มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 485
“รู้จักป้าเลซี่และครอบครัวของเธอไหม เจอรัลด์?”
ก่อนหน้านี้เจอรัลด์ขับรถ Mercedes-Benz G500 ที่โรงพยาบาล และเขารู้จักผู้นำของประเทศนั้นด้วย มันทำให้เซลล่าประหลาดใจจริงๆ
บอกตรง ๆ เจอรัลด์ค่อนข้างมีเสน่ห์ในวันนั้น
เซลล่ากล่าวโดยไม่คำนึงถึงสถานการณ์ เจอรัลด์ยังคงด้อยกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเวย์ลอน และ แจ็คกี้ที่ยืนอยู่ข้างเธอ
ครอบครัวของเวย์ลอนเป็นเจ้าของตึกขนาดใหญ่ เขายังเริ่มต้นตั้งบริษัทของตัวเองและกลายเป็นเจ้านายตั้งแต่อายุยังน้อย
แม้ว่าเวย์ลอนจะไม่ได้ขับรถหรูเท่า Mercedes Benz G500 ของเจอรัลด์ แต่เขามีโอกาสสูงกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเจอรัลด์
สำหรับแจ็คกี้ เซลล่าสงสัยว่าเขาเป็นคนที่ช่วยเธอครั้งสุดท้ายในฐานะรองผู้จัดการฝ่ายบุคคล
เขาเป็นผู้จัดการบริษัทขนาดใหญ่ และมีมาตรฐานที่สูงมากในสถาบันสาธารณะ เขายังได้รับรางวัลโบนัสและเงินปันผลที่สูงมากเมื่อสิ้นปีอีกด้วย
นอกจากนี้ แจ็คกี้ยังเป็นเจ้าของธุรกิจอีกด้วย
เขาเป็นพนักงานที่หล่อเหลาและมีคุณสมบัติเหมาะสม
แล้วเจอรัลด์ล่ะ? เขามีอะไรอีก?
แม้ว่าเจอรัลด์เป็นหนึ่งในนักเรียนที่มีความสามารถมากกว่าเพื่อนในชั้นเรียน แต่เซลล่ากลับไม่มีความรักที่เธอมีให้เขาในสมัยมัธยมอีกต่อไป
“ใช่ ฉันรู้จักพวกเขา! คาดไม่ถึงจริง ๆ แขกที่ป้าเลซี่เชิญมาทานมื้อเที่ยงวันนี้ เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ!” เจอรัลด์ตอบในขณะที่เขาพยักหน้า
แม้ว่าบางคนจะไม่รู้จักของเจอรัลด์ แต่ทุกคนก็นั่งที่โต๊ะอาหารเดียวกัน กิน ดื่ม และพูดคุยกัน
เจอรัลด์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างที่ต่างออกไปในครั้งนี้
ดูเหมือนว่าเวย์ลอนและเซลล่าจะไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน
จะพูดให้ถูกก็คือในตอนนั้นเซลล่าเคยผูกพันกับเวย์ลอนจริง ๆ และเวย์ลอนเองก็สนใจเซลล่ามาตลอดเช่นกัน
แต่น่าแปลกที่การรับประทานอาหารกลางวันวันนี้ ความสนใจของเซล่าส่วนใหญ่มุ่งไปที่แจ็คกี้
บางครั้งเวย์ลอนจะจ้องมองเจอรัลด์อย่างเย็นชา ก่อนที่จะมองแจ็คกี้ด้วยความอิจฉาริษยาผ่านบนใบหน้าของเขา
เห็นได้ชัดว่าเขาดูไม่มีความสุข แต่ก็ไม่ถึงกับอารมณ์เสียเกินไป
การปรากฏตัวของซินดี้ทำให้วันนี้ของเขาสดใสขึ้นจริง ๆ
เธอดูงดงามพอ ๆ กับเซลล่า แต่กลับมีรูปลักษณ์ที่ไร้เดียงสาและบริสุทธิ์
แม้ว่าเขาจะอิจฉาแจ็คกี้ก็ตาม แต่เวย์ลอนก็พยายามแสดงความรักและความเอ็นดูต่อซินดี้อย่างมีสติ
มิโลยังหลงใหลในความงามของซินดี้และพยายามสนทนาด้วย แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเวย์ลอน มิโลก็รีบหยุดยั้งความคิดทั้งหมดของเขา
สิ่งที่น่าอายยิ่งกว่าคือความจริงที่ว่าซินดี้ดูเหมือนจะสนใจเจอรัลด์ ตลอดเวลาเธอใช้ตะเกียบของเธอเองหยิบอาหารขึ้นมาวางบนจานของเจอรัลด์
การกระทำของเธอ ทำให้เวย์ลอนและมิโลไม่พอใจอย่างมาก
แม้ว่าการรับประทานอาหารกลางวันนี้ดูเหมือนจะสงบสุขปกติทั่วไป แต่ก็ยังมีการพูดเหน็บแนมภายในเล็ก ๆ น้อย ๆ
เวย์ลอนเหลือบมองเจอรัลด์อย่างรวดเร็วก่อนจะขยิบตาให้มิโล หลังจากนั้นทั้งสองก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
“เวย์ลอนเป็นอะไรไป? แกสนใจซินดี้ใช่ไหม? เธอเป็นของฉัน…”
มิโลพูดขึ้น
“หุบปาก! ฉันหมายถึงเราจะพูดเรื่องนี้กันทีหลัง ในที่สุดฉันก็มีโอกาสได้ตกลงกับเจอรัลด์ ฉันต้องการใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าหมาตัวนี้ เซลล่าและผู้หญิงคนนั้น ซินดี้ จะให้เกียรติฉันบ้าง!”
เวย์ลอนไม่สามารถซ่อนท่าทางบูดบึ้งของเขา ในขณะที่เขาประจบประแจงกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดและน่าอายที่โต๊ะอาหารก่อนหน้านี้
“อะไรนะ? แกจริงจังไหมเวย์ลอน? แกจะจัดการกับเจอรัลด์ตอนนี้? หมายความว่ายังไง”
มิโลรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยกับความคิดนั้น
ระหว่างการต่อสู้ครั้งสุดท้ายนอกจากคาเมรอนแล้ว มิโลยังมีส่วนร่วมด้วย มิโลยังติดหนี้บุญคุณกับเวย์ลอนมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย
ครอบครัวของมิโลมีโรงงานหลายแห่งและเขาก็รวยมากแถมยังผ่านมันมาได้ดีมากอีกด้วย
“อีกเรื่องนึง ตอนที่เราออกไปดื่มเมื่อสองวันก่อน วอร์ริคน้องชายของแกที่ชอบคุยเรื่องใต้ดินใช่ไหม? ทำไมเราไม่ทำแบบครั้งที่แล้ว? บางทีแกอาจมอบแหวนให้วอร์ริคในภายหลัง บอกให้เขาเข้ามาและแค่ทำให้พวกคนเหล่านี้ตกใจเล็กน้อย และเมื่อเรื่องดูเหมือนจะแก้ไม่ได้ ฉันจะขอให้ เจซันพี่ชายอุปถัมภ์ของฉันโทรหาเขา ฮะ! และในมลฑลเงียบสงบแห่งนี้ ทุกคนรู้ว่าไม่มีใครในโลกนี้ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเจซัน!”
“ในความคิดที่สอง บอกเขาว่าอย่าแค่ทำให้พวกมันกลัว จะดีที่สุดถ้าพวกเขาสามารถดูถูกเจอรัลด์ได้และซ้อมมันให้หนัก ฉันอยากให้มันอับอาย!” เวย์ลอนคำราม
มิโลประหลาดใจเมื่อได้ยินคำแนะนำของเวย์ลอน
“นั่นเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม!”
“ใช่ เจซันรู้สึกเสียใจต่อฉันมาก เพราะเขาไม่สามารถช่วยฉันได้ในเรื่องนี้เป็นครั้งสุดท้าย ยิ่งกว่านั้น ฉันเป็นพี่ชายอุปถัมภ์ของเขา เขาสัญญากับฉันว่าเขาจะช่วยฉันจัดการสิ่งต่าง ๆ อย่างแน่นอนถ้าฉันประสบปัญหาในอนาคต!”
เวย์ลอนอุทานอย่างภูมิใจ
“พอได้แล้ว! มาลงมือกันเถอะ ฉันจะโทรหาวอร์ริคตอนนี้!”
มิโลจึงรีบกดโทรศัพท์ของเขา
จากนั้นทั้งสองคนก็กลับไปที่ห้องแบบสบาย ๆ แต่ลึก ๆ แล้วพวกเขาแทบจะเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่
เจอรัลด์เพลิดเพลินกับขาหมูอยู่ด้านข้าง อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าทำไมพวกเขาทั้งสองถึงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงดังข้างนอก
“พวกคุณคิดว่าพวกคุณกำลังทำอะไรอยู่? เข้าไปไม่ได้!”