ตอนที่ 557 ใคร่ถามความจริง
“เป็นอันใดไปหรือจวินฮาน เจ้าตามหาเกอเอ๋อพบแล้วหรือ ? นี่ขนาดมิอยู่ในจวนอ๋องยังกล้าทำลายชื่อเสียงของเจ้าเพียงนี้ เจ้าบอกตำแหน่งที่อยู่ของนางกับหมู่เฟยมา หมู่เฟยจักดูแลนางเป็นอย่างดีเอง” มู่เหล่าหวางเฟยเอ่ยอย่างจริงใจ
“มิจำเป็นหรอกขอรับ ลูกยังหามิเจอ แต่ลูกแค่อยากทราบว่าเรื่องทั้งหมดมีส่วนเกี่ยวข้องกับหมู่เฟยหรือไม่ขอรับ ? ”
มู่จวินฮานยังเอ่ยถามต่อ มิได้สนใจความคิดของอีกฝ่ายแต่อย่างใด
“แม่จะนำทหารไปจับตัวนางเอง ลูกบอกมาสิ ลูกกำลังตำหนิแม่ใช่หรือไม่ ? ”
พอมู่เหล่าหวางเฟยกล่าวเยี่ยงนี้ มู่จวินฮานก็มิรู้ว่าควรกล่าวอันใดออกไปดี
มิว่ามู่เหล่าหวางเฟยเป็นเยี่ยงไร แต่นางก็ปฏิบัติต่ออันหลิงเกออย่างดีมาโดยตลอด คงจะมิน่าทำอันใด
ดูท่าแล้วคำถามนี้ต้องตกเป็นของทั่วป๋าถิงฟางเสียแล้ว
“วันข้างหน้าต้องสั่งให้ทหารติดตามท่านอ๋องไปด้วยเพราะภายในเมืองหลวงมิปลอดภัย” มู่จวินฮานมิรู้ว่ามู่เหล่าหวางเฟยหมายความว่าเช่นไร
“ลูกออกคำสั่งมิให้พวกเขาติดตามเอง จักไปที่แห่งใดก็มีแต่คนตาม น่ารำคาญใจยิ่งนัก หมู่เฟยคงไม่คิดว่าลูกมามิถูกเวลานะขอรับ” น้ำเสียงของมู่จวินฮานราบเรียบมาก ทำให้คาดเดามิออกว่าเขากำลังรู้สึกเยี่ยงไร
มู่เหล่าหวางเฟยพูดอันใดมิออก นางหยุดชะงักไปชั่วขณะ ก่อนพูดออกไปช้า ๆ “ท่านอ๋องยังเจียดเวลามาเยี่ยมแม่ทั้งที่มีงานมากมาย เป็นเรื่องที่แม่ปรารถนามากที่สุดแล้ว”
มู่จวินฮานอดหัวเราะเสียงดังมิได้ “หมู่เฟยคิดได้เยี่ยงนี้ลูกก็สบายใจขอรับ เพียงแต่วันนี้ลูกยังมีอีกเรื่องที่ใคร่ถามหมู่เฟย มิทราบว่าหมู่เฟยจะรับฟังสักหน่อยหรือไม่ขอรับ ? ”
มู่เหล่าหวางเฟยรู้ทันทีว่าต้องเกี่ยวข้องกับอันหลิงเกอแต่มิได้เปิดเผยออกไป
นัยน์ตาของนางฉายแววสงสัยมากแล้วแกล้งถามด้วยความประหลาดใจ “มิรู้ว่าท่านอ๋องยังมีเรื่องใดให้หมู่เฟยช่วยหรือไม่ ขอเพียงเป็นเรื่องที่หมู่เฟยทำได้ก็จะทำจนสุดความสามารถ”
นางเป็นมารดาของเขา จักทำร้ายเขาได้เยี่ยงไร ?
“ช่วงนี้มีหญิงสาวผู้หนึ่งทำการค้าอยู่ในเมืองหลวง หากหมู่เฟยสนใจก็สามารถออกไปเดินเล่นเพราะเรื่องราวของชาวพื้นเมืองก็น่าสนใจก็มิน้อยขอรับ”
หืม ?
ดูท่าแล้วมู่จวินฮานมิพอใจที่นางจัดการเรือนหลังแต่มิได้สนใจทัวป๋าถิงฟางนั่นเอง
“แม่จะทำให้ท่านอ๋องพึงพอใจแน่นอน”
มู่เหล่าหวางเฟยอดตื่นตระหนกมิได้ นางกำลังครุ่นคิดว่าเหตุใดท่านอ๋องจึงมาหาตนถึงที่ แต่คาดมิถึงว่ามาเพื่อทัวป๋าถิงฟาง หลังจากส่งท่านอ๋องกลับไปแล้ว นางก็รีบมาหานางกำนัลที่เชื่อใจได้ทันที
เหมือนทุกอย่างช่างง่ายดาย มิเพียงแต่เรื่องของอันหลิงเกอเท่านั้น
“พวกเจ้าไปหาคนที่ไว้ใจได้ให้ข้าสักสองสามคน จากนั้นก็ไปสร้างปัญหาแก่ทัวป๋าถิงฟาง ให้นางสำรวมอากัปกิริยาเสียหน่อย ! ”
มู่เหล่าหวางเฟยคิดว่าแค่มิสร้างผลกระทบต่อนางก็จะโยนความผิดไปให้ถิงฟางคนเดียว ทว่าบัดนี้มู่จวินฮานสงสัยนางแล้วก็คงปล่อยทัวป๋าถิงฟางไปอีกมิได้
“เจ้าค่ะ ข้าน้อยทราบดีว่าควรทำเยี่ยงไร มู่เหล่าหวางเฟยวางใจได้เจ้าค่ะ” เหล่านางกำนัลจากไปอย่างรวดเร็วเพื่อไปสร้างปัญหาตามที่มู่เหล่าหวางเฟยต้องการ
“เรียกเถ้าแก่เนี้ยของพวกเจ้าออกมาเดี๋ยวนี้ นางทำการค้ามิบริสุทธิ์ ! ”
“ทุกท่าน ได้โปรดอย่ากังวล เถ้าแก่เนี้ยของเรามิมีทางขายของโดยไร้มโนธรรมแน่นอน”
เด็กในร้านรีบอธิบายและมองว่านี่มิใช่เรื่องเล็กแน่ เนื่องจากกลัวว่าจะเกิดเรื่องมิดีจึงพยายามฝืนต่อไป
“เร็ว ! ”
ครั้นเด็กในร้านเห็นว่าเรื่องตรงหน้าถูกปั่นจนมิเหลือชิ้นดีแล้ว มินานก็เห็นทัวป๋าถิงฟางวิ่งออกมาจากจวนอ๋อง จิตใจว้าวุ่นของเขาจึงค่อย ๆ สงบลง จากนั้นก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้นางฟัง
ทัวป๋าถิงฟางมิได้ตระหนักว่านี่คือคำเตือนของมู่เหล่าหวางเฟย ตรงกันข้ามคือออกคำสั่งให้ทุกคนทำการแก้ไข
คนในวังที่กลับไปรายงานผลก็รายงานทุกอย่างโดยสมบูรณ์ ซึ่งทำให้มู่หวางเฟยบันดาลโทสะอย่างสูง
หลังขับไล่คนเหล่านั้นออกไปแล้ว มู่เหล่าหวางเฟยก็เรียกองครักษ์เงาเข้ามาแล้วออกคำสั่งให้ทำลายร้านนั้นเสีย
“เราไปล่วงเกินผู้ใดเข้า เหตุใดจึงพบเจอแต่เรื่องโชคร้ายเยี่ยงนี้ ? เมื่อเช้าก็มีคนนำปัญหามาให้ ตกค่ำก็ ก็…”
ครั้นเห็นเหตุการณ์ที่ยุ่งเหยิงตรงหน้าก็ทำให้เด็กในร้านอดทอดถอนใจมิได้
ทัวป๋าถิงฟางคาดมิถึงว่ามู่เหล่าหวางเฟยจะนำพาปัญหามาให้
ในวังหลวง มู่จวินฮานได้มาเยี่ยมเยือนมู่เหล่าหวางเฟยอีกครา
“หลายวันมานี้หากเจ้ามิชอบทัวป๋าถิงฟางจริง แม่มีความคิดหนึ่งที่อยากเสนอ”
บัดนี้มู่เหล่าหวางเฟยตัดสินใจปล่อยหมากเยี่ยงทัวป๋าถิงฟางแล้ว อีกฝ่ายรู้เรื่องมากเกินไป หากกำจัดทิ้งเร็วเท่าไรก็ยิ่งดี
“หมู่เฟยเชิญกล่าวขอรับ”
มู่จวินฮานรู้ว่ามู่เหล่าหวางเฟยกำลังคิดอันใด เขาเองก็มีความคิดนั้นเช่นกัน
“การมาเยือนของเผ่าปิงชวนในครานี้เป็นการเจรจาเชื่อมสัมพันธ์ ทัวป๋าถิงฟางมิได้มีความสัมพันธ์เชิงสามีภรรยากับเจ้าอย่างแท้จริง ในประวัติศาสตร์องค์หญิงและขุนนางในตระกูลสูงศักดิ์จำนวนมิน้อยได้ยกสนมที่โปรดปรานให้ชนเผ่าเป็นรางวัลอยู่แล้ว”
มู่จวินฮานยกยิ้มเล็กน้อย แผนการของหมู่เฟยช่างดีเสียจริง
“ขอรับ”
เขามิได้แสดงอากัปกิริยาใด ทัวป๋าถิงฟางทำเรื่องที่มิสมควรในจวนมากมาย สตรีที่สามารถส่งออกไปได้ก็มิมีผู้ใดแล้ว ถ้าพิจารณาจากฐานะก็มีแค่ทัวป๋าหลิวลี่และถิงฟางเท่านั้น
“ลูกเต็มใจขอรับ”
มู่เหล่าหวางเฟยยกยิ้มชื่นชม นี่เป็นแผนการของนางทั้งสิ้น
นางยังมีว่าที่พระชายาอีกมากมายให้เลือก จักต้องเจอตัวในเร็ววันอย่างแน่นอน
นางมิได้ต้องการทัวป๋าถิงฟางหรือทัวป๋าหลิวลี่อีกแล้ว คนเหล่านี้เป็นตัวถ่วงเท่านั้น！
สตรีที่เทียบเทียมได้กับอันหลิงเกอย่อมมีอยู่ในโลกใบนี้แน่นอนซึ่งนางมิเชื่อว่ามู่จวินฮานจะมิหวั่นไหว
เขาและอันหลิงเกอ สุดท้ายก็ต้องกลายเป็นคนแปลกหน้า ถึงอย่างไรอันหลิงเกอก็เป็นบุตรสาวของผู้ที่จากโลกนี้ไปแล้ว !
ทัวป๋าถิงฟางก็วุ่นวายอยู่กับร้านค้า ผู้ใดจะคิดว่านางได้รับข่าวร้าย
เผ่าปิงชวน ! เหตุใดมู่จวินฮานจึงปฏิบัติเยี่ยงนี้กับนาง !
ขันทีในวังได้วางพระราชโองการตรงหน้าทัวป๋าถิงฟาง “ถิงฟางเช่อเฟยน้อมรับพระราชโองการด้วย”
แม้ทัวป๋าถิงฟางมิยอม แต่พอนึกได้ว่านี่คือพระราชโองการของฮ่องเต้จึงมิอาจปฏิเสธได้ นางทำเพียงกล้ำกลืนฝืนทน “หม่อมฉันน้อมรับพระราชโองการ ขอบพระทัยที่ทรงเมตตาเพคะ ! ”
หลังจากนั้นทุกคนก็ร่วมแสดงความยินดี ทัวป๋าถิงฟางมิได้แสดงสีหน้าใด ไม่ว่าอย่างไรนางก็มิสบอารมณ์
หลังส่งขันทีกลับไปแล้ว ทัวป๋าถิงฟางก็มิสนใจว่าคนในจวนแสดงความยินดีกันเช่นไร นางสะบัดพระราชโองการทิ้งอย่างมิไยดี
“ท่านอ๋อง…”
ทัวป๋าถิงฟางเข้ามาในห้องหนังสืออย่างยากลำบาก ครั้นเจอกับมู่จวินฮานก็ดูเหมือนมิอาจสั่นคลอนคำตัดสินของเขาได้
“จวินฮาน…”
ทัวป๋าถิงฟางคุกเข่าลงพื้นจนเกิดเสียงดัง ตึง เพื่อขวางทางของมู่จวินฮานไว้
“ทัวป๋าถิงฟาง มิรู้หรือว่าที่เจ้ามีวันนี้ได้เพราะเหตุใด ? ”
มู่จวินฮานแสดงท่าทีผิดหวังมาก เขาคาดมิถึงว่าสตรีผู้นี้จะกระทำเรื่องเหล่านี้ได้
ทำร้ายอันหลิงเกอและทำลายตัวนางเอง
ตอนแรกเป็นเพราะเขามองนางผิดไป เขาคิดว่านางคงมิสร้างปัญหาจึงพามาอยู่ในจวนอ๋อง คิดไปแล้วอันหลิงเกอก็เคยอารมณ์มิดีอยู่บ้าง มู่จวินฮานจึงยิ้มออกมาโดยมิรู้ตัว
เมื่อเห็นมู่จวินฮานยิ้ม ทัวป๋าถิงฟางจึงคิดว่าตนยังมีหวังและรีบรุดหน้าเข้ามาจับชายเสื้อของเขาทันที
“ปล่อยมือ” มู่จวินฮานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา