“ห๊ะ?”
เห็นสีหน้าที่ไม่ทุกข์ร้อนของหลินเฉิงหยูซานก็ย่อมงงเป็นธรรมดา “ถ้ามันเป็นแบบนี้ไปแล้ว เราจะจับเขาอย่างไงดีหละค่ะ?”
หลินเฉิงส่ายหัวแล้วยกนิ้วขึ้นมา“ฉันรู้แล้วว่าที่พวกเขาทำอย่างนี้เพื่อให้เธอปรากฏตัวออกมา แต่เธอเป็นผู้ใช้พลังพรางตัวใช่ไหมหละ ถ้าเป้าหมายมีคนคุ้มกันเยอะแบบนี้เธอจะเข้าไปไหม?”
“ไม่แน่นอนอยู่แล้วค่ะ!”
ได้ยินแบบนั้นหยูซานก็ส่ายหน้าแรงๆ“ถ้าพวกเขาจะล่อหนูออกไปจริงๆ ทำไมถึงทำแผนใหญ่ๆ แบบนี้ ในวันนี้หละค่ะ?”
“ไม่ไม่ ไม่…” เห็นหยูซานไม่เก็ทหลินเฉิงก็โบกมืออีกครั้ง “พวกเขาเริ่มแผนการใหญ่แบบนี้ เพื่อส่งสัญญาณให้กับเธอ! ถ้าพวกเขาไม่ทำแบบนี้ จะไม่รู้เลยว่าเธอจะจู่โจมอีกทีตอนไหน พวกเขาจึงเลือกที่จะตั้งรับอย่างอดทน มือสังหารที่ไหนมาเห็น ก็ต้องเลือกที่จะถอยเพราะกังวลกับสถานะการณ์ปัจจุบันอย่างแน่นอน แต่มันก็มีช่องว่างอยู่”
“และฉันก็จะไม่ยอมปล่อยโอกาสหายากแบบนี้ไปแน่ๆ!”
หยูซานก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วเธอเข้าใจความหมายของหลินเฉิงแล้ว เธอขมวดคิ้วและถามกลับไปว่า “ทั้งหมดนี้เพื่อที่จะล่อหนูออกมา?”
“เชื่อฉันเถอะถ้าสามารถควบคุมการลอบโจมตีของฟั่งตรงข้ามได้ อย่างไงมันก็คุ้ม!”
เธอรู้สึกปวดหัวจากการที่รู้ความจริงเรื่องนี้
“ตอนนี้มีคำถามแค่อย่างเดียวคือ ช่วงโหว่ ของพวกเขาคือจุดไหนกันแน่ ที่เราสามารถเอามาเป็นข้อได้เปรียบได้!”
“ค่ะ…”
หยูซานขมวดคิ้วตาหลินเฉิงอยู่ระยะนึงแม้ว่าเธอยังคงตกใจกับวิธีคิดของฉางเหวินฉวน แต่เธอก็สบายใจขึ้นมามากแล้ว หลังจากที่รู้ว่ามีแผนรับมือ “แม้ว่าหนูจะพรางตัวได้ แต่การจับตัวฉางเหวินฉวนจากจุดที่มียามรักษาการตลอดเวลา มันก็เป็นไปได้ยากนะค่ะ เดิมที่แค่พลังของเขาก็น่าปวดหัวแล้ว…”
เห็นสีหน้าวิตกกังวลของหยูซานหลินเฉิงก็ตบไหล่ของเธอเบาๆ “ฉันไม่ได้มีแผนให้เธอฉายเดี่ยวอยู่แล้ว สิ่งที่เธอต้องทำคือตามติดเขาไว้ ถ้าเขายังทำตัวอุกอาจเหมือนกับตอนที่อยู่บนเรือนั้น ไม่นานเราต้องเจอจุดอ่อนของเขาแน่ๆหลังจากนั้นแล้วที่เหลือฉันจะจัดการเอง!”
“แล้ว…”
หยูซานอยากจะถามต่อแต่ก็รู้สึกตัวขึ้นมา หลินเฉิงนั้นหลักแหลมมาก เธอแค่ต้องสังเกตุท่าทีของเขาให้ดี หลินเฉิงเห็นหยูซานทำแบบนั้นเขาก็พยักหน้าอยากพอใจ หยูซานที่โตขึ้น นั้นทำให้เขาพอใจมากขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ
“โอเคถึงเวลาแล้ว! เธอรีบไปหาตำแหน่งของพวกเขา แล้วฉันจะตามไป เธอแล้วแล้วใช่ไหม?”
“ไหวอยู่แล้วค่ะ!”
พูดจบหยูซานก็ถีบตัวออกไปทันที
…
“เสี่ยวฉวนลุงของฉันรู้ว่านายฉลาดมาก ถ้านายมีแผนก็เท่ากับว่าเราได้เปรียบแล้ว ถ้าอีกฝ่ายกล้าเขามาแทงข้างหลังนายถึงบนเรือหมายเลขหนึ่ง นายคิดว่ามันจะหลงเข้ามาติดกับของเราจริงๆ หรอ?”
ณเขตปกครองหมายเลข 1 ตึกหมายเลข 1 เป็นอาคารที่นายทหารฝ่ายเสนาธิการชั้นสูงใช้เป็นที่พัก
ฉางเหวินฉวนนั่งอยู่บนโซฟาหนังในห้องนั่งเล่นพุ่นควันบุหรี่ออกมา พร้อมกับมองไปยังร่างอีกร่างนึงที่อยู่ไม่ไกลจากเขานัก
ร่างนั้นคือชายแก่อายุประมาน50 – 60 ปี ผมขาวดูแก่ไปหมดทั้งตัว แต่ส่วมชุดมหารและรักษามาดของตัวเองตลอดเวลา คิ้วที่เหมือนกับเหยี่ยว ดังตาที่แหล่มคนของเขา ทำให้ใครหลายคนกลัวได้เป็นอย่างดี!
ชายแก่ได้แต่ยืนทำใจให้พร้อมที่จะต้องช่วยหลานชายของตัวเอง
ในใจของเขาเขาไม่เห็นด้วยกับแผนที่เรียกว่าตกปลาอยู่แล้ว ไม่ใชเพราะหลานของเขาทำได้ไม่ดี แต่เขาไม่อยากให้ใครได้รับบาดเจ็บเพราะอะไรแบบนั้น เขาฝึกวิชาด้านการเสริมกำลังและสร้างเกราะป้องกันมาอย่างชำนาญ แต่ก็ไม่คิดว่าต้องมาใช้ให้คนๆ นี้ จนแผนของตัวเองต้องยุ่งเหยิงไปหมด!
“ลุงรู้ใช่ไหมถ้าลุงไม่ทำแบบนี้ มือสังหารก็จะไม่ยอมหยุดแน่ๆ และเราจะไม่รู้เลยว่าตอนไหนที่มันจะกลับมา! ทำไมเราไม่หาโอกาสสวนกลับในขณะที่เรายังทำได้หละครับ?” หลังจากที่พ่นควันออกมาฉางเหวินฉวนก็ดูเวลาและถามพร้อมกับอธิบายให้ลุงของเขาอย่างอดไม่ได้
ได้ยินแบบนั้นดิงเฮาก็ขมวดคิ้วแหละมองไปยังฉางเหวินฉวนก่อนที่จะหยุดเขาไว้ “อย่ารีบร้อน เราจะไม่ออมมือให้กับมัน! โลกใบนี้มีผุ้ใช้พลังอีกเยอะแยะนับไม่ถ้วน ถ้าหลานยังทำเรื่องของตัวเองอยู่ เลขาชูก็ยุ่งอะไรด้วยไม่ได้หรอก!”
“ขะ…เข้าใจแล้วครับ!”
เห็นดิงเฮาพูดแบบนั้นฉางเหวินฉวนได้แต่พยักหน้ายอมรับ
“ถ้าหมดปัญหาแล้วลุงไปก่อนนะ ถ้าจับผู้ร้ายได้แล้ว ลุงรออยู่ที่ค่ายหลบภัยของเขตนี้นะ”
เห็นทุกอย่างเป็นแบบนี้เขาก็สบายใจขึ้นมาบ้าง เขารีบอธิบายให้ฟังก่อนที่จะออกไป
ทันทีที่ลุงกลับไปแล้วชูฉิงที่ไม่ได้พูดอะไรก็ถามฉางเหวินฉวน “ท่านรองผบ.จะทำอะไรต่อหละ?”
ฉางเหวินฉวนนิ่งไปสักแปปก่อนที่จะตอบกลับมาว่า“เรา ติดต่อกับผู้ใช้พลังมาตลอดวันแล้ว ถ้ามือรอบสังหารซ่อนอยู่ในฐานทัพจริงๆ พวกมันก็ต้องได้ยินข่าวนี้ด้วย ไม่นานนักหรอก!”
———————-SC: บทที่ 413 กำลังมา!