“ปกติมาก”
หลิงอวี้จื้อหัวเราะลั่น
“ข้าตัวเหม็นหรือไม่ แม่ข้ากำลังอาบน้ำอยู่ ข้ายังไม่ได้อาบเลย”
“ไม่ได้กลิ่น”
“เช่นนั้นข้าก็วางใจแล้ว ข้าจะได้กอดแน่นขึ้นอีกหน่อย”
เซียวเหยี่ยนทั้งอยากหัวเราะและร้องไห้ กอดหลิงอวี้จื้อแน่น แต่อารมณ์เริ่มซับซ้อน ออกไปคราวนี้เขาก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทั้งยังบอกหลิงอวี้จื้อไม่ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็จะกลับมาอย่างปลอดภัยเพราะหลิงอวี้จื้อยังรอเขาอยู่ที่นี่
เวลาดึกมากแล้ว จนเสียงของมั่วชิงดังขึ้นมาจากข้างนอก
“คุณหนู ฮูหยินอาบน้ำเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”
เซียวเหยี่ยนจูบริมฝีปากหลิงอวี้จื้อ
“อวี้จื้อ ข้ากลับก่อนแล้ว ฟ้ายังไม่สาง เจ้าพักผ่อนสักหน่อยเถิด”
“อื้ม ข้าจะรอท่านกลับมา”
เซียวเหยี่ยนไปถึงธรณีประตู หลิงอวี้จื้อก็เรียกเขาหนึ่งครั้ง เซียวเหยี่ยนหยุดฝีเท้า หลิงอวี้จื้อวิ่งเข้าไปกอดเอวเซียวเหยี่ยน
“ทุกวันต้องนึกถึงข้าในใจวันละสามครั้งขึ้นไป ถึงแล้วอย่าลืมเขียนจดหมายถึงข้านะเพคะ”
หลิงอวี้จื้อไม่อยากให้เซียวเหยี่ยนไปเลยจริงๆ ยุคนี้ไม่มีมือถือหรือโทรศัพท์บ้านเสียด้วย ขนาดจะรับจดหมายสักฉบับก็ไม่ง่าย นอกจากรอเขาที่นี่ เธอก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว
“ได้”
เซียวเหยี่ยนรับปาก ตอนแรกเขาอยากอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนหลิงอวี้จื้อ แต่พอนึกได้ว่าหลิงอวี้จื้อเพิ่งจะได้พบแม่ที่แท้จริง คืนนี้ต้องมีเรื่องคุยกันมากมายแน่นอน เขาจึงเก็บโอกาสนี้ไว้ใช้คราวหน้า
เซียวเหยี่ยนลูบหัวหลิงอวี้จื้อ อดกลั้นความไม่อยากไปนี้เอาไว้แล้วจึงจากไป
หลิงอวี้จื้อพิงกรอบประตู ตอนแรกคิดว่าให้เซียวเหยี่ยนจากไปก่อนถึงค่อยกลับไป ใครจะไปรู้ว่าอยู่ๆ เซียวเหยี่ยนก็หันกลับมาแล้วโบกมือให้หลิงอวี้จื้อ
“อวี้จื้อ กลางคืนมันหนาว รีบเข้าไป”
“จะเข้าไปแล้ว ท่านรีบไปเถิด”
หลิงอวี้จื้อกลัวว่าเซียวเหยี่ยนจะไปอย่างไม่สบายใจ จึงปิดประตู แต่แง้มเอาไว้นิดๆ แอบมองแผ่นหลังของเซียวเหยี่ยน เซียวเหยี่ยนหันกลับมามองอีกแวบหนึ่ง แล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนอย่างรวดเร็ว
อารมณ์ของหลิงอวี้จื้อเริ่มดิ่งลง เธอถอนหายใจแรงหนึ่งครั้ง ตนเองผูกพันกับเซียวเหยี่ยนมากขนาดนี้เชียว หากไม่ได้แยกจากกันอีกครั้ง เธอก็คงไม่รู้สึกถึงข้อนี้ ที่แท้เซียวเหยี่ยนสำคัญกับเธอมากขนาดนี้แล้ว
มั่วชิงพาชวีเหยาเข้ามาแล้ว หลิงอวี้จื้อเก็บอารมณ์เหล่านั้นเอาไว้ ชวีเหยาที่อยู่ตรงหน้านี้เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ถึงแม้ดูแล้วจะแก่กว่าชวีฮุ่ยพอสมควร แต่เครื่องหน้าทั้งห้าล้วนสวยงามกว่าชวีฮุ่ย สามารถจินตนาการได้ว่าตอนสาวๆ หน้าตาจองชวีเหยาดีกว่าชวีฮุ่ย นับว่าเป็นคนสวยมากคนหนึ่ง
บนใบหน้าของชวีเหยามีริ้วรอยแห่งกาลเวลา แววตาแก่ชรา หากยืนกับชวีฮุ่ย ดูเหมือนจะแก่กว่าชวีฮุ่ยสิบกว่าปี
ผมนางยังเปียกอยู่ ถูมือไปมาอย่างไม่สบายใจ ดูเหมือนไม่รู้จะเผชิญหน้ากับหลิงอวี้จื้ออย่างไร เห็นนางระวังระแวงเช่นนี้ หลิงอวี้จื้อก็จูงนางมานั่งลงแล้วถามอย่างอ่อนโยน
“ท่านแม่ ท่านหนาวหรือไม่”
ด้วยความเป็นนักแสดง ไม่รู้ว่าเรียกคนอื่นว่าแม่ไปกี่คนแล้ว ดังนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ โดยปกติแค่อ้าปากก็พูดได้แล้ว
“ข้าไม่หนาว ท่านอ๋องไปแล้วหรือ”
“อื้ม ไปแล้ว ที่นี่เป็นห้องของลูก เขาไม่ควรอยู่นาน”
“อวี้จื้อ อย่างไรเจ้าก็ยังมีบุญวาสนา ท่านอ๋องใส่ใจเจ้ามาก เจ้ามีสามีที่ดี ข้าก็ดีใจ ดีใจจริงๆ”
ชวีเหยาคอยหลบสายตาของหลิงอวี้จื้อตลอด แม้จะพูดอยู่ แต่ไม่กล้ามองหลิงอวี้จื้อ
“ใช่เจ้าค่ะ ท่านเทวดาเอ็นดูข้าจริงๆ ท่านแม่ เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ไม่ต้องไปคิดถึงแล้ว ต่อไปอยู่ที่นี่ให้สบายใจ พวกเราอยู่กันอย่างสงบสุข รอข้าแต่งงานเข้าพระตำหนักท่านอ๋องแล้ว ข้าจะมารับท่านไปด้วย ว่าอย่างไรเจ้าคะ”