กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 624
นอกจากนั้น แม้ว่าสาว ๆ จะชื่นชมเขาหรือสนใจในตัวเขา แต่ครอบครัวของพวกเธออาจไม่จำเป็นต้องยอมรับเขาเข้าสู่ครอบครัวของพวกเขา
โดนัลด์ถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “พ่อได้รับข่าวจากทางบ้านว่าอาการน้องชายของลูกตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก”
“เกิดอะไรขึ้นครับ?” ฌอนรีบถาม “อาการของเขาแย่ลงไปอีกหรือเปล่า?”
“ไม่ ไม่ได้แย่ลงแบบนั้น” โดนัลด์กล่าวต่อว่า “อาการป่วยของเขายังคงเหมือนเดิม เขายังต้องกินอึทุกชั่วโมง แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าสภาพทางอารมณ์และจิตใจของน้องชายของลูกจะอยู่ในสภาพที่แย่มาก ในอดีตเขาจะรู้สึกอยากฆ่าตัวตายถ้าเขาไม่ได้กินอึทุกชั่วโมง แต่ตอนนี้ เมื่อใดก็ตามที่เขากินอึเสร็จและสติกลับมา เขาจะรู้สึกเหมือนอยากฆ่าตัวตาย เขาบอกว่ามันเจ็บปวดและไร้จุดหมายสำหรับเขาที่จะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป”
โดนัลด์ทำได้เพียงถอนหายใจหลังจากที่เขาพูดจบ เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าเคียนได้ไปทำร้ายใครไว้และทำไมเขาถึงกลายเป็นแบบนี้
ฌอนกัดฟันขณะที่เขาพูด “ถ้าผมจับคนที่ทำร้ายน้องชายของผมและทำให้เขาเป็นแบบนี้ ผมจะเอาชีวิตมันไปอย่างแน่นอน!”
อันที่จริง…
ถึงแม้ว่าฌอนจะพูดไปแบบนี้ แต่สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดไม่ใช่การแก้แค้นหรือหาวิธีรักษาน้องชายของเขา สิ่งที่ฌอนต้องการมากที่สุดในเวลานี้คือการเอาชนะใจจัสมินให้ได้
จริง ๆ แล้วฌอนไม่ได้สนใจเกี่ยวกับสถานการณ์น้องชายของเขาเลย
ตรงกันข้าม เขารู้สึกราวกับว่าจะเป็นการดีที่สุดสำหรับเขาหากน้องชายของเขายังคงอยู่ในสภาพจิตใจนี้ต่อไป
ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าเขาไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะมีคู่แข่งที่จะมาแข่งขันเพื่อสืบทอดทรัพย์สมบัติของตระกูลในอนาคต
หากเคียนยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปและไม่สามารถพบวิธีรักษา เคียนก็จะไม่สามารถสืบทอดทรัพย์สินของตระกูลได้ เขาจะถูกขังอยู่ในบ้านโดยครอบครัวของเขาเท่านั้นเพื่อให้พวกเขาคอยดูแล
ด้วยวิธีนี้ ฌอนจะมีโอกาสได้รับมรดกของตระกูลเวบบ์ทั้งหมดด้วยตัวเขาเอง
โดนัลด์ถอนหายใจอีกครั้งในขณะที่เขาพูด “ฌอน ลูกไม่ต้องกังวลเรื่องน้องชายของลูกหรอกนะ พ่อจะตรวจสอบ และดูเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ลูกควรไปโฟกัสกับเรื่องจัสมินให้เต็มที่ดีกว่า ลูกต้องแน่ใจว่าลูกจะชนะใจจัสมิน เข้าใจไหม?”
ฌอนรีบพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับพ่อ!”
โดนัลด์พูดต่อว่า “วันนี้พ่อได้เตรียมงานที่ร้านเฮฟเว่น สปริงส์ และคนที่พ่อได้เชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำคืนนี้คือหัวหน้าตระกูลไวท์ ตระกูลควินตัน ตระกูลลอยด์ ตระกูลซิมเมอร์แมน และตระกูลไคลน์ ตระกูลเหล่านี้เป็นตระกูลเก่าแก่ของโอลรัส ฮิลล์มาหลายปีแล้ว แต่ละตระกูลก็มีทั้งจุดแข็ง เส้นสายและทรัพยากรของตัวเองอีกด้วย”
“พ่อยังเชิญดอน อัลเบิร์ตเจ้าของเฮฟเวน สปริงส์มาร่วมรับประทานอาหารค่ำในคืนนี้ด้วย เขาเป็นหัวหน้าอันธพาลของโลกใต้ดินในโอลรัส ฮิลล์ แม้ว่าเขาอาจดูน่ากลัว แต่เขารู้เกี่ยวกับเกือบทุกอย่างที่เกิดขึ้นในโอลรัส ฮิลล์ เรื่องใหญ่ ๆ ในโอลรัส ฮิลล์จะไม่สามารถหลุดไปจากเขาได้ ดังนั้น พ่อเชื่อว่าตราบใดที่ลูกสร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับคนเหล่านี้ในคืนนี้ มันจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับลูกในการตามจีบจัสมินในอนาคต”
ฌอนรู้แค่ตระกูลไวท์และตระกูลควินตัน และเขารู้ว่าหัวหน้าตระกูลทั้งสองนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซีค ไวท์ และเกรแฮม ควินตัน เขารู้ถึงความมั่งคั่งและอำนาจของตระกูลของเขา แต่เขาไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับตระกูลอื่น ๆ ที่พ่อของเขาเพิ่งพูดถึง ดังนั้นเขาจึงถามอย่างรวดเร็วว่า “พ่อครับ นอกเหนือจากตระกูลไวท์และตระกูลควินตันแล้ว พวกตระกูลลอยด์ ซิมเมอร์แมน และไคลน์เขาเป็นใครมาจากไหนเหรอครับ?”
โดนัลด์หัวเราะก่อนจะตอบว่า “ตระกูลซิมเมอร์แมนและตระกูลไคลน์เป็นตระกูลธรรมดาที่ได้รับความมั่งคั่งและอิทธิพลจากการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับพวกเขา แต่ตระกูลลอยด์น่าสนใจกว่านี้เล็กน้อย ตระกูลของพวกเขาบริหารบริษัททางการเงินและสิ่งที่พวกเขาทำส่วนใหญ่นั้นผิดกฎหมายจริง ๆ อันที่จริงพวกเขาสามารถจัดอยู่ในประเภทรูปแบบของเงินกู้ได้ พวกเขาเพิ่งโผล่ออกมาในช่วงสองปีที่ผ่านมาและยังสนับสนุนพวกอันธพาลจำนวนมากที่อยู่ในแวดวงการทวงหนี้”
ฌอนประหลาดใจมาก และถามว่า “หมายความว่าเขาคล้ายกับดอน อัลเบิร์ตหรือเปล่า?”
“ก็ใช่นะ” โดนัลด์พยักหน้าก่อนจะพูดต่อ “อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของตระกูลลอยด์ไม่สามารถเทียบได้กับดอน อัลเบิร์ต เพราะดอน อัลเบิร์ตมีลูกน้องหลายคนที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาในโอลรัส ฮิลล์ทั้งหมด จำนวนลูกน้องที่ทำงานให้กับดอน อัลเบิร์ตนั้นมากกว่าของเคน ลอยด์หลายสิบเท่า ดังนั้นแม้ว่าเคนจะเกลียดดอน อัลเบิร์ตจนถึงแก่น แต่เขาก็ไม่กล้าทำอะไรกับดอน อัลเบิร์ตเลย”
“เคนเกลียดดอน อัลเบิร์ตงั้นเหรอครับ?” ฌอนถามด้วยความแปลกใจ “มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองเหรอครับ?”
โดนัลด์ยิ้มก่อนจะพูดว่า “ดูเหมือนว่าจะมีความขัดแย้งครั้งใหญ่ระหว่างพวกเขา เคนมีลูกคนเดียวชื่อมาร์คัส ดูเหมือนว่าเมื่อไม่นานมานี้มาร์คัสได้ทำให้ดอน อัลเบิร์ตขุ่นเคืองอย่างรุนแรง เพื่อลงโทษมาร์คัสสำหรับการกระทำของเขา ดอน อัลเบิร์ตได้สลักคำสองคำไว้บนหน้าผากของมาร์คัสโดยตรง”
“คำว่าอะไรครับ?”
“ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช!”