เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 393
หรือว่าเขาคาดการณ์อนาคตได้เหรอ?
หยางเฟิงส่ายหัวและพูด “ฆ่าแก? เปื้อนมือของฉัน! แกไม่สมควรตายในมือของฉัน ปล่อยแกให้กฎหมายจัดการดีกว่า!”
เมื่อได้ยินแบบนี้
เฉินป้าเซียนโกรธจนสีหน้าแดงก่ำ
ตัวเองไม่สมควรตายในมือของหยางเฟิง?
นี่เป็นการดูถูกขั้นสุดสำหรับเขา!
หยางเฟิงโบกมือแล้วพูด “ใครก็ได้ ลากเขาลงไป!”
พูดแบบนี้เสร็จ
จู่ๆเขาก็หมดความสนุกเล็กน้อย
ไปเอาจริงเอาจังกับคนใจแคบอย่างเฉินป้าเซียน
ลดคุณค่าตัวเองเกินไป!
ลั่วเจิ้นตงยิ้มแล้วพูด “เอาตัวไป!”
เสียงพูดจบลง
พลทหารที่อาวุธครบชุดหลายนาย ลากเฉินป้าเซียนออกไปราวกับหมาที่ตายแล้ว
เฉินป้าเซียนยังคงขัดขืนและด่าทอไม่หยุด “หยางเฟิง ไอ้สารเลว! ถึงฉันจะตาย กลายเป็นผีร้าย ก็จะไม่ปล่อยแกไป……”
หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ
ตอนที่แกเป็นคน ฉันยังไม่กลัวเลย
กลายเป็นผีร้ายแล้ว ฉันยังจะกลัวอยู่เหรอ?
“ข้าน้อยปกป้องได้ไม่ดี ท่านแม่ทัพโปรดยกโทษให้ด้วยครับ!”
ถึงแม้เฉินป้าเซียนจะถูกจับ
แต่หยางเฟิงถูกลอบสังหารในพื้นที่ของตัวเอง
ในฐานะเป็นผู้ว่าการเมืองกาสิโนลั่วเจิ้นตงมีความผิดชอบที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
พรึ่บ!
เขาคุกเข่าทั้งสองข้างลงทันที ท่าทางดูจริงใจและหวาดกลัว
หยางเฟิงเหลือบมองเขาเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ลุกขึ้นเถอะ! ครั้งนี้ทำโทษโดยปรับเงินเดือนของนายสามเดือน ถ้ามีครั้งหน้าอีก จะถูกลงโทษอย่างหนัก!”
ลั่วเจิ้นตงนี้ กลับไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีนักฆ่าแอบแฝงตัวเข้ามาในผู้พิทักษ์ของตัวเองเอง
ดูเหมือนว่าในอนาคต อยากจะใช้การใหญ่นั้นเป็นไปไม่ได้แล้ว!
บางที ผู้ว่าการเมืองกาสิโนเป็นจุดสูงสุดในอาชีพการงานของเขาแล้ว!
เพียงแค่การลอบสังหารครั้งเดียว
หยางเฟิงก็ตัดสินประหารอานาคตของลั่วเจิ้นตงไปแล้ว!
เขาไม่ใช้คนไร้ความสามารถ!
คนไร้ความสามารถลง!
คนมีความสามารถขึ้น!
นี่เป็นหลักการการใช้คนของเขามาตลอด!
ลั่วเจิ้นตงรีบลุกขึ้นยืน พูดอย่างระมัดระวัง “ท่านแม่ทัพไม่ต้องห่วง ผมรับรองว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีก!”
ถึงจะพูดแบบนี้ แต่มุมปากของหยางเฟิง ก็เผยความขมขื่นอยู่ออกมาเล็กน้อย
เขารู้ว่า อยากจะให้หยางเฟิงใช้เขาในการใหญ่อีกครั้งนั้นมันเป็นไปไม่ได้แล้ว!
การเป็นข้าราชการของตัวเองจบลงแล้ว!
เฮ้อ!
คิดถึงตรงนี้
ลั่วเจิ้นตงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ
ช่างมัน!
อย่างไรก็ตาม สามารถเกษียณจากตำแหน่งผู้ว่าการเมืองกาสิโน ก็ถือเป็นความโชคดีอย่างหนึ่ง!
คิดถึงตรงนี้
ลั่วเจิ้นตงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ถอยไปอยู่ข้างๆ ไม่มีคำพูดอะไร
หยางเฟิงไม่ได้มองลั่วเจิ้นตงอีก
คนไร้ความสามารถ ไม่สมควรได้รับความสนใจเป็นพิเศษจากเขา!
“ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยไร้ความสามารถ ท่านโปรดลงโทษ!”
ขณะนี้
เสือขาวเดินมา ด้วยความรู้สึกผิด
หยางเฟิงเหลือบมองไปที่เสือขาว ยิ้มเบาๆแล้วพูด “เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของนาย! เฉินป้าเซียนนั้นบรรลุแดนปรมาจารย์ใหญ่ และในมือยังถือกระบี่ไส้ปลานายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ก็เป็นเรื่องปกติ!”
ถึงแม้ว่าเสือขาวจะมีโทษบกพร่องด้านการปกป้องเจ้านาย
แต่กระบี่ไส้ปลา เป็นกระบี่ที่มีชื่อเสียงในสมัยโบราณ พลังนั้นไม่สามารถดูถูกได้!
ภายใต้ความประมาทของเสือขาว พ่ายแพ้เฉินป้าเซียน ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล
หยางเฟิงไม่ตำหนิลูกน้องตัวเองเพียงเพราะเรื่องเล็กแค่นี้หรอก
“ขอบคุณครับ ท่านแม่ทัพ!”
เห็นหยางเฟิงไม่ได้โทษตัวเอง
เสือขาวรู้สึกขอบคุณมาก!
ลั่วเจิ้นตงที่อยู่ข้างๆดูถึงตรงนี้ อดไม่ได้ที่จะอิจฉา
แต่เขาก็รู้
เสือขาวเป็นคนสนิทของหยางเฟิง
เพียงแค่ไม่ได้ทำผิดหนักหนาเกินไป เรื่องเล็กน้อยอื่นๆนั้นก็ไม่เป็นไร!
เร็วมาก
หยางเฟิงไม่ได้หยุดอยู่นานเกินไป
ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวสุดหรูพร้อมเสือขาว!
ตูม!
มีเสียงคำรามของเครื่องยนต์ดัง
เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า บินขึ้นไปบนท้องฟ้า!
ลั่วเจิ้นตงเงยหน้าขึ้น มองไปที่เงาที่หายไปของเครื่องบินนิ่งตะลึง