เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 374
“นายท่าน แย่แล้ว!”
พ่อบ้านผมเผ้ายุ่งเหยิง ราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน วิ่งโซซัดโซเซเข้ามา
เหอเซิ่งหงตวาดด้วยความโมโห : “ตะลีตะลานเช่นนี้ หมายความว่าอย่างไร? ท้ายที่สุดแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
รูม่านตาพ่อบ้านดูขุ่นมัว คล้ายกับคนตาย พูดพึมพำว่า : “นายท่าน หยางเฟิงมาแล้ว!”
“อะไรนะ?”
“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด!”
เหอเซิ่งหงมีสีหน้าหวาดกลัวโดยไม่รู้ตัว!
ด้านหน้าเขา มีแนวป้องกันทั้งหมดสามแนว
ด่านแรก เป็นปรมาจารย์เน่ยจิ้ง ปรมาจารย์ไว่จิ้งสองพันคน!
ด่านที่สอง เป็นปรมาจารย์ฮั่วจิ้งห้าร้อยคน!
ด้านที่สาม เป็นครึ่งปรมาจารย์หนึ่งร้อยคน!
ช่วงเวลาสั้นๆ ไม่ถึงสิบนาที!
หยางเฟิงสามารถทะลุทะลวงเข้ามาได้อย่างไร?
หรือว่าเขาจะเป็นปีศาจ?
พ่อบ้านยังคงตกตะลึงตาค้างยืนอยู่ที่เดิม กล่าวด้วยสีหน้าไม่มีความสุข : “นายท่าน เขา เขา เขาโจมตีปรมาจารย์ฮั่วจิ้งห้าร้อยคนจนพ่ายแพ้ด้วยหมัดเดียว! และสังหารครึ่งปรมาจารย์นับร้อยคนด้วยกระบี่เล่มเดียว!”
หากไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง
เดิมทีแล้วพ่อบ้านคงจะไม่เชื่อ ว่าบนโลกใบนี้จะมีคนที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้อยู่ด้วย!
หยางเฟิงคนนี้ ช่างน่ากลัวเหลือเกิน!
แท้ที่จริงแล้วเขาไม่ใช่คน!
เขาคือสัตว์ประหลาด!
เขาคือปีศาจ!
“นี่……”
เหอเซิ่งหง ตกตะลึงตาค้าง
เอาชนะปรมาจารย์ฮั่วจิ้งห้าร้อยคนด้วยหมัดเดียว!
สังหารครึ่งปรมาจารย์นับร้อยด้วยกระบี่เล่มเดียว!
ตนเองนั้น
ท้ายที่สุดแล้วการดำรงอยู่จะต้องวุ่นวายอย่างไรกัน!
ตึก!
ตึก!
ตึก!
เวลานี้
เสียงฝีเท้าของหยางเฟิง
ดังขึ้น
ทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจ เร่งเร็วขึ้นอย่างฉับพลัน!
“ผู้นำเหอ ฉันมาแล้ว!”
น้ำเสียงหยางเฟิงเย็นชา ทอดดังมาตามสายลม
ตูม!
ได้ยินน้ำเสียงของหยางเฟิง
พ่อบ้านก็ล้มลงไปกองกับพื้น อย่างเหม่อลอย!
ในชั่วขณะนี้
ทั้งห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ บรรยากาศกดดันจนถึงขีดสุด!
เหอเซิ่งหงเงยหน้าขึ้น
เพียงแค่เห็น หยางเฟิงในชุดสีดำ เอามือไพล่หลัง!
ออร่าทรงพลังก็ปะทะเข้ามา!
ดูเหมือนว่า บรรยากาศทั้งหมดก็ถูกบีบอัดแน่นในทันที
ทำให้คนรู้สึกกดดันอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
และเหมือนกับว่า จะหายใจไม่ออกและตายไปในวินาทีต่อมา!
หยางเฟิงมองไปยังเหอเซิ่งหง และยิ้มอย่างเย็นชา : “ผู้นำเหอ ไม่เจอกันนานเลย!”
ในเวลานี้
สีหน้าของหยางเฟิงดูสดใส
ดูเหมือนว่าสำหรับการสังหารก่อนหน้านี้ ไม่ได้แยแสใส่ใจเลยด้วยซ้ำ
กระบี่เล่มเดียวฆ่าคนร้อยคน!
สิบก้าวก็เต็มไปด้วยเลือด!
เหอเซิ่งหง สองตาจับจ้องไปที่หยางเฟิง
ความโกรธแค้นจำนวนมาก ได้ลุกโชนเผาไหม้อยู่ในอก!
ในฉับพลัน
เขาโกรธแล้ว!
เหอเซิ่งหงคำรามด้วยความโมโห ราวกับว่าต้องการใช้เสียง ระงับความกลัวในใจของตนเองเอาไว้
“หยางเฟิง ฉันกับแกไม่มีความแค้นต่อกัน แกจะมาฆ่าฉันทำไม?”
ไม่สนใจต่อการคร่ำครวญของเหอเซิ่งหง
หยางเฟิงคว้าเก้าอี้ตัวหนึ่งมา และนั่งลงไป
เพียงแค่เห็น เขาหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวน
คลิก!
หยิบไฟแช็กหนึ่งดอลลาร์ที่คุณซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อข้างถนนออกมา แล้วจุดมัน
หยางเฟิงสูบอย่างแรง ด้วยสีหน้าพึงพอใจ
เวลานี้
เขามองเหอเซิ่งหงอย่างเย็นชา : “คุณกับฉันไม่ได้มีความแค้นต่อกันหรอก เพียงแค่ฉันเห็นคุณแล้วรู้ไม่สบายใจเท่านั้น!”
ห๊ะ?
ได้ยินเช่นนี้
เหอเซิ่งหงก็ตกตะลึง.
เขาขมวดคิ้วถามว่า : “ตรงไหนที่ทำให้แกเห็นฉันแล้วรู้สึกไม่สบายใจ!”
หยางเฟิงค่อยๆ พ่นควันออกมา หัวเราะเยาะเย้ย : “ได้ยินมาว่าคุณอายุมากแล้ว แถมยังมีภรรยาน้อยอีกหลายบ้านด้วย มีความสุขกับภรรยาหลวงหนึ่งคนและภรรยาน้อยอีกหลายคน! ฉันหล่อเหลาขนาดนี้ ยังมีภรรยาแค่คนเดียว! นี่มันไม่ยุติธรรมสำหรับผู้ชายอย่างเราเลยนะ!”
“หรือว่าคุณไม่รู้ว่า ตอนนี้ผู้ชายในต้าเซี่ยมีมากกว่าผู้หญิง?”
“หรือคุณไม่รู้ว่า ตอนนี้ต้าเซี่ยมีคนโสดจำนวนมากที่ไม่สามารถหาภรรยาได้?”
“คุณเป็นแค่ตาแก่คนหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะครอบครองผู้หญิงมากมายขนาดนั้น!”
“ได้ยินมาว่า เมียน้อยที่อายุน้อยที่สุดเพิ่งจะอายุยี่สิบปี อายุน้อยกว่าคุณตั้งสี่สิบปี! มโนธรรมของคุณแม่งไม่มีเลยหรือไงวะ?”
“อายุคุณก็มากขนาดนี้ คุณยังใช้ได้อยู่อีกเหรอ?”
“อย่าเป็นหมาหวงก้างสิ สิ้นเปลืองแหล่งทรัพยากรทางสังคม!”