บทที่ 835 เชิญตามตัวผมได้ตลอดเวลา
พริบตาที่ชายสวมปลอกคอเห็นซือเยี่ยหานก็อึ้งอยู่กับที่
วินาทีก่อนหน้านี้ เขายังเชื่อมั่นว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนหนีรอดจากเสน่ห์ของเขาไปได้
เหตุที่ผู้หญิงตรงหน้าไม่ชอบเขา เป็นเพราะยังไม่ได้ลองเท่านั้น…
แต่ตอนนี้พอเห็นผู้ชายตรงหน้าประตู เขาค่อยรู้ว่าอะไรคือฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ…
มิ…มิน่าผู้หญิงคนนี้ถึงได้ไม่หวั่นไหวกับเขา…
ทหารรับจ้างห้าคนใกล้ร้องไห้แล้ว ตอนแรกคิดจะ ‘มอบบรรณาการ’ เอาใจเจ้านายคนใหม่ ใครจะรู้ว่าจะถูกตัวจริง ‘จับได้คาเตียง’
เมื่อครู่ตอนที่พวกเขาแอบมองอยู่ในห้องครัว ยังประลาดใจว่าทำไมจู่ๆ หญิงหม้ายชุดดำที่ชมชอบผู้ชายทุกคนในคำเล่าลือถึงกินมังสวิรัติ?
ตอนนี้ถึงค่อยเข้าใจ เธอไม่ได้เปลี่ยนมากินมังสวิรัติ แต่… ‘กลัวสามี’?
เหนือฟ้ายังมีฟ้าจริงๆ…
ใครจะคิดถึงว่าหญิงหม้ายชุดดำที่ผ่านผู้ชายมามากมายจะเสียท่าให้ผู้ชายคนหนึ่ง?
ในห้องรับแขก แต่ละคนต่างมีความคิดมากมาย
เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจว่าพวกเขาคิดอะไร สายตากวาดมองคนทั้งห้า “บอกมาชัดๆ ว่าคนคนนี้เป็นใคร ทำไมอยู่ๆ ถึงมาโผล่ในบ้าน”
ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นข่มความโกรธ แววตาเคร่งเครียด น่ากลัวกว่าซือเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้างเสียอีก
คนทั้งห้าตกใจจนขาสั่น มองกันไปมองกันมาอยู่นานโขแต่ไม่กล้าพูดอะไร
โลลิน้อยซ่อนตัวอยู่ด้านหลังพ่อบ้านชรา “เจ้านาย ฉัน…ฉันไม่รู้อะไรเลยค่ะ…”
ชายอ้วนจับหูเกาแก้ม สุดท้ายก็โพล่งว่า “เจ้านาย…เขา…เขาเป็นคนรับใช้ที่มาใหม่ครับ!”
ชายไว้เคราบอก “เจ้านาย เจ้านี่เป็นนักฆ่าครับ!”
เยี่ยหวันหวั่นหน่ายใจ
พวกนายสองคนพูดให้เหมือนกันหน่อยจะได้ไหม? เดี๋ยวฉันจะซวยเอานะโอเคไหม?
ความจริงเยี่ยหวันหวั่นไม่ต้องเดาก็รู้คร่าวๆ แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายจึงนวดหว่างคิ้ว โบกๆ มืออย่างปวดหัว “เอาเขาออกไป”
รีบๆ เลย!
ผู้ชายคนนี้หากปล่อยไว้จะกลายเป็นระเบิดเวลา ต้องรีบพาเขาออกไปจากตรงหน้าซือเยี่ยหาน
ชายอ้วนกับชายไว้เคราพยักหน้า รีบเข้าไปเร่งให้ชายคนนั้นออกไป…
“รีบไปๆ…”
“เร็วๆ…”
ชายคนนั้นหยิบเสื้อผ้าขึ้นจากพื้นอย่างไม่รีบไม่ร้อน ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางประตู
ในตอนที่เดินเฉียดไหล่ของเยี่ยหวันหวั่น เขากวาดมองซือเยี่ยหานแวบหนึ่ง จากนั้นก็มองเยี่ยหวันหวั่น เอ่ยเสียงเบาว่า “มาดาม ไม่น่าล่ะคุณถึงไม่พอใจผม ผมยอมรับว่าถ้าพูดถึงด้านหน้าตา ผมสู้เขาไม่ได้จริงๆ แต่ว่า…”
แต่อะไรยะ?
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว รู้สึกว่าคำพูดต่อจากนี้ไม่ใช่คำดีแน่
ชายคนนั้นเว้นวรรคเล็กน้อย แค่นเสียงก่อนพูดต่อ “แต่ว่านะมาดาม ผู้ชายไม่ใช่อาศัยแค่หน้าตาเท่านั้น ถ้าน่าเบื่อเกินไปก็เป็นแค่ไม้ประดับที่ดูดี มาดามคิดแบบนี้ไหมครับ?”
เยี่ยหวันหวั่นมองเขา ‘หุบปากไปเลย!’
ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัย ลดเสียงพูดขึ้น แต่ว่าเสียงก็ดังมากพอจะให้ซือเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้างได้ยิน “มาดาม ถ้าคุณเปลี่ยนใจ ตามตัวผมได้ตลอดเวลา ถ้าเป็นมาดาม ผมให้ฟรีๆ เลยเอ้า”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
ชายคนนั้นพูดจบถึงค่อยหมุนตัวจากไป ทหารรับจ้างห้าคนตัวสั่นพลางนวดแขนตามสัญชาตญาณ ทำไมจู่ๆ ถึงได้รู้สึกหนาวๆ?
ไม่ทันไร คนทั้งห้าในห้องรับแขกก็รีบร้อนออกไปด้วย วิ่งไวยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก
สุดท้าย ในห้องรับแขกก็เหลือแค่เยี่ยหวันหวั่นคนเดียวกำลังเผชิญหน้ากับจอมปีศาจที่เธอกลัวจนไม่กล้าสบตา…
จะบ้าตาย เธอนั่งอยู่ในบ้านดีๆ ความซวยดันตกมาจากฟ้าเฉย…
———————————————————————
บทที่ 836 กลับคืนสู่ความสงบ
เยี่ยหวันหวั่นจับมือของซือเยี่ยหาน อธิบายอย่างลุกลี้ลุกลน “ต่อให้คุณมอบความกล้าให้ฉันขนาดไหน ฉันก็ไม่กล้าไปหาผู้ชายคนอื่นหรอก…เรื่องทั้งหมดเจ้าคนใช้ไม่ได้พวกนี้ตัดสินใจเอาเอง ฉันเป็นผู้เสียหายเหมือนกันนะ…เมื่อกี้เจ้านั่นก็พูดอะไรก็ไม่รู้ เขากำลังดูหมิ่นพฤติกรรมที่ให้ความสำคัญกับหน้าตา! ขอแค่ดูดีก็พอ ใครจะว่ายังไงก็ช่าง! ขอแค่ฉันชอบพอแล้ว…”
เยี่ยหวันหวั่นพูดอยู่นาน จนปัญญาที่การอธิบายในตอนนี้ชัดเจนว่าไม่สำคัญกับซือเยี่ยหานแล้ว
ซือเยี่ยหานเอ่ย “ปล่อยมือ ก่อนที่ฉันจะเสียใจ”
ก่อนที่ฉัน…จะสูญเสียการควบคุม…
เยี่ยหวันหวั่นย่อมไม่อาจปล่อยเขาไปตอนนี้ได้ การทะเลาะกันระหว่างคนรักหากจบตรงหน้าก็ยังพอว่า แต่ถ้ามีเวลามาคั่น อย่างนั้นปัญหาจะยิ่งยุ่งยากกว่าเดิมแน่
โดยเฉพาะยังเป็นคนที่คิดมากสุดๆ อย่างซือเยี่ยหานด้วย
หากดูจากนิสัยของซือเยี่ยหานก่อนหน้านี้ เกรงว่าคงเกิดเหตุนองเลือดไปแล้ว แต่ตอนนี้เขากำลังตั้งใจควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ที่อยากออกไปก็เพราะกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรลงไปหลังเสียการควบคุม…
“เอ่อ คุณเก้า คุณหนูหวันหวั่น…”
ด้านนอกประตู สวี่อี้ สืออี และเฟิงเสวียนอี้ไม่รู้ว่าโผล่มาตอนไหน ในมือต่างมีของใช้ในชีวิตประจำวันส่วนหนึ่ง คงเป็นเพราะซือเยี่ยหานรู้ว่าเธอย้ายบ้าน จึงสั่งให้พวกเขาเตรียมไว้
เยี่ยหวันหวั่นเห็นก็ยิ่งละอายใจกว่าเดิม โธ่เว้ย ขนาดเขาไปทำงานที่อื่นก็ยังเอาของมาให้เธอ สุดท้ายต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แถมไม่ใช่ครั้งแรกอีก…
สวี่อี้สัมผัสได้ว่าบรรยากาศระหว่างทั้งคู่ชอบกล จึงถามอย่างระมัดระวัง “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ…”
เยี่ยหวันหวั่นบ่นด้วยความปวดหัว “โดนเจ้านายของพวกนายจับได้ว่ามีกิ๊กน่ะสิ…”
สวี่อี้ “…!”
สืออีอึ้ง “…”
เฟิงเสวียนอี้ “…”
หา! หา! หา!
สามคนอ้าปากค้าง
สวี่อี้เอ่ย “คุณหนูหวันหวั่น…คุณ…คุณว่า…อะไร…”
สืออีแตกตื่นสับสน “มี…มี…มีกิ๊ก?”
คนทั้งสามกลายเป็นคนติดอ่างไปแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นนวดหว่างคิ้ว กวาดตามองพวกเขา “พวกนายวางของไว้ จากนั้นก็รีบไปจากที่นี่”
ทั้งสามคนสบตากัน ไม่เข้าใจว่าเยี่ยหวันหวั่นหมายความว่าอย่างไร สวี่อี้ที่คิดจะเกลี้ยมกล่อมมีสีหน้างงงัน “หา? ทำ…ทำไมกัน?”
เยี่ยหวันหวั่นถอนใจ นิ้วขาวผ่องดึงคอเสื้อของซือเยี่ยหาน แล้วจึงเอ่ยเบาๆ “เพราะภาพต่อจากนี้…อาจจะดูรุนแรงไปหน่อย”
ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ
สวีอี้ สืออี และเฟิงเสวียนอี้เงียบงัน
วินาทีถัดมา คนทั้งสามก็วางของในมือลง จากนั้นวิ่งหนีหายไปไม่เห็นแม้แต่เงา รู้เวลาและหน้าที่อย่างดีเยี่ยม
เมื่อเห็นคนทั้งสามหายไปแล้ว เยี่ยหวันหวั่นเพิ่มแรงที่มือ ดึงซือเยี่ยหานลงมา ก่อนจะใช้ริมฝีปากนุ่มสีแดงเหมือนดอกท้อเดือนสามจูบชายหนุ่ม…
ซือเยี่ยหานหยีตาเล็กน้อย สติสัมปชัญญะบอกเขาว่านี่เป็นลูกไม้ที่เธอชอบใช้
เปลวเพลิงในอกที่กำลังจะแผดเผาเขาให้กลายเป็นจุณบอกเขาว่า ตอนนี้สมควรผลักเธอออกไป…
แต่ว่าร่างกายกลับไม่เคลื่อนไหว ตรงกันข้าม…
ในระยะห่างที่ได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน เยี่ยหวันหวั่นพลันหยุดเคลื่อนไหว
สีหน้าของซือเยี่ยหานเย็นเยียบลงทันใด…
“รอเดี๋ยวค่ะ…” เยี่ยหวันหวั่นหยีตา ถอดปิ่นปักผมที่ผมออกมาแล้วโยนไปยังทิศทางหนึ่งในความว่างเปล่า
“จ๊าก” ตรงมุมมีเสียงโหยหวนของคนอ้วนที่กำลังแอบมองดังมา ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่ร้อนรนของคนห้าคน
สุดท้าย บ้านก็กลับคืนสู่ความสงบเสียที…
เยี่ยหวันหวั่นปรบมือ จูบคนรักของตัวเอง “ครั้งนี้ได้แล้ว”
ซือเยี่ยหานไม่ว่าอะไร
…………………………….