เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 492
ทันใดนั้นอู่คงหลิงยิ้มออกมา “คุณชายเหอาซิง แม้คำตอบของนายจะดี แต่ฉันไม่สามารถใช้อะไรได้ อีกทั้งเหตุผลที่นายพูด เมื่อสิบปีก่อน ฉันเคยได้ยินพ่อพูดแล้ว นายพอจะพูดภาพรวมสักหน่อยได้ไหม”
เหอาซิงสีหน้ากระอักกระอ่วนทันที ภาพรวมสักหน่อยเหรอ
ภาพรวมอะไรได้อีกล่ะ เคลื่อนไหวไปตามจิตใจ เคลื่อนไหวไปตามความคิด หรือต้องพูดตรงๆ ว่าอยากทำอะไรก็ทำ อยากกินอะไรก็กินอย่างนั้นเหรอ
ชะงักไปนาน เหอาซิงพูดออกมาว่า “ขอโทษด้วย ฉันคงไม่มีความเห็นอะไรอีก ในเมื่อคลายความสงสัยให้เธอไม่ได้ คงยากจะได้ฟังเพลง น่าเสียดายจริงๆ”
เหอาซิงนั่งลงอย่างสลด หน้าแดงเล็กน้อย
ขณะนั้นผู้หญิงคนหนึ่งยืนขึ้นพูดว่า “พี่อู่ ฉันจะคลายข้อสงสัยให้นายเอง ในใจมีเรื่องเป็นพันเป็นหมื่น ต้องมีคนรับฟัง วิถีมีเป็นหมื่นพัน เดินเพียงหนึ่งเส้นทางก็พอแล้ว นายคิดว่ายังไง”
เมื่อผู้หญิงคนนี้พูดจบ ลู่ฝานอดขำไม่ได้อีกแล้ว
น่าสนใจจริงๆ!
คำตอบนี้เหมือนไม่ได้ตอบอีกแล้ว
ครั้งนี้คนรอบข้างจำนวนมาก พากันมองลู่ฝานด้วยสายตาโมโห
ครั้งนี้ลู่ฝานไม่ได้ขำออกเสียง อย่าบอกนะว่าสมัยนี้หัวเราะก็ไม่ได้เหรอ
อู่คงหลิงป้องปากขำ “คุณเสี้ยวเอ๋อร์ คำตอบของนายไม่ได้คลายความสงสัยเลย ดูไม่เป็นประโยชน์กับฉันด้วย ยังมีใครกล้าคลายความสงสัยอีกไหม”
ทุกคนพากันเงียบ เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครสามารถตอบคำถามของอู่คงหลิงได้อีกแล้ว
แต่ขณะนั้น ชายคนหนึ่งชี้ไปยังลู่ฝาน “ฉันเห็นคุณชายคนนี้หัวเราะตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้ น่าจะมีความเห็นอะไร เชิญคุณชายคนนี้คลายความสงสัยให้คุณอู่คงหลิงหน่อยเป็นไง”
เมื่อพูดจบ เหอาซิงและคนอื่นมองไปยังลู่ฝาน
เหอาซิงพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ฉันก็คิดอย่างนี้เหมือนกัน คุณชายคนนี้หัวเราะมีความสุขขนาดนี้ น่าจะมีอะไรอยู่ในใจนานแล้ว นายพูดออกมาดีกว่า”
สายตาของอู่คงหลิงมองมาทางลู่ฝาน ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “คุณชายคนนี้ดูแล้วไม่คุ้นหน้า คงจะมาใหม่ใช่ไหม ถ้ามีความเห็นจริงๆ คงเหลิยนจะตั้งใจฟังด้วยความเคารพนับถือ”
ลู่ฝานมองซ้ายมองขวา โธ่ แค่หัวเราะสองครั้ง ทำไมทำเหมือนจะทะเลาะกับเขา แววตาแต่ละคนไม่เป็นมิตรเลย
เฮ้อ ช่วงนี้เรียนรู้จากศิษย์พี่หานเฟิงจนแย่ไปหมดแล้ว
ขำทำไมนะ หาเรื่องให้ตัวเองอีกแล้ว
ลู่ฝานส่ายหน้าแล้วพูดว่า “วิถีเป็นหมื่นพัน มีเพียงวิถีเดียวที่ใช้ได้ เดือดร้อนตัวเอง!”
เมื่อลู่ฝานพูดว่าเดือดร้อนตัวเองออกมา ตัวของอู่คงหลิงสั่นอย่างรุนแรง
คนอื่นได้ยินคำพูดของลู่ฝาน พากันจมอยู่กับความคิด
“วิถีเป็นหมื่นพัน มีเพียงวิถีเดียวที่ใช้ได้……”
คนจำนวนมากในนี้พากันพึมพำประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมา
เหมือนเหอาซิงจับจุดได้ แต่รู้สึกว่าไม่เป็นความจริง
ลู่ฝานกวาดตามองไปรอบๆ เขาไม่ได้พูดประโยคนี้ออกมาลอยๆ มันเป็นสิ่งที่เขาได้จากเขตวิถีของสถาบันสอนวิชาบู๊ในตอนนั้น
ไม่นาน ชายสองคนลุกขึ้นคารวะลู่ฝาน “ขอบคุณคำชี้แนะของคุณชายคุณชายนี้ ไม่ทราบว่าคุณชายชื่ออะไร”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “เจอกันโดยบังเอิญ ทำไมต้องถามชื่อด้วยล่ะ”
ลู่ฝานเงยหน้ามองอู่คงหลิงแล้วพูดว่า “คุณอู่คงหลิง พอใจกับคำตอบของผมไหม”
ในตาของอู่คงหลิงฉายแววประหลาด ออร่าบนตัวดูวูบไหว
“เชิญคุณชายคุณชายนี้ขึ้นมาหน่อย!”