ตอนที่ 1827
วิช!
เชี่ยปิงมองอย่างที่ไม่ต้องการมอง จากนั้นก็ตบฝ่ามือออกไปฝ่ามือบดขยี้ลงมาจากบนอากา ศอย่างรวดเร็ว ส่วนลึกของฝ่ามือแอบแฝงไปด้วยพลังเวทมนตร์ที่น่าสะพรึงกลัว มีคลื่นผันผวนของ พลังเวทมนตร์ที่รุนแรงถ่ายทอดออกมา
“ความสามารถเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ เจ้าคิดว่าข้าเสือดาวทองคําเป็นปีศาจประเภทใด เมื่อใดที่เตรียมพร้อมแล้วนั้นปีศาจที่น่ารังเกียจอย่างเจ้าที่ทําได้เพียงแอบลอบโจมตีผู้อื่นก็ทําได้เพียงแค่กินขี้เถ้าจากตูดของข้าเท่านั้น”
เสื้อดาวทองคําแสยะออกมา เหมือนว่ามันไม่ได้เห็นเชี่ยปิงอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย
ทว่าวินาทีต่อมา มันก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมากเพราะมันค้นพบว่าฝ่ามือนี้น่าสะ พรึงกลัวทีเดียว ราวกับมีเมืองซ่อนอยู่ในฝ่ามือราวกับเป็นฝ่ามือเมืองจีน
ฝ่ามือตบออกไป ผนึกฟ้าปิดกั้นพสุธาทําให้พื้นที่รอบๆร่างกายของมันก่อตัวกลายเป็ นพื้นที่สมบูรณ์ปิดกั้นพื้นที่หลบหนีทั้งหมดล็อกพลังภายใน
“เปล่าประโยชน์ ความสามารถต่ําต้อยเช่นนี้ไม่มีทางที่จะทําอะไรข้าได้!”
เสื้อดาวทองคําคํารามออกมา ในเมื่อไม่สามารถหลบหลีกได้จากนั้นก็มีแต่จะต้องเผชิญ หน้าโดยตรงเท่านั้นในบรรดาผู้บ่มเพาะระดับเดียวกันไม่ว่าจะเป็นด้านพลังอํานาจหรือพลังโจมตีมันไม่เคยหวาดกลัวผู้ใดมาก่อน
อย่าพูดถึงว่านี่เป็นเพียงแค่ปีศาจหนุ่มในระดับแตกฉานเท่านั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของมันแม้แต่น้อย
ชู่ ชู่ ชู่!
ทันใดนั้น เสือดาวทองคําก็เปลี่ยนกลายเป็นลําแสงสีทองและพุ่งตรงไปที่ฝ่ามือนี่คือการรวบ รวมพลังการโจมตีทั้งหมดไว้และพุ่งทะลวงไปที่จุดเดียวสามารถเจาะทะลวงผ่านทุกสิ่งทุกอย่าง น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก
ทว่ามันก็เปล่าประโยชน์ ลําแสงสีทองนี้ที่ปะทะเข้ากับฝ่ามือนั้น เป็นเหมือนกับการพุ่งชนป้อม ปราการเหล็กกล้าก็ว่าได้ การโจมตีของมันไม่ได้ส่งผลกระทบใดๆแม้แต่น้อย
ตีบ!
เสือดาวทองคําไม่สามารถต้านทานพลังอํานาจของฝ่ามือนี้ได้ไม่คาดคิดว่าจะถูกตบลง ไปกับพื้นโดยตรง ที่พื้นกลายก็เป็นหลุมลึกขนาดใหญ่ซึ่งมีเส้นผ่าศูนย์กลางกว่าสิบเมตร เศษหิน แตกกระจายออกไปควันโขมงไปทั่วพื้นที่แผ่นดินแตกแยกออกจากกัน
“ลั่ก!”
มันอดไม่ได้ที่จะฟนเลือดออกมา ร่างกายของมันเต็มไปด้วยรอยแผลนับไม่ถ้วนเลือดไหลอา บทั่วทั้งร่าง ราวกับว่ากําลังจะตายไปเพราะเลือดหมดตัว
พื้นดินบริเวณนี้ก็ถูกย้อมกลายเป็นสีแดงด้วยเลือดของมัน
“นี่มัน!”
เสื้อดาวทองคํามองเชี่ยปิงด้วยสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อ มันไม่คาดคิดว่าตนเองจะพ่ายแพ้ไปอย่าง น่าสมเพชเช่นนี้ ราวกับเป็นขยะที่ถูกฝ่ามือบดขยี้จนลงไปนอนกับพื้นได้รับบาดเจ็บสาหัส
แม้แต่ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ที่ภาคภูมิใจของมันก็ยังเป็นเหมือนกับกระดาษต่อหน้าเจ้าเด็กนี้ เห็นได้ชัดว่าตนเองเป็นยอดฝีมือในระดับกฏเทวรูปทว่าเหตุใดความแตกต่างถึงได้มากมายยิ่งนัก?
“ทรงพลัง”
ปีศาจที่อยู่รอบๆก็รู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมา พวกมันก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเชี่ยปิงล่วงรู้ว่าฝ่าย ตรงข้ามเป็นผู้สังหารปีศาจชราเฮยเพิ่งทว่าพวกมันก็คาดเดากันว่าฝ่ายตรงข้ามเพียงแค่พึ่งพาอํา นาจของสมบัติบางอย่างเท่านั้น
ทว่าเมื่อดูตอนนี้ ต่อให้จะไม่ใช้สมบัติใดๆเจ้าอู่ไทโต่วนี่ก็เทียบได้กับปีศาจในระดับกฏเท วรูปขั้นสูงสุดได้
ทันใดนั้นพวกมันก็ไม่กล้าประมาทอีกต่อไปและมองเจ้าอู่ไทโต่วในมุมมองใหม่อย่างสิ้นเชิง
จ้าวเมืองมรกตก็หรี่ตาลงเดิมที่มันก็ต้องการใช้โอกาสนี้ในการประเมินความสามารถของอู่ไท่โต่ว ทว่ามันก็ไม่คาดคิดว่าพลังอํานาจของฝ่ายตรงข้ามจะเหนือจินตนาการเช่นนี้ ไม่สามารถมองได้ถึงเบื้องลึกของพลังอํานาจที่แท้จริงของฝ่ายตรงข้ามเลย
ในความเป็นจริงบรรดาปีศาจที่ออกไปท้าทายก่อนหน้านี้ต่างก็เป็นปีศาจมันได้แอบจัดเตรียม
“มีใครอีก? ยังมีใครอีกหรือไม่ที่ไม่ต้องการยอมรับ?”
เชี่ยปิงยืนไขว้มือไว้ข้างหลังทั้งสองข้างพร้อมกับกวาดสายตามองออกไปรอบๆมีท่าทางที่เต็ม ไปด้วยความขุ่นเคืองโมโหปีศาจจํานวนมากที่เผลอสบสายตากับเขียปิงต่างก็รีบเบียงเบนสายตา ไปทางอื่น ไม่กล้าที่จะสบตาโดยตรง เกรงกลัวว่าจะถูกเจ้าบุคคลที่โหดเหี้ยมนี้เพ่งเล็งจากนั้นก็จะตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกับเจ้าเสือดาวทองคําตัวนี้
ในช่วงเวลานี้ ทั่วทั้งห้องโถงของคฤหาสน์จ้าวเมืองต่างก็ถูกปกคลุมไปด้วยอํานาจบารมีที่ยิ่ง ใหญ่ของเชี่ยปิง
“หนี้ น่าสนใจจริงๆ อู๋ไท่โต่วพูดจาใหญ่โตเสียจริง มีท่าทางราวกับไร้เทียมทาน สนใจที่จะประมือกับชายชราผู้นี้สักสองกระบวนท่าหรือไม่?”ในตอนนี้ปีศาจตัวหนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาอย่างกะทันหัน
ปีศาจจํานวนมากก็หันมองไปและก็ต้องตกตะลึงขึ้นมาเพราะว่าผู้ที่เอ่ยออกมานี้ก็คือปีศาจ พยัคฆ์หินในระดับลงทัณฑ์สายฟ้าทั่วทั้งร่างกายของมันเต็มเปี่ยมไปด้วยไอความขุ่นเคือง เหมือน จะไม่พอใจกับท่าทางที่ยโสโอหังของเชี่ยปิงต้องการที่จะกดขี่ข่มเหงเชี่ยปิง
“โอ้ ปีศาจพยัคฆ์หิน? เจ้าต้องการที่จะประมือกับข้ารึ? ทว่านี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก เจ้าคือ ยอดฝีมือในระดับลงทัณฑ์สายฟ้าหากข้าลงมือ อาจจะควบคุมตนเองไม่ได้ เป็นไปได้ว่าข้าอาจจะ พลาดพลั้งมือฆ่าเจ้าตายเหมือนกับปีศาจชราเฮยเพิ่งเจ้ายังอยากลองดูหรือไม่?”
เชี่ยปิงหรี่ตาลงและจ้องมองไปที่ปีศาจพยัคฆ์หิน อํานาจบารมีของสายเลือดอีกานรกทองคํา ของเขาปะทุออกมาอย่างกะทันหัน รอบๆเต็มเปี่ยมไปด้วยออร่าความโบราณ ความโกลาหล ควา มยิ่งใหญ่และความน่าเกรงขาม
ปีศาจที่อยู่รอบๆก็รู้สึกได้ถึงสายเลือดของตนเองที่พลุ่งพล่านจากการสัมผัสได้ถึงออร่านี้ นี่คือ การที่สิ่งมีชีวิตระดับต่ําเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตในระดับที่สูงกว่าไม่มีพลังอํานาจที่จะต้านทานแม้ แต่น้อย ปรารถนาที่จะคลานลงไปแทบเท้าทันที
แม้แต่ที่พื้นดินก็เผชิญกับแรงกดดันจนส่งเสียงแตกดังขึ้นมาปรากฏรอยแตกร้าวมากมาย
ปีศาจจํานวนมากก็รู้สึกว่าตนเองไม่อาจต้านทานแรงกดดันเช่นนี้ได้เลยนี่คือภัยคุกคามที่ร้า ยแรงจนถึงแก่ชีวิต เป็นการตัดสินโทษประหารราวกับเป็นองค์จักรพรรดิ หากต้องการให้ขุนนางผู้ นั้นตายไป ขุนนางผู้นั้นก็ต้องตาย
อะไรกัน?!
เมื่อสัมผัสได้ถึงออร่านี้ ร่างกายของปีศาจพยัคฆ์หินก็สั่นเทิ้มไอความขุ่นเคืองรอบๆร่างกาย ของมันหายไปอย่างกะทันหันถูกกําราบโดยออร่าโบราณที่น่าสะพรึงกลัวในทันที
เห็นได้ชัดว่าตัวมันเป็นยอดฝีมือในระดับลงทัณฑ์สายฟ้าและฝ่ายตรงข้ามเป็นเพียงแค่ผู้บ่ม เพาะในระดับแตกฉานขั้นสูงทว่ามันกลับรู้สึกเหมือนตนเองกําลังเผชิญหน้ากับเซนต์ปีศาจที่น่าสะ พรึงกลัวก็ว่าได้
เหมือนกับว่าตราบใดที่เจ้าปีศาจตรงหน้านี้ต้องการก็สามารถลบมันให้หายไปจากโลกนี้ ได้ในทันที
เหงื่อไหลโซกทั่วทั้งตัวของปีศาจพยัคฆ์หินตอนนี้มันรู้สึกผิดอย่างถึงที่สุด สัญชาตญาณของระ ดับลงทัณฑ์สายฟ้ากําลังเตือนมันถึงความแตกต่างของพลังอํานาจ กําลังบ่งบอกว่าเจ้าเด็กนี้ไม่ใช่ ตัวตนที่มันจะท้าทายได้
หากต่อสู้กันจริงๆ บางทีมันอาจจะต้องตาย ตามรอยเท้าของปีศาจชราเฮยเพิ่งไป
ทว่าตอนนี้มันไม่สามารถหันหลังกลับได้อีกแล้วเพราะว่ามันเป็นยอดฝีมือในระดับลงทัณฑ์ สายฟ้า หากหันหลังกลับและยอมจํานนในตอนนี้มันจะเสียหน้าอย่างมากในอนาคตจะกลายเป็นที่หัวเราะเยาะจะมีปีศาจตัวใดที่จะเคารพนับถือมันอีก?!
“สหายอู โปรดหยุดเพียงเท่านี้เถอะ”
ในเวลานี้ จ้าวเมืองมรกตได้เอ่ยขึ้นมา ทําหน้าที่ห้ามปราบในทันที “เมื่อครู่นี้สหายปีศาจ พยัคฆ์หินปูวามเกินไปจริงๆทว่ามันก็ไม่ได้ตั้งใจ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราก็ไม่ใช่ศัตรูกัน การจับแมลง หลุมดําคือสิ่งสําคัญที่สุดเหตุใดจะต้องมาทะเลาะเบาะแว้งกัน พวกเราลงเรือลําเดียวกันแล้วหากทะเลาะกัน สิ่งที่ได้มาจะไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่สูญเสียไป”
มันพยายามห้ามปราบเชี่ยปิงไว้
“เอาล่ะ ในเมื่อท่านจ้าวเมืองเอ่ยปากออกมาเช่นนี้ ข้าก็จะให้เกียรติท่าน ทว่าเรื่องเช่นนี้จะ ไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองมันผู้ใดที่กล้าหยามเกียรติข้า มันผู้นั้นจะต้องตาย!” เขียปิงพูดออกมา อย่างเยือกเย็น
“แน่นอน นั่นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้”
จ้าวเมืองก็พยักหน้าอย่างต่อเนื่อง ทว่าในความรู้สึกลึกๆกลับตกใจอย่างมากเดิมที่มันต้อง การที่จะหยั่งเชิงพลังอํานาจของเชี่ยปิงทว่าไม่คาดคิดว่าพลังอํานาจของฝ่ายตรงข้ามจะน่าสะ พรึงกลัวถึงเพียงนี้ ล้ําลึกและไม่อาจหยั่งถึง
โดยเฉพาะสายเลือดของฝ่ายตรงข้ามที่เอ่อล้นออกมานั้น นึกไม่ถึงว่าจะสร้างแรงกดดันที่แม้ แต่มันก็แทบจะต่อต้านขัดขืนไม่ได้อันที่จริงนี่มันคือสายเลือดอะไรกัน? หรือว่าเจ้านี่จะเป็นทา ยาทของอสูรศักดิ์สิทธิ์?
ในช่วงเวลานี้ ความคิดหลากหลายผุดขึ้นมาอย่างไม่ขาดสายพยายามคาดเดาตัวตนที่แท้จริง ของเชี่ยปิง
เมื่อปีศาจพยัคฆ์หินได้ยินเช่นนี้ มันก็ผ่อนคลายลงทันทีล้มเลิกการท้าทาย รักษาหน้าของตน เองไว้ได้
ในเวลาเดียวกันมันก็มองจ้าวเมืองมรกตด้วยสีหน้าที่ซาบซึ้งใจ หากไม่ได้จ้าวเมืองมรกตที่เข้า มาช่วยเหลือไว้ บางทีต่อให้วันนี้มันจะไม่ตายมันก็อาจจะได้รับบาดเจ็บจนปางตาย
“เจ้าเด็กนี้ไม่ธรรมดาเลย”
ปีศาจในระดับลงทัณฑ์สายฟ้าที่เหลือต่างก็ตกใจกับพลังอํานาจของเชี่ยปิงในตอนนี้พวกมัน ยอมรับแล้วว่าเจ้าเด็กนี้ก็เป็นยอดฝีมือที่ยิ่งใหญ่เช่นกัน