ตอนที่ 2116 เก็บเด็กหญิงตัวน้อยได้คนหนึ่ง (3)
ความโกรธของมังกรสวรรค์เก้าปีกยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และดวงตาแดงก่ำของเขาก็เป็นประกายโหดร้าย เขาจ้องอวิ๋นลั่วเฟิงตาไม่กะพริบราวกับต้องการฉีกสตรีผู้นี้ออกเป็นพันๆ ชิ้น!
“อวิ๋นเซียว เอาไข่ของมังกรสวรรค์เก้าปีกพวกนี้ออกไป เมื่อมีไข่มังกรอยู่ที่นี่ เขาก็จะไม่ทำอะไรผลีผลาม” อวิ๋นลั่วเฟิงขมวดคิ้วแน่น
“ดูเหมือนว่าจะมีพลังบางอย่างอยู่ภายในไข่ของมังกรสวรรค์เก้าปีกที่ทำให้ข้าไม่สามารถเดินผ่านประตูลับได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ก่อนหน้านี้ข้าวางมันไว้ที่ข้างแท่นบูชา”
แต่ว่าเมื่อพวกเขาเดินไปเอาไข่ของมังกรสวรรค์เก้าปีก อวิ๋นลั่วเฟิงก็ต้องตะลึงกับฉากตรงหน้านาง อวิ๋นชูเทียนที่เมื่อครู่นั่งอยู่ข้างนางก็เดินไปที่แท่นบูชาตั้งแต่เมื่อได้ไม่ทราบแล้วแกะเปลือกไข่ออก มุมปากของนางมีไข่แดงไหลออกมา เมื่อเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงมองนาง นางก็มองกลับมาด้วยดวงตาใสซื่อ
สิ่งมีชีวิตที่อยู่ด้านในไข่ของมังกรสวรรค์เก้าปีกที่ตายไปแล้วดังนั้นไข่มังกรเหล่านี้ก็เป็นแค่ไข่ที่ตายแล้วและไม่สามารถฝักออกมาได้ แต่ว่าพวกเขาก็ยังมุ่งความสนใจไปที่ความคิดของมังกรสวรรค์เก้าปีก ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ปกป้องที่นี่มานานขนาดนี้
“เอิ้ก” อวิ๋นชูเทียนเรอ นางไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรผิดและมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างน่าสงสารด้วยสายตากระจ่างใสของนาง
“โฮก!” ในที่สุดมังกรสวรรค์เก้าปีกก็พบว่าไข่มังกรถูกกินไปแล้วกระแทกกำแพงที่อยู่ด้านนอกประตูรุนแรงขึ้น ดวงตาของเขาแดงก่ำ ส่วนเสียงคำรามของเขายิ่งเดือดดาลหนัก
อวิ๋นลั่วเฟิงยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “อวิ๋นเซียว ดูเหมือนว่าครั้งนี้พวกเราคงออกไปจากที่นี่ไม่ได้”
“ข้าสู้กับเขาได้” อวิ๋นเซียวพูดขึ้นหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง
“ไม่ มันอันตรายเกินไป มังกรสวรรค์เก้าปีกตอนนี้ไม่ได้เป็นเหมือนตอนที่เขาพึ่งตื่นแล้ว” อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคางตัวเองเบาๆ แล้วครุ่นคิด
แต่ว่าตอนนี้มังกรสวรรค์เก้าปีกโกรธพวกเขามากแล้ว ให้พูดอีกอย่างก็คืออย่างน้อยแผ่นดินนี้ก็ปลอดภัย ตราบใดที่นางมั่นใจว่าครอบครัวของนางปลอดภัย นางก็มีเวลาคิดหาทางจัดการกับมังกรสวรรค์เก้าปีก…
“ข้ารู้แล้ว” ดวงตาของอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นประกาย “ไม่แน่ค่ายกลในคลังสะสมของเจวี๋ยเชียนอาจสามารถจัดการกับมังกรสวรรค์เก้าปีกได้”
อวิ๋นเซียวหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วรอนางพูดต่อเงียบๆ
“ค่ายกลนั่นเรียกว่าค่ายกลกับดักฟ้าดิน! ค่ายกลนี้ซับซ้อนมากและข้าก็ไม่สามารถสร้างมันได้ในเวลาสั้นๆ และอีกอย่างข้าไม่เคยลองมาก่อน ดังนั้นข้าอาจจะทำพลาดได้”
“ข้าเชื่อในตัวท่าน” อวิ๋นเซียวแสดงสีหน้าจริงจัง
เขาเชื่อในตัวนาง! นางไม่มีทางทำสิ่งที่ต้องการผิดพลาด!
“เข้าใจแล้ว อวิ๋นเซียว ความแข็งแกร่งของข้าเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะสร้างค่ายกลดังนั้นข้าจำเป็นต้องให้ท่านช่วย!” อวิ๋นลั่วเฟิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “อวิ๋นอี้และคนอื่นๆ ออกมาแล้วช่วยข้าด้วย!”
ทันใดนั้น สัตว์วิญญาณอสูรของนางออกมาจากโลกคัมภีร์เซียนโอสถของอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างรวดเร็วและอวิ๋นอี้เองก็มาปรากฏข้างนางเหมือนกัน
หลังจากที่เห็นทุกคนออกมา อวิ๋นลั่วเฟิงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเริ่มวางค่ายกล
…
แคว้นเจ็ดเมือง
ท้องฟ้าถูกย้อมไปด้วยเลือด การสังหารหมู่เกิดขึ้นภายใต้ท้องฟ้าสีโลหิตนี้
“สังหารคนพวกนี้แล้วพวกเราจะได้ความดีความชอบจากท่านอวี๋เทียน ท่านอวี๋เทียนเป็นผู้คุมกฎของแผ่นดินเทพวิญญาณ เมื่อได้รับความชอบจากเขา พวกเราก็สามารถใช้ประโยชน์จากทรัพยากรในแผ่นดินเทพวิญญาณได้ตามต้องการ!” ใครบางคนพูดขึ้นกลางฝูงปลุกระดมให้จิตสังหารของเพื่อนร่วมรบเขาเพิ่มขึ้น
ภายใต้การสังหารหมู่นี้ อีกฝ่ายไม่มีโอกาสได้ต่อต้านด้วยซ้ำ
ตอนที่ 2117 เก็บเด็กหญิงตัวน้อยได้คนหนึ่ง (4)
ขณะเดียวกัน ณ จวนตระกูลจวินที่อยู่ในเมืองวิญญาณที่ห่างไกลก็อันแน่นไปด้วยผู้คน
จวินหลิงเทียนหัวเราะลั่นเมื่อเห็นคนของตระกูลจวินพาหงหลิงเข้ามา “เจ้าเมืองหงหลิง ตั้งแต่ตอนนี้ เจ้าก็ทำเหมือนจวนตระกูลจวินเป็นบ้านของเจ้าเองเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ! ด้วยการปกป้องจากตระกูลจวิน เจ้าต้องอยารอดปลอดภัยแน่นอน!”
หงหลิงถอนหายใจอย่างอ่อนไหว เขาไม่เคยคิดเลยว่าการกระทำของบุตรสาวเขาจะทำให้เมืองบูรพาได้รับการปกป้องในช่วงเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้
ใช่แล้ว เหตุการณ์เลวร้าย!
ก่อนหน้านี้ไม่นานจู่ๆ ก็มีคนเงื้อกระบี่พุ่งเข้ามาพร้อมที่จะสังหารทุกคนที่อยู่ในเส้นทางของเขา พวกเขาบอกว่าแคว้นเจ็ดเมืองเป็นพื้นที่ที่ถูกพระเจ้าทอดทิ้งแล้วผู้อยู่อาศัยที่นี่ก็ทำให้แผ่นดินเทพวิญญาณสูญเสียทรัพยากรเลยเป็นเหตุผลให้เขามาโจมตีเพื่อกำจัดมนุษย์ทุกคนในแคว้นเจ็ดเมือง!
“หลิงเอ๋อร์ ไปดูสิว่าสำนักศึกษาเมืองประจิมมาถึงกันหรือยัง ผู้อาวุโสของสำนักศึกษาเมืองประจิมเป็นอาจารย์ของเฟิงเอ๋อร์ดังนั้นพวกเราต้องดูแลพวกเขาให้ดี ส่วนศิษย์พวกนั้น…พวกเขาสามารถไปอยู่ร่วมเหล่าบ่าวของเมืองบูรพาชั่วคราวได้”
“อ้อ จริงสิ คนที่มาจากตระกูลเยี่ยในแดนลับแลก็ควรกลับมาด้วยเหมือนกันรวมถึงผู้ติดตามของเฟิงเอ๋อร์ที่หอแพทย์ด้วย พาพวกเขามาที่นี่! ใครจะไปรู้ว่าพวกคนบ้าพวกนั้นจะไปทำลายแดนลับแลเหมือนกันหรือไม่!”
สีหน้าของจวินหลิงเทียนเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด ถึงแม้ว่าอวิ๋นชิงหย่าจะเป็นผู้ฝึกฌานขั้นเซียนจักรพรรดิแล้วแต่เขาก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีผู้ฝึกฌานขั้นเซียนจักรพรรดิกี่คน ดังนั้นพวกเขาต้องระมัดระวังทุกอย่างไร
“ผู้นำตระกูลขอรับ” จู่ๆ ก็มีบ่าวคนหนึ่งรีบเข้ามา “จวนเจ้าเมืองทักษิณส่งคนมาที่นี่เพื่อขอเข้าพบขอรับ”
เมืองทักษิณงั้นหรือ
จวินหลิงเทียนส่งเสียงขึ้นจมูก “เมืองทักษิณกล้ามากที่มา! พวกเขาลืมไปแล้วหรือว่าเมื่อตอนนั้นพวกเขาทำกับตระกูลอวิ๋นอย่างไร แต่ตอนนี้พวกเขามาขอความช่วยเหลือจากพวกเรางั้นหรือ สายไปแล้ว! ไล่พวกเขาออกไป!”
“ขอรับ ท่านอดีตผู้นำตระกูล!”
ทุกคนในแคว้นเจ็ดเมืองรู้ว่าก่อนหน้านี้เมืองทักษิณทำอะไรดังนั้นบ่าวของตระกูลจวินจึงไม่พอใจเมืองทักษิณอยู่แล้วแต่เขาก็จำเป็นต้องมารายงานเรื่องที่สำคัญแบบนี้กับอดีตผู้นำตระกูล
แต่ว่าสมาชิกของตระกูลจวินรู้ดีว่าอดีตผู้นำตระกูลจะตัดสินใจว่าอย่างไร!
ดังนั้นหลังจากที่ได้รับคำสั่ง บ่าวก็รีบไปทันที ไม่นานเขาก็เห็นเจ้าเมืองทักษิณรออยู่ที่หน้าประตู
ใช่แล้ว! ครั้งนี้คนที่มาที่ตระกูลจวินคือเจ้าเมืองทักษิณ!
ในเมื่อเขามาที่นี่แล้ว เขาก็ไม่คิดจะกลับไป ยิ่งไปกว่านั้นในสายตาของเขา ตระกูลจวินไม่มีทางที่จะนั่งอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเมื่อแคว้นเจ็ดเมืองเผชิญหน้ากับอันตรายแบบนี้
แต่ว่าเจ้าเมืองทักษิณคงลืมไปหมดแล้วว่าตอนที่ตระกูลอวิ๋นเผชิญอันตรายพวกเขาปฏิบัติตัวกับอีกฝ่ายอย่างไร…
“อดีตผู้นำตระกูลของพวกเรากล่าวว่าพวกเราไม่มีที่พักพิงให้กับคนจากเมืองทักษิณ” บ่าวผู้นั้นพูดอย่างเหยียดหยามพร้อมเชิดหน้าขึ้นอย่างยโส
ใบหน้าของเจ้าเมืองทักษิณเปลี่ยนไปทันทีแต่เขาก็ยังอยากได้การปกป้องจากตระกูลจวินดังนั้นน้ำเสียงที่เขาใช้จึงอ่อนลง
“ให้ข้าได้พบผู้เฒ่าจวินเถอะ ข้ามีวิธีที่จะทำให้เขารับข้าเข้าไป”
ดวงตาของบ่าวผู้นั้นมีประกายโกรธเคืองพาดผ่านแล้วเขาก็ส่งเสียงขึ้นจมูก “เจ้าเคยยืนอยู่เฉยๆ โดยไม่ยื่นมือมาช่วย แล้วเหตุใดอดีตผู้นำตระกูลของพวกเราถึงต้องพาเจ้าเข้ามาด้วย เร็ว ไปได้แล้ว! ไม่อย่างนั้นข้าจะให้คนมาไล่เจ้าออกไป!”
“เจ้า…” เจ้าเมืองทักษิณหน้าแดงด้วยความโกรธ เขาเป็นแค่บ่าวคนหนึ่งแต่กล้าพูดแบบนี้กับเขางั้นหรือ! อย่างน้อยเขาเป็นถึงเจ้าเมืองทักษิณ!
เจ้าเมืองทักษิณสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกำหมัดเพื่อระงับความเดือดดาลภายในใจ “ข้าไม่ต้องการพูดกับเจ้า ข้าอยากพบผู้เฒ่าจวิน! ให้ข้าได้พบเขา! ข้าจะไม่ไปจนกว่าจะได้พบเขา!”