เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 392
ที่ปลายดาบของกระบี่หลงเฉวียนยังสามารถเห็นเลือดสดใหม่แต่ละหยด
ที่ใต้เท้าของเขา
คือแขนที่ถือกระบี่ไส้ปลายข้างหนึ่ง
ส่วนเฉินป้าเซียน——
ใช้มืออีกข้างปิดแขนที่หักและร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด อยู่ในที่ที่ไม่ไกลนัก!
“แขนของฉัน! แขนของฉัน!”
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำให้ใบหน้าเฉินป้าเซียนดูไม่ดี
เขาคิดไม่ถึงว่า ตัวเองบรรลุแดนปรมาจารย์ใหญ่ มือถือกระบี่ไส้ปลามีชื่อเสียงในสมัยโบราณ
ปรากฏว่าก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฟิง
ขณะนี้ เขาไม่มีกำลังที่จะต่อสู้แล้ว!
ฉึก!
เสียงดังคมชัดอีกหนึ่งที
หยางเฟิงเก็บกระบี่หลงเฉวียนกลับมา
เขามองไปที่เฉินป้าเซียนที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดด้วยความดูถูก “ก็แค่ขยะเท่านั้น! ยังคิดจะฆ่าฉัน มันเป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน!”
พูดแบบนี้จบ
หยางเฟิงไม่ได้สนใจเฉินป้าเซียนอีก
เขาก้มหัว แล้วเก็บกระบี่ไส้ปลาขึ้นมา
หยางเฟิงดูอย่างละเอียด
กระบี่ เป็นกระบี่ที่ดีจริงๆ!
แต่เสียดาย ของดีตกอยู่ในคนที่ไม่รู้จักของ ตกไปอยู่ในมือของคนที่ไม่มีคุณสมบัติพอ!
หยางเฟิงเก็บกระบี่ไส้ปลาขึ้นมา
กระบี่เล่มนี้
มีเพียงตกอยู่ในมือของตัวเองจริงๆ ถึงจะคู่ควร!
“จับมันให้ฉัน!”
เมื่อเห็นว่าเฉินป้าเซียนถูกหยางเฟิงตัดแขนไปหนึ่งข้าง
ลั่วเจิ้นตงตะโกนด้วยความโกรธ
ในไม่ช้า พลทหารที่อาวุธครบชุด ไปจับเฉินป้าเซียนไว้แน่นๆ
“จับเขากลับไปให้ฉัน สอบสวนอย่างเข้มงวด!” ลั่วเจิ้นตงตะโกนด้วยสีหน้าขาวซีด
เฉินป้าเซียนเกือบจะฆ่าหยางเฟิงไปแล้ว
ถ้าเกิดว่าหยางเฟิงตายจริงๆ
เขาเป็นแค่ผู้ว่าการเมืองกาสิโนคนหนึ่ง ต้องไม่รอดแน่นอน
ดังนั้นตอนนี้ ลั่วเจิ้นตงแทบจะอยากลอกผิวหนังดึงเส้นเลือดเฉินป้าเซียนด้วยซ้ำ แบบนี้ถึงจะลบความเกลียดชังในใจเขาได้!
“เดี๋ยวก่อน!” จู่ๆหยางเฟิงก็เรียก
สีหน้าลั่วเจิ้นตงเปลี่ยนไป “ท่านแม่ทัพ คนคนนี้อันตรายเกินไป ท่าน……”
ไม่รอลั่วเจิ้นตงพูดจบ หยางเฟิงก็ขัดจังหวะเขาโดยตรง “ไม่เป็นไร ฉันอยากถามคำถามเขาสักสองสามข้อ”
ต่อจากนั้น
หยางเฟิงมาตรงหน้าเฉินป้าเซียน
เวลานี้
สีหน้าเฉินป้าเซียนขาวซีด
เมื่อเห็นหยางเฟิงมา เขาก็พ่นลมอย่างเย็นชา
หยางเฟิงมองไปที่เฉินป้าเซียน ถามด้วยรอยยิ้ม “เฉินป้าเซียน ฉันถามแก กระบี่ไส้ปลาเล่มนั้น แกได้มาได้ยังไง?”
การต่อสู้ที่จินหลิงก่อนหน้านี้ เขาไม่เห็นเฉินป้าเซียนหยิบกระบี่ไส้ปลาออกมา
เห็นได้ว่ากระบี่เล่มนี้เขาน่าจะได้มาทีหลัง
เฉินป้าเซียนกัดฟัน ไม่พูดอะไรสักคำ
เห็นเฉินป้าเซียนไม่พูด
หยางเฟิงยิ้มเบาๆ “ถึงแกจะไม่พูด ฉันก็รู้ กระบี่เล่มนี้คงจะเป็นตระกูลเย่ให้แก!”
เมื่อได้ยิน สีหน้าของเฉินป้าเซียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ดูถึงตรงนี้
หยางเฟิงรู้ว่า ว่าตัวเองพูดถูก
เขาก็ถามติอว่า “ยังมีคำถามสุดท้าย ใครส่งพวกแกมาฆ่าฉันกันแน่?”
กับคำถามนี้
เฉินป้าเซียนปฏิเสธที่จะตอบ
เพราะเขารู้ว่า
ตัวเองตอบก็ตาย ไม่ตอบก็ตาย!
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ไม่พูดอะไรเลยจะดีกว่า!
“เฉินป้าเซียน แกหูหนวกไปแล้วหรือไง? ท่านแม่ทัพถามแกอยู่ แกกล้าไม่ตอบ แกอยากตายใช่ไหม?”
หยางเฟิงโบกมือ หยุดลั่วเจิ้นตงไว้
เขามองไปที่เฉินป้าเซียน ยิ้มเบาๆแล้วพูด “เฉินป้าเซียน ให้ฉันเดานะ คงจะเป็นตระกูลเฉินในจงโจวส่งพวกแกมาฆ่าฉันสินะ!”
ตูม!
ได้ยินคำพูดนี้
เฉินป้าเซียนเงยหน้าขึ้น มองหยางด้วยความไม่น่าเชื่อ
“หึหึ ดูจากสภาพแก ฉันคงจะพูดถูกอีกแล้วสิ! “หยางเฟิงหัวเราะเบาๆแล้วพูด
เฉินป้าเซียนกัดฟันพูด “หยางเฟิง แกจะฆ่าก็ฆ่า พูดเรื่องไร้สาระมากมายขนาดนั้นทำไม?”
เขาคิดไม่ถึงว่า สิ่งที่หยางเฟิงพูดจะถูกหมด