ตอนที่ 1584 การแก้แค้นของใจที่ไม่ยินยอม (5)
ถ้าคนผู้นี้ไม่ได้มาถึงหอจันทร์แรม จวินอู๋เสียก็คงไม่สนใจเขาสักนิด
สวี่มู่พูดว่า “ข้าเป็นใครไม่สำคัญ ที่สำคัญคือข้ามาที่นี่เพื่อจัดการกับคนไร้ยางอายอย่างเจ้า”
สวี่มู่ยิ้มเย้ยและพูดว่า “ข้าอยากรู้จริงๆว่าเจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้ยังหน้าด้านกินดื่มอยู่ในสำนักธาราเมฆนี่ แค่เพราะว่าเจ้าเป็นคนของเผ่าจ้าววิญญาณที่โผล่มาจากไหนก็รู้นั่นน่ะเรอะ? ตลกน่า ไม่มีเผ่าจ้าววิญญาณ เจ้ามันก็ไร้ค่า! ไม่สังเกตหรือว่าสำนักธาราเมฆไม่คิดจะสอนอะไรเจ้าเลย? หรือเจ้าคิดว่าการได้เกาะอยู่ที่นี่เหมือนปลิงก็เป็นเกียรติแล้ว?”
จวินอู๋เสียหรี่ตาลงเล็กน้อย คำพูดของสวี่มู่ระคายหูอย่างมาก คนผู้นี้พูดจาดูถูกเหยียดหยามทันทีที่มาถึง จวินอู๋เสียแน่ใจว่าเจตนาของเขาต้องไม่ใช่แค่มาเพื่อดูถูกเหน็บแนมนางอย่างแน่นอน
ความเงียบของจวินอู๋เสียทำให้สวี่มู่ยิ่งฮึกเหิมมากขึ้น เขารู้ว่าหลินเฮ่าอวี่กำลังดูอยู่ที่ไหนสักแห่ง เฝ้ามองทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ และรู้ดีว่าหลินเฮ่าอวี่เกลียดจวินอู๋เข้ากระดูกดำ เพื่ออนาคตของเขา เขาย่อมอยากแสดงให้ดี ทำให้จวินอู๋ต้องอับอายขายหน้าก่อนจะส่งมันลงนรก
“มาเลย ทุกคนมาดูเร็ว ไอ้ขยะที่หน้าด้านที่สุดและน่ารังเกียจที่สุดในประวัติศาสตร์ของสำนักธาราเมฆ” สวี่มู่กางแขนออกกว้างและหันไปเผชิญหน้ากับฝูงชนที่อยากรู้อยากเห็นรอบตัวพวกเขา “ข้าแน่ใจว่าทุกคนที่นี่รู้จักคนคนนี้ใช่ไหม? จวินอู๋! ผู้ที่ลือกันว่าเป็นคนเผ่าจ้าววิญญาณ ผู้ครอบครองความสามารถในการเสริมวิญญาณ ฮ่า! การเสริมวิญญาณ? น่าทึ่งใช่ไหมล่ะ? แถมยังเป็นคนเดียวด้วยนะ! คุณชายจวินผู้น่านับถือของเราภูมิใจในตัวเองมากกับความได้เปรียบนิดๆหน่อยๆจากเผ่าพิเศษ ถึงขนาดปฏิเสธสิบสองวิหารเชียวนะ แต่ข้าสงสัยจริงๆ คนที่มีความสามารถขนาดนั้นจะเลือกวิหารหยกวิญญาณแล้วทิ้งสิบสองวิหารจริงๆหรือ? ข้าไม่คิดว่างั้นนะ คนคนนั้นน่าจะกลัวว่าวิชาแมวสามขาของตัวเองจะถูกสิบสองวิหารจับได้ จะแสร้งทำเป็นแข็งแกร่งต่อไปก็ไม่ได้ เขาก็เลยต้องเลือกแบบนี้อย่างช่วยไม่ได้ไงล่ะ!”
ดวงตาของสวี่มู่ทอแววชั่วร้าย เขาไม่ได้มีความแค้นกับจวินอู๋ จวินอู๋ต้องโทษตัวเองที่ไปล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกิน ตอนนี้เลยต้องมาเป็นหินให้เขาเหยียบข้ามไป
“ถ้าคุณชายจวินผู้ยิ่งใหญ่ของเราเก่งกาจขนาดนั้นจริงๆ ทำไมหลังจากเข้าสำนักธาราเมฆแล้ว เขาถึงถูกทิ้งไว้ที่หอเก็บเหล้านี้ด้วยล่ะ? หอจันทร์แรมคือหอเก็บเหล้าของสำนักเรา พูดแบบเพราะๆก็คือหอเก็บเหล้า พูดแบบไม่เพราะก็ที่ทิ้งขยะนั่นแหละ ข้าได้ยินว่าเจ้าเอาขยะจากข้างในออกมาทิ้งอยู่บ่อยๆ นี่คือการปฏิบัติกับคนจากเผ่าจ้าววิญญาณเพียงคนเดียวงั้นหรือ? ทิ้งขยะ? ฮ่าๆๆ!” สวี่มู่หัวเราะเสียงดังอย่างหยิ่งผยอง
“ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าคงไม่มีหน้าอยู่ที่นี่ต่อแล้ว สำนักธาราเมฆแสดงออกชัดๆแล้วว่าพวกเขาไม่มีที่ให้ขยะไร้ความสามารถอย่างเจ้า เจ้ายังจะปิดหูปิดตาตัวเองอยู่อีก ถูกทิ้งไว้ที่ทิ้งขยะแบบนี้ยังจะเกาะเป็นปลิงอยู่ได้ ไม่อายบ้างรึไง? ขนาดข้ายังอายเลยที่สำนักธาราเมฆมีขยะอย่างเจ้าอยู่!”
คำสบประมาทต่างๆถูกยิงใส่จวินอู๋เสียอย่างต่อเนื่อง เหล่าผู้เยาว์ที่อยู่รอบๆยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย ในตอนแรกวิชาเสริมวิญญาณของจวินอู๋ทำให้ทุกคนรู้สึกว่ามันมีเอกลักษณ์อย่างมาก แต่หลังจากจวินอู๋เสียถูกสำนักธาราเมฆ “ทิ้ง” พวกเขาก็เริ่มรู้สึกว่าความสามารถที่น่าทึ่งนั้นไม่ได้น่าทึ่งอะไรแล้ว
ไม่งั้น ทำไมสำนักธาราเมฆที่มีชื่อเสียงที่สุดถึงได้ละทิ้งศิษย์ที่เก่งกาจแบบนี้?
จวินอู๋เสียสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความอยากหักคออีกฝ่ายแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “พูดจบรึยัง?”