ตอนที่ 2096 ต่อสู้! (4)
ชายชราหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วประกายดำมืดก็ผาดผ่านดวงตา จากนั้นเขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า “แม่นางหมายความว่าอย่างไร ข้าก็แค่ชื่นชอบพรสวรรค์เจ้าและอยากจะสอนเจ้า แต่ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะหวาดระแวงและคิดว่าข้าจะทำร้ายเจ้า”
เขาก้าวลงมาจากท้องฟ้าได้ภายในสองสามก้าว แล้วมายืนอยู่ตรงหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง
“ข้าคิดว่าหญิงสาวผู้นี้พูดถูก เจ้ามีเจตนาสังหารเก็บไว้ในใจจริงๆ!”
ทันใดนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงเบาบางดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองต้นเสียง…
เจ้าของเสียงเป็นบุรุษที่หล่อเหลามากคนหนึ่ง เขาดูงดงามราวกับสิ่งมีชีวิตบนสวรรค์ที่ออกมาจากภาพวาดและทั่วทั้งร่างเขาก็เหมือนจะส่องประกาย บุรุษผู้นี้ถือขลุ่ยไว้ในมือและเดินเข้ามาหาทุกคนช้าๆ
เมื่ออวิ๋นลั่วเฟิงเห็นบุรุษผู้นี้ สีหน้าของนางของฉายแววซับซ้อน และนางก็ไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้
อวิ๋นเซียวรู้สึกหึงจึงโอบเอวอวิ๋นลั่วเฟิงเข้ามา “มองแค่ข้า บุรุษผู้นั้นดูอ่อนแอ เหตุใดท่านถึงเอาแต่มองเขาล่ะ”
เมื่อได้ยินเสียงริษยาของเขา อวิ๋นลั่วเฟิงก็หันหน้าหาเขา “ข้าก็แค่คิดว่า…เขาหน้าเหมือนคนรู้จัก”
อวิ๋นเซียวสับสนเล็กน้อย
คนรู้จักงั้นหรือ เหตุใดข้าถึงไม่เคยเห็นเขามาก่อน
“เจวี๋ยเชียน”
อวิ๋นลั่วเฟิงตระหนักถึงความสงสัยของอวิ๋นเซียว จึงขยับริมฝีปากพูดชื่อหนึ่งออกมา
เจวี๋ยเชียน…
นางไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอเขาในสถานการณ์แบบนี้
“เจ้าคือ…” ชายชราขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักบุรุษผู้นี้
“ความจริงแล้ว ข้าก็ไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร” บุรุษผู้นั้นยิ้ม รอยยิ้มของเขาดูอ่อนโยนแต่เฉยชา “ข้าควรจะมีอีกตัวตนหนึ่งนอกจากตัวตนนี้ วันนี้ข้ามาที่นี่ก็เพราะข้ารู้สึกว่าเจ้าจะให้คำตอบข้าได้ เจ้าบอกได้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร”
จากนั้นดวงตาของชายชราของดำมืดขึ้น แต่ใบหน้าของเขายังคงอ่อนโยน “ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเป็นใคร แต่เหตุใดเจ้าถึงพูดให้ร้ายข้า”
“พูดให้ร้ายงั้นหรือ” บุรุษผู้นั้นส่งยิ้มบางและทำให้เขาดูมาจากอีกโลกหนึ่ง “ข้าว่าเจ้ารู้ดีว่าข้าใส่ร้ายเจ้าหรือไม่! ข้าสัมผัสได้ว่าพวกเราเป็นศัตรูกัน!”
“เจ้า…เป็นใคร”
ด้วยเหตุผลบางอย่างเมื่อเขามองไปที่บุรุษผู้นี้ ชายชราก็รู้สึกคุ้นเคย เมื่อชื่อชื่อหนึ่งจู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นในความคิดเขา เขาก็ส่ายหน้าแล้วพยายามปฏิเสธ
เป็นไปไม่ได้! เขาไม่มีทางเป็นบุรุษผู้นั้นแน่!
คนผู้นั้นเหมือนราชาที่สูงส่งผู้ยืนเหยียบย่ำโลกทั้งใบที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า บุรุษผู้นี้จะเป็นคนคนนั้นได้อย่างไร
“ข้าบอกว่าข้าไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครแต่ข้ามักได้ยินเสียงเสียงหนึ่งในความคิด…” ดวงตาเฉยชาของบุรุษผู้นั้นตกอยู่ที่ชายชรา “เสียงนั่นเรียกข้าว่าเจวี๋ยเชียน เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจวี๋ยเชียนเป็นใคร”
เจวี๋ยเชียน?
ตูม!
ชายชรารู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่าลงมาจากท้องฟ้าจนตัวสั่น แล้วดวงตาของเขาก็ฉายแววตื่นกลัว
เจวี๋ยเชียน…กลับมาแล้วงั้นหรือ
บุรุษเผด็จการผู้นั้นกลับมาแล้วงั้นหรือ
วันนั้นถึงแม้ว่าเจวี๋ยเชียนจะบาดเจ็บหนักหลังจากที่ถูกยอดฝีมือแข็งแกร่งของแผ่นดินมากมายล้อมเอาไว้ แต่เขาก็สามารถสังหารพวกเขาได้ครึ่งหนึ่ง และหนีรอดจากวงล้อมไปได้!
นั่นเป็นการต่อสู้ครั้งใหญ่! ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเจวี๋ยเชียนก็ถูกเรียกว่าปีศาจ…
เขาคิดว่าบุรุษผู้นั้นตายแล้ว แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับมาแล้วงั้นหรือ
ตอนที่ 2097 เจวี๋ยเชียน (1)
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้จักข้า” บุรุษผู้นั้นยิ้มอย่างเฉยชาและดูบางเบาจะเหมือนไม่มีอยู่จริง “ชาติก่อนข้าถูกเรียกว่าเจวี๋ยเชียนงั้นหรือ”
ชายชราดูใจเย็น แต่ภายในโกรธจัดแล้วหัวเราะอย่างเหยียดหยามว่า “ข้าไม่สนว่าชาติที่แล้วเจ้าจะเป็นใคร ข้ารู้แค่ว่าในชาตินี้เจ้าไม่แข็งแกร่งพอจะคุกคามพวกเรา ตอนนี้เจ้าต้องยกตัวเองให้ข้า ข้าจะสังหารเจ้าและแก้แค้นให้ตัวเอง!”
ตูม!
จู่ๆ ชายชราก็ปลดปล่อยกลิ่นอายทรงพลังแล้วพุ่งเข้าไปหาเจวี๋ยเชียน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร เห็นได้ชัดว่าเขามุ่งมั่นที่จะสังหารเจวี๋ยเชียน! ชายชราแข็งแกร่งมากจนทุกที่ที่เขาผ่าน ทุกอย่างที่อยู่บนพื้นก็จะโดนกวาดล้างด้วยพายุที่เขาสร้างขึ้น
อวิ๋นเซียวยกมือแล้วดึงอวิ๋นลั่วเฟิงเข้ามากอด เขาใช้แขนเสื้อป้องกันการโจมตีจากพายุรุนแรงแล้วดวงตาเย็นชาของเขาก็คมกริบ
“อวิ๋นอี้!”
เมื่อเห็นว่าชายชราพุ่งเข้าไปหาเจวี๋ยเชียน อวิ๋นลั่วเฟิงก็ตะโกนขึ้น พริบตาต่อมาร่างแข็งแกร่งของอวิ๋นอี้ก็ไปปรากฏตัวตรงหน้าเจวี๋ยเชียนแล้วเขาก็ยกมือขึ้นเพื่อต้านพลังโจมตีจากชายชรา
ตูม!
เสียงระเบิดรุนแรงดังขึ้นจากร่างของอวิ๋นอี้ ร่างกายของเขาฉีกขาดและเนื้อก็แตกวิ่น โชคดีที่อวิ๋นอี้เป็นหุ่นเชิด ถึงแม้ว่าเขาจะมีความรู้สึกนึกคิดแต่เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด ไม่อย่างนั้นเขาคงสลบไปเพราะความเจ็บปวดแล้ว…
อวิ๋นลั่วเฟิงเงยหน้ามองชายที่อยู่ด้านบนแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เจวี๋ยเชียน ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”
ตอนนี้สายตาทุกคู่จับจ้องอยู่ที่อวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวอีกครั้ง…
ชายชราหน้าบึ้ง เขาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วยืนเอามือไพล่หลังเพื่อรักษาท่าทีของสูงส่ง “แม่นางอวิ๋น ข้าเพิ่งช่วยเจ้า เหตุใดเจ้าถึงพยายามหยุดไม่ให้ข้าสังหารเจวี๋ยเชียนที่เป็นคนทรยศของเผ่าพันธุ์มนุษย์”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มเยาะ “อย่าทำตัวสูงส่งนักเลย! เจ้ารู้ดีว่าตัวเองหน้าไม่อายและเห็นแก่ตัวขนาดไหน! วันนี้เมื่อมีข้าอยู่ที่นี่ เจ้าก็ไม่สามารถแตะต้องเจวี๋ยเชียนได้!”
นางและเจวี๋ยเชียนเพิ่งได้เจอกันครั้งแรก..
แต่อันที่จริงเจวี๋ยเชียนเป็นอาจารย์ของนาง ถ้าไม่มีเจวี๋ยเชียนนางก็คงไม่สามารถควบคุมวงเวทและทำหุ่นเชิดได้!
ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น…
ตั้งแต่ที่นางรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเจวี๋ยเชียน นางก็มีแต่ความรู้สึกนับถือบุรุษผู้นี้ ความนับถือนี้ไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งของเขาแต่เป็น…นิสัยของเขาด้วย
“แม่นาง” บุรุษผู้นั้นหันมามองอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วยิ้ม “พวกเรารู้จักกันหรือ”
“ท่านไม่รู้จักข้า แต่ข้ารู้จักท่าน”
นางประสบความสำเร็จเพราะนางยืนอยู่ข้างยักษ์ใหญ่ ขอบคุณคัมภีร์เซียนโอสถและมรดกจากเจวี๋ยเชียนที่ทำให้นางเติบโตอย่างรวดเร็ว…
“ฮึ่ม!”
ชายชราไม่คิดเลยว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะรู้จักเจวี๋ยเชียน ใบหน้าของเขามืดครึ้มและไม่ได้เป็นมิตรเหมือนเมื่อครู่แล้ว
“ข้าอยากสอนเจ้า แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจะเป็นสหายของบุรุษผู้นั้น ดังนั้นถ้าข้าฝึกเจ้าก็เท่ากับว่ามนุษยชาติจะมีศัตรูเพิ่มอีกหนึ่งคน! แต่…”
พูดถึงตอนนี้ชายชราก็หยุดแล้วพูดต่อ “ถ้าเจ้ายอมตัดขาดจากเขา ข้าก็จะให้โอกาสเจ้า”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เหล่าผู้คนที่ทะเยอทะยานก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
เหตุใดนางถึงโชคดีแบบนี้!
นางโชคดีจริงๆ ที่ได้รับความชอบจากผู้คุมกฎ ส่วนทางเลือกของนางนั้นก็แน่นอนว่าต้องเป็นการตัดสัมพันธ์กับบุรุษที่เหมือนสิ่งมีชีวิตบนสวรรค์ผู้นั้นอยู่แล้ว