ตอนที่ 208 ทำอย่างนี้สมควรหรือ
พอกลับถึงจวนสกุลกู้ กู้เฉินหรงก็นั่งคนเดียวในห้อง แหงนหน้าดื่มเหล้าอึกใหญ่ ทว่าด้วยเพราะกรอกเหล้าเข้าปากเร็วเกินไป เหล้าจึงไหลจากมุมปากหกเลอะชุดคลุมยาวสีม่วง
มีเสียงหนึ่งดังเบาๆ อยู่ใกล้ๆ กู้เฉินหรงไม่ต้องเงยหน้าก็รู้ว่าเป็นใคร “ทำไมไม่ไปเฝ้าที่จวนอันผิงโหว มาทำอะไรที่นี่”
“ผู้น้อยจัดคนเฝ้าจวนอันผิงโหวไว้แล้ว คุณชายวางใจเถอะ หลังจากเราออกไปจากเมืองหลวง ผู้น้อยจะให้คนสี่คนอยู่รักษาการณ์ใกล้ๆ จวนอันผิงโหว เพื่อคุ้มกันคุณหนูซู”
กู้เฉินหรงพยักหน้า “ดีมาก นั่งสิ อย่ายืนบังหน้าข้า”
กู้เฉินหรงชี้ไปที่ข้างตัว ปิงอวิ๋นกลับไม่กล้านั่ง นางสั่นหัว “ผู้น้อยจะนั่งเคียงข้างนายน้อยได้อย่างไร”
“ยืนด้วยกันได้ทำไมนั่งด้วยกันไม่ได้” กู้เฉินหรงดื่มเหล้าต่อ เขาอยากดื่มให้เมา แต่ดื่มเท่าไรก็ไม่เมา บ้าจริงๆ ยิ่งดื่มสติยิ่งแจ่มชัด
ปิงอวิ๋นรู้ว่ากู้เฉินหรงอารมณ์ไม่ดี จึงนั่งข้างๆ กู้เฉินหรง “คุณชายอย่ายื้อเวลาต่อไปเลย ควรออกจากเมืองหลวงได้แล้ว”
“ถ้าออกไปเร็ว จิ่วซือต้องสงสัยแน่ ให้นางเห็นข้าจากไปอย่างปลอดภัยนางจึงจะวางใจ”
“คุณชายคิดแทนคุณหนูซูทุกอย่าง ทำไมไม่บอกความจริงให้คุณหนูซูรู้”
ปิงอวิ๋นไม่เข้าใจเจตนาของกู้เฉินหรงแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าทำไมต้องปิดบังซูจิ่วซือ แม้แต่จะจากไปก็ยังต้องให้ซูจิ่วซือสบายใจก่อน
“บอกนางว่าอย่างไร ให้นางรู้ว่าข้าคงมีชีวิตอยู่ไม่นาน ให้นางอยู่แต่ละวันด้วยความรู้สึกผิดหรือ ปิงอวิ๋น เจ้าไม่เคยรักใคร เจ้าจึงไม่เข้าใจ ถ้าข้าไม่สามารถปกป้องนางได้เต็มที่ วิธีที่ดีที่สุดสำหรับนางก็คือถอยออกไปจากชีวิตของนาง ให้นางอยู่อย่างมีความสุข ทำอะไรที่นางอยากทำ ไม่แน่ชะตาของข้าอาจจะดีมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ นี่เป็นเดิมพันของข้า ข้าไม่อยากให้นางได้รับผลกระทบไปด้วย”
ปิงอวิ๋นไม่เข้าใจเรื่องของความรักความผูกพัน รู้แต่ว่ากู้เฉินหรงดีต่อซูจิ่วซือมาก ดีจนนางรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ นายน้อยของนางเป็นคนที่ลุ่มหลงในความรัก ไม่รู้ว่าจะกระทบต่อภารกิจใหญ่ในวันข้างหน้าหรือไม่
“นายน้อยคิดแทนคุณหนูซูทุกอย่าง ทำอย่างนี้สมควรหรือ”
กู้เฉินหรงส่ายกาเหล้า วางกาเหล้าในมือลง “ได้ทำเพื่อนาง ข้าก็พอใจแล้ว สมควรแน่ ปิงอวิ๋น เรื่องนี้เจ้าไม่มีวันเข้าใจหรอก”
“ตลอดชีวิตของผู้น้อยก็ไม่อยากเข้าใจเรื่องอย่างนี้ คิดแต่จะจงรักภักดีต่อเจ้านาย คุณชายคิดว่าสมควร ผู้น้อยมองอยู่ข้างๆ กลับรู้สึกว่าไม่สมควร ถ้าซูจิ่วซือทำกับคุณชายอย่างเดียวกัน ผู้น้อยก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่คุณหนูซูเย็นชากับคุณชายมาตลอด ไม่ยอมรับความรักของคุณชายเลย”
ในที่สุดปิงอวิ๋นก็พูดความรู้สึกในใจของตนออกมา
กู้เฉินหรงสีหน้าบึ้ง “ปิงอวิ๋น เจ้าบังอาจจริงๆ กล้าหัวเราะเยาะข้าเชียวหรือ”
“ผู้น้อยไม่กล้า เพียงแต่รู้สึกว่าคุณชาย…โง่”
คำสุดท้าย ปิงอวิ๋นลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดออกมา
กู้เฉินหรงไม่ใส่ใจคำพูดของปิงอวิ๋น
“คนเราเกิดมาในโลก ก็ทำอะไรโง่ๆ บ้าง เมื่อก่อนข้ายินดีทำมาตลอด แต่หลังจากรู้ฐานะที่แท้จริงของจิ่วซือ ข้าจึงเข้าใจแล้วว่าทำไมนางจึงเย็นชาต่อข้าอย่างนี้
นางเองก็เคยโง่มาก่อน โดนหลอก เรื่องนี้โทษนางไม่ได้ ข้าห่วงนาง นางเป็นคนดีแต่ไม่ได้รับผลดีตอบแทน การช่วยเหลือนางที่ผ่านมา ข้าทำด้วยความเต็มใจ ข้าอยากแต่งงานกับนาง แต่นางไม่ตกลงก็ได้”
ปิงอวิ๋นก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ “คุณชายโดดเด่นขนาดนี้ ถ้าคุณหนูซูอยู่กับคุณชายก็จะได้ยกฐานะขึ้น คุณหนูซูช่างไม่เห็นคุณค่าเอาเสียเลย”
——