ตอนที่ 626 ปลาเล็กสีขาว
หลี่ว์ซู่มองไปที่แอนโธนี่ที่กำลังหัวเราะเขินๆ อย่างเฉยเมย ออกไปจับปลาตอนกำลังมีอันตรายเนี่ยนะ อีกอย่าง ปลานี่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเลย ขนาดของมันใหญ่ประมาณฝ่ามือของเขาเท่านั้น นอกจากนี้เขาก็สัมผัสพลังที่ปล่อยออกมาไม่ได้เลยสักอย่าง โบราณสถานที่นี่แปลกชะมัด
หลี่ว์ซู่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีกับผลไม้สี่ผลที่เขาเด็ดมาในตอนแรก แล้วหลี่ว์เสี่ยวอวี๋ก็ไปจับปลาต่อซะงั้น…
นี่ผิดปกติอยู่นะ เขางงมาก ตั้งแต่มาถึงที่นี่เขายังไม่เห็นว่าจะมีสิ่งมีชีวิตเลย งั้นปลานี่ก็ต้องพิเศษสิ
เขาจับหางของปลาแล้วเขย่าๆ แต่ก็ไม่มีปฏิกิรยาอะไรตอบกลับมาเลย เขาเอ่ยถามอย่างสงสัย “ปลานี่อะไรน่ะ ตายแล้วหรือยัง”
แล้วทรายขาวทะเลลึกก็เขียนตอบอยู่ข้างหลัง “ไม่รู้สิ ตอนเห็นครั้งแรกก็เป็นแบบนี้แล้ว เห็นว่าน่าอร่อยดีเลยจับมา”
หลี่ว์ซู่คิดหนัก เขาคิดว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะคิดมากเรื่องปลา เขาเลยเก็บมันใส่ไปในตราแผ่นดิน
ในขณะที่เขากำลังเก็บเข้าไปอยู่นั้น จู่ๆ เจ้าโกลาหลก็ตื่นขึ้นมาแล้วกลืนปลาตัวนั้นเข้าไป…
หลี่ว์ซู่อารมณ์เสียเลย คายออกมานะ! เสี่ยวอวี๋ยังไม่ได้กินมันเลยแล้วแกจะกินได้ยังไง ทีนี้ฉันจะบอกเธอยังไงดีล่ะเนี่ย
ทันใดนั้นโกลาหลก็ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด หลี่ว์ซู่มองดูมันที่โตขึ้นมากว่าสิบเมตรจากปกติสองเมตร ผิวหนังของมันขยายออกเรื่อยๆ และสมานเข้าด้วยกันแล้ว
ราวกับว่าปลานั้นจะรู้สึกตัวขึ้นมาและดิ้นรนอยู่ในท้องของเจ้าโกลาหล แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถพาตัวมันออกมาได้
จากนั้นโกลาหลก็หลับไปอีกครั้ง หลี่ว์ซู่ไม่รู้ว่ามันเป็นลมไปเพราะความเจ็บปวดหรือว่ามันต้องย่อยแท่นมังกรและปลาสีเงินนั้นจนต้องหลับไปกันแน่
หลี่ว์ซู่ตกใจมาก ปลาเล็กๆ แบบนั้นจะส่งผลกระทบอะไรขนาดนี้ได้ยังไงกัน ถ้าเขาไปหาปลานี่มาอีกแล้วเอาให้เจ้าโกลาหล มันจะกลายเป็นมังกรได้หรือเปล่า มังกรดำที่ยาวสิบเมตร! จะน่าประทับใจขนาดไหนเนี่ย!
เขาทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วถามออกไป “เมื่อกี้ไปเอาปลาสีเงินมาจากไหนน่ะ มีอีกไหม”
ทรายขาวทะเลลึกเขียนตอบอยู่ข้างหลัง “จะขโมยปลาสีเงินตัวจิ๋วของฉันเหรอ”
หลี่ว์ซู่รู้สึกเก้ๆ กังๆ “ฮ่าๆ ไม่หรอกน่า”
พอเขากลับไปแล้ว เขาจะไปหาซื้อปลาที่คล้ายกันแบบนี้ จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นมาอีกแน่ๆ …
เขารีบกลับไปและพบว่ามีทหารชุดดำอีกห้าสิบสองตนกำลังรออยู่ หลี่ว์ซู่กำลังคิดว่าจะพูดอะไรกับทหารเพื่อแยกพวกมันออกมาอีกกลุ่มดี เขาควรพูดไปไหมนะว่าถูกซุ่มโจมตีจากในทะเล
แต่ก็ฟังดูไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่ ถ้าจะพูดแบบนั้นก็ต้องมีร่องรอยอาการบาดเจ็บหน่อยใช่ไหมล่ะ
หลี่ว์ซู่เลยป้ายเลือดบนหน้าและบนเกราะสีดำ จากนั้นเขาก็กลับไปอีกรอบ เขาไปถึงที่ประตูปราสาทหลักแล้วตะโกน “พวกเราถูกมนุษย์ซุ่มโจมตี! พวกแกอีกสิบตนตามฉันมา ไปช่วยกันหน่อย!”
แล้วทหารชุดดำอีกสิบตนก็ตามหลี่ว์ซู่ไป หลี่ว์ซู่พาพวกเขาไปโจมตีระยะไกล พวกทหารชุดดำไม่รู้เลยว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมหัวหน้าไม่พูดอะไรสักคำเลยนะ
พอพวกเขาไปถึงที่คูน้ำ หลี่ว์ซู่ก็แสร้งทำเป็นมองไปรอบๆ “แปลกจริง ตอนแรกก็โดนซุ่มโจมตีที่นี่นะ แล้วทุกคนหายไปไหนแล้วล่ะ”
ใครบางคนถามขึ้นมา “ท่านครับ พวกเขาตายกันหมดแล้วเหรอ”
“ทำไมพูดจาอัปมงคลแบบนั้น! ชิชะ!”
“…ชิชะ”
[ได้รับแต้มอารมณ์จากเค่อเจียน +666!]
[ได้รับแต้มอารมณ์จาก…]
ในตอนที่เสี่ยวอวี๋ควบคุมแอนโธนี่ออกไปโจมตีออกไปอย่างลับๆ หลี่ว์ซู่ก็ออกคำสั่ง
หลังจากต่อสู้กับทหารชุดดำไปสิบตนเมื่อกี้ หลี่ว์ซู่และเสี่ยวอวี๋ก็รู้ว่าจะให้พวกมันร่วมมือกันต่อสู้ไม่ได้ ต้องรีบฆ่ามันก่อนที่พวกมันจะร่วมมือกัน ทำอย่างนี้เรื่องจะได้ง่ายขึ้น
กลุ่มทหารในเกราะสีดำเจอทรายขาวทะเลลึกโจมตีเข้าไปก็คิดว่ามนุษย์มาซุ่มโมตีพวกมัน แต่หลี่ว์ซู่ก็เคลื่อนไหวออกไปในเวลาเดียวกัน พวกมันกำลังตั้งรับการโจมตีจากทรายขาวทะเลลึกอยู่ แต่ไม่คิดว่าจะถูกหลี่ว์ซู่โจมตี!
ซือโก่วและฝูฉื่อเลยได้โจมตีเข้าไปง่ายๆ เลย!
หลี่ว์ซู่ได้เกราะสีดำเพิ่มมาอีกสิบเกราะแล้ว เขาไม่สามารถใช้ข้อก้ตัวเดิมๆ ที่เพิ่งใช้ไปได้ แล้วตอนนี้เขาจะพูดอะไรดีล่ะ
แต่แล้วหลี่ว์ซู่ก็พบว่ามีน้ำวนที่ก่อตัวพวยพุ่งขึ้นมา หลี่ว์ซู่หันไปเจอกับคลื่นพลังงานสองคลื่นที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ คลื่นพลังงานแบบนี้มาจากระดับ A แน่ๆ!
หรือเนี่ยถิงจะมาที่โบราณสถานนี้ด้วยนะ
ถ้าไม่ใช่ ในโบราณสถานแห่งนี้ก็มีแค่เฉินไป่หลี่แล้วที่มีพลังอยู่ในระดับ A!
แล้วในพริบตาเดียวก็มีร่างของสองคนพุ่งเข้ามา หลี่ว์ซู่รีบหันกลับแล้วกระโดดเข้าไปในคูน้ำ เขาใช้ความสามารถพลังน้ำของเขาเป็นแรงขับเคลื่อนในปราสาทแห่งนี้
เขาเร่งความเร็วเหมือนตอร์ปิโดที่ถูกยิงมาจากเรือดำน้ำและตะโกนมาจากเหนือปราสาท “ศัตรูบุก!”
แล้วเขามาที่นี่ทำไมเนี่ย หลี่ว์ซู่เริ่มไม่สบายใจแล้ว เขายังจำการต่อสู้ระหว่างหลี่เสียนอีและปรมาจารย์หุ่นเชิดได้อยู่เลย คนคนนี้ไม่ใช่คนที่หลี่ว์ซู่จะสู้ด้วยได้
เฉินไป่หลี่ตามปรมาจารย์หุ่นเชิดมาติดๆ หลี่ว์ซู่คิดว่าทั้งสองคนน่าจะปะทะกันมาตั้งแต่อยู่บนบกแล้ว แต่แล้วพวกเขาก็ลงมาสู้กันต่อในน้ำ
หลี่ว์ซู่คิดไปอีกว่าปรมาจารย์หุ่นเชิดนั้นเตรียมตัวมาอย่างดี เหมือนกับว่าเขารู้อยู่แล้วว่ามีอะไรบางอย่างในโบราณสถานแห่งนี้ เขาตั้งใจแน่วแน่เลย
ปรมาจารย์หุ่นเชิดนั้นใส่เสื้อคลุมสีดำและลอยขึ้นไปเหนือปราสาทคริสตัล มีหุ่นเกราะเหล็กยืนอยู่เคียงข้างเขา หลี่ว์ซู่มองขึ้นไป หมวกฮู้ดของเสื้อคลุมนั้นเปนสีดำสนิท หลี่ว์ซู่มองไม่เห็นหน้าของปรมาจารย์หุ่นเชิดเลย และหุ่นเกราะเหล็กนั้นก็ถูกครอบไปด้วยเกราะเหล็กอีกที
การเคลื่อนไหวของพวกมันนั้นราบเรียบเหมือนกับอยู่บนบก นี่คงเป็นการทำงานของอุปกรณ์ป้องกัน
แล้วปรมาจารย์หุ่นเชิดก็เดินเข้าไปในปราสาทคริสตัล เขาหัวเราะออกมาอย่างเศร้าๆ “นี่ไม่ใช่การโจมตีของศัตรูหรอก ไปบอกปลาเล็กสีขาวออกให้มาต้อนรับแขกหน่อย ไปบอกพวกมันว่าปรมาจารย์หุ่นเชิดมาถึงแล้ว”
หลี่ว์ซู่อึ้ง
[ได้แต้มอารมณ์จากหลี่ว์ซู่ +666!]
เขาตกใจมาก และเขาอยากถามหลี่ว์เสี่ยวอวี๋ได้ไปขโมยราชาของพวกทหารเกราะสีดำตอนเขาหลับไปหรือเปล่า
หลี่ว์เสี่ยวอวี๋จับปลาสีเงินมาได้ แต่ปรมาจารย์หุ่นเชิดกลับบอกให้เรียกปลาเล็กสีขาวออกมาทักทายอีก…
เรื่องนี้ไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญแน่ๆ ราวกับเรื่องเล่าเกี่ยวกับสัตว์ในตำนานกว่าพันๆ เรื่องกำลังพูดกับเขาว่า ‘นี่เพื่อน นายอาจจะไม่เชื่อเรื่องนี้ก็ได้นะ แต่ปลาเล็กสีขาวที่หาอยู่น่ะมันหายไปแล้วล่ะ…’
“ปรมาจารย์หุ่นเชิด รอก่อน” หลี่ว์ซู่หันและรีบไปที่ปราสาท เขาอยากพิสูจน์ให้แน่ใจว่าปลาสีเงินที่หลี่ว์เสี่ยวอวี๋จับมาไม่ใช่ราชาของทหารพวกนี้ใช่ไหม และเขาก็มีเหตุผลที่จะเข้าไปด้วยใช่ไหมล่ะ