ตอนที่ 1590 นางพญาซูหย่า (5)
ซูหย่าส่งเสียงดังหึ
เทียนเจ๋อกลืนน้ำลาย ถามต่อไปอย่างระวังว่า “เป็นศิษย์จากสาขาพลังวิญญาณหรือ? เขาทำอะไรท่าน?”
เทียนเจ๋อถามเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะเขาอยากรู้ว่าศิษย์คนนั้นทำอะไรซูหย่า แต่จริงๆแล้วเขาอยากรู้ว่าซูหย่าทำอะไรกับศิษย์คนนั้น……
ขนาดครูสาขาพลังวิญญาณยังก้มหัวยอมศิโรราบให้กับซูหย่า แล้วเด็กที่ยังฝึกอยู่ในสาขาพลังวิญญาณจะรอดจากเงื้อมมือของซูหย่าได้ยังไง?
ไม่ถูกตบตายก็นับว่าบุญโขแล้ว!
“ไม่ได้ทำข้า แต่มันสะเออะมารังแกศิษย์ของข้า” ซูหย่าพูดพลางขมวดคิ้ว
เทียนเจ๋อนิ่งงันไปครู่ แล้วก็นึกออกว่าซูหย่าพูดถึงจวินอู๋เสีย
“จวินอู๋? ปกติจวินอู๋ก็ไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับใครไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงมีคนมาหาเรื่องเขาล่ะ?” มีอาจารย์กับศิษย์พี่ที่พึ่งพาไม่ได้ เทียนเจ๋อจึงยุ่งหัวปั่นอยู่กับงานของสำนักธาราเมฆทุกวัน จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่มีเวลามาสนใจเรื่องเล่ห์เหลี่ยมกลอุบายของศิษย์ในสำนัก
“ข้าก็อยากถามเจ้าเหมือนกัน! ศิษย์ข้าออกจะเป็นเด็กดี ทำไมไอ้โง่สาขาพลังวิญญาณนั่นถึงได้จ้องเล่นงานเขา? ข้าได้ยินกับหูชัดเจนทุกคำ ไอ้โง่นั่นด่าจวินอู๋ว่าเป็นขยะที่ถูกสำนักธาราเมฆทอดทิ้ง เรื่องนี้เจ้าต้องจัดการแก้ไขให้ข้าด้วย!” ดวงตาที่งดงามของซูหย่าจ้องเขม็งราวกับจะบอกว่า ถ้าเทียนเจ๋อกล้าลังเลชักช้าล่ะก็ นางจะตบเขาให้ติดกำแพงแงะไม่ออกเลย
เทียนเจ๋อจัดการกับเรื่องของสำนักธาราเมฆมานาน ซูหย่าพูดแบบนั้น เขาก็พอจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
คงเป็นเพราะเรื่องที่จวินอู๋ถูกส่งไปให้ซูหย่าจัดการ ทำให้คนอื่นคิดว่าจวินอู๋เป็นคนโชคร้ายที่ถูกสำนักธาราเมฆทอดทิ้ง
นั่นทำให้เทียนเจ๋อพูดอะไรไม่ออกจริงๆ
เรื่องนี้ไม่ใช่ความคิดของเขาเลย แต่เป็นความคิดของอาจารย์ของพวกเขา ชายชราสั่งให้เทียนเจ๋อโยนจวินอู๋ไปให้ซูหย่า แล้วก็ไม่สั่งอะไรอย่างอื่นอีก เทียนเจ๋อจึงลืมเรื่องนี้ไปเลย
สำหรับคนนอก หอจันทร์แรมก็เป็นแค่หอเก็บเหล้า ทุกคนรู้แค่ว่ามีผู้หญิงอารมณ์ร้ายแต่สวยมากอยู่ในนั้น แต่ไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวขนาดไหน
ใจของพวกผู้เยาว์ล่องลอยไปได้ง่าย พวกเขามักชอบเปรียบเทียบและแข่งขันในทุกเรื่อง จวินอู๋กลายเป็นเป้าหมายหลักเพราะเป็นคนของวิหารหยกวิญญาณอยู่คนเดียว ไม่มีที่พึ่งพิง พอถูกทิ้งไว้ที่หอจันทร์แรม เด็กนั่นก็เลยกลายเป็นเป้าให้คนอื่นๆที่ว่างจัดจนปวดไข่แกล้งเอา
“เรื่องนี้เป็นความผิดพลาดของข้าเอง ศิษย์พี่ต้องการให้ข้าทำอะไร? ว่ามาได้เลย ข้าจะฟังคำท่าน” เทียนเจ๋อยิ้มประจบ แต่ในใจกำลังตกตะลึง เขาคิดไม่ถึงว่าซูหย่าจะให้ความสำคัญกับจวินอู๋มากขนาดนี้
ต้องรู้ว่าจวินอู๋เป็นคนที่อาจารย์บังคับให้กับซูหย่า
การที่ซูหย่ายอมรับได้ก็หายากแล้ว เทียนเจ๋อไม่เคยคาดหวังว่าซูหย่าจะทุ่มเททั้งใจให้จวินอู๋ถึงขนาดนี้
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง……หลังจากผ่านเรื่องนั้นมา ซูหย่าก็เก็บตัวไม่ยุ่งเรื่องภายนอก ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แต่บัดนี้ซูหย่าเดินเข้ามาหาเขาด้วยตัวเองเพื่อจวินอู๋ เกรงว่านี่ไม่ใช่การปฏิบัติแบบขอไปทีแล้ว
ซูหย่ามองเทียนเจ๋อ
“ข้าอยากให้เจ้าเปิดสาขาให้จวินอู๋”
“ห๊ะ?” เทียนเจ๋ออึ้ง
เปิดสาขาให้จวินอู๋? ให้เขาคนเดียวเนี่ยนะ? เปิดสาขาเลย!!
ซูหย่าไม่สนใจสีหน้าตกตะลึงของเทียนเจ๋อ และพูดต่ออย่างสงบนิ่งว่า “ชื่อสาขาจ้าววิญญาณ”
“……….” เทียนเจ๋อหมดคำพูด
“ที่ตั้งก็หอจันทร์แรม” ซูหย่าพูดอีกครั้ง
“……….” เทียนเจ๋อรู้สึกว่าศิษย์พี่ของเขาบ้าไปแล้วจริงๆ
ปกป้องศิษย์ได้บ้าคลั่งถึงขั้นนี้ เขายอมคุกเข่าให้เลย