ตอนที่ 2072 มังกรบรรพบุรุษ หลงหลัว (2)
ทันทีที่เขาพูดอย่างนั้น เสียงร้องหวยโหนขอมังกรก็ดังขึ้น เสียงนั้นดูเหมือนว่ามังกรกำลังเจ็บปวดและโศกเศร้าทรมานอย่างมาก
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เสียงตะโกนนั้นทำให้เสี่ยวฉงตัวสั่นและจับแขนเสื้อของอวิ๋นลั่วเฟิงแน่น “นายหญิง ช่วยนาง ได้โปรดช่วยนางด้วย…”
ท่ามกลางท้องฟ้าสีคราม ยอดฝีมือสองสามคนกำลังล้อมมังกรอัญมณีขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง สามง่ามในมือพวกเขาแทงเข้าไปที่ตัวมังกรอีกครั้ง เลือดสดๆ ไหลออกมาจากเกล็ดหนาของมังกรคล้ายกับเม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วที่ตกลงมา
“โฮก!”
มังกรขนาดใหญ่คำรามอย่างเศร้าโศกและโกรธเคือง ฟ้าดินสั่นสะท้านกึกก้องและท้องฟ้าก็ดูเหมือนจะตอบรับความเจ็บปวดของนาง จู่ๆ ก็เกิดเสียงฟ้าร้องจากท้องฟ้าที่เคยสดใสและมีฟ้าผ่าลงมาจนเกิดเสียงดังสนั่น
“ต่อให้บาดเจ็บหนักมันก็หนีไปได้! ตอนนี้พวกเราต้องรีบจับมันไว้ ถ้าเผ่ามังกรบรรพบุรุษรู้เรื่องนี้ล่ะก็ พวกเราจะต้องถูกลงโทษแน่นอน!”
“ชิ ไอ้มังกรตัวนี้หนังหนานัก! บาดเจ็บหนักขนาดนี้แต่ยังไม่ตาย ก่อนหน้านี้มันเคยถูกบังคับให้คายแก่นเลือดออกมาอย่างต่อเนื่องตลอดสามเดือนจนอาการสาหัส แต่ก็ยังหาโอกาสหลบหนีมาได้อีก”
แก่นเลือดของมังกรเป็นของล้ำค่ามาก และยังต้องใช้เวลาหลายเดือนในการฟื้นฟูเพื่อกลั่นออกมาหนึ่งหยด
แต่ว่าคนกลุ่มนี้กลับบังคับให้มังกรตัวนี้คายแก่นเลือดออกมามากมายในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ซึ่งเท่ากับการบั่นทอนชีวิตของมังกร! ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือเมื่อมังกรคายแก่นเลือดออกมาแล้วก็จะรู้สึกเหมือนไขกระดูกถูกดึงออกมา และนั่นย่อมทำให้มันเจ็บปวดชนิดที่ยากจะจินตนาการ
ร่างขนาดใหญ่ของมังกรอัญมณีตัวนี้กระตุก แล้วหางหนาของมันก็สะบัดไปที่กลุ่มมนุษย์กลุ่มนี้ ความแข็งแกร่งของมันทรงพลังมาก และแค่การสะบัดไม่กี่ครั้งก็ทำให้พวกเขาล่าถอยออกไปสองสามก้าว
มังกรตัวโตจึงฉวยโอกาสหมุนตัวตั้งใจจะหนี แต่ว่ามนุษย์กลุ่มนั้นก็ตั้งตัวได้อย่างรวดเร็วแล้วเร่งตามมา พวกเขาใช้สามง่ามในมือแทงเข้าไปที่หางของมังกรอย่างรุนแรง…
“โฮก!”
ความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้มังกรตัวสั่น เลือดสดๆ สาดย้อมท้องฟ้าจนกลายเป็นสีแดง มันไม่สามารถบินต่อไปได้แล้ว และทันใดนั้นก็ร่วงลงมาจากฟ้าก่อนจะกระแทกกับป่าเขาจนเกิดเสียงดังส่งผลให้ทั่วทั้งพื้นที่ยุบตัวลง
น้ำตาขนาดเท่าเม็ดถั่วไหลออกมาจากดวงตาของมันแล้วเปลี่ยนเป็นไข่มุกตกลงมา
ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง มันหมดแรงเกินกว่าจะขยับตัวได้อีกต่อไปแล้ว…
ในที่สุด…ข้าก็กำลังจะตายงั้นหรือ
กลายเป็นว่าความตายเป็นความหวังที่มากเกินไปแล้วอย่างนั้นหรือ
มังกรตัวมหึมาหลับตาลงเล็กน้อย ทว่าทันทีที่ดวงตากำลังปิดลง ร่างสีขาวราวหิมะก็ปรากฏขึ้นตรงหน้ามัน ขณะที่ชุดคลุมสีขาวปลิวไปตามสายลมยิ่งทำให้นางดูราวกับเทพเซียน สีหน้าของนางอ่อนโยนมากแม้แต่น้ำเสียงของนางก็ไพเราะ
“อวิ๋นเซียว ท่านจัดการคนกลุ่มนี้ ข้าจะรักษาอาการบาดเจ็บให้มันก่อน”
นี้เป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่มังกรตัวนี้จะหมดสติไปโดยสมบูรณ์
ตอนนั้นเองที่มังกรเชื่อว่าความพยายามไม่เคยสูญเปล่า ตราบใดที่หัวใจของคนผู้หนึ่งมีความดี พวกเขาก็จะได้รับความใจดีนั้นตอบแทน
เสียงท้องฟ้าคำรามและสายฟ้าน่ากลัวหายไปพร้อมกัน ด้วยเหตุว่ามังกรตัวนี้หมดสติไปแล้ว ท้องฟ้าจึงค่อยๆ ก็เปลี่ยนเป็นมืดสลัว หลังจากที่มังกรตัวใหญ่ได้สติกลับมา เด็กชายน่ารักคนหนึ่งก็ยื่นศีรษะมาตรงหน้านางแล้วพูดอย่างมีความสุขว่า “เพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ของข้า เจ้าตื่นแล้วหรือ”
เพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ของข้างั้นหรือ
มังกรตัวใหญ่งุนงงอย่างมาก เขากำลังพูดกับนางงั้นหรือ
อ้อ จริงสิ…
ทันใดนั้นมังกรตัวใหญ่ก็นึกบางอย่างออกขณะที่ศีรษะของมันสั่นสะท้าน มันกวาดตาสำรวจไปรอบตัวอย่างรีบร้อน หลังจากที่เห็นสตรีในชุดสีขาวกำลังนั่งพักผ่อนอยู่เงียบๆ บนต้นไม้ มันก็ผ่อนคลายลง
ตอนที่ 2073 มังกรบรรพบุรุษ หลงหลัว (3)
“ขอบคุณ…”
น้ำเสียงของมังกรไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนร่างกายภายนอก แต่กลับมีเสียงไพเราะเจาะเข้าไปถึงวิญญาณของคนคล้ายกับนกขมิ้นท้ายทอยดำ
“นายท่าน นายหญิง มังกรตัวนี้ตื่นแล้ว” เสี่ยงฉงส่งเสียงเรียกอย่างตื่นเต้น ไม่นานอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวก็เดินมาหามังกรตัวใหญ่
มังกรตัวใหญ่มองอวิ๋นลั่วเฟิงโดยไม่ละสายตา และจ้องตาไม่กะพริบจนทำให้อวิ๋นเซียวขมวดคิ้ว
“เหตุใดคนพวกนั้นถึงไล่ตามเจ้า” อวิ๋นลั่วเฟิงมองมังกรตัวใหญ่แล้วถามด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน
สีหน้าของมังกรมืดครึ้ม “คนพวกนั้นมาจากตระกูลเฉิง ก่อนหน้านี้ตอนที่คุณหนูใหญ่ตระกูลเฉิงเจอกับอันตรายข้างนอก ข้าได้ช่วยนางไว้ และนางก็เชิญไปที่ตระกูลเฉิงเพื่อขอบคุณ นางยังให้ข้ากินน้ำแกงที่อร่อยมากด้วย…
….หลังจากที่ดื่มน้ำแกง ข้าก็หมดสติแล้วตอนที่ข้าตื่นขึ้นมา ข้าก็รู้ว่าตัวเองถูกขังอยู่ในกรง ทุกๆ วัน พวกเขาจะบังคับให้ข้าคลายแก่นเลือดออกมา ถ้าข้าไม่ยินยอมพวกเขาก็จะใช้กระบี่แทงข้าแล้วเผาข้าด้วยตราประทับเหล็ก ไม่ใช่แค่นั้น พวกเขายังดึงเกล็ดของข้าออกไปด้วย! …
…ข้าฉวยโอกาสหนีออกมาตอนที่การตรวจตราของพวกเขาหละหลวม ถ้าข้าไม่ได้เจอท่าน ข้าเกรงว่าตัวเองคงต้องพบกับจุดจบที่เลวร้าย”
มังกรเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและบางส่วนของร่างกายก็มีเกล็ดหายไปจนทำให้เนื้อสดๆ ที่ย้อมไปเลือดโผล่ออกมา เมื่อเห็นทั้งแผลเก่าแผลใหม่อยู่ด้วยกันก็ดูเหมือนว่ามันจะทุกข์ทรมานอย่างมาก
“เจ้าบอกว่าตระกูลเฉิงเป็นคนทำอย่างนั้นหรือ” ดวงตาของอู๋เหยียนเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ และลมหายใจของเขาก็ถี่ขึ้น
อารมณ์ของเขาแปรปรวนอย่างมากจนอวิ๋นลั่วเฟิงมอง แต่ว่านางก็ไม่ได้ถามอะไร ทุกคนมีความลับเป็นของตัวเองและในเมื่ออู๋เหยียนไม่ยอมบอก นางก็ไม่ได้อยากรู้อยากเห็น ถึงแม้ว่านางจะคิดว่าตระกูลเฉิงน่าจะเกี่ยวข้องกับอู๋เหยียน ไม่แน่เขาอาจจะเป็นคนของตระกูลนี้และคนที่ทำร้ายเขาก็อาจจะอยู่ที่นั่นเหมือนกัน…
“คนพวกนั้นทำเกินไปแล้ว!” เสี่ยวฉงโกรธจนหน้าแดงขณะที่พูดอย่างดุดันว่า “ในความคิดของข้า คนที่มาจากตระกูลเฉิงพวกนั้นไม่เหมาะที่จะเป็นมนุษย์! พวกเขาแย่ยิ่งกว่าสัตว์วิญญาณอสูรเสียอีก!”
อย่างน้อยสัตว์วิญญาณอสูรก็ไม่ทำเรื่องอย่างกัดมือคนที่ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้
มังกรตัวใหญ่กะพริบตา “ข้าชื่อหลงหลัว เจ้าล่ะ”
“นี่คือนายท่านของข้า อวิ๋นเซียวและคนที่ช่วยเจ้าไว้ก็คือนายหญิงของข้า อวิ๋นลั่วเฟิง ถึงแม้ว่านายท่านของข้าจะเป็นบุรุษแต่นายหญิงเป็นคนที่ตัดสินใจเรื่องในครอบครัว ในอนาคตเจ้าต้องเอาใจนายหญิงของข้า ส่วนชื่อของข้า…” เสี่ยวฉงไอเบาๆ
ชื่ออะไรที่เขาเรียกตัวเองแล้วจะดึงดูดความสนใจมังกรเพศเมีย ที่แน่ๆ เสี่ยวฉงใช้ไม่ได้!
แต่ว่าก่อนที่เสี่ยวฉงจะได้คิดชื่อที่ยิ่งใหญ่ออก อวิ๋นลั่วเฟิงก็พูดขึ้น “เจ้าเรียกเขาว่าเสี่ยวฉงก็ได้”
ทันใดนั้นสีหน้าของเสี่ยวฉงก็ดำมืดขณะที่มองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างขุ่นเคือง
เขาต้องการจะเกี้ยวมังกรเพศเมียตัวนี้แต่ทำไมนายหญิงของเขาถึงต้องแทงข้างหลังเขาด้วย หรือว่าเขาจะต้องอยู่คนเดียวไปทั้งชีวิตงั้นหรือ
หลงหลัวหัวเราะเบาๆ แต่บังเอิญไปทำให้ปากแผลเปิด นางจึงสูดหายใจเอาอากาศเย็นๆ เข้าไปด้วยความเจ็บปวด
“เจ้าฟื้นฟูอยู่ที่นี่ก่อนเถอะ หลังจากเจ้าดีขึ้นแล้ว ข้าจะส่งเจ้าออกไป” อวิ๋นลั่วเฟิงมองหลงหลัวแล้วพูดขึ้น
หลงหลัวชะงักแล้วก้มศีรษะเล็กน้อย แล้วใช้น้ำเสียงอ่อนแรงพูดว่า “ข้าไม่อยากกลับไป ข้าอยากเดินทางไปกับท่าน”