DC บทที่ 280: ซุ่มโจมตีจากท้องฟ้า
หลังจากนำดาบออกมาแล้ว ซูหยางก็หรี่ตาไปยังหนึ่งในพวกโจร
เวลาถัดไปเขาก็ปาออกไป
เกิดแสงกระพริบขึ้นในท้องฟ้าด้วยความเร็วเหลือเชื่อ ดาบในมือซูหยางพุ่งไปยังหนึ่งในหมู่โจร
อย่างไรก็ตามไม่มีใครจากเบื้องล่างสังเกตเห็นดาบนี้ที่พุ่งเข้าไปหาพวกเขาจากบนท้องฟ้า
ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ก่อนที่โจรที่กำลังจับหนึ่งในศิษย์รุ่นเยาว์จะทันได้มีปฏิกิริยาใด ดาบคมกริบก็เปิดรูที่ศีรษะของเขา ฆ่าเขาตายในทันที
ฝูงโจรไม่ได้รับรู้ในทันทีที่หนึ่งในพวกเขาได้ตายไป ยังคงไล่จับศิษย์รุ่นเยาว์
เพียงตอนที่เหล่าศิษย์รุ่นเยาว์เริ่มกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งนั่นแหละฝูงโจรจึงได้สังเกตเห็นศพบนพื้นที่ใบหน้าหายไป
“พ-พี่น้อง เกิดอะไรขึ้น”
ฝูงโจรต่างพากันมองไปรอบๆด้วยความหวาดหวั่น พยายามที่จะค้นหาว่าดาบมาจากไหน
ตามจริงพวกเขายังไม่เข้าใจสถานการณ์ได้เต็มที่นัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพลันมีคนในหมู่พวกเขาตายอย่างกระทันหัน
“ม-มันเป็นการซุ่มโจมตี ระวัง”
“เจ้าคนขี้ขลาด ออกมา เจ้าคนขี้ขลาด”
เมื่อฝูงโจรเริ่มยั่วยุซูหยางผู้ซึ่งขว้างดาบ ซุนจิงจิงก็เริ่มถามเขา “เจ้าจะทำอะไรต่อไปในตอนนี้”
“อะไรรึ นั่นง่ายดายยิ่ง”
ซูหยางพลันยกเท้าขึ้นหนึ่งข้างและก้าวออกไป อย่างไรก็ตามก้าวก้าวเดียวนี้อยู่ภายนอกเรือ ดังนั้นร่างของเขาจึงตกลงไปในวินาทีถัดไป
“ซ-ซูหยาง”
ซุนจิงจิงรู้สึกว่าหัวใจของเธอหยุดเต้นเมื่อซูหยางกระโดดออกไปจากเรือโดยไม่มีการเตือนอะไรทั้งสิ้น
ด้วยความสูงระดับนี้ ต่อให้จอมยุทธเขตอัมพรวิญญาณก็ต้องตายถ้าเขาตกลงสู่พื้น
อย่างไรก็ตามระหว่างที่เขาตกลงมา ซูหยางได้ใช้งานก้าวเก้าดาราซึ่งยอมให้เขาก้าวเดินไปบนอากาศและชี้นำเส้นทางเขาลงไปยังพื้นอย่างปลอดภัย
ในสายตาของซุนจิงจิงนั้นเหมือนกับว่าซูหยางเดินลงบนขั้นบันไดที่มองไม่เห็น
รู้สึกไม่อยากเชื่อ ซุนจิงจิงขยี้ตาโดยสัญชาตญาณ
“นี่เป็นวิชาการเคลื่อนไหวแบบไหนกัน” เธอจ้องมองไปยังซูหยางซึ่งเดินทางอยู่ในอากาศอันว่างเปล่าด้วยขาของตนเองอย่างแท้จริง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความชื่นชม
“ข้างบนนั้น กลางอากาศ”
โจรที่มีพลังการฝึกปรือสูงสุดได้สังเกตเห็นซูหยางเป็นอันดับแรกและพลันเตือนพวกคนที่เหลือ
“เจ้านั่น…กำลังเดินบนอากาศ”
ทุกคนที่นั่นต่างพากันมองดูซูหยางตรงไปหาพวกเขาจากสรวงสวรรค์ด้วยดวงตาเบิกค้าง รู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขากำลังเห็นเทพเจ้าเสด็จลงมา
“เสื้อผ้าเขา เขาเป็นศิษย์ในของนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยของเรา”
ผู้อาวุโสนิการรู้สึกปิติยินดีที่มีกำลังเสริมมาถึง อย่างไรก็ตามในหมู่พวกเขาเองก็ไม่คาดว่าจะมาถึงเร็วปานนี้ ในเมื่อพวกเขาเพิ่งส่งสัญญาณไปเพียงไม่กี่นาทีก่อน ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีใครในที่นั้นที่รู้จักใบหน้าของซูหยาง ไม่มีใครเลยยกเว้นคนหนึ่ง
“ศิษยพี่ชายซู…”
เด็กหญิงที่ถูกจับเป็นคนแรกมองดูซูหยางด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความประทับใจ ตามจริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้รับการช่วยเหลือจากเขาแต่เป็นครั้งที่สอง
เมื่อร่อนลงสู่พื้นแล้ว ซูหยางก็หยิบดาบที่อยู่ด้านข้างศพโจรขึ้นมา
“พี่น้อง เจ้านี่ก็เป็นคนจากนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัย”
“แต่ดูเหมือนเขาจะมีคนเดียว ต่อให้เขาฆ่าพี่น้องพวกเราไปหนึ่ง นั่นก็เป็นเพียงแค่การซุ่มโจมตี ถ้าพวกเราร่วมมือกัน พวกเราต้องสามารถล้มเขาลงได้ง่ายๆ”
ห้าคนจากที่เหลือในเก้าโจรรีบรวมกลุ่มและเข้าไปรายล้อมซูหยางซึ่งยืนอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางเฉยชา สายตาของเขาไม่แม้จะมองฝูงโจร
เมื่อเห็นซูหยางยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หนึ่งในฝูงโจรก็ตะโกน “จัดการมัน”
ขณะที่ฝูงโจรพุ่งเข้าไปหาเขา ซูหยางก็ใช้ก้าวเก้าดาราหายไปต่อหน้าต่อตาของฝูงโจร
“มันไปไหน”
ด้วยความตระหนกฝูงโจรหยุดการเคลื่อนไหวของตนเองและเริ่มมองไปรอบๆอย่างกระวนกระวาย
๐แควก๐
ทันใดนั้นเสียงของเสื้อผ้าฉีกขาดก็ดังขึ้นและฝูงโจรต่างก็พากันหันหน้าไปยังทิศทางของเสียง
สิ่งที่พวกเขาประจักษ์หลังจากนั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าความน่าสะพรึงกลัว เมื่อการโจมตีหนึ่งครั้งของซูหยางได้ผ่าครึ่งคนหนึ่งในหมู่พวกโจรจากด้านบนลงด้านล่าง
หลังจากที่ฆ่าโจรไปหนึ่งและโดยไม่ยอมให้คนอื่นได้ทันมีปฏิกิริยา ซูหยางได้ใช้ก้าวเก้าดาราอีกครั้งเพื่อไปอยู่ด้านหลังของโจรอีกคน
วินาทีถัดไป โจรอีกคนก็ล้มลงสู่พื้นโดยไม่ทันแม้จะรับรู้ว่าตนเองได้ตายไป ลดจำนวนทั้งหมดของฝูงโจรเหลือแค่เจ็ดคน
อย่างไรก็ตามซูหยางก็ไม่ได้สิ้นสุดแค่นั้น เขาใช้ก้าวเก้าดาราต่อไปอีกหกครั้ง ฆ่าโจรไปอีกหกคนในช่วงเวลาไม่กี่วินาที
เพียงแค่กระพริบตาก่อนที่ใครในที่นั้นจะทันได้มีปฏิกิริยาหรือทำความเข้าใจกับสถานการณ์ ซูหยางก็ได้ฆ่าโจรไปเกือบทุกคนเหลือไว้เพียงแค่หนึ่งคน
ยิ่งไปกว่านั้น ซูหยางก็ไม่ได้พูดอะไรแม้สักคำตลอดเวลานี้ คล้ายกับว่าเขาไม่มีอะไรจะพูดกับฝูงโจรเหล่านี้
โจรคนเดียวที่เหลือล้มลงสู่พื้นด้วยความตื่นตระหนกเมื่อตระหนักได้ว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิต กระทั่งถึงกับฉี่ราดกางเกง
ผู้อาวุโสนิกายและศิษย์รุ่นเยาว์มองดูซูหยางด้วยดวงตาเบิกกว้าง ดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่พวกเขามีศิษย์ที่ทรงอำนาจเช่นนี้ในนิกาย และทำไมเขาจึงยังเป็นแค่ศิษย์ใน ความแข็งแกร่งที่เขาแสดงออกมาวันนี้ก้าวล้ำไปแม้กระทั่งศิษย์หลักทั้งหมด
หลังจากฆ่าโจรทั้งหมดยกเว้นเพียงหนึ่ง ซูหยางก็หันไปยังท้องฟ้าและทำท่าส่งสัญญาณมือ
ไม่นานหลังจากนั้น เรือไม้ก็ลดตัวลงจากท้องฟ้าพร้อมกับซุนจิงจิงที่ยืนอยู่บนนั้น
“ศิษย์ซุน”
แม้ว่าพวกเขาไม่รู้จักใบหน้าของซูหยาง ผู้อาวุโสนิกายก็พลันจำซุนจิงจิงได้ในทันที
ยามเมื่อเรือลดตัวลงมาจนถึงที่สุด ซุนจิงจิงก็ก้าวออกมาจากเรือไม้
อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกทำตัวไม่ถูกว่าต้องปฏิบัติตัวอย่างไรกับสถานการณ์นี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอตอนนี้ก็ตื่นตระหนกเช่นเดียวกับคนเหล่านี้กับความสามารถของซูหยาง
เธอหันไปมองดูซูหยางด้วยดวงตาที่ดูเหมือนจะร้องขอความช่วยเหลือ
ซูหยางยิ้มผ่านๆและกล่าวว่า “เจ้าสามารถกลับนิกายไปกับพวกเขาก่อนได้ ข้ายังคงมีธุระบางอย่างที่นี่”