เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 494
จิตใจของลู่ฝานวูบไหว โดยแท้จริง ทักษะพิณของผู้หญิงคนนี้ สามารถกระตุ้นใจคนได้จริงๆ
ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกว่าปราณชี่ของตัวเองสั่นสะเทือน กลายเป็นพลังวิญญาณโดยอัตโนมัติ
เหตุการณ์แบบนี้ ทำให้ความคิดของลู่ฝานล่องลอย
นี่มันวิชาอะไรกัน เคล็ดวิชาคลื่นเสียงเหรอ
ไม่ใช่ เขาเคยเห็นเคล็ดวิชาคลื่นเสียง แตกต่างกับสิ่งนี้มาก
จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกอะไรบางอย่าง วิชาของอู่คงหลิง เหมือนจะคล้ายกับวิชาชิงวิญญาณของเขา
อย่าบอกนะว่า……
ขณะลู่ฝานกำลังคิดในใจต่างๆ นานา
เสียงพิณของอู่คงหลิงกระเพื่อมเหมือนสายน้ำ เสียงของเธอก็ดังขึ้นมาด้วย เหมือนเสียงของเทพลอยมาเบาๆ ดังไปมาอยู่อย่างนั้น
“วันเวลาและเรื่องราวที่ผ่านไป มองฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวด้วยดวงตาที่มีน้ำตา กี่ปีผ่านไปด้วยกี่ความฝัน ไม่สามารถพูดออกมาได้ ล้วนผ่านไปท่ามกลางหญิงงาม เป็นสิ่งที่ทำร้ายความรู้สึกที่สุด บทเพลงไม่มีที่สิ้นสุด วันนี้ต้นสนเขียวเต็มไปด้วยหิมะ จิตใจเจ็บปวดเยือกเย็นราวกับฤดูหนาว”
เสียงเพลงดังไปเรื่อยๆ ลู่ฝานหลับตาลง
ปราณชี่ในร่างกายเคลื่อนไหวด้วยวิธีประหลาด ในขณะเดียวกันก็แยกเป็นสองพลัง พลังหนึ่งเคลื่อนไหวไปด้านบน ส่วนอีกพลังหนึ่งเคลื่อนไหวลงด้านล่าง จากนั้นพลังทั้งสองพลังทับซ้อนกันไปมา กลายเป็นการหมุนเวียน
ตอนนี้ลู่ฝานจมดิ่งไปกับเสียงพิณ ไม่สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายตัวเอง
จู่ๆ แววตาของอู่คงหลิงแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน
ทันใดนั้นเสียงพิณดูอ่อนโยน แสงเทียนรอบๆ ดับลงพร้อมกัน
ปราณชี่ในตัวลู่ฝานเคลื่อนไหว ทันใดนั้นลู่ฝานตั้งสติได้
แต่ต่อมาลู่ฝานรู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ในอกของตัวเอง เมื่อมองดูดีๆ เห็นอู่คงหลิงอยู่ในอ้อมอกของเขา
ดวงตางดงาม อู่คงหลิงเอาผ้าปิดหน้าออกช้าๆ
มันเป็นใบหน้าอันงดงาม เหมือนเธอเป็นปีศาจจิ้งจอกยั่วยวนตั้งแต่เกิด ตอนถอดผ้าปิดหน้าออก ทำให้ลู่ฝานมีอารมณ์
ใบหน้าเธอยั่วยวนจิตใจมาก ทุกจุดแฝงไปด้วยความเย้ายวนและเซ็กซี่
จมูกสวยพอดี ริมฝีปากแดงอวบอิ่ม รวมไปถึงดวงตาที่เหมือนพูดได้
อู่คงหลิงพูดช้าๆ ว่า “ฉันสวยไหม”
ลู่ฝานมองเธอ รู้สึกว่าลมหายใจตัวเองแรงขึ้น
อู่คงหลิงแหวกเสื้อบนไหล่ตัวเองออกเบาๆ เผยให้เห็นไหล่งามของเธอ รวมไปถึงเนินอกของเธอด้วย
ความยั่วยวนแบบนี้ ทำให้คนยากจะควบคุมตัวเอง
ตอนนี้อู่คงหลิงใช้ขายาวของตัวเองรัดเอวลู่ฝานเอาไว้ หลังจากนั้นพูดข้างหูลู่ฝานว่า “ทำไมนายไม่พูดล่ะ ตอนนี้ฉันยิ่งสวยไหม”
ขณะนั้นลู่ฝานรู้สึกว่าข้อมือตัวเองร้อน ด้ายแดงปรากฏออกมา
ในหัวสมองของลู่ฝานคิดถึงหลิงเหยาขึ้นมา คิดว่าด้ายแดงเส้นนี้ต้านทานอะไร
พลังวิญญาณในตัวพุ่งไปที่หัวสมอง แววตาของลู่ฝานแปรเปลี่ยนเป็นลุ่มลึก
“ฉันไม่รู้ว่าเธอสวยหรือเปล่า แต่ถ้าเธอทำแบบนี้อีก ฉันโกรธแน่นอน”
เมื่อพูดเช่นนี้ ประกายน่ากลัวผุดขึ้นมาในแววตาลู่ฝาน
ทันใดนั้น ทุกสิ่งตรงหน้าหายไป เมื่อเงยหน้ามอง แสงเทียนยังคงอยู่ อู่คงหลิงยังนั่งดีดพิณอยู่ตรงหน้าเขา
ไม่ได้ถอดผ้าบางบนใบหน้า อู่คงหลิงมองลู่ฝานอย่างตกใจ
“เป็นไปไม่ได้”
ลู่ฝานมองเธอนิ่ง ลุกขึ้นช้าๆ มองด้ายแดงบนข้อมือตัวเองแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ คุณอู่คงหลิง ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอคือผู้ฝึกวิชาชั่วร้าย”
สีหน้าคุณอู่คงหลิงไม่สู้ดีขึ้นมาทันที มีเลือดปรากฏขึ้นบนนิ้ว