เสียงกระหึ่มก้องฟ้าดังมาจากถนนเสด็จพระราชดำเนิน หวงเฉิงที่ยืนอยู่บนหอเหนือประตูวังสีหน้ายิ่งบึ้งตึงขึ้นทุกที
ขุนนางด้านล่างประตูวังเห็นชัดว่าถูกเสียงเอะอะที่เพิ่มขึ้นมากมายอย่างชัดเจนนี้ดึงให้ถกเถียงกัน มองไปทางด้านหลัง ส่วนเหนือประตูเมืองขุนนางส่วนใหญ่ได้ทราบจากการแจ้งของทหารองครักษ์แล้ว
ได้ยินว่าผู้อพยพแดนเหนือนับหมื่นแห่เข้ามา สีหน้าของพวกเขาก็ไม่น่าดูยิ่งนัก
ผู้อพยพ ชาวบ้านผู้ประสบภัย ประชาชนที่ก่อความวุ่นวาย ในใจเหล่าขุนนางก็คือความหมายเดียวกัน
นี่ก็คือสาเหตุที่เมืองมากมายไม่ยอมรับผู้อพยพ
ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ เรื่องนี้ไม่ได้แจ้งมาก่อนสักนิด
สีหน้าของฮ่องเต้ที่ประทับอยู่บบนบัลลังก์มังกรฟื้นกลับเป็นปกติแล้ว มองไม่เห็นความโกรธ แต่ในใจทุกคนล้วนรู้ชัดว่ายิ่งมองไม่เห็นความยินดีเช่นกัน
ทว่าขบวนของเฉิงกั๋วกงใกล้เข้ามาทุกทีๆ แล้ว ขุนนางกรมพิธีการไม่อาจไม่ด้านหน้าก้าวเข้าไป
“ฝ่าบาท เฉิงกั๋วกงเข้าเมืองแล้ว ฤกษ์ดีมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เขาก้มศีรษะทำท่าเชิญ
ฮ่องเต้คล้ายเพิ่งตื่นจากฝัน บนพระพักตร์ปรากฏความตื่นเต้นอยู่บ้าง
“อา ถึงแล้วรึ ดี ดี” พระองค์ตรัสซ้ำๆ พระหัตถ์ตบพนักแขนพระที่นั่ง คนกลับไม่ได้ลุกขึ้นยืน
“ฝ่าบาท” หวงเฉิงพลันก้าวออกมา สีหน้าเคร่งขรึม แล้วยังไม่ปิดบังความโกรธสักนิด “เชิญฝ่าบาทเสด็จกลับวัง”
กลับวัง?
ขุนนางทั้งหลายที่อยู่ที่นั่นตกใจสะดุ้งโหยง
เวลานี้กลับวังนั่นใยไม่ใช่ให้เฉิงกั๋วกงเสียหน้าหมดสิ้นต่อหน้าคนทั้งใต้หล้า?
แน่นนอนนี่เป็นเรื่องที่หวงเฉิงอยากได้แม้กระทั่งในฝัน แต่เจ้าจะให้ฮ่องเต้ทำเช่นนี้ อย่างไรก็ต้องมีเหตุผลที่อธิบายไปได้กระมัง?
ฮ่องเต้เห็นชัดว่าคิดถึงจุดนี้เช่นกัน สีพระพักตร์ประหลาดใจแล้วยังวิตก
“ใต้เท้าหวงไยเอ่ยคำนี้?” พระองค์เอ่ยแล้วขมวดคิ้วลุกขึ้นยืน “เฉิงกั๋วกงกำลังจะมาแล้ว ข้าลั่นวาจาแล้วว่าจะสรรเสริญความชอบเขา ขุนนางพลเรือนทหารนับร้อยประชาชนทั้งเมืองล้วนรอคอยอยู่นะ เจ้าอย่าพูดล้อเล่น”
พระองค์ตรัสพลางก้าวเท้าไปข้างหน้าส่งสัญญาณให้ขันที
“เตรียมประกาศเข้าเฝ้า”
ขันทีทั้งหลายขานรับ กำลังจะเดินไปหวงเฉิงก็คุกเข่าดังตึงลง ขวางฝีพระบาทของฮ่องเต้ไว้
“ฝ่าบาทเสด็จไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ” เขาเอ่ยสะอื้น ยื่นมือชี้นอกเมือง “เฉิงกั๋วกงผู้นั้นพาผู้อพยพแดนเหนือนับหมื่นเข้าเมืองหลวงมาโดยไม่ได้แจ้ง นี่อันตรายเกินไปแล้วจริงๆ ผู้อพยพแดนเหนือระหกระเหินนานปานนนี้ ตัวตนความเป็นมาน่าสงสัย หากสายลับปะปนอยู่ข้างในทำร้ายฝ่าบาท ต้าโจวของพวกเราก็จบสิ้นแล้ว”
นี่ก็พูดมีเหตุผลเหมือนกัน
คนนับหมื่นนี้มาอย่างน่าสงสัยเกินไปแล้วกะทันหันเกินไปแล้ว
นั่นไม่ใช่ประชาชนเมืองหลวงบนถนนเสด็จพระราชดำเนิน จำนวนคนแม้มากแต่ก็ถูกตรวจสอบเข้มงวดมาแล้ว นอกจากนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าที่มาและตัวตนของผู้อพยพแดนเหนือนับหมื่นยังไม่ได้ตรวจสอบ แค่พูดถึงคนนับหมื่นนี่ก่อเรื่องขึ้นมาพร้อมกัน องครักษ์เหล่านี้บนถนนพระราชดำเนินก็ไม่แน่ว่าจะขวางอยู่
ยิ่งหากเป็นสายลับจินหรือชาวจินปลอมตัวแต่งตัวปะปนอยู่ข้างใน…
ชาวจินเคยบุกยึดเมืองหลวง ลักพาตัวฮ่องเต้มาก่อน
คนที่อยู่ที่นั่นล้วนคิดถึงจุดนี้ได้ เรื่องนั้นเป็นฝันร้ายของราชวงศ์ สีพระพักตร์ของฮ่องเต้พลันกลายเป็นซีดเผือด
แต่พระองค์ยังคงไม่หมุนพระวรกายจากไป แต่กัดฟันก้าวเท้า
“ใต้เท้าหวงคิดมากแล้ว” พระองค์ตรัสแน่วแน่ “ข้าเชื่อในเฉิงกั๋วกง มีเขาอยู่ ไม่มีทางเกิดข้อผิดพลาดเช่นนั้น”
พูดจบก็ก้าวเท้าลงจากกำแพงวังต่อ
หวงเฉิงคุกเข่าเดินโขกศีรษะคำนับ ฟุบกับพื้นร้องไห้ดังลั่น
“ฝ่าบาท ฝ่าบาทไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ” เขาตะโกน “ไม่ใช่กระหม่อมใจโฉดชั่ว เฉิงกั๋วกงคนนั้นหลังเจรจาสงบศึกแรกสุดปฏิเสธราชโองการไม่ถอยกลับ แล้วยังบุกไปเขตแดนของชาวจิน ใครจะรู้ว่าที่แท้เขากลับมาได้อย่างไร ฝ่าบาท ไม่อาจไม่ป้องกันนะพ่ะย่ะค่ะ”
ขุนนางทั้งหลายรอบด้านตกใจสะดุ้งโหยง
คำพูดนี้คือชี้ว่าเฉิงกั๋วกงเข้าข้างชาวจิน ใจชั่วทะเยอทะยานชัดๆ
โทษนี้ช่าง…
ฮ่องเต้เห็นชัดว่าถูกคำพูดนี้ทำให้ตกใจสะดุ้งโหยงเช่นกัน แต่พระองค์นิสัยขี้ขลาด แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมองคนด้วยเจตนาร้าย ชั่วครู่ฟังคำพูดนี้ชั่วขณะหนึ่งถึงกับหวาดหวั่นไม่รู้ว่าควรโต้แย้งอย่างไร
“หยุดพูดเหลวไหล หยุดพูดเหลวไหล” พระองค์เพียงโบกพระหัตถ์เอ่ยซ้ำๆ เพื่อหลีกหนีความคิดนี้ เพิ่มความเร็วฝีเท้าลงจากหอ “ข้าจะไปพบเฉิงกั๋วกงเดี๋ยวนี้ ข้าเชื่อมั่นในตัวเฉิงกั๋วกง”
บรรดาขุนนางสีหน้ากังวลก้าวเท้าติดตาม หวงเฉิงไล่ตามมาถึงขั้นคุกเข่าเดินโถมเข้ามา โอบทีเดียวกอดขาฮ่องเต้ไว้
“ฝ่าบาท ต่อให้ตายกระหม่อมก็ไม่อาจให้ฝ่าบาทมุ่งไปหาอันตรายได้!” เขาตะโกน
เวลานี้พวกเขามาถึงด้านล่างกำแพงวังแล้ว ฉากนี้ขุนนางฝ่ายพลเรือนและทหารนับร้อยล้วนมองเห็น ตกตะลึงทันที
ขันทีตกใจสะดุ้งโหยง พวกองครักษ์เสื้อแพรก็ล้วนชักดาบออกมา
ยังดีฮ่องเต้ห้ามไว้ทันเวลา ไม่ได้เห็นหวงเฉิงเป็นกบฏรุมฟันจนตาย
“ใต้เท้าหวงนี่ท่านทำอะไร” พระองค์มองเส้นผมขาวโพลนของหวงเฉิงทนผลักออกไปไม่ได้ รีบหลบเท้า
ขุนนางคนอื่นก็ล้อมเข้ามาด้วย บางคนไปยื้อยุด บางคนห้ามปราม
หวงเฉิงเพียงนั่งอยู่บนพื้นไม่ลุก
“ใต้เท้าหวง หากรู้สึกว่าอันตราย ไม่ให้ผู้อพยพเหล่านั้นเข้าเมืองก็ได้แล้ว” ขุนนางคนหนึ่งเอ่ยปราม
“นั่นก็ยังอันตราย คนที่ชักนำผู้อพยพเข้าเมืองก็อันตราย ต่อให้ข้าเสียหน้าหมดสิ้น ถูกคนทั้งหมดด่าว่าเอาเรื่องส่วนรวมมาแก้แค้นส่วนตัว ต่อให้ข้าเป็นขุนนางชั่วในสายตาคนทั่วใต้หล้า ข้าก็ไม่มีทางให้ฝ่าบาทเสี่ยงอันตราย” หวงเฉิงตะโกน
คำพูดนี้สถานการณ์นี้ทำให้บรรดาขุนนางฝ่ายพลเรือนและทหารพากันกระซิบกระซาบ ไม่นานก็ทราบต้นเหตุของเรื่อง
หนิงอวิ๋นเจาที่ยืนอยู่ด้านหลังยิ้มแล้ว
“นี่เป็นนอนกลิ้งเอาแต่ใจแล้ว” เขาเอ่ยท่าทางทอดถอนใจอยู่บ้าง “ใต้เท้าหวงโชคดีพบเจ้าแผ่นดินผู้เมตตา”
ขุนนางด้านข้างไม่ทันสนใจถกเถียงเรื่องนี้ เสียงกระซิบแผ่วเบาร้อนใจอยู่บ้าง
“ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไร?” เขาเอ่ยถามเสียงเบา
เสียงของเขาจบลงก็เห็นขุนนางกว่าครึ่งคุกเข่าลงพร้อมเพรียง
“ขอเชิญฝ่าบาทเสด็จกลับวัง” พวกเขาโขกศีรษะคำนับต่างปากเอ่ยเป็นเสียงเดียว “ฝ่าบาทไม่อาจเสี่ยงอันตรายเด็ดขาด”
มองเห็นขุนนางคุกเข่าพรึบพรับเป็นแถบ แล้วได้ยินคำเอ่ยกล่อมตามๆ กัน หวงเฉิงที่นั่งก้มหน้าอยู่บนพื้นมุมปากพลันเผยรอยยิ้มหยันจางๆ
เสียหน้า? เป็นขุนนางไม่เสียหน้าแทนฮ่องเต้หรือจะให้ฮ่องเต้เป็นฝ่ายจากไป เสด็จกลับวังเองรึ?
โอรสสวรรค์วาจาหนักแน่นดั่งแผ่นดิน พูดแล้วจะกลับคำได้ย่อมต้องถูกคนบีบบังคับเท่านั้น
ไม่ต้องเงยหน้าเขาก็รู้ นาทีต่อไปฮ่องเต้ผู้เห็นอกเห็นใจขุนนางย่อมได้แต่เสด็จกลับวังแล้ว
เฉิงกั๋วกงจะถูกปล่อยทิ้งไว้บนถนนเสด็จพระราชดำเนิน
เข้าเมืองแล้วอย่างไร?
พึ่งเจตจำนงของประชาชนแล้วอย่างไร?
สิ่งที่เจ้าต้องการก็ยังคงไม่ได้เหมือนเดิม !
ผ่านสามด่านก็ไม่มีเรื่องแล้วรึ? ขอแค่เขาหวงเฉิงอยู่ที่นี่หนึ่งเค่อก็ยังมีด่านที่สี่ ด่านที่ห้า จูซาน เมืองหลวงแห่งนี้กำแพงด่านชั้นแล้วชั้นเล่าประหนึ่งคุก ในเมื่อเจ้าฝ่าเข้ามาก็อย่าคิดสลัดพ้นอีกเลย
ได้ยินเสียงห้ามเสนอความคิดวุ่นวาย บรรดาขุนนางที่ยืนอย่ข้างกายหนิงอวิ๋นเจายิ่งร้อนใจแล้ว
“พวกเราเล่า?” เขาเอ่ยถาม
คุกเข่าหรือไม่คุกเข่า? ห้ามหรือไม่ห้าม?
“ย่อมต้องคุกเข่า” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ย จากนั้นสะบัดแขนเสื้อทีหนึ่ง ก้าวยาวไปข้างหน้า
บรรดาขุนนางข้างกายไม่ทันตอบสนองตามไปโดยไม่รู้ตัว
“กระหม่อมขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท”
เสียงใสกังกังวานรื่นหูเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นดังท่ามกลางเสียงสะอื้นงึมงำต่ำวุ่นวาย ทำให้คนฟังประหนึ่งดื่มน้ำพุหวาน ความร้อนรนฉับพลันสลายหายไป
แต่ เวลานี้บอกว่าแสดงความยินดีรึ?
คนทั้งหมดล้วนมองไปตามเสียง ฮ่องเต้ก็ทอดพระเนตรตามไปด้วย เห็นเพียงขุนนางหนุ่มสง่างามหล่อเหลาคนหนึ่งเยื้องย่างเข้ามาใกล้ สองมือยกขึ้นสูง ค้อมกายคุกเข่าลง
ขุนนางเจ็ดแปดคนที่ติดตามมาหลังร่างเขาก็สีหน้ามึนงงด้วย ยินดีอะไร? ยินดีที่ฝ่าบาทมีหวงเฉิงขุนนางผู้ภักดีปกป้องนายเหนือหัวเช่นนี้รึ?
คล้ายจะไม่เหมือนที่จินตนาการไว้เท่าไร…
แต่เรื่องมาถึงตรงนี้ก็ได้แต่คุกเข่าลงตามแล้ว
“ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยอีกครั้ง ใบหน้าประดับรอยยิ้มมองฮ่องเต้ “ประชาชนหลายสิบหมื่นของสามเมืองกลับคืนแคว้นโจว ประชาชนนับหมื่นไม่อนาทรระหกระเหินพันลี้เดินทางมาคำนับขอบคุณพระกรุณาธิคุณ ฝ่าบาทเดิมอยากสรรเสริญความชอบแก่เฉิงกั๋วกง วันนี้ดูท่าเป็นเฉิงกั๋วกง เป็นประชาชนแดนเหนือสรรเสริญความชอบของฝ่าบาท”
พูดจบก็คำนับอีกครั้ง
“ครั้งนี้ฝ่าบาทไม่เพียงสยบชาวจิน ได้เครื่องบรรณาการได้ประเทศบริวาร ปลอบประโลมวิญญาณบรรพบุรุษ แล้วยังไม่ทอดทิ้งรับประชาชนหลายสิบหมื่นกลับคืน ประชาชนนับหมื่นเข้าเมืองหลวงโขกศีรษะขอบพระทัย ฝ่าบาททรงเป็นเจ้าแผ่นดินผู้ปรีชาจิตใจเมตตาฟ้าดินคุ้มครอง ก่อนหน้าไม่เคยมีมาให้หลังไม่มีผู้ใดเสมอเหมือน เหยาซุ่นก็คงไม่พ้นเข่นนี้”
ก่อนหน้าไม่เคยมีมาให้หลังไม่มีผู้ใดเสมอเหมือน เหยาซุ่นก็คงไม่พ้นเข่นนี้
ขุนนางฝ่ายพลเรือนฝ่ายทหารนับร้อยได้ยินคำพูดนี้หน้าแดงหูแดง
ความสามารถในการยกยอปอปั้นนี่ของเจ้าสิถึงก่อนหน้าไม่เคยมีมาให้หลังไม่มีผู้ใดเสมอเหมือน?
รอยยิ้มมุมปากของหวงเฉิงสลายไปแล้ว คนก็เงยหน้าขึ้นมา มองไปทางขุนนางหนุ่มที่คุกเข่าอยู่กลางลานอย่างเหี้ยมเกรียม
คิดไม่ถึง ที่แท้นี่ไม่ใช่กระต่ายตัวหนึ่ง แต่เป็นพยัคฆ์ตัวหนึ่งหรือ
บนพระพักตร์ฮ่องเต้ความหวาดหวั่นกังวลวิตกสลายไปแล้ว ที่มาแทนที่คือราศีอิ่มเอิบ
หนิงอวิ่นเจาเงยหน้าขึ้น สีหน้าจริงใจมองพระองค์
ใช่แล้ว ฝ่าบาทต้องการหน้าตา เรื่องเสียหน้าผู้อื่นทำ พระองค์ไม่มีทางทำ แต่ในเวลาเดียวกันเรื่องได้หน้าพระองค์ย่อมยินดีทำด้วยพระองค์เอง ไม่ใช่มอบให้ผู้อื่น
พินิจครุ่นคิดว่าตบหน้าผู้อื่นสำคัญหรือตนเองได้หน้าสำคัญ
สรรพสิ่งล้วนไม่พ้นผลประโยชน์ ไม่มีความแน่นอน
“ฝ่าบาท” หนิงอวิ๋นเจาคำนับอีกครั้ง “นี่เป็นความดีความชอบยิ่งใหญ่ของฝ่าบาท ประชาราษฎร์ใต้หล้าร่วมแซ่ซ้อง กระหม่อมขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท”
ขุนนางทั้งหลายหลังร่างเขาครานี้ไม่อึ้งอีกแล้ว โขกศีรษะคำนับตาม
เรื่องมาถึงตอนนี้ พวกเขาตามหลังร่างหนิงอวิ๋นเจามาแล้ว ไม่ว่าเอ่ยแสดงความมยินดีหรือไม่เอ่ย ในสายตาทุกคน ในสายตาฮ่องเต้ พวกเขาก็เป็นพวกเดียวกันกับหนิงอวิ๋นเจาแล้ว
“ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท” พวกเขาจึงตะโกนเสียงพร้อมเพรียง
ดีเลวอย่างไรนี่ก็เป็นคำพูดที่ดีประโยคหนึ่ง
ไม่ผิด นี่เป็นความดีความชอบยิ่งใหญ่ของพระองค์ หากเวลานี้พระองค์หมุนตัวกลับวังหลวง ถ้าเช่นนั้นประชาชนทั้งหลายของแดนเหนือนี่ก็จะรู้จักเพียงเฉิงกั๋วกง คิดถึงเพียงเฉิงกั๋วกง
ใต้หล้ายิ่งใหญ่ไม่พ้นแผ่นดินของจักรพรรดิ แม่ทัพนำทหารไม่พ้นขุนนางของเจ้าแผ่นดิน
ความชอบนี้เป็นของพระองค์ พระองค์ต้องเอามา
ฮ่องเต้ยืนตัวตรง สะบัดหวงเฉิงออก ยกพระหัตถ์ขึ้นสูง
“ประกาศ” พระองค์ตรัสเสียงกังวาน