หลังจากที่หลี่ว์ซู่เข้าไปแล้วเขาก็เห็นว่ามีแท่นบางอย่างที่ดูเหมือนแท่นมังกร แต่ว่าขนาดใหญ่กว่ามาก
แต่ที่หลี่ว์ซู่ตกใจก็คือไม่มีอะไรอยู่บนแท่นสีเขียวหยกนั่นเลย เห็นได้ชัดเลยว่าไม่มีอะไรอยู่บนนั้น หลี่ว์ซู่เอ่ยถามเสียงต่ำ “นี่ เอาปลาสีเงินตัวเล็กๆ จากที่นี่ไปหรือเปล่า…”
ทรายขาวทะเลลึกโผล่ขึ้นมาจากบนพื้นแล้วตอบ “ใช่ เห็นว่ามันวางอยู่บนแท่น ไม่รู้ว่าใครเอามาไว้”
หลี่ว์ซู่อึ้งไป
เขาไม่ได้ให้แต้มอารมณ์อะไรหรอกนะ ทำได้แค่ชื่นชมว่าเสี่ยวอวี๋โชคดีอะไรแบบนี้ เธอจัดการสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโบราณสถานนี้ได้แบบงงๆ …
แต่ที่ฟังดูจากเสียงของปรมาจารย์หุ่นเชิดแล้วนั้น ปลาเล็กสีขาวนี่ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นหรอก แต่ตอนที่ปรมาจารย์หุ่นเชิดคุยกับปีศาจเลือดระดับ A นั้นก็ไม่ได้ทำน้ำเสียงประหลาดใจอะไร เสียงแบบนั้นจะได้ยินก็ตอนที่คุยกับปิศาจเลือดระดับ B เท่านั้น
หลี่ว์ซู่รู้สึกว่าดวงตาแห่งค่ายกลนั้นอาจจะเป็นแท่นมังกรก็ได้เพราะในปราสาทนี้ดูโล่งแปลกๆ แต่เขาก็ไม่ได้จับต้องมันและปิดโบราณสถานไปทันที เขาวิ่งออกไปแล้วโบกมือไปที่ปรมาจารย์หุ่นเชิด “นี่เป็นคำสั่งจากราชา! โจมตีมันเดี๋ยวนี้!”
เฉินไป่หลี่ถลาตัวพุ่งมา บอกตามตรงแล้วเขาไม่ได้ประหลาดใจอะไรเลย เขาคิดอยู่แล้วว่าปรมาจารย์หุ่นเชิดนั้นคุ้นเคยกับสิ่งมีชีวิตในโบราณสถานนี้เป็นอย่างดี ยิ่งไปกว่านั้น เขาได้ยินเสียงปรมาจารย์หุ่นเชิดดังมาจากที่ไกลๆ ด้วย เฉินไป่หลี่คิดว่าเขาจะมาเตือนพวกสิ่งมีชีวิตในโบราณสถานเสียอีก แต่กลายเป็นว่าพวกมันขัดแย้งกันเองเหรอเนี่ย ดูไม่สมเหตุสมผลเลย…
หลี่ว์ซู่ไม่ได้ปิดโบราณสถานเพราะว่าเขาอยากลองประมือกับปรมาจารย์หุ่นเชิดในนี้ดูเสียหน่อย เพราะถ้าปิดไปตอนนี้ ทั้งปรมาจารย์หุ่นเชิดและเฉินไป่หลี่คงได้ไปสู้กันข้างนอก และจะทำให้นักเรียนคนอื่นๆ บาดเจ็บไปหมด เพราะนักเรียนห้องเต้าหยวนก็จะอยู่ที่นั่นกัน
พอหลี่ว์ซู่พูดจบ พวกทหารเกราะสีดำก็มารวมกันแล้วลอยขึ้นในน้ำ แล้วปรมาจารย์หุ่นเชิดก็หัวเราะเสียงเย็น “พวกแกจะตายกันหมด ไอ้ปลานั่นมันทรยศเกียรติของนายท่านแล้วสินะ รอนายท่านกลับมาก่อนเถอะ ใครก็ตามที่อยู่ใต้บัลลังก์ก็เป็นขี้ข้าหมดนั่นแหละ! ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดกันหมด!”
หลี่ว์ซู่ไม่เข้าใจเลย ใครเป็นนายของปรมาจารย์หุ่นเชิดกัน แม้แต่ปรมาจารย์หุ่นเชิดที่เป็นระดับ A เองก็ยังเป็นขี้ข้าเขาด้วยงั้นเหรอ
แต่ปรมาจารย์หุ่นเชิดดูจะจงรักภักดีมากทีเดียว ทั้งชีวิตเขาดูจะรับใช้เจ้านายคนนี้มาตลอด ทันใดนั้นหุ่นเหล็กก็พุ่งเข้าโจมตีทหารเกราะสีดำ
มันปล่อยหมัดออกไปทำให้เกิดระลอกคลื่นพลังที่ขบวนตั้งรับของทหารพวกนั้น เกิดรอยบุ๋มยุบเข้าไปข้างในเลย
แต่คนคนหนึ่งก็สามารถตายเพราะมดหลายๆ ตัวกัดได้เหมือนกัน การโจมตีที่ผสมเข้าด้วยกันของทหารระดับ C กว่า ห้าสิบสองตนนั้นเกินกว่าที่หุ่นเหล็กจะรับไหว
หลี่ว์ซู่โชคดีไปนะเนี่ย ดีนะที่เขายังไม่ได้กำจัดพวกทหารชุดดำออกไปหมด ไม่อย่างนั้นล่ะแย่แน่ๆ
แล้วเสื้อคลุมของปรมาจารย์หุ่นเชิดก็พันกันไปมั่วกับเสื้อคลุมของเฉินไป่หลี่ ในขณะที่ระดับ A ทั้งสองคนสู้กันอยู่นั้น น้ำที่ก่อตัวบนปราสาทคริสตัลก็หมุนวนเป็นฟอง ดาบบินสีเขียยของเฉินไป่หลี่นั้นได้หมุนวนรอบๆ ปรมาจารย์หุ่นเชิดเพื่อรอโอกาสโจมตี หางม้าที่อยู่ในมือเขานั้นเข้าไปอยู่ในน้ำวนนั้นและเขาก็เข้าโจมตีปรมาจารย์หุ่นเชิด
แล้วทันใดนั้นก็มีหุ่นไม้กว่าสิบตัวลอยออกมาจากเสื้อคลุมของปรมาจารย์หุ่นเชิด มันพุ่งไปที่เฉินไป่หลี่
ข้อต่อของหุ่นไม้นั้นติดต่อกัน เหมือนกับหุ่นไม้ในละครเชิด พวกมันดูเหมือนจะไม่มีพลังทำลายล้างมากเท่าไหร่
แต่ทันใดนั้นหลี่ว์ซู่ก็ต้องตกใจ เพราะมีด้ายสีแดงโผล่มาจากแขนของหุ่นไม้และพุ่งตรงไปที่เฉินไป่หลี่ มันพุ่งออกไปเร็วมากขนาดที่ว่าต่อให้เป็นหลี่ว์ซู่ก็ยังหลบไม่ได้!
ด้ายแดงนั้นบางมาก ทว่าเฉินไป่หลี่ก็หลบได้ หลี่ว์ซู่เห็นว่าเสื้อคลุมเต๋าของเฉินไป่หลี่นั้นเป็นรูโหว่ไปทั่ว ด้ายแดงจากหุ่นนั้นคมมากจริงๆ!
แล้วหุ่นพวกนั้นก็หัวเราะออกมาขณะที่พุ่งไปหาเฉินไป่หลี่อีก มันล้อมรอบตัวเขาและปล่อยด้ายออกมา หุ่นพวกนั้นเหยียดแขนออกมาและจับด้ายสีแดงจากหุ่นตัวอื่นเพื่อสร้างกับดักจับเฉินไป่หลี่!
แต่ดาบบินสีเขียวของเฉินไป่หลี่ก็โจมตีกลับอย่างรวดเร็ว เหมือนกับเป็นกระสุนที่ตัดกับดักนั้นขาดออก และกับดักใยนั้นก็ถูกทำลายไปสิ้น!
“ความสามารถน่าประทับใจมากนะ” เฉินไป่หลี่พูดและหัวเราะเสียงเย็น เขาโยนเครื่องรางออกไป แล้วจากนั้นก็มีนักรบโบราณในชุดเกราะสีทองถือดาบยาวปรากฏตัวในน้ำ นักรบโบราณนั้นไปปรากฏตัวอยู่หน้าปรมาจารย์หุ่นเชิดภายในพริบตาเดียว!
ปรมาจารย์หุ่นเชิดทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ถอยหลังกลับไป เสียงของนักรบนั้นดังและกังวานไปทั่ว “ข้าคือลิ่วหลิง ข้าจะกำจัดพวกวายร้ายด้วยดาบของข้า!”
แล้วน้ำก็ถูกตัดออกเป็นสองส่วนด้วยดาบยาวนั้น ขนาดปรมาจารย์หุ่นเชิดยังไม่กล้าสู้กับนักรบโบราณนี้เลย
ถ้าเขามีหุ่นเหล็กอยู่ข้างตัวก็คงจะสู้นักรบโบราณนี้ไปด้วยกันแล้ว แต่ตอนนี้มันกำลังสู้อยู่กับทหารเกราะดำอีกห้าสิบสองตนอยู่น่ะสิ!
ตอนแรกปรมาจารย์หุ่นเชิดว่าจะเรียกปลาเล็กสีขาวมาร่วมสู้ด้วย ด้วยพลังของพวกเขาสองคนก็น่าจะพอฆ่าไอ้พวกมนุษย์พวกนี้ทุกคนในโบราณสถานได้ แต่ไม่คิดเลยว่าเจ้าปลานั่นจะเปลี่ยนข้างและจู่โจมกันแบบนี้
เสื้อคลุมของปรมาจารย์หุ่นเชิดปลิวไปข้างหลัง ชายเสื้อท่อนล่างของเสื้อคลุมสีดำถูกนักรบโบราณตัดไป เขารีบเข้าไปในปราสาทหลักทันที แล้วหลี่ว์ซู่ที่ยืนอยู่หน้าประตูก็เกือบจะโดนลูกหลงไปด้วย…
หลี่ว์ซู่รีบเข้าไปซ่อนข้างๆ อย่างรวดเร็ว เขาไม่คิดจะสู้กับปรมาจารย์หุ่นเชิดตัวต่อตัวหรอกนะ เมื่อทหารชุดเกราะสีดำเห็นแบบนั้นก็รีบเข้ามาปกป้องเขา ทันใดนั้นหุ่นเหล็กก็ปล่อยพลังออกมาอย่างรุนแรงและทำลายโล่ป้องกันของพวกทหารไป
เมื่อไม่มีการป้องกันแล้วพวกทหารเกราะสีดำก็ถูกหุ่นเหล็กกำจัดไปง่ายๆ อย่างกับเผาหญ้าแห้งและไม้เน่าๆ ทิ้ง มันปล่อยหมัดออกมา กระนั้นเกราะก็ยังไม่ถูกทำลาย แต่พวกทหารได้รับความเสียหายไปมากจากการโจมตีเมื่อครู่
หลี่ว์ซู่รีบวิ่งหนีออกไปจากปราสาทหลัก และทันใดนั้นเฉินไป่หลี่รู้สึกว่านี่…มันคุ้นๆ
ปรมาจารย์หุ่นเชิดก็ออกมาถึงประตูของปราสาทหลักจนได้ เขาหัวเราะขึ้นมา “ไอ้ปลาเล็กสีขาว ฉันจะฆ่าแกแทนเจ้านายเอง ไอ้ทรยศ!”
แล้วทันใดนั้นเอง…
“ปลาเล็กสีขาว แกไปซ่อนอยู่ที่ไหน!” ปรมาจารย์หุ่นเชิดเริ่มโกรธเกรี้ยว เขาไม่เห็นปลาเล็กสีขาวเลยในปราสาทนี้
เขาเริ่มคิดไปแล้วว่าอาจจะมีอุบัติเหตุอะไรในนี้หรือเปล่า ทหารชุดเกราะดำเข้ามารายงานกับปลาเล็กสีขาวนี่ เดี๋ยวนะ! ทหารนั่นมันแปลกๆ แล้ว!
ปรมาจารย์หุ่นเชิดรีบออกไปหาหลี่ว์ซู่ “แกมันไม่ใช่ทหารรักษาพระองค์ของปลาเล็กสีขาวนี่ ตายซะ!”
หลี่ว์ซู่รีบหันหลังกลับและวิ่งออกไป “ช่วยฉันด้วย!”
ทรายขาวทะเลลึกเข้ามาโจมตีปรมาจารย์หุ่นเชิดและพยายามจะหยุดเขา แล้วอยู่ๆ ที่พื้นก็กลายร่างเป็นมือหินขนาดยักษ์และเข้าไปตบปรมาจารย์หุ่นเชิด แต่เขาก็กลับสะบัดเสื้อคลุมกลับมา มือหินพวกนั้นกลายเป็นฝุ่นไปเลยในพริบตา
แล้วหุ่นเหล็กก็เข้ามาขัดขวางหลี่ว์ซู่ไว้ แต่มันไม่ได้คาดคิดเลยว่านักรบโบราณนั้นจะเข้ามาด้วย เฉินไป่หลี่เองก็เข้ามาปกป้องหลี่ว์ซู่ด้วยเช่นกัน