มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 486
พนักงานเสริฟ์สาวตะคอกออกมาสุดเสียง
“ไสหัวไปให้พ้น!!”
ผู้ชายคนหนึ่งสบถออกมา
สิ่งถัดมาที่ทุกคนรู้ ประตูห้องถูกเตะเปิดออกกว้าง
กลุ่มชายกำยำเจ็ดหรือแปดคนที่มีผมเกรียนและใส่สร้อยคอทองคำเร่งรัดเข้ามาในห้อง
พวกเขาแต่ละคนมีรอยสักเหมือนมังกรสลักอยู่บนตัวพวกเขา
แน่นอนว่าพวกเขาให้ความรู้สึกที่น่าเกรงขาม
ด้วยการแต่งกายด้วยเสื้อแขนสั้น พวกเขาค่อย ๆ มองไปรอบ ๆ จ้องมองดุร้ายไปยังคนที่อยู่ภายในห้องขณะนี้
หัวหน้าแก๊งสวมเสื้อยืดคอกลมและมีกระเป๋าสะพายข้าง
เขาสูดหายใจยาวก่อนจะขู่ออกมาด้วยเสัยงแหบ “ใครคือคนที่จองห้องนี้? ฉันต้องการให้มันย้ายไปอีกห้องเดี๋ยวนี้!”
“ทำไมเราต้องทำแบบนั้นล่ะ? พวกนายคิดว่าพวกนายเป็นใครกัน?”
ซินดี้ถามขึ้นมาอย่างโกรธขณะที่เธอยืนขึ้น เธอไม่กลัวพวกเขาเลย
“ฉันคือใครงั้นเหรอ? ฮ่า สาวน้อย ฉันคือวอร์ริค ยาเคล ถ้าเธอไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร ออกไปที่ถนนและถามผู้คนดูสิ!”
วอร์ริคหัวเราเบา ๆ ขณะที่เขาทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพื้นและเหยียบมัน
ฟรานเซสก้าเลิกคิ้วของเธอขึ้นเมื่อเธอได้ยินเช่นนี้
นี่พิสูจน์แล้วว่าเธอเคยได้ยินชื่อของวอร์ริคมาก่อนหน้านี้
“คุณยาเคล พวกเรายังทานอาหารกันไม่เสร็จ เช่นนั้นพวกเราจะย้ายไปอีกห้องได้อย่างไรกัน?”
ฟรานเซสก้าถามอย่างสุภาพ ด้วยรอยยิ้มหนักแน่นพาดผ่านใบหน้าเธอ
“ทำอย่างไรเหรอ? มันง่ายมาก พวกเธอแต่ละคนก็แค่หยิบจานอาหารบ้านั่นขึ้นมาไว้ในมือและย้ายไปที่อื่นซะ!”
วอร์ริคสวนตอบและหัวเราะเยาะ
บรรยากาศเริ่มตรึงเครียดและน่าอึดอัด แม้แต่ฟราเซนก้าก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอื่นอีก
ถ้าพวกเขาต้องถือจานอาหารของพวกเขาออกไปทานข้างนอก เวย์ลอนจะต้องเสียหน้าแน่นอน
ฟรานเซสก้าทำได้เพียงแค่จับลูกสาวที่ฉุนเฉียวของเธอไว้อย่างทำอะไรไม่ถูก ขณะที่เธอพยายามเกลี้ยกล่อมให้ซินดี้นั่งลง
ทั้งเวย์ลอนและมิโลแค่สังเกตุสถานการณ์ที่เผยออกมาด้วยความยินดีอย่างใจเย็น
แต่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป เวย์ลอนจึงกระซิบขึ้นมาอย่างกังวลใจ “เกิดอะไรขึ้น? เจอรัลด์คือหนึ่งในคนเหล่านั้นที่จัดมื้อเที่ยงของวันนี้เหมือนกัน เช่นนั้นทำไมเขาถึงไม่ทำอะไรเลยล่ะ? ถ้าพวกเราทำแผน ทันทีที่เจอรัลด์พูดขึ้นมา พวกเขาก็จะเริ่มทุบตีเขาทันทีไง! นี่แม่งน่ารำคาญจังว่ะ!”
ในเวลาเดียวกัน เจอรัลด์คิดกับตัวเอง:
‘ปกติเวย์ลอนและมิโลเป็นคนประเภทที่ชอบทำตัวให้ตกเป็นเป้าสายตา ในช่วงสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาจะกร่างขึ้นมาแล้วและพยายามจัดการสถานการณ์เพื่อพิสูจน์ความแข็งแกร่ง และความสามารถพวกเขาเอง ฉันไม่อยากจะขโมยโอกาสของพวกเขาเพื่อควบคุมจัดการ แต่ดูเหมือนราวกับว่าพวกเขาทั้งคู่จะไม่พูดอะไรกันเลย เกิดอะไรขึ้นกัน?’
เจอรัลด์จึงตัดสินใจที่จะยังคงนั่ง และสังเกตุสถานการณ์ต่อไป
“โอเค! ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครพูดขึ้นมา ใช่ไหม? งั้นอย่าโทษฉันที่ทำตัวไม่สุภาพละกัน!”
วอร์ริคหักข้อนิ้วมือของเขาและคลายคอของเขา
บูม!
ทันทีทันใดนั้น เจ็คกี้ก็กระแทกมือของเขาลงบนโต๊ะ
“มาดูกันว่าพวกนายจะกล้ากันแค่ไหนถ้างั้น! นายไม่มีความเคารพกฏหมายใด ๆ เลยใช่ไหม? เซลล่า โทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้!”
แจ็คกี้พลุ่งพล่านด้วยความโกรธ ขณะที่เขาจ้องอย่างเย็นชาไปที่กลุ่มพวกผู้ชาย มือหนึ่งล้างกระเป๋ากางเกงของเขาไว้
เซลล่ารู้สึกว่าแก้มของเธอกลายเป็นสีชมพูเรื่อขึ้นมา เนื่องจากเธอรู้สึกถึงเสน่ห์ของแจ็คกี้ที่กระจายออกมาจากเขา
เธอจ้องไปที่แจ็คกี้อย่างปรารถนา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความชื่นชม
มิโลอดไม่ได้ที่จะยิ่งรู้สึกเป็นกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับเวย์ลอน
มิโลมองไปที่เวย์ลอน ราวกับจะพูดว่า “ดูสิ! แจ็คกี้กำลังขโมยจุดสนใจทั้งหมดไปจากนายนะ!”
เวย์ลอนเพียงยิ้มอย่างบิวเบี้ยวขณะที่เขาคิดกับตัวเอง: ‘เขาอยากจะขโมยจุดสนใจไปจากฉันงั้นเหรอ? ฮี ก็ได้ ฉันจะปล่อยให้แจ็คกี้และเจอรัลด์ขโมยจุดสนใจไปจากฉันก่อน แผนการของฉันจะใช้ไม่ได้ถ้าไม่มีใครกำลังพยายามจะขโมยจุดสนใจไปจากฉัน!’
แจ็คกี้ก็รู้สึกถึงความรู้สึกการบรรลุเป้าหมายเหมือนกัน เหมือนวีรบุรุษคนหนึ่ง เขาหันกลับมาและมองไปที่เซลล่า ราวกับว่ากำลังบอกเธอว่าไม่ต้องเป็นกังวล และเขาควบคุมได้หมดทุกอย่าง
เซลล่าเพียงพยักหน้าและรีบควักโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาเพื่อโทรหาตำรวจ
“แม่ง! เช่นนั้นนายจะไม่ไว้หน้าฉันใด ๆ เลยจริง ๆ สินะ น้องชาย…ซ้อมเขา!”
มันทีที่วอร์ริคเปล่งเสียงออกมา เขาก็หยิบม้านั่งจากด้านข้างขึ้นมาและโยนมันไปที่แจ็คกี้โดยตรง
ขณะที่มีการต่อสู้กัน หนึ่งในสมาชิกแก๊งฉกโทรศัพท์ของเซลล่าไปและพังมัน
ใบหน้าของเซลล่าผวาขึ้นมาด้วยความหวาดกลัวทันที ขณะที่เธอหมอบลงป้องกันตัวอยู่ด้านหลังของเวย์ลอน
แจ็คกี้ถูกจับกดลงบนพื้น ขณะที่พวกผู้ชายตีเขาด้วยกระบองอย่างรุนแรง
“หยุด! หยุดตีเขา! หยุดตีเขานะ! ฉันควรทำยังไงดีตอนนี้?!”
ฟรานเซนก้ากรีดร้องขึ้นมาด้วยความคลุ้มคลั่งและดูราวกับว่าเธอกำลังจะน้ำตาแตกแล้ว
เวย์ลอนเห็นว่าซินดี้และเซลล่าทำอะไรไม่ถูกอย่างสิ้นเชิง และเกือบจะถึงขีดจำกัดของพวกเธอแล้ว แต่กระนั้นเจอรัลด์ยังคงใจเย็นอยู่และไม่ได้ลงมือใด ๆ เลย เวย์ลอนสบถเบา ๆ และสาบานไว้ว่าจะให้คนกระทืบเขาในครั้งหน้าละกัน
ทันใดนั้น ก็มีเสียงคนกระแทกมือลงบนโต๊ะทะลุอากาศออกมา
เวย์ลอนเลื่อนมือของเขาไว้ในกระเป๋ากางเกง หรี่ตามองด้วความไม่พอใจ เขาเอียงหัวของเขา ขณะที่เขาค่อย ๆ พึมพำออกมาด้วยความรังเกียจ
“ฉันต้องการให้พวกนายหยุดเดี๋ยวนี้!!!”