จริงๆแล้วหลังจากที่ซูซีหมดหวังก็คิดหาทางช่วยตัวเองเหมือนกัน
เธอคิดถึงแต่ก่อนที่ไม่ว่าจะเป็นยังไงตัวเธอเองก็เคยถ่ายละครจนดัง แม้ว่าตอนนี้ชื่อเสียงของเธอได้พังลงแล้ว แต่จะให้ถ่ายซ้ำอีกก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางเป็นไปได้ อย่างมากเธอก็แค่ไม่ใช่ตัวหลัก อย่างมากเธอก็แค่ได้รับผลตอบแทนน้อยสักนิด เพียงแค่จะประคองหาเลี้ยงชีพโดยไม่ไปประนีประนอมกับซาโต้ก็พอแล้ว
ถ้าเธอนอนกับซาโต้อีกสักครั้ง เธอคงต้องบ้าตายแน่ๆ
เพียงแต่ว่าเธอนั้นคิดอย่างไร้เดียงสาเกินไป เธอติดต่อผู้กำกับและนักลงทุนทุกคนที่เธอสามารถจะติดต่อได้ ไม่มีใครร่วมงานกับเธอ ต่อให้เธอต้องการค่าตอบแทนน้อยนิดเพียงไหน ทุกคนก็ปฏิเสธเธออย่างแล้งน้ำใจ ถึงขนาดมีคนไม่รับสายเธอด้วย
และก็มีคนหวังดีพูดเตือนเธอว่า “ซาโต้ได้ออกปากพูดในวงการนี้แล้วว่าหลังจากนี้เขาจะปกป้องคุณ พวกเราใครกล้าจะไปขัดใจเขา?”
จริงๆแล้วซาโต้ไม่ได้เป็นบุคคลสำคัญอะไรในเมืองเจสเวิร์ดนี้หรอก คนที่กล้าขัดใจซาโต้ก็มี พวกเขาแค่รู้สึกว่าเธอไม่มีค่าขนาดนั้น ไม่มีค่าที่จะทำให้พวกเขาหาเรื่องให้เธอกับซาโต้
เพราะคนที่อยู่เหนือกว่านั้นได้ถูกถอนรากถอนโคนไปแล้ว สถานการณ์ของพ่อเธอนั้นไม่มีทางที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ แค่ระยะเวลาคืนเดียวเท่านั้น ทรัพย์สินของตระกูลโดโนแวนก็ถูกตรวจสอบเพื่อที่จะอายัดทั้งหมด รวมไปถึงตึกนั้นที่เบลซได้ลงทุนซื้อให้เธอเปิดบริษัท
ก่อนที่คนในสถานีตำรวจจะมาที่ตระกูลโดโนแวนเพื่อตรวจสอบและอายัดนั้น ซาโต้ก็พาคนสองสามคนมาที่ตระกูลโดโนแวน
พวกเขายืนอยู่ในห้องรับแขกของตระกูลโดโนแวนอย่างหยิ่งผยอง ซาโต้มองมาทางซูซีที่ใบหน้าซีดเซียวปราดนึง “เป็นไงคุณซูซีคนสวย คิดได้แล้วหรือยัง? จะทำตามผมมั้ย?”
อันที่จริงซาโต้ไม่สนใจที่จะมองซูซีแม้อีกสักครั้ง
เขานั้นเป็นพวกประเภทเคยนอนด้วยกันแล้วก็หมดความสนใจ แต่ว่าตอนที่เขาไปขอร้องวิงวอนเทาเท่ เทาเท่ก็กึ่งบอกเป็นนัยๆกับเขาว่า เพียงแค่ให้เขาทำให้ซูซีใช้ชีวิตไม่เป็นสุข เทาเท่ก็จะไม่ทำให้เขารู้สึกลำบากใจอีก
ซาโต้จนปัญญา ทำได้แค่ตามตื้อซูซีอีกครั้ง
ซูซีมองซาโต้ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
เนียร์พูดโน้มน้าวซูซีอยู่ข้างๆว่า “ซูซี ลูกตกปากรับคำ沈总ซะเถอะนะ”
ตกปากรับคำไป พวกเธอสองคนแม่ลูกถึงจะได้มีที่อยู่อาศัย ไม่งั้นพวกเธอคงต้องไปนอนที่ข้างถนน เนียร์ไม่อยากที่จะใช้ชีวิตแบบนั้น เลยหักใจให้ลูกสาวตัวเองขายตัว
ซูซีพูดกับเนียร์ด้วยเสียงที่เยือกเย็นว่า “แม่ยอมขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมแม่ไปตามเขาไปล่ะ?”
พูดจบเธอก็หันมองซาโต้อย่างดูหมิ่น “รสนิยมของ宋总เข้มข้นขนาดนั้น คงจะสนใจผู้หญิงที่เคยมีประสบการณ์มาแล้วมากๆนะคะ”
เนียร์โกรธจนตัวสั่น ซาโต้ก็สำลักอยู่ แม้ว่าเขาจะโรคจิตอยู่หน่อยๆ แต่ก็คงไม่เอาเนียร์ที่เป็นหญิงสูงวัยขนาดนั้น
เขาเดินเข้ามาด้านหน้าแล้วถีบซูซีให้ทรุดตัวลงกับพื้น และเขาก็โค้งตัวลงมาบีบคอของซูซีและพูดอยางเหี้ยมโหดว่า “ซูซี นี่แกยังคิดว่าแกเป็นคุณหนูตระกูลโดโนแวนหรอ?”
ซูซีถูกเขาบีบคอจนหน้าแดงลมหายใจถี่รัวๆ เหมือนจะขาดอากาศหายใจตายอีกไม่กีวินาที
และในเวลานั้นเอง เสียงผู้ชายก็ดังขึ้นอย่างพรวดพราดขึ้นมาว่า “宋总 ท่าทางได้ทีขี่แพะไล่ของคุณมันจะรังแกคนมากเกินไปหน่อยไหมครับ?”
ซาโต้หันหน้ามาอย่างประหลาดใจก็เห็นชายแปลกหน้ายืนอยู่ในห้องรับแขกของตระกูลโดโนแวน
ผู้ชายหน้าตาหลอเหลา ร่างสูง บนใบหน้าเหมือนมีรอยยิ้มแฝงอยู่ แต่ความจริงได้ปิดบังความไม่มีความสุขเอาไว้
เขาอดไม่ได้ที่จะปล่อยมือจากการบีบคอซูซี แล้วหันมาถามอย่างไม่พอใจว่า “แกเป็นใคร?”
ไม่รอให้ผู้ชายคนนั้นพูดตอบ ซูซีที่ทรุดตัวลงนังอยู่ที่พื้นก็ร้องขึ้นอย่างตกใจว่า “Eric?”
“คุณ คุณมาได้ยังไง?” ซูซีไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เธอจ้องมองผู้ชายคนนั้นอย่างงงงันและคิดไม่ถึง เนียร์ที่อยู่ด้านข้างก็ตะลึงจนชะงักอยู่กับที่
คนที่มาไม่ใช่คนอื่นคนไกล เป็นอดีตแฟนของซูซีที่คบกันเมื่อก่อนตอนที่อยู่ต่างประเทศ ตั้งแต่ซูซีทิ้งไปเพื่อที่มาใกล้ชิดกับเทาเท่ หลายปีที่ผ่านมาคนทั้งสองก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
ดังนั้นในเวลานี้เขามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ซูซีและเนียร์ถึงได้งงงันอย่างนี้ ในความงงงันในมีความระอาใจอยู่ลึกๆ ถึงอย่างไรตอนนั้นซูซีโลภในทรัพย์มากเลยทิ้งเขาไป
สิ่งที่เธอรู้สึกระอาคือเขาจะมาเยาะเย้ยพวกเธอ
“ผมไม่มาจะเห็นคุณตกอยู่ในสภาพอย่างนี้มั้ย?” ผู้ชายพูดพลางเดินเข้าไปตรงหน้าประคองซูซีขึ้นอย่างอ่อนโยน
ขณะเดียวกันซูซีตกตะลึงและซาบซึ้งจนร้องไห้ออกมา
ซูซีคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าในเวลาที่เธอลำบากที่สุดจะเป็นอดีตแฟนคนนี้ช่วยเธอเอาไว้ แล้วยังพูดกับเธอด้วยถ้อยคำอ่อนโยนอย่างนี้อีก
“แม่งมึงเป็นใครกันหวะ? กล้าดียังไงมาทำให้เสียเรื่อง ฉันจะจัดการแกให้ตาย!”
ซาโต้ด่าพลางชกไปที่ตัวของผู้ชาย ผู้ชายมือนึงจับซูซีไว้อีกมือนึงบีบข้อมือของซาโต้แล้วหักอย่างโหดเหี้ยม ทันใดนั้นซาโต้ร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด
“ไสหัวไป!” ผู้ชายตะคอกเสียงดุ ซาโต้จับที่ข้อมือของตัวเองแล้วพาคนของตัวเองออกไป
ซูซีร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้นขึ้นมา ฉากเมื่อกี้ที่อดีตแฟนเก่าทำต่อซาโต้ ทำให้เธอนั้นได้ระบายความโกรธไปอย่างที่สุด ความเจ็บปวดที่เธอถูกซาโต้เหยียดหยาม ความเจ็บปวดที่เธอถูกซาโต้ทำให้อับอายก็ได้ระบายออกมาทันใด
เธอร้องไห้แล้วพูดกับผู้ชายที่ยังคงโอบตัวเธอว่า “ขอบคุณ ขอบคุณนะEric…”
เสียงของผู้ชายนั้นพูดด้วยความรักใคร่ “ซี ระหว่างพวกเราไม่ความจำเป็นที่จะต้องเกรงใจกันนะ”
ซูซีกลับยิ่งมีความอับอายมากยิ่งขึ้น เธอร้องไห้และพูดขอโทษผู้ชายว่า “ขอโทษ ขอโทษจริงๆ…”
โทษตัวเธอเองที่ตอนนั้นโลภ คิดอยากแต่จะไต่เต้าเทาเท่ที่มีชื่อเสียงของเมืองเจสเวิร์ด ถึงได้ทอดทิ้งชายที่รักตัวเธอเองมากขนาดนี้ไป
ช่วงเวลาทีเธอตกต่ำอย่างนี้ ผู้ชายยังคงอ่อนโยนรักใคร่เธอ ถึงขนาดกลับมาช่วยเธอแม้ว่าระยะทางนั้นจะไกลมาก ซูซีมีความมั่นใจว่าผู้ชายนั้นมีความรักลึกซึ้งต่อตัวเธอ
“ถ้าเป็นผม ผมก็คงเลือกทำเหมือนกับคุณ ซี ผมไม่โทษคุณนะ” ผู้ชายก้มลงมองผู้หญิงทีร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง คำพูดที่พูดออกมาแม้จะดูใจกว้างอย่างนี้ แต่นัยน์ตานั้นกลับมีความดูถูกและรังเกียจที่ยากที่จะสังเกตเห็นได้
เธอโลภในทรัพย์สิน แล้งน้ำใจ ร้ายกาจ แม่ของเธอรังเกียจความจนและชอบความรวย ช่วยคนเลวทำความชั่ว โลภจนไม่รู้จักพอ จนมาถึงจุดๆนี้ก็เป็นสิ่งที่พวกเธอก่อกรรมทำเข็ญขึ้น
เพียงแต่ว่าเขายังอยากให้พวกเธอได้เจ็บกว่านี้เท่านั้นเอง
ซูซีและเนียร์สองคนแม่ลูกก็ตกอยู่ในความอบอุ่นและความปกป้องที่เขามอบให้ ไม่ได้สังเกตถึงอารมณ์นั้นที่อยู่นัยน์ตาเขาเลย
“ซูซี ให้Ericนั่งก่อนดีกว่า” เนียร์เอ่ยปากขึ้นเตือนลูกสาวที่กำลังร้องไห้
ซูซีเลยได้สติรีบพูดกับผู้ชายว่า “ขอโทษ คุณนั่งลงก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
ผู้ชายนั่งลงบนโซฟาอย่างว่าง่าย เนียร์ไปห้องครัวเพื่อชงชามาให้ ยื่นส่งให้ผู้ชายด้วยความเอาใจใส่ ผู้ชายพูดขอบคุณอย่างมีมารยาท ท่าทางเหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด มีความเคารพและอ่อนโยนต่อเนียร์
เบ้าตาของเนียร์ก็แดงขึ้นมาด้วยความรู้สึกหดหู่ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจ
ถ้าตอนนั้นเธอกับเบลซไม่ได้รังเกียจความจนและชอบความรวยและให้ซูซีกลับมาเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับเทาเท่ ตระกูลโดโนแวนของพวกเขาจะมาตกต่ำถึงขั้นนี้ได้อย่างไร?
แม้ว่าตอนนั้นEricคนนี้จะสู้เทาเท่ไม่ได้ แต่ได้ยินมาว่าตอนนี้การงานเขาก็ประสบความสำเร็จ…