ตอนที่ 2106 หัวหน้าเผ่า (3)
“อีกอย่าง เจ้าก็ไม่ใช่คนที่ไม่รักษาสัญญา…”
เมื่อครู่อวิ๋นเซียวลืมไปแล้วว่าเมื่อตอนนั้นเคยสัญญาอะไรกับนางไว้ แต่เขาจะทนผิดสัญญาได้อย่างไร
“ฮะๆ” อวี๋เทียนใจเย็นอย่างน่าประหลาดแล้วยิ้มเยาะ “สถานการณ์แบบนี้ เจ้ายังไม่ลืมที่จะแสดงความรักและความผูกพันกับคนรักเจ้าอีกหรือ ข้า อวี๋เทียน ไม่ใช่คนไร้หัวใจดังนั้นจะอนุญาตให้พวกเจ้าได้พูดในสิ่งที่ต้องการ”
อวิ๋นลั่วเฟิงหลุบตาแล้วเดินไปหาอวิ๋นเซียวช้าๆ ก่อนจะกุมมือเขาแน่น “อวิ๋นเซียว ข้าเชื่อว่าพวกเราจะรอดไปได้ถึงแม้ท่านจะไม่ต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม”
อวิ๋นเซียวหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยสีหน้าซับซ้อน “เฟิงเอ๋อร์ สำหรับข้าแล้วไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการที่ท่านรอดชีวิต”
ต่อให้เขาต้องทิ้งชีวิตของตัวเองเขาก็ยินดี!
“ข้าไม่อนุญาตให้ท่านทำแบบนั้น!” ใบหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงมืดครึ้มเมื่อนางเห็นสีหน้าของอวิ๋นเซียว “ท่านอยากให้บุตรชายกับข้ากลายเป็นเด็กกำพร้ากับหญิงหม้ายงั้นหรือ”
ความเจ็บปวดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของอวิ๋นเซียว
เขาลืมไปเลยว่าโลกใบนี้จะไม่มีอะไรน่าสนใจอีกแล้วถ้าไม่มีอวิ๋นลั่วเฟิง และอวิ๋นลั่วเฟิงก็รู้สึกเช่นเดียวกับเขา!
“พูดจบหรือยัง” อวี๋เทียนไม่ให้โอกาสพวกเขาพูดอีกแล้วยิ้มเย็น “ในเมื่อพวกเจ้าคุยกันเสร็จแล้ว ข้าก็จะส่งพวกเจ้าทั้งสองไปที่โลกหลังความตายเพื่อไปเป็นสามีภรรยาที่รักใคร่กันที่นั่นแทน!”
ทันใดนั้นอวี๋เทียนก็พุ่งเข้ามาหาอวิ๋นลั่วเฟิง แล้วเจตนาสังหารอันทรงพลังก็ระเบิดออกมา
มือของอวิ๋นลั่วเฟิงลูบท้องของนางเบาๆ แล้วความอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นในดวงตาร้ายกาจของนาง สักพักนางก็เงยหน้าขึ้นเพื่อเผชิญกับการโจมตีที่กำลังเข้ามาถึงอย่างรวดเร็ว
ปัง!
เมื่อเห็นอวี๋เทียนกำลังจะถึงตัวอวิ๋นลั่วเฟิง อวิ๋นเซียวก็ตั้งใจจะดึงตัวนางเข้ามาหาเขาแต่จู่ๆ แสงสีทองก็พุ่งออกมาจากตัวอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วแทงทะลุผ่านสิ่งกีดขวางมากมายเข้าไปในตัวอวิ๋นเซียว
แสงสีทองสร้างโล่ขึ้นมาล้อมรอบตัวอวิ๋นลั่วเฟิง เมื่อฝ่ามือของอวี๋เทียนปะทะเข้ากับโล่ก็ราวกับมีพลังประหลาดสะท้อนการโจมตีของเขา แล้วระเบิดออกจนทำให้เขาร่วงลงมาที่พื้น
เลือดไหลออกมาจากมุมปากของอวี๋เทียน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความแปลกใจขณะที่เขาจ้องที่ท้องที่นูนออกมาของอวิ๋นลั่วเฟิง
คนอื่นๆ เองก็ตะลึงไป
ไม่ใช่ว่าเมื่อครู่อวี๋เทียนทำร้ายอวิ๋นลั่วเฟิงหรอกหรือ แล้วเขาทำให้ตัวเองบาดเจ็บแทนได้อย่างไร
ขณะที่ทุกคนกำลังสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น แสงสีทองที่ล้อมรอบตัวอวิ๋นลั่วเฟิงก็หายไปแล้วสลายเมฆทึบเผยท้องฟ้าครามดังเดิม
สิ่งที่อวิ๋นลั่วเฟิงไม่รู้ก็คือตอนนี้ชีวิตน้อยๆ ในครรภ์ของนางกำลังยิ้มอย่างสดใส
เขาทำได้แค่ช่วยนางอยู่ที่นี่…พลังนั้นคือพลังฌานทั้งหมดของเขาที่เหลือทิ้งไว้เพื่อสร้างโล่ให้มารดา ถ้ามารดาตกอยู่ในอันตราย โล่นี้ก็จะทำงานแล้วสะท้อนพลังที่โจมตีมารดากลับไป
ยิ่งการโจมตีรุนแรงเท่าไหร่ ความเสียหายจากการสะท้อนกลับก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น นี่จึงเป็นเหตุผลที่อวี๋เทียนบาดเจ็บ
เมื่อเขาคิดถึงเรื่องที่อีกไม่กี่เดือนเขาก็จะสามารถพูดได้ รอยยิ้มเจ้าตัวน้อยก็ยิ่งกว้างขึ้น น่าเสียดายที่ตอนเขาเกิดความทรงจำในอดีตของเขาจะหายไป ดังนั้นเขาจึงต้องใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาแบบนี้เพื่อนึกถึงชีวิตชาติก่อนของตัวเอง
“โฮก!”
ตอนนั้นเองเสียงคำรามของมังกรก็ดังขึ้นจากที่ไกลๆ จนฟ้าสะท้านดินสะเทือนไปทั่ว
“เป็นเขา! ไอ้แก่นั่นพุ่งมาเร็วแบบนี้ได้อย่างไร” ใบหน้าของอวี๋เทียนเปลี่ยนไปทันที เขาหันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวก่อนที่ดวงตาของเขาจะสว่างวาบแต่ไม่มีใครสังเกตเห็น “ครั้งนี้ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าไปก่อน ครั้งหน้า ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!”
ตอนที่ 2107 หัวหน้าเผ่า (4)
หลังจากพูดจบ อวี๋เทียนก็พุ่งหายไปจากถนน ไม่นานหลังจากที่เขาหายไป ร่างขนาดมหึมาก็บินมา ร่างของเขาทั้งยาวและแข็งแกร่งจนบดบังท้องฟ้าราวกับภูเขาขนาดใหญ่
“หลงเหยียน บอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น” เสียงขึ้นจมูกที่เบื่อหน่ายดังขึ้นจนทำให้ทุกอย่างสั่น
หลงเหยียนรีบยืนขึ้นแล้วอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ด้วยเคารพ
ขณะที่เขาฟัง ใบหน้าของมังกรก็มืดครึ้มขึ้นแล้วดวงตาของก็สว่างวาบโดยที่ไม่มีใครมองเห็น
“อวี๋เทียน ชายชราคนนี้กล้ามากจริงๆ! เขากล้าโจมตีสมาชิกเผ่ามังกรของข้า ข้าไม่มีวันให้อภัยเขาแน่!” ดวงตาของมังกรหันมาหาอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วพูดว่า “แม่นาง ขอบคุณที่เจ้าช่วยชีวิตบุตรสาวของข้าไว้ เผ่ามังกรบรรพบุรุษจะไม่มีวันลืมบุญคุณนี้! หลงเหยียน เหตุใดเจ้ายังไม่ขอโทษแม่นางท่านนี้อีก”
“ขอรับ” ใบหน้าของหลงเหยียนแดงด้วยอับอายและไม่เหลือความเย่อหยิ่งเหยียดหยามก่อนหน้านี้แล้ว “แม่นางอวิ๋น ก่อนหน้านี้ข้าสร้างปัญหาให้เจ้า ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”
อวิ๋นลั่วเฟิงเหลือบมองหลงเหยียน “ข้าไม่ใช่คนที่บาดเจ็บ ดังนั้นเจ้าควรจะขอโทษเสี่ยวฉง ถ้าเขายกโทษให้เจ้า เรื่องนี้ก็จะจบกัน แต่ถ้าไม่ เจ้าก็ต้องขอโทษจนกว่าเขาจะยกโทษให้”
พูดจบอวิ๋นลั่วเฟิงก็ปล่อยเสี่ยวฉงกับหลงหลัวออกมาข้างนอก
เมื่อหลงหลัวเห็นหัวหน้าเผ่า น้ำตาก็ไหลลงมาบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจของนาง
“ท่านพ่อ…”
เมื่อเห็นใบหน้าโศกเศร้าของหลงหลัว หัวหน้าเผ่าก็ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “เหตุใดเจ้าไม่กลับบ้านหลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ร้ายแรงเช่นนี้”
หลงหลัวเม้มริมฝีปากแล้วก้มหน้า “ข้าได้ยินมาว่าท่านต้องการให้ข้าแต่งงานกับหลานชายของผู้อาวุโสห้า ท่านพ่อ ข้าไม่อยากแต่งงานกับเขาก็เลยหนีมาเจ้าคะ”
“ผู้อาวุโสห้างั้นหรอ” ความแปลกใจปรากฏขึ้นในดวงตาของหัวหน้าเผ่าแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าไปพูดแบบนั้นเมื่อไหร่ แล้วเจ้าไปได้ยินมาจากไหน”
หลงหลัวเริ่มร้องไห้จะความรู้สึกผิด “ข้าได้ยินหลานชายของผู้อาวุโสพูดถึงเรื่องนี้กับใครคนหนึ่ง เขายังพูดด้วยว่าท่านตกลงเรียบร้อยแล้ว ข้าไม่อยากแต่งงานกับเขา ข้าก็เลยหนีมาเจ้าค่ะ”
หัวหน้าเผ่าที่สงสัยอยู่ในตอนแรกได้ยินเข้าก็ปลดปล่อยกลิ่นอายเข้มข้นออกมาทันทีจนผู้คนสั่นกลัว
“หลงเหยียน เจ้าไปจัดการเรื่องนี้ด้วย”
“ขอรับ หัวหน้าผ่า” หลงเหยียนตอบอย่างเคารพ
หลายชายของผู้อาวุโสห้างั้นหรือ เขาเป็นใครกัน คนแบบเขากล้าหมายปองคุณหนูใหญ่แล้วยังประกาศว่าเป็นคำสั่งของหัวหน้าเผ่าอีกงั้นหรือ เขาทำราวกับว่าหัวหน้าเผ่าจะไร้สมองขนาดจับคู่คุณหนูใหญ่กับคนเจ้าสำราญแบบนั้นงั้นหรือ ที่สำคัญกว่านั้นความผิดพลาดของเจ้าโง่นั้นยังทำให้คุณหนูใหญ่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ด้านนอกแบบนี้ เขาไม่มีทางยกโทษให้อีกฝ่ายแน่!
“อีกอย่างตระกูลเฉิง…” หัวหน้าเผ่าคิดพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งแล้วเจตนาสังหารก็สะท้อนในดวงตาของเขา
“เจ้าไม่ต้องทำอะไรกับตระกูลเฉิงก็ได้” อวิ๋นลั่วเฟิงเหลือบมองหัวหน้าเผ่าแล้วพูดอย่างเฉยชาว่า “ผู้ติดตามของข้าก็บังเอิญเป็นศัตรูกับตระกูลเฉิง เขาต้องไปแก้แค้นแน่”
“เข้าใจแล้ว” หัวหน้าพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ข้าจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ แต่ว่าตระกูลเฉิงทำร้ายบุตรสาวของข้า และนางก็มีผู้ติดตามในเผ่ามังกรบรรพบุรุษ ผู้ติดตามพวกนั้นไม่มีทางยอมอยู่เฉยกับตระกูลเฉิงแน่ และข้าจะไม่หยุดพวกเขา”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม “แค่ท่านไม่ยุ่งก็พอ! ข้าไม่สนว่าคนอื่นจะทำอย่างไร”
เฉิงอู่เหยียนถูกตระกูลเฉิงทำให้บาดเจ็บหนัก ดังนั้นเขาต้องจัดการคนในตระกูลเฉิงด้วยตัวเองแน่