“เรื่องนี้มันเกียวอะไรกับลุงของฉันหละ?”
เมื่อได้ยินชูฉิงพุดถึงดิงเฮาหยวนฉางเหวินฉวนจึงขมวดคิ้วแล้วถามกลับไป
ชูฉิงก็โบกมือเธอไม่อยากจะพูดเรื่องนี้แล้ว แต่อีกฝ่ายก็เป็นกึ่งๆ หัวหน้าสำหรับเธอ เธอจึงถอนหายใจก่อนที่จะยอมพูดออกมา “แม้แต่ความกังวลที่ออกมาเป็นแผนในวันนี้ยังต้องผ่านความเห็นชอบของคุณลุงก่อน และเขายังช่วยนายแก้ปัญหานี้ด้วยนะ….”
“แก้ไขหรอ?อย่างไง?”
เขาไม่เคยคิดมาก่อนฉางเหวินฉวนจึงหันไปมองชูฉิงแล้วถามไล่มาเรื่อยๆ
แน่นอนว่าเธอไม่อยากจะพูดเรื่องนี้จริงๆแล้ว เธอจึงโบกมือ “ไม่ว่าเขาจะช่วยนายอย่างไง หรือฉันมาเป็นเลขาทุกวันนี้ได้ไง เอาเเป็นว่าเขาคอยสนับสนุนนายก็แล้วกัน ไม่มีใครกล้าฮือกับนายหรอกตราบใดที่เขายังอยู่!”
“…”
ฉางเหวินฉวนเข้าใจว่าสิ่งที่ชูฉิงพูดออกมานั้นก็เพื่อที่จะย้ำเตือนเขาเขาคิดผิดตั้งแต่แรกแล้วว่ามือสังหารนั้นเป็นกลุ่มใดกันแน่ เพราะมีลุงคอยหนุนหลัง แม้แต่พวกเจ้าหน้าที่ระดับสูงก็ไม่กล้าทำอย่างนี้แน่ๆ ต้องเป็นคนอื่น!
หลังจากตัดผู้ต้องสงสัยกลุ่มนั้นออกไปแล้วเขาก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจลงแม้แต่น้อย ในทางกลับกันเขาเครียดมากกว่าเดิมเสียอีก เขายิ่งไม่รู้เข้าไปใหญ่ว่ามือสังหารนั้นเป็นใครกันแน่ ถ้าโลกทั้งใบเป็นมือสังหารมาโดยตลอดหละ?
หลังจากที่หน้าถอดสีอยู่สักพักฉางเหวินฉวนก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขามองไปนอกกรอบให้มากกว่านี้ เขาตะโกนบอกให้คนขับว่า “หยุดก่อน!” เมือรถหยุดนิ่งแล้วฉางเหวินฉวนก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งออกไปทันที แต่ชูฉิงห้ามเอาไว้ก่อน
“ฉันว่านายไม่พร้อมที่จะทำอะไรแบบนั้นนะให้ฉันไปด้วยดีกว่าไหม”
หลังจากที่เรียกฉางเหวินฉวนเธอก็ขมวดคิ้ว ถ้าเขาคิดอะไรได้เธอก็ควรตามติดเขาเอาไว้
“ที่เลขาไม่ต้องห่วงหรอกครับแค่มีเรื่องที่ต้องทำนิดหน่อย!”
ได้เห็นความเป็นห่วงของอีกฝ่ายฉางเหวินฉวนก็โบกมือให้ “รองฟังข่าวดีได้เลยครับ!”
หลังจากนั้นเขาไม่รอให้ชูฉิงตอบกลับยามทั้งสี่คนก็ส่งสัญญากันแล้วรีบเดินตามไปในป่าที่อยู่ห่างออก!
เห็นสถานที่ที่ฉางเหวินฉวนกำลังไป ชูฉิงก็ได้แต่ส่ายหน้าและบ่นกับตัวเอง “ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หลินเฉิงจะรู้สึกอย่างไงนะถ้าเห็นเขาทำแบบนี้…”
…
“พี่หลินพวกเขาหยุดแล้ว!”
ในป่าลึกไม่ไกลจากกองทัพนักหลินเฉิงที่กำลังพิงต้นไม้แล้วสูบบุรี่อยู่ก็ได้ยินเสียงผิวปากที่เป็นสัญญาณของหยูซาน เขาหันตามเสียงไปแล้วเห็นหยูซานกำลังวิ่งมาอย่างรีบร้อน
เขาส่งสัญญาณให้หยูซานใจเย็นลงก่อนหลินเฉิงนั่งลงแล้วบิดคอให้หายเมื่อย “หยุดแล้วหรอ ตรงไหน?”
หยูซานพยักหน้าให้“ข้างหน้าค่ะ ประมาณ 500 เมตรจากลานกว้าง!”
“ลานครงนั้นเห่างจากเรา500 เมตรใช่ไหม?”
ได้ยินคำตอบของหยูซานหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วเป็นปม“แต่เท่าที่รู้มาแถวนี้ก็ไม่สถานที่ที่เหมาะกับการลอบโจมที่เป็นวงกว้างได้เลยนะ?” “ค่ะ…”
หยูซานพยักหน้าด้วยความสับสน“”หนูก็เห็นฉางเหวินฉวนเดินเข้าไปในป่าพร้อมกับการ์ดแค่ 4 คนด้วย กองทัพที่เหลือไม่ได้เข้าไปด้วย”
“ฮึ?”
ได้ยินเรื่องนั้นแล้วหลินเฉิงก็รู้สึกแปลกๆ “นั้นมันเป็นสถานที่อย่างดีเลยนะ พวกเขาทำแบบนั้นทำไม…”
หลินเฉิงยืนขึ้นแล้วปัดเศษดินออกแล้วหัวเราะพร้อมกับเรียกหยูซาน “งั้นไปกันเถอะ! พวกเขาเปิดทางให้เราขนาดนี้แล้ว เราจะปล่อยพวกเขาไปไม่ได้ ใช่ไหมหละ?”
ร่างทั้งสองก็หายไปจากจุดนั้นอยางเฉียบพลัน
…
“ว้าว…”
ในถนนเล็กๆณ ป่าลึก
ที่ห้องน้ำสาธารนะมีเสียงน้ำไหลริน ฉางเหวินฉวนที่เสร็จธุระก็เดินออกมาพร้อมกับขมวดคิ้ว
ยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้าฉางเหวินฉวนก็มองหน้าตัวเองที่สะท้อนบนกระจก
ห้องน้ำเป็นที่ที่ดีที่สุดแล้วสำหรับการรอบสังหาร ถ้ามือสังหารไม่โง่ คนๆ นั้นจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมืออย่างแน่นอน
แม้จะเป็นอย่างงั้นแต่ฉางเหวินฉวนก็ทำทุกอย่างให้ช้าสุดๆ เพื่อรอการมาถึงของมือสังการ แต่ถึงป่านนี้แล้วก็ยังไม่มีวี่แววใดๆ เลย นั้นทำให้เขาตั้งคำถามกับตัวเองอีกครั้ง
มือสังหารแอบมองเขาตั้งแรกอยู่หรือปล่าวนะ?
หรือว่าเขาอยู่ภายใต้การคุ้มครองจากผู้ใช้พลังระดับสูงมือสังหารจึงไม่กล้าลงมือ?
แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่กลัวแต่กำลังรอโอกาสที่เขาเผลออยู่รึปล่าวนะ?
ในจังหวะที่เขากำลังกังวลข้อสงสัยก็พุดมาในหัวของเขาเรื่อยๆ นั้นทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองโง่มากขึ้นตามไปด้วย!
“ใครหนะ!”
“ระวังครับมือสังหารมาแล้ว!”
“หื่อ!?”
“ตอนนี้เจ็บไป 3 แล้วครับ เริ่มการเตือนภัยระดับ 1 ได้! คุ้มกันท่านผบ. เดี๋ยวนี้! ขอย้ำ คุ้มกันท่านผบ.!”
“ห๊ะ!”
ขณะที่เขายืนอยู่ในห้องน้ำก็ได้ยินเสียงอันตรึงเครียด และเสียงร้องจากข้างนอก ความเงียบสงบในตอนแรกหายไปหมดในทันที!
“มาจนได้สินะ!”
หลังจากที่ได้ยินเสียงการต่อสู้ชัดเจนแล้วก็ถึงเวลที่เขาต้องออกโรง ดวงตาของฉางเหวินฉวนเป็นประกายขึ้นมาในทันที เขาหันหลังกลับไปเพื่อจะออกไปช่วย แต่สิ่งที่เขาเห็นคือกำแพงน้ำแข็งที่ขวางประตูอยู่!
“สวัสดียามสายครับท่านรองผบ.!” เขากำลังคิดว่ากำแพงข้ำแข็งนี้มาจากไหนฉางเหวินฉวนก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังเกาะหัวของเขาอยู่ ทันใดนั้นเขาก็เห็นหลินเฉิงที่กำลังนั่งอยู่บนยอดของกำแพง กำบุ่หรี่อยู่แล้วเล่นตลกกับเขา
“หละ….หลินเฉิงเป็นนายได้อย่างไง!?”
ทันทีที่เห็นหน้าหลินเฉิงคำถามนับล้านก็พุดขึ้นมาในหัวของเขาอย่างไม่เป็นระเบียบทันที!
“ทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้หละหึ?”
ได้ยินเสียงหัวเราะของคนที่อยู่บนกำแพงด้วยขนาดของห้องทำให้หลินเฉิงที่กระโดนลงมาแทบจะเผชิญหน้ากับเขาแบบตาต่อตาในทันที ฉางเหวินฉวนที่กำลังหวาดกลัวก็ก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเขารู้ว่าตัวเองกำลังทำตัวอ่อนแออยู่ เขาก็มองกับไปด้วยสีหน้าอันดุดัน เขาต้องการที่จะเข้าใจทุกอย่างให้ทะลุปรุโปร่งแล้ว!
——————— ��SC: บทที่ 415 หลบหนี…สงคราม!