ชวีเหยาดีใจและตื่นเต้น ยื่นมือออกมากุมมือหลิงอวี้จื้อแน่น
“เจ้าไม่เกลียดข้าหรือ”
“แม่เองก็ถูกปิดหูปิดตา หลายปีมานี้ก็ไม่ได้อยู่ดีกินดี ข้าจะเกลียดแม่ทำไม แม่ เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ไม่ต้องพูดถึงอีก ชีวิตต้องมองไปข้างหน้า มัวแต่จมจ่ออยู่กับอดีต ไม่มีความหมายอะไร”
ชวีเหยายิ้มออกมา
“เจ้าเป็นเด็กดีจริง”
“ได้มาจากท่านแหละ”
หลิงอวี้จื้อหัวเราะออกมา เห็นหลิงอวี้จื้อหัวเราะดีใจขนาดนี้ ชวีเหยาก็อดใจไม่ไหวหัวเราะด้วย เดิมทีชีวิตนี้ของนางมีแต่ความสิ้นหวัง คิดไม่ถึงว่าในบั้นปลาย ท่านเทวดาจะส่งลูกของนางกลับมาอยู่ข้างกาย นางพอใจแล้ว คิดเพียงจะใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อชดเชยให้กับลูกคนนี้ให้ดีๆ
เหตุผลที่หลิงอวี้จื้อเก็บชวีเหยาไว้ข้างกายนั้นเรียบง่ายมาก มีคนมารักตนเพิ่มอีกคนย่อมเป็นเรื่องดี ดูออกว่าชวีเหยารักลูกตนเองมาก เจ้าของร่างเดิมไม่สามารถรู้จักแม่แท้ๆ ของตนได้ เธอเข้ามาอยู่ในร่างเดิมของเจ้าของก็ถือว่าช่วยเติมเต็มความปรารถนาของเจ้าของร่างเดิม
เมื่อช่วยจัดที่ให้ชวีเหยาเสร็จแล้ว หลิงอวี้จื้อก็ไปอาบน้ำ เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ขณะที่กำลังเช็ดผม อยู่ๆ มั่วชิงก็เข้ามารายงาน
“คุณหนู ชิวจวี๋ขึ้นไปแขวนคอแล้วเจ้าค่ะ”
“ตายแล้วหรือ”
“ยังไม่ตายเจ้าค่ะ หรูเยียนไปเห็นทันเวลา ช่วยลงมาแล้วเจ้าค่ะ”
หลิงอวี้จื้อวางผ้าลง
“ไหนข้าไปดูหน่อย!”
พูดจบก็ออกจากห้องไป อย่างไรคืนนี้ก็นอนไม่หลับแล้ว พรุ่งนี้ค่อยนอนชดเชย ไปดูก่อนว่าชิวจวี๋ก่อเรื่องอะไร
หลิงอวี้จื้อเพิ่งจะเดินไปถึงห้องหรูเยียนก็ได้ยินเสียงร้องไห้จากข้างใน ชิวจวี๋นั่งบนเตียง ปิดหน้าเอาแต่ร้องไห้ หรูเยียนนั่งข้างๆ หน้าเครียดแต่ไม่พูดอะไร
“ดึกแล้ว ข้ายังไม่ร้องไห้เลย เจ้ากลับมาร้องไห้น้อยใจ ชิวจวี๋ เจ้าบอกมาซิว่าใครรังแกใคร”
หลิงอวี้จื้อเดินมาถึงประตู พูดลากเสียงยานคาง
ได้ยินเสียงหลิงอวี้จื้อ หรูเยียนก็ลุกขึ้นทันที นางเดินไปตรงหน้าหลิงอวี้จื้อ คุกเข่าลงดังตุบ
“คุณหนู เป็นความผิดของบ่าวเองเจ้าค่ะ บ่าวไม่นึกว่าชิวจวี๋จะขาดสติเพียงนี้ คุณหนูโปรดลงโทษบ่าวเถิดเจ้าค่ะ”
ชิวจวี๋เช็ดน้ำตาอย่างลนลาน พุ่งเข้ามาทันที
“คุณหนูเจ้าคะ อย่าโทษพี่สาวเลยเจ้าค่ะ ข้าเลอะเลือนเอง ข้าละโมบอยากได้เครื่องประดับของเหลียนอี๋เหนียงถึงได้ขาดสติทำเรื่องเช่นนี้ คุณหนูอย่าโทษพี่สาวเลยเจ้าค่ะ นางไม่รู้เรื่องอะไรเลย พี่ฆ่าข้าเถิด! ข้าไม่มีหน้าจะพบคุณหนูอีกแล้ว”
ชิวจวี๋พูดไปเอาหัวโขกพื้นไป ทำให้พื้นเกิดเสียงดังตึงตัง ไม่นานก็โขกจนหน้าผากแตก
“เอ๊ะๆ …เจ้าทำอะไรน่ะ ชิวจวี๋ เจ้าอย่าลนสิ เรามาค่อยๆ พูดกันให้กระจ่างเถิด”
ชิวจวี๋จึงหยุด พอเห็นชิวจวี๋สำนึกผิด หรูเยียนก็เริ่มขอร้องให้ชิวจวี๋
“คุณหนูเจ้าคะ ให้โอกาสชิวจวี๋อีกครั้งเถิดเจ้าค่ะ! ผ่านครั้งนี้ไปแล้ว นางรู้ตัวแล้วว่าทำผิดไปเจ้าค่ะ”
“เหลียนอี๋เหนียงติดสินบนเจ้าจริงหรือ”
“จริงเจ้าค่ะ คราวนี้บ่าวไม่กล้าหลอกคุณหนูแล้วเจ้าค่ะ”
หลิงอวี้จื้อมองชิวจวี๋ ดูเหมือนเหลียนอี๋เหนียงจะเป็นคนชักใยเรื่องนี้จริงๆ ว่ากันตามเหตุผลแล้ว คนที่มีความผิดติดตัว เธอไม่กล้าให้อยู่ที่นี่อีกต่อไป
แต่หากไล่ออกไปตรงๆ เลยก็กลัวว่าหรูเยียนจะไม่สบายใจ คิดแล้วคิดอีก เธอจึงพูดว่า
“ชิวจวี๋ รู้ผิดแล้วแก้ไขนับว่ายอดเยี่ยม ต่อไปเจ้าอยู่ทำความสะอาดลานข้างนอกเรือน ไม่ต้องเข้ามายุ่งข้างในเรือนแล้ว”
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะคุณหนู ต่อไปบ่าวจะตั้งใจทำงาน และไม่กล้าทำเรื่องไร้สติเช่นนี้อีก”
“หากมีคราวหน้าอีกก็จบชีวิตทันที”
หลิงอวี้จื้อเตือนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“รักษาโอกาสนี้ไว้ให้ดีๆ”
ชิวจวี๋นึกไม่ถึงว่าหน้าใสๆ อย่างหลิงอวี้จื้อจะขู่คนได้ด้วย ตอนที่เพิ่งมา เธอมองหลิงอวี้จื้อเป็นเด็ก แต่ตอนนี้ไม่กล้าดูถูกหลิงอวี้จื้อแล้ว เธอมีอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์คอยสนับสนุน ชิวจวี๋กลัวเซียวเหยี่ยนจริงๆ