“โฮ่?”
.เห็นเด็กตัวเล็กคนนี้ใจกล้าดุจดังกางเขนเหล็กหลินเฉิงก็ยักคิ้วขึ้น และหันไปหาชายแก่
เมื่อชายแก่รู้ตัวแล้วว่าคนทั้งสองกำลังรอคำตอบจากเขาเขาก็ได้แต่ยิ้มอย่างขมขืด ฉีเซ๊่ยวฮันเองก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ตลอด แต่ถึงยังไง เขาก็ยังไม่รู้ขอบเขตความสามารถของหลินเฉิงจริงๆ ถ้าเขาพยักหน้าหละก็ ข้อตกลงก่อนหน้านี้อาจจะพังไปเลยก็ได้
หลังจากยืนคิดอยู่นานเหลียงก็ได้ข้อสรุป เขาชี้ไปยังฉีเซี่ยวฮันแล้วพูดกับหลินเฉิงว่า “ถ้านายหายไปคนเดียวมันก็ดีอยู่หรอก แต่ถ้านายหายไปพร้อมกับฉีเซี่ยวฮันที่มีอธิพลในระดับนึง จะดีกว่าไหม?” ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็หัวเราะ “ผมว่านะผู้เฒ่า แม้ว่ามันจะจริงอยู่บ้าง แต่ถ้าเธอต้องไปพบกับฉางเหวินฉวน นั้นหมายความว่าพวกผู้เฒ่าจะดิ่นหลุดจากเรื่องนี้ไม่ได้แล้วนะครับ แน่ใจหรอครับว่าจะปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น?”
จริงๆแล้ว ตอนที่ฉีเซี่ยวฮันขอคำยืนยันจากเขา หลินเฉิงก็เข้าใจเหตุผลของเธอดี แต่เขาไม่ถนัดที่จะทำงานร่วมกับผู้หญิงคนนี้มาก แม้ว่าเธอจะมีพลังที่ใช้ประโชยน์ได้ดี เขาก็จะส่งเธอให้ไปคุ้มกันครอบครัวของเขาแทนดีกว่า ไผ่ตายของเขาอย่างไงๆ ก็คือหยูซาน ยิ่งมีคนเข้ามายุ่งด้วยน้อยเท่าไหร่ยิ่งดี อย่างไรก็ตามเขาจะไม่พูดถึงเรื่องของหยูซานให้ใครฟังง่ายๆ ตามที่คำนวนแล้วฉีเซี่ยวฮันก็มีประโชยน์เหมือนกัน
อย่างไรก็ตามตามที่เขาบอกเอาไว้ ถ้าฉีเซี่ยวฮันเปิดเผยตัวตนแล้ว ฉางเหวินฉวนจะโยงเรื่องราวมาหาตัวผู้เฒ่าเหลียงได้ในทันที เขาจึงต้องถามเจ้าตัวให้แน่ใจ
ได้ยินคำพูดของหลินเฉิงผู้เฒ่า็เข้าใจว่าตัวเองก็จะเข้าไปพัวพันด้วยทันที ใจนึงเขาก็ไม่อยากให้คนนอกรู้ถึงเรื่องของหน่วยดาบรัตติการของเขา แต่ถ้าไม่มีใครคอยติดตามหลินเฉิงดี ก็ย่อมไม่เป็นผลดีเลย เขาจึงตัดสินใจไม่ได้ในตอนนี้
เห็นสีหน้าอันยุ่งเหยิงของตาเฒ่าฉีเซี่ยวฮันก็ก็กังวลมากขึ้นเรื่อยๆ แม้เธออยากจะทำอะไรชิวๆ ไม่ถูกกดดัน แต่เธอก็ไม่อยากพลาดโอกาสสำคัญในการทำภารกิจสุดพิเศษนี้ไป แต่ตอนนี้จะพูดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
ไม่รอคำตอบของชายแก่เธอก็ดึงแขนหลินเฉิงแล้วเดินออกไป พร้อมกับปลอบใจตาเฒ่าทันที “ไม่ต้องห่วงผู้เฒ่าเหลียง ถ้าฉันคอยดูแลหลินเฉิง พวกเราจะนำข่าวดีมาให้แน่! รออยู่ที่นี้ไปก่อนนะ”
เธอดึงข้อมือของหลินเฉิงพร้อมกับรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว!
“หยะ…หยะ…ยะ…หยุดก่อนพวกเธอ!”
เห็นเด็กไม่ดีคนนั้นต้องการที่จะเล่นตลกกับเขาเหลียงก็โกรธในทันที รีบบอกให้ทั้งสองหยุดก่อน ในจังหวะที่ทุกอย่างเงียบสงบ ทั้งสามคนต่างมองหน้ากัน ก่อนที่ชายแก่จะโบกมือไล่
“พวกเธอทั้งสองไปได้!เรื่องนี้มันได้ข้อสรุปแล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่พวกเธอทั้งสองแล้ว…”
ชายแก่ค่อยๆแบกสังขารลงไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานของตน หยิบไปพ์มาสูบ โดยที่ไม่สนใจคนทั้งสองแล้ว
หลินเฉิงก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ไม่ว่าฉีเซี่ยวฉันจะเป็นผู้ใหญ่ขนาดไหน แต่เธอก็เป็นเด็กวัยรุ่นอยู่ดี
หลังจากที่ยืนอยู่สักแปปเหลียงก็ยังคงสูบไปพ์อยู่ และไม่พูดอะไร หลินเฉิงก็งัดข้อมือขึ้นมาดูเวลา เขาพบว่าตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงวันแล้ว เขารีบหันไปหาฉีเซี่ยวฮันและเปิดประตูเดินออกไปทันที
เห็นคนที่อยู่ข้างๆส่งสัญญาณบอกให้ไปได้แล้ว ฉีเซียวฮันก็มองไปยังผู้เฒ่าและสัญญาว่าจะเอาข้อมูลสำคัญมาให้อยู่ในใจของเธอเอง เห็นสัญญาณนั้นของฉีเซี่ยวฮันชายแก่ก็ถอนหายใจออกมา และพูดกลับไป “ไม่ต้องห่วง ฉันแค่คิดว่าอย่างไงซะ เป้าหมายของเราตั้งแต่ที่ก่อตั้งขึ้นมา คือการดูแรรักษาความสงบสุขของฐานทัพทั้งฐาน! ถ้าเธอกลัวฉางเหวินฉวน ก็ไม่คู่ควรกับทีมดาบรัตติการแล้ว! ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คนแก่อย่างฉันจะคอยดูหลังให้พวกเธอทั้งสองคนเอง!”
ได้ยินแบบนั้นฉีเซี่ยวฮันก็รู้สึกแย่ถ้าทุกอย่างผิดพลาดเธอต้องพยายามอย่างสุดความสามารถ!
“ไม่ต้องห่วงคุณเหลียงฉันจะดูแลหลินเฉิงเอง และทำเป้าหมายให้สำเร็จ!” ตอนนี้เธอดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมามาก
“งั้นอย่าให้เสียเวลาเลย!”
เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปคนละเรื่องของเซี่ยวฮันหลินเฉิงก็ยิ้มและเรียกให้เธอตามมา
…
“ออกไปเลยหรอ?ฉันคิดว่านายจะยังอยู่ต่อ!”
ที่หน้าประตูของตึกของหน่วยดาบรัตติการหลินเฉิงยืนพิงกำแพงข้างๆ ประตู พร้อมกับสูบบุหรี่อยู่
“เอาเถอะยังไงเราก็ต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ อย่ายอมแพ้ซะก่อนหละ”
เมื่อถูกหยอกฉีเซี่ยวฮันที่กำลังอารมณ์ไม่ดี ก็ถามกลับไปมา “งั้นนายจะทำอะไรต่อ?”
“ต่อจากนี้หนะหรอ?”
เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้เอ็นจอยด้วยเขาก็เลิกแหย่เธอ และตอบคำถาม “ฉันต้องเตรียมตัวก่อน เธอรู้จักป่าทึบตรงหน้าผาข้างนอกฐานทัพนั้นไหม?”
“ป่าละเมาะตรงนั้นหนะหรอรู้สิ ทำไมหรอ?”
เห็นหลินเฉิงพูดถึงเขตนอกฐานทัพเธอก็สงสัยและถามกลับ
“ถ้าเธอไม่ต้องเตรียมตัวอะไรก็ไปรอฉันตรงนั้นก่อนเลย!” “แล้วนายหละ?”
“ฉันไม่ได้มานั่งเล่นดูนายสู้นะนายควรจะ…”
“เธอคิดว่าฉันให้เธอตามมาเพือสังเกตุการณ์ฉันอย่างเดียวรึไง?”
ก่อนที่สาวน้อยจะได้พูดจบหลินเฉิงก็ขัดจังหวะเอาไว้ “เธอมาเพื่อดูให้เห็นพลังของฉันกับตาใช่ไหมหละ เธอต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์ ไม่งั้นฉันจะไล่เธอกลับไป!”
…
————————-SC: บทที่ 411 การโอนย้าย