทษให้นาง แต่นางยกโทษให้ตนเองไม่ได้ นางเกือบจะฆ่าลูกของตนเองไปแล้ว
“แม่ ต่อไปข้าจะกตัญญูตอบแทนท่าน พวกเราไปจากที่นี่เถิด”