บทที่ 833 เตรียมอาหารมื้อใหญ่
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำจะพูด ตอนถามไม่มีใครตอบ แต่พอส่งอั่งเป่ากลับแย่งกันในเสี้ยววินาที…
[เยี่ยโหย่วหมิง : …]
เยี่ยหวันหวั่นส่งจุดเข้าไปในกลุ่ม
หลังจากรับอั่งเปาแล้ว ในกลุ่มก็เริ่มเงียบเหมือนกับกลุ่มร้างอีกครั้ง
เยี่ยหวันหวั่นไม่ยอมล้มเลิก สั่งอั่งเป่าไปอีกหนึ่งหยวน
ยังแย่งกันในพริบตาเหมือนเคย…
ขณะมองประวัติแย่งอั่งเปาของคนทั้งห้า เยี่ยหวันหวั่นก็ไร้ซึ่งคำพูด
เห็นอีกไม่นานจะถึงเวลากินข้าวแล้ว เยี่ยหวันหวั่นจึงวางโทรศัพท์ลง และขึ้นชั้นบนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ตอนที่ลงมา กับข้าวก็ถูกเตรียมไว้เรียบร้อย
เยี่ยหวันหวั่นนั่งลง ชิมดูคำหนึ่ง ก่อนจะประหลาดใจเพื่อพบว่ารสชาติไม่เลวเลย
“นายหญิง ปะ…เป็นยังไงบ้างครับ?” ไฮดี้ยืนตัวสั่นอยู่ด้านข้าง กลัวว่าหญิงหม้ายชุดดำจะเอาเขาไปย่อยเป็นปุ๋ยเพราะไม่ชอบ
ถ้าหากว่าหน้าตาดีหน่อยก็เป็นนายบำเรอได้ แต่อย่างเขาหญิงหม้ายชุดดำคงได้แต่เอาไปทำเป็นปุ๋ย
“ไม่เลว”
“แหะๆ งั้นก็ดีเลยครับ พูดตามตรง ก่อนหน้านี้ผมเคยเป็นพ่อครัว ไม่ได้ทำกับข้าวมานานแล้ว ฝีมือเลยฝืดไปบ้าง เจ้านายวางใจได้ ผมจะฝึกให้ดีขึ้นเรื่อยๆ!” ไฮดี้พยายามแสดงความภักดี “งั้นผมไม่รบกวนเจ้านายทานอาหารแล้ว!”
ในห้องครัว
คนทั้งห้าหลบมุมแอบซุบซิบกัน
โลลิน้อยทางหนึ่งแอบมองเยี่ยหวันหวั่นในห้องรับแขก ทางหนึ่งเอ่ยว่า “โห เจ้านายแต่งหญิงก็สวยแต่งเป็นชายก็หล่อ นอกจากนี้ยังหุ่นดีอีกต่างหาก!”
ไฮดี้ถลึงมองเธอ “ยัยหนูเธอจะไปเข้าใจอะไร นั่นเป็นแค่โฉมหน้าภายนอกเท่านั้น เจ้านายฆ่าคนเหมือนผักปลา ใช้เลือดอาบน้ำ ใช้กระดูกคนป้อนหมา! ยังชอบอยู่อีกไหม? ถ้าไม่พอใจแม้แต่นิดเดียวเธอก็รอความตายเถอะ!”
ชายไว้เคราพยักหน้าติดๆ กัน “เป็นแบบนี้จริงๆ!”
ชายผมยาวเผยสีหน้าเป็นกังวล “เฮ้อ มาอยู่ด้วยกันแบบนี้ ต่อจากนี้จะทำยังไงดี…เกิดเจ้านายไม่ถูกใจ…ชีวิตน้อยๆ ของพวกเราไม่ใช่ว่าต้องจบสิ้นเหรอ?”
ชายไว้เครากับชายอ้วนสบตากัน จากนั้นก็เผยรอยยิ้มพิลึก “ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันกับเจ้าอ้วนเตรียมตัวไว้แล้ว!”
“หา? เตรียมอะไร? พวกพี่เตรียมอะไร?” ชายผมยาวไม่เข้าใจ
“เตรียมอะไรเหรอๆ?” โลลิกระโดดถาม
“เด็กน่ะไปที่อื่น!” ชายอ้วนอุดหูของโลลิน้อยไว้ก่อน แล้วหัวเราะแห้งๆ พูดว่า “พวกเราเตรียมมื้อใหญ่ให้มาดามแล้ว”
ชายผมยาวงงงัน “มื้อใหญ่…?”
โลลิน้อย “…?”
…
เยี่ยหวันหวั่นกำลังกินข้าวอยู่ในห้องรับแขก
ตอนแรกเธอนัดให้ซือเยี่ยหานมาดูที่อยู่ใหม่ของเธอ แต่ว่าเขามีธุระต้องออกไปนอกสถานที่ ดังนั้นจึงมาไม่ได้
กำลังจะรับประทานเสร็จและเตรียมไปทำงาน ที่ประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังมา
“ขอประทานโทษครับ สะ…สวัสดีครับ…” เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งพลันปรากฏตัวหน้าประตู
ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างดีเยี่ยม บุคลิกเทียบเท่ากับคนเป็นดารา
เยี่ยหวันหวั่นพิจารณาเขาแวบหนึ่งตามความเคยชินจากงาน ตาเป็นประกายเล็กน้อย ถ้ามีคะแนนเต็มสิบ คนคนนี้อย่างน้อยก็ได้เก้าคะแนน
จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นมองชายแปลกหน้าอย่างสงสัย “คุณคือ?”
ชายหนุ่มดูไปแล้วกระสับกระส่ายอยู่บ้าง เขาเดินมาตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่นอย่างระมัดระวัง เหมือนเห็นเยี่ยหวันหวั่นเป็นสัตว์ร้ายน่ากลัว “ผม…ผม…”
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว “อะไร?”
ชายหนุ่มเม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไร แต่ถอดเสื้อนอกที่อยู่บนตัวออกเผยให้เห็นเสื้อด้านในซึ่งเป็นแบบซีทรู บนคอยังมีปลอกคอสีดำด้วย…
จากนั้นเขาก็โน้มตัวลง คุกเข่าลงตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น “ผมมาปรนนิบัติมาดาม…มาดามทำได้ทุกอย่างเลยครับ…”
เยี่ยหวันหวั่นตกใจสะดุ้ง
หา?
อะไรกันเนี่ย?!
——————————————————————-
บทที่ 834 อยากจะเล่นยังไงก็ได้
ปรนนิบัติ…
ทำยังไงก็ได้?
เยี่ยหวันหวั่นมองชายที่ใส่ชุดซีทรู บนคอมีปลอกคอสีดำ กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าตนเอง รู้สึกสับสน ทำอะไรไม่ถูกสักอย่าง
เธอแค่กินข้าวอยู่ในบ้านเฉยๆ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ชายคนนั้นเห็นเธอไม่ว่าอะไร ก็ปลดกระดุมเสื้อซีทรูที่เกือบจะมองเห็นทุกอย่างโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็ตอบสนอง รีบห้ามปราม “แค่ก…หยุดๆๆ! คุณทำอะไรของคุณ?”
ประวัติศาสตร์คล้ายกันอย่างน่าทึ่ง…
ทำไมหมู่นี้ถึงชอบมีคนมาแก้ผ้าต่อหน้าเธอนัก?
ชายคนนั้นเอ่ยด้วยสีหน้ากระวนกระวาย “มาดามไม่พอใจผมตรงไหนเหรอครับ?”
พอใจ?
เธอต้องพอใจอะไร?
เยี่ยหวันหวั่นนวดหว่างคิ้ว “คุณลุกขึ้นมาก่อน แล้วก็ใส่เสื้อผ้าซะ”
เวลานี้ ห้าคนที่แอบดูอยู่ในห้องครัวกำลังกระวนกระวาย
“เกิดอะไรขึ้น! เรื่องที่เกิดไม่สมเหตุสมผลเลย! เจ้านายให้เขาใส่เสื้อเหรอเนี่ย?”
“หรือผู้ชายคนนี้ไม่เข้าเกณฑ์ เจ้านายเลยไม่ถูกใจ?”
“ไม่ใช่หรอกมั้ง! ฉันทุ่มเงินเอาตัวมาจากตลาดมืดเลยนะ ดูหุ่นดูหน้าก่อนสิ…”
“แปลกแฮะ หญิงหม้ายดำหันไปกินมังสวิรัติตั้งแต่เมื่อไร”
…
ในห้องรับแขก ชายคนนั้นมองใบหน้าเด็ดเดี่ยวของเยี่ยหวันหวั่นอย่างสับสน ค่อยๆ เขยิบเข้าใกล้เธอ “ถ้ามาดามไม่พอใจกับรูปร่างหน้าตาของผม…จะลองดูก่อนก็ได้นะครับ…ผมทำได้หลายอย่าง…มาดามอยากจะเล่นอะไร…ก็ทำได้หมดเลย…”
เยี่ยหวันหวั่นชะงัก
พี่ชาย พูดจาดีๆ หน่อยจะได้ไหม
คนคนนี้เป็นอะไรกันแน่?
หรือว่าคิดจะเอาตัวเข้าแลกเพื่อเส้นสาย?
ก็ไม่ใช่นะ ตอนนี้เธอแต่งตัวแบบผู้หญิง คนตรงหน้ากลับไม่ประหลาดใจแม้แต่น้อย ดังนั้นจะต้องไม่ใช่คนในวงการบันเทิงแน่…
เยี่ยหวันหวั่นนวดหว่างคิ้ว “ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ออกไปซะ”
“มาดาม…?” ชายหนุ่มทำหน้าประหลาดใจ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เคยพลาด “ทำไมกันครับ”
เยี่ยหวันหวั่นกวาดมองเขาแวบหนึ่ง พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “คุณพูดถูกต้อง ฉันไม่พอใจจริงๆ”
ชายหนุ่มใบหน้าแข็งค้างทันใด คำพูดนี้เป็นการดูหมิ่นเขา!
“เหอะ มาดาม บางครั้งพูดจาก็ไม่ควรเด็ดขาดเกินไป ผมยอมรับว่ายังไม่เคยมีแขกคนไหนไม่พอใจผมหลังจากได้ลอง…”
ชายหนุ่มพูดพลางฉีกเสื้อท่อนบนของตัวเองออก…
เยี่ยหวันหวั่นเห็นดังนั้นก็หมดคำพูด คนคนนี้ทำไมถึงดื้อด้านนัก?
ขณะกำลังจะเอ่ยปาก ตรงประตูก็มีเสียงเย็นชาดังมา
“พวกเธอ…กำลังทำอะไร”
เยี่ยหวันหวั่นวิญญาณหลุดจากร่างในชั่วพริบตา ขนลุกชัน หันคอแข็งเกร็งไปมอง
จากนั้นก็เห็นว่าประตูใหญ่เปิดอยู่ และซือเยี่ยหานที่สมควรออกไปทำงานนอกสถานที่กำลังยืนอยู่ตรงนั้น ทั่วทั้งร่างมีกลิ่นอายเย็นเยียบถึงขีดสุด เหมือนกับอสูรที่อยู่ในส่วนลึกของนรก
ตายแล้ว…!
เยี่ยหวันหวั่นมองชายหนุ่มที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยตรงหน้า ก่อนจะมองซือเยี่ยหานที่ประตู อึ้งอยู่อย่างน้อยสามวินาทีถึงค่อยรู้สึกตัว “ไม่ใช่…ซือ…ซือเยี่ยหาน คุณฟังฉันอธิบายก่อน…”
ซือเยี่ยหานกวาดมองในห้อง ใบหน้าคล้ายปกคลุมด้วยน้ำแข็งหมื่นปี ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย ความเหี้ยมเกรียมในดวงตาแผ่ขยายแบบมืดฟ้ามัวดิน ราวกับวินาทีถัดไปจะกลายเป็นสัตว์ป่าที่พร้อมฉีกทึ้งผู้คน “ดูเหมือนฉันจะมาผิดเวลา”
พูดจบก็หมุนตัวผละไปก่อนที่สัตว์ป่าในตัวจะทะลวงออกจากกรงเพราะสูญเสียการควบคุม
เยี่ยหวันหวั่นเห็นก็พลันร้อนรน รีบร้อนตามไป แต่ชายสวมปลอกคอคนนั้นขวางทางของเธอไว้…
“มาดาม เขาเป็นใคร…”
“ฮึ่ย! เขาคือใคร! เขาเป็น…”
พอเห็นซือเยี่ยหานกำลังจะออกไป เยี่ยหวันหวั่นร้อนรุ่มเหมือนไฟแผดเผา กัดฟันเหยียบลงบนโต๊ะอาหาร พุ่งทะยานกลางอากาศ สุดท้ายก่อนที่ซือเยี่ยหานจะจากไปก็มายืนอยู่ด้านหลังเขา แล้วใช้ฝ่ามือปิดประตูดังเปรี้ยง…
ซือเยี่ยหานถูกขวางทางไว้ ค่อยๆ หมุนตัวมา ดวงตาที่เย็นเยียบซึ่งพร้อมจะสูญเสียการควบคุมได้ตลอดเวลา มองยังหญิงสาวที่หอบแฮ่ก “หลีกไป”
แย่แล้ว ครั้งนี้เหมือนโมโหจริงๆ แล้ว…
เยี่ยหวันหวั่นปั้นหน้าขื่นขม กำลังจะร้องไห้ “ยัยลูกสะใภ้…ต่อหน้า…ต่อหน้าคนอื่นให้เกียรติฉันหน่อยจะได้ไหม?”
ซือเยี่ยหาน “…”
ขณะเดียวกัน เยี่ยหวันหวั่นร้องลั่นว่า “พวกคุณห้าคน ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”
เมื่อครู่เธอเพิ่งนึกออก เอาตัวเข้าแลกอะไรกัน ในบ้านหลังนี้มียอดฝีมือห้าคนคุ้มครองอยู่ ใครจะเข้าออกได้ตามใจตัวเอง นอกเสียจากว่าเป็นฝีมือของพวกเขาเอง
อุตส่าห์ชมว่าพวกเขาเชื่อถือได้ บ้าจริงเชียว…
ไม่นาน คนห้าคนก็วิ่งปราดเรียงหน้าออกมาจากห้องครัว “จะ…เจ้านาย…เรียกพวกเรา…”
…………………………….