“อย่ามาวางมาดนะนายเข้าใจถูกแล้ว ตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้านายคือพี่ชายของหลีเหมิงเดีย สมาชิกใหม่ของกองพันที่หนึ่ง หลินเฉิง!”
เมื่องถูกจ้องหน้าหลินเฉิงก็เดาออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงพูดติดตลกกลับไป
“ทำไมหละ?ทำไมถึงเป็นนาย…”
เห็นหลินเฉิงยืนยันตัวตนของตัวเองขนาดนี้ฉางเหวินฉวนก็เข้าใจว่าเขาถูกชายที่เหมือนจะไม่มีพิษมีภัยคนนี้หลอกมาโดยตลอด!
ฉางเหวินฉวนก็รู้สึกใจสั่นทันทีเขาชี้ไปนอกกำแพง “แล้วไอคนที่ล่องหนได้นั้น…”
“อ่อคนของฉันเอง เป็นเหยือล่อ เหมือนกับคนของนายแหละ!” พูดจบฉางเหวินฉวนก็หน้าเสียทันที“ถ้าจำไม่ผิดพวกเราไม่ได้มีอะไรขัดข้องกันนะ ทำไมนายถึง…”
“ก็ได้ครับท่านผบ.ถ้ามีอะไรอยากถามก็ถามได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้…”
ก่อนที่จะพูดจบหลินเฉิงก็ขัดจังหวะ และโบกมือ พายุน้ำแข็งก็ก่อตัวขึ้นทันที!
“จะจับฉันหรอ!อ่อนหัด!”
หลังจากรู้ถึงแผนการของอีกฝ่ายแล้วฉางเหวินฉวนก็พูดเยาะเย้ย และกำหมัดเอาไว้แน่น สายฟ้าสีม่วงก็พุ่งออกไปทันทีที่เขาซัดหมัดตรงออกไป!
“ไม่รู้นะว่าแกต้องการอะไรแต่แกต้องเสียใจในภายหลังแน่ๆ เพราะแผนของแกจะไม่มีวันสำเร็จ!”
นอกจากที่มือแล้วนัยตาของเขาเองก็มีแสงสีม่วงสถิตอยู่พร้อมกับคำพูดที่ดุดัน เขาก็ปล่อยหมัดออกไปอีกครั้ง สายฟ้าและคำด่ามุ่งตรงมายังจุดดียวกันนั้นก็คือหลินเฉิง! “ตู้ม-!”
ก่อนที่สายฟ้าจะได้แตะตัวหลินเฉิงกำแพงน้ำแข็งก็พุ่งขึ้นมารับแทนเสียงกำแพงที่แตกร้าวทำให้หลินเฉิงรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังเดือดอยู่!
เขาเองก็ไม่กะว่าจะออมมือเหมือนกันทันทีที่สายฟ้าทั้งสองเส้นถูกปัดป้องพายุน้ำแข็งก็ก่อตัวขึ้นมาทันทีพริบตาเดียวห้องน้ำก็กลายเป็นเหมือนสภาพอากาศขั่วโลกเหนือไม่มีผิด! และเริ่มเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ
“แกร็กแกร็ง แกร็ง!”
ความเย็นเริ่มกัดกินอากาศรอบๆฉางเหวินฉวนที่เหมือนจะกลายเป็ยรูปปั้นน้ำแข็งก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เสียงแตกหักดังขึ้นจากภายในของรูปปั้น นั้นทำให้หลินเฉิงรู้วว่าเขากำลังจะฝ่าออกมาจากพันธนาการนี้เมื่อไหร่ก็ได้!
ก่อนที่จะสายเเกินไปหลินเฉิงก็ดีดนิ้ว สลายน้ำแข็งรอบๆ ด้านในของห้องน้ำ หลักฐานที่เหลืออยู่ในห้องน้ำมีแค่น้ำใสๆ ที่ละลายอยู่บนพื้น เขายกรูปปั้นน้ำแข็งแล้วรีหายตัวไปจากห้องน้ำทันที!
เพื่อหลบซ่อนจากสายตาของผู้คนหลินเฉิงที่จับตัวฉางเหวินฉวนมาได้ก็เร่งความเร็วอย่างสุดกำลัง เร็วมากจนเหมือนเงาตะคุ้มไป ตะคุ้มมา หลังจากที่ส่งสัญญาณถอยทัพกับหยูซาน เธอก็หยุดสู้แล้วตามหลังหลินเฉิงไปในทันที
ด้วยความเร็วที่ถึงขีดสุดของหลินเฉิงเพียง 10 นาที เขาก็มาถึงจุดนัดพบข้างนอกฐานทัพที่นัดกับฉีเซี่ยวฮันเอาไว้
ป่านั้นห่างจากตัวฐานทัพไป10 กิโลเมตร เป็นเนินต่ำที่ห่างไกลผู้คน เป็นสถานที่อย่างดีสำหรับการทำอะไรที่ผิดกฏหมาย
“ปั้ง!”
หลังจากสำรวจสภาพรอบๆป่าทึบแห่งนี้แล้ว ก็ไม่พบภัยอันตรายอะไร หลินเฉิงก็โยนฉางเหวินฉวนลงไปบนพื้นและนั่งคุกเขาพร้อมกับหอบ แฮกๆ จุดที่สำคัญที่สุดของแผนคือการหลบหนีความเร็วจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก โดยเฉพาะตอนที่ต้องแบกอะไรหนักๆ อย่างมนุษย์ไปด้วย
หลินเฉิงจึงงัดพลังทั้งหมดออกมาในการหนีอย่างรวดเร็วและทิ้งร่องรอยให้น้อยที่สุดจนตอนนี้เขารู้สึกขาอ่อนและมึนหัวไปหมด!
หลังจากทดแทนพลังกายด้วยการระบายความร้อนออกมาจากร่างหลินเฉิงก็รู้สึกว่าความทรมารเริ่มหายไปแล้วที่ละนิด ก่อนที่ทุกอย่างที่สูญเสียกลับมาเท่าเดิม
“ว่าไง!ไปกินอะไรมาหละนั้น?”
หลังจากที่กำลังเริ่มกลับมาคงที่แล้วเขาที่กำลังจะยิงคำถามกับฉางเหวินฉวน ก็ได้ยินเสียงของฉีเซี่ยวฮันดังขึ้นมาจากด้านบน!
มองตามเสียงนั้นไปเขาก็เห็นเด็กน้อยกำลังนอนห้อยขาอยูบนต้นไม้ใหญ่เธอกำลังกินโปรตีนบาร์อยู่อย่างสบายใจ!
“ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย!” เขาไม่อยากจะเสียเวลาอธิบายหลินเฉิงโบกมือรำคาญก่อนที่จะชี้ไปยังก้อนน้ำแข็งที่ควรจะเป็นฉางเหวินฉวน “จะทำอะไรกับเขาก็รีบทำนะ แต่ตอนนี้นยังไม่เหมาะหรอก!”
“ฉันไม่ทำร้ายคนไม่มีทางสู้หรอก…”
ได้ยินแบบนั้นเธอก็กระโดดลงมาจากต้นไม้และบ่นเรื่องที่หลินเฉิงพูดแต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงน้ำแข็งร้าว
“เห้ย!ไอหมอนั้นจะออกมาได้แล้ว!”
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็หน้าถอดสีทันที เขารีบผลักฉีเซี่ยวฮันออกไป และเรียกไอเย็นเขาไปปกคลุมก้อนน้ำแข็งนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ทุกอย่างเหมือนจะสายไปแล้ว น้ำแข็งตรงมือของรุปปั้นนั้นแตกออก แล้วสายฟ้าสีม่วงก็พุ่งออกมาใส่หน้าของเขา!
ตู้ม!
ด้วยความสั่นกลัวหลินเฉิงจึงหลบไปข้างๆ อย่างไม่รู้ตัว เสียงระเบิดก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเขาทันที! ความร้อนแพร่กระจายอยู่ข้างหลังแล้วรอยตามลมมาหาเขาจากด้านหลัง เขาไม่ได้สนใจเหตุการด้านหลังนั้นเลยสักนิด เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่ๆ ฉางเหวินฉวนวาดวงเวทย์วงกลมออมา แล้วพายุสายฟ้าก็เริ่มก่อตัวขึ้น สีหน้าอันอาฆาตของเขา วันนี้เขาจะไม่ปล่อยหลินเฉิงไปอย่างแน่นอน!
“เธอถอยไปก่อนแล้วคอยเฝ้าระวังรอบๆ ถ้ามีใครมารีบแจ้งฉันเลยนะ!”
เห็นการสวนกลับของฉางเหวินฉวนหลินเฉิงก็เพิ่มความระวังของตัวเองมากขึ้นจนถึงขีดสุด และรีบอธิบายให้กับฉีเซี่ยวฮันโดนไม่เว้นสายตาไปจากฉางเหวินฉวน
“ฉะ…ฉันเข้าใจแล้ว!ฉันจะถอยไปก่อนนะ!”
ได้ยินสิ่งที่หลินเฉิงพูดฉีเซี่ยวฮันที่กำลังจะเข้าไปช่วยสู้ก็ไม่ขัดใจหลินเฉิงแต่อย่างใด เธอรีบถอยออกไปในทันที!
—————————SC: บทที่ 416 คมดาบสายฟ้า