มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 488
“ใครเป็นคนก่อปัญหา?” ชายหนุ่มตั้งคำถามขึ้นมา
เมื่อวอร์ริคเห็นชายหนุ่มคนนี้ เขาก็ช็อกไป “เป็นคุณจริง ๆ เจซันผู้ยิ่งใหญ่! ผมชื่อวอร์ริค และผมแค่มาสังสรรค์แถวนี้ ทั้งหมดนี่คือการเข้าใจผิดกัน!”
เจซันถูกเชิญชวนให้มาร้องเพลงที่บาร์คาราโอเกะที่อยู่ข้างจอนห์แบรี่ บิสโต เดิมทีเขาคิดว่ามันคงไม่ถูกต้องถ้าเขาไม่ช่วยเหลือเวย์ลอนใด ๆ เลยหลังจากได้รับความช่วยเหลือมากมายขนาดนั้นจากครอบครัวของเวย์ลอน
ด้วยความคิดเช่นนั้นในใจ เขาจึงตัดสินใจมาเป็นการส่วนตัวเพื่อดูสักหน่อย
“เช่นนั้น ฉันควรทำยังไงล่ะ? เวย์ลอน นายไม่ได้รับบาดเจ็บ ใช่ไหม?”
เจซันถามขึ้นมา
“ผมไม่ได้บาดเจ็บ พี่ชาย ไม่ต้องห่วง”
เวย์ลอนเดินไปหาเจซันและนำบุหรี่ออกมาก่อนจะยื่นมันให้กับเจซัน ขณะที่เขาจุดมันให้เขา
และในขณะที่เจซันดูดบุหรี่ไปได้ไม่กี่ครั้ง มันก็ตกลงบนพื้น
“พี่ชาย มีอะไรเหรอ?”
เวย์ลอนถามอย่างสงสัย
“คุณ…คุณอยู่นี่เหรอครับ?”
เจซันถามขณะที่เขามองไปที่เจอรัลด์ ที่นั่งอยูที่โต๊ะด้วยความประหลาดใจ
เขารู้อย่างชัดเจนว่าเจอรัลด์เป็นใคร ในฐานะหนึ่งในคนเหล่านั้นที่มีส่วนร่วมในองค์กร เขามั่นใจถึงตัวตนที่แท้จริงของเจอรัลด์
ในทางตรงกันข้าม เจอรัลด์คิดอยู่เสมอว่าเจซันเป็นคนจริงใจและเที่ยงตรง เขาจึงยากที่จะเข้าใจได้ว่าเขารู้จักมักคุ้นกับคนอย่างเวย์ลอน ที่เพียงชอบใช้เวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ได้อย่างไร
“อืม!”
เจอรัลด์ตอบขณะที่เขาพยักหน้า
มิโลที่นั่งอยู่ด้านข้าง ก็อยากจะได้พูดกับเจซันเช่นกัน จากนั้นเขาจึงรีบร้อนเข้าไปหาเจซันขณะที่พูดเบา ๆ ขึ้นมา “เจซันผู้ยิ่งใหญ่ นั่นคือเด็กที่พวกเราจะทุบตีในวันนี้!”
“ว่าไงนะ? นายกำลังพูดว่าคนที่นายต้องการให้ฉันทำร้าย…คือเขาเหรอ?” เจซันถามด้วยความตกใจ
“ใช่ครับ พี่ชาย จริง ๆ แล้วเด็กคนนี้ทำให้น้องชายอุปถัมภ์ของคุณต้องขุ่นเคืองใจ! และนี่ก็เท่ากับว่าทำให้คุณขุ่นเคืองใจด้วยเหมือนกัน ดูผมนะ ผมจะตีเขาเดี๋ยวนี้แหละ!”
การแสดงออกของเจซันยากที่จะอ่านออกในขณะนั้น
วอร์ริคจึงเริ่มเดินไปหาเจอรัลด์เพื่อจะทุบตีเขา
เมื่อเห็นเช่นนั้น เจซันจึงยกเท้าของเขาขึ้นมาฉับพลัน และเตะวอร์ริคที่หนักมากกว่าแปดสิบกิโล
วอร์ริคล้มลงบนพื้นด้วยเสียงดังโครมทันที
“ให้ตาย! นายหยาบคายและไม่เคารพอย่างมาก! วันนี้ฉันจะทำเรื่องนี้ให้จบไปซะ!”
ในฐานะคนขับรถ ตามปกติแล้วเจซันก็สามารถต่อสู้ได้ดีมากทีเดียว
จริง ๆ แล้วกลุ่มนี้ต้องการจะทำร้ายคุณคลอฟอร์ดงั้นเหรอ? นั่นจะไม่ได้หมายความว่า เขากำลังได้รับมอบหมายให้ทุบตีคุณคลอฟอร์ดด้วยเหมือนกันหรือไง?
ช่างเป็นสูตรลับของความหายนะอะไรอย่างงี้!
เวย์ลอนก็ผงะไปเหมือนกัน พวกเขาไม่ได้ตกลงกันแล้วเหรอว่าเจซันจะแค่ตีวอร์ริคเบา ๆ? ทำไมเจซันถึงทุบตีเขาจริง ๆ ล่ะ?
“พี่ชาย ทำไมคุณถึง…”
เพี๊ยะ!
เจซันยกมือขึ้นและตบเวย์ลอนฉาดใหญ่
“แม่งเอ้ย! นายมันโง่เลินเล่อ!”
เจซันคำรามขึ้นมาขณะที่เขายกเท้าของเขาขึ้นมาเตะเวย์ลอนไปด้านข้างเหมือนกัน
เซลล่าและคนอื่นในห้องอ้าปากค้างกัน รู้สึกตะลึงงันกับฉากนี้
“เกิดอะไรขึ้น? เวย์ลอนไม่ได้โทรเรียกเจซันมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือเขาหรอกเหรอ? ทำไมเขาถึงต่อยตีคนจากทั้งสองฝ่ายล่ะ?”
ฟรานเซสก้าจับมือของซินดี้ไว้แน่น เธอรู้ว่าพวกเธอคงไม่สามารถทำให้ใครที่อยู่ที่นี่ในวันนี้ต้องขุ่นเคืองใจได้เลย
ใบหน้าของเวย์ลอนบวมเป่งอย่างแรงขณะที่เขาตัวสั่นและถามขึ้นมา “พี่ชาย ทำไมคุณถึงตีผมล่ะ?”
เวย์ลอนรู้สึกเสียใจและไม่เป็นธรรมอย่างมาก เขาเริ่มร้องไห้ออกมาทันที
วันนี้ทุกอย่างควรจะเป็นเรื่องตรงไปตรงมา เขาแค่ต้องการให้เจซันมาร่วมมือกับวอร์ริค เพื่อที่ขาจะสามารถโอ้อวดได้บ้างเล็กน้อย พวกเขาสามารถทุบตีเจอรัลด์ด้วยกันได้
แต่สถานการณ์กลับพลิกผลัน ทั้งวอร์ริคและตัวเขาเองกลับถูกทุบตีแทน
เจซันเมินเวย์ลอนไปอย่างสิ้นเชิงขณะที่เขาเหยียบลงบนนิ้วของเขา และเดินไปหาคนอื่น
ฟรานเซสก้าถามขึ้นมาก้วยน้ำเสียงสั่น ๆ “เจซันผู้ยิ่งใหญ่ พวกเราไม่ได้ทำให้คุณขุ่นเคืองใจในทางไหนเลย ตอนนี้คุณจะทำอะไรกัน?”
เซลล่าก็ตกใจกลัวมากเช่นกันจนเธอถอยหลังไปให้ไกลที่สุดเท่าที่เธอจะสามารถทำได้
ทันใดนั้นเจซันก็หยิบขวดไวน์อดงขึ้นมา
เขาเดินไปหาเจอรัลด์ ด้วยรอยยิ้ม
“เช่นนั้น คุณก็อยู่ที่นี่เหมือนกันสินะครับ! โปรดอนุญาตให้ผมได้อธิบายตัวเองด้วย สิ่งต่าง ๆ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดเลย”
ขณะที่เขาพูดขึ้นมา เจซันก็เติมไวน์ใส่แก้วของเจอรัลด์อย่างรวดเร็ว
เจซันดูประหม่าอย่างมาก จนมันดูเหมือนราวกับว่าเขาจะคุกเข่าลงต่อหน้าเจอรัลด์ได้อยู่แล้ว
“ห๋า? เกิดอะไรขึ้นกัน?”
สายตาของทุกคนแทบจะถลนออกมาจากเบ้าด้วยความกลัวกัน