SC:บทที่431: การช่วยเหลือที่รวดเร็ว!
“ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?!”
เมื่อเห็นฉีเซี่ยวฮันพร้อมกับรอยจ้ำเขียวบนใบหน้าที่รีบวิ่งมาหาเขาด้วยความประหลาดใจหลินเฉิงก็ต้องขมวดคิ้วและถามออกไป “แล้วหยูซานล่ะ?”
เมื่อได้ยินคำถามใบหน้าของฉีเซี่ยวฮันก็แน่นิ่งไปและเอ่ยตอบออกมาอย่างสุภาพ “เธอยังพาสุนัขไปเดินเล่นอยู่ข้างหน้าน่ะ แล้วเธอก็ขอให้ฉันมาบอกนายว่านายไม่ต้องรีบไปที่นั่นหรอก เธอมีวิธีถ่วงเวลาอยู่….”
“เธอคิดง่ายเกินไปแล้ว!”
เมื่อได้ยินคำอธิบายของฉีเซี่ยวฮันหลินเฉิงอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามอง “แม้แต่ดิงเฮาหยวนเองก็ออกมา เธอคิดเหรอว่าในพวกเขาจะไม่มีใครที่สามารถต้านทานความสามารถในการล่องหนได้เลยงั้นเหรอ?!” เมื่อพูดถึงตรงนี้หลินเฉิงก็ไม่รีรออีกต่อไป เป็นอีกครั้งที่เขารีบบินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว! “นาย…เดี๋ยวก่อน!”
เมื่อได้ยินเสียงดุๆของหลินเฉิงฉีเซี่ยวฮันเองก็ตกใจมากเช่นกัน เมื่อเขาหันไปเห็นหลินเฉิง เขาก็รีบดึงตัวห่างออกไปเกือบสิบเมตร หลินเฉิงร้องออกมาและรีบตามเขาไปทางหยูซานที่กำลังพาสุนัขไปเดินเล่นอยู่
ครู่ต่อมาก็เกิดเสียงดังขึ้นมาจากข้างหน้า ในที่สุดหลินเฉิงก็หยุดลงและหลบซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ขนาดใหญ่พร้อมขมวดคิ้ว มองไปที่ทิศทางของเสียงนั้น
“หลังจากที่นายส่งพวกเราไปถ่วงเวลาคนพวกนี้พวกเขาก็วางแผนชั่วคราวออกมา ฉันมีหน้าที่ในการซุ่มโจมตีพวกหัวหน้าที่ปลอมตัวอยู่ ส่วนหยูซานจะรอจนกว่าคนพวกนั้นจะไล่ตามฉัน เพื่อสร้างความวุ่นวายจากข้างหลัง…”
เมื่อเห็นหลินเฉิงหยุดลงในที่สุดฉีเซี่ยวฮันก็รีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้และพูดกับหลินเฉิง“มันเป็นแผนที่ถูกวางแผนเพื่อความราบรื่น แต่ไม่นานความสามารถทั้งหมดนี้ก็ถูกยกเลิกไปโดยเฮาหยวน เพราะตัวตนของฉันนั้นถูกเปิดโปงต่อหน้ากองทัพได้ง่าย เพราะฉะนั้นฉันเลยทำได้แค่พึ่งพาพลังล่องหนของหยูซานเท่านั้น และความสามารถนั้นก็ยังคงใช้อยู่ นายก็รู้นิ่ว่าเธอต้องหลบอยู่กับฉันและให้ฉันมาบอกนายว่าเธอสามารถเอาตัวรอดได้…”
“อย่างนั้นหรอ?”
เมื่อได้ยินดังนั้นหลินเฉิงก็แค่นยิ้มออกมา เขาชี้ไปที่กองทัพขนาดใหญ่ที่กำลังวิ่งตามผู้คนที่อยู่ข้างหน้าและเอ่ยถาม “ดูนั่น พวกเขาดูเหมือนถูกบังคับไปรึเปล่าล่ะ?”
หลังจากที่หลินเฉิงชี้ไปฉีเซี่ยวฮันก็รีบมองไปข้างหน้าทันที จากนั้นเขาก็พบว่าคนพวกนั้นกำลังล้อมตำแหน่งของหยูซานอยู่ รูปแบบนี้ใช้เวลาในการสร้างค่อนข้างนาน ดังนั้นเขาจึงต้องสร้างวงล้อมตาข่ายขนาดใหญ่!
หลังจากรู้สึกจุดประสงค์ของความสามารถพวกนี้ฉีเซี่ยวฮันก็ตกใจ เธอดึงแขนเสื้อหลินเฉิงและถามทันที “พวกเขาล้อมอีกรอบแล้ว และหยูซานก็ออกมาไม่ได้แน่ พวกเราจะทำยังไงกันดี? ”
“ทำยังไง…”
เมื่อได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็เหลือบตาไปทางกองทัพและสังเกตสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจู่ๆเขาก็ลุกขึ้นและพูดออกมา “แน่นอน ฉันจะช่วยพวกเธอคนเตะตูดพวกมัน!”
จากนั้นปีกน้ำแข็งก็บินไปทางกองทัพ!
“ฉันโมโหแล้วนะ!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงทิ้งเธอไว้อีกแล้วฉีเซี่ยวฮันกระทืบเท้าและก็รีบตามไปทันทีหลังจากที่บ่นออกมา
“ใครน่ะ?!”
“หยุดนะ!”
“ผู้บุกรุก!ผู้บุกรุก!”
ครู่ต่อมาหลังจากการมาถึงอย่างกระทันหันของหลินเฉิงกองทัพที่จับพลังของหยูซานได้ก็ต้องตกตะลึง หลังจากหายตกตะลึง พวกเขาก็ชี้ไปที่หลินเฉิงที่ลอยอยู่ในอากาศและตะโกนออกมาอย่างเดือดดาล!
เมื่อมองไปที่ผู้คนข้างล่างที่กำลังตื่นตระหนกเพราะการมาถึงของพวกเขาหลินหัวเราะออกมาเบาๆและผายมือ เขาเห็นคนกลุ่มเล็กๆทางซ้ายมือ เขาเห็นกลุ่มคนที่อยู่ด้านล่างทางซ้ายมือที่หน้าจมไปกับซอสเนื้อเพราะก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่บนฟ้า!
“เร็วเข้า!ยิงมันลงมา!”
“ช่างกล้า!”
“ช่วยด้วย”
“เวร…”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงฆ่าพวกเขาด้วยดาบโดยปราศจากคำพูดใดๆทุกคนต่างโกรธแค้น ถ้าหากว่ามันไม่ใช่เพราะข้อจำกัดที่ไม่สามารถบินได้ของพวกเขา พวกเขาคงฉีกร่างของหลินเฉิงออกจากกันไปแล้ว!
“อ้ากก…”
ถึงแม้ว่าเขาจะสร้างความกรุ่นโกรธให้คนพวกนี้ทันทีที่เขาปรากฏตัวออกมาแต่หลินเฉิงก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์นี้เลยสักนิดเดียว คนที่เขาเพิ่งฆ่าไปพวกนี้เป็นคนที่ทำให้ความสามารถของระบบวิญญาณตื่นขึ้น
ด้วยความตายของคนพวกนี้การสร้างวงล้อมรอบหยูซานที่กำลังจะเสร็จสมบูรณ์ก็จะล้มเหลว!
“เงียบ!”
เมื่อคนส่วนใหญ่ต่างร้อนรนจากการกระทำของหลินเฉิงเสียงคำรามจากความโกรธก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังของฝูงชน จากนั้นดิงเฮาก็เดินมาหาหลินเฉิงด้วยความเร็วและอธิบายบางอย่างให้กับชูฉิงที่สนิท(ใกล้)กับเขา
เมื่อเขาเดินมาถึงหลินเฉิงดิงเฮาหยวนก็หันไปมองก้อนน้ำแข็งที่เต็มไปด้วยรอยแตกอยู่ข้างๆเขา จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วเข้าหากันและเงยหน้ามองหลินเฉิงพร้อมเอ่ยถาม “ผู้ควบคุมน้ำแข็ง นายใช่หลินเฉิง หลานชายของหลี่เฉิงหยีที่เพิ่งมาที่ฐานรึเปล่า?” “หืม?…”
เมื่อได้ยินคำถามหลินเฉิงก็ยักไหล่และจากนั้นจึงเอ่ยสวัสดีออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม “ผมเพิ่งมาเป็นครั้งแรก สวัสดีครับ ท่านผู้บัญชาการ!”
“หึ!”
เมื่อเห็นท่าทางของหลินเฉิงดิงเฮาหยวนก็ส่งเสียงออกมาด้วยความโกรธและเอ่ยถาม “ในเมื่อนายก็เป็นสมาชิกของฐานทัพสมุทรสีคราม(ทะเลน้ำเงิน)เหมือนกัน แล้วทำไมนายถึงโจมตีพรรคพวกของตัวเอง?! นายเป็นพวกเดียวกับนักฆ่าล่องหนที่โจมตีฉวนเอ๋อหรอ?”
“ท่านผู้บัญชาการดิงความจริงที่ว่าก็อยู่ต่อหน้าคุณ แต่มันไม่เกินไปหน่อยหรอครับ?”
เมื่อได้ยินคำตำหนิของดิงเฮาหยวนหลินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะหันกับมามอง
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงยอมรับมันต่อหน้าของเขาดิงเฮาหยวนก็ใจเย็นลงทันที เพราะในสายตาของเขาแล้ว ในเมื่ออีกฝ่ายยอมรับว่ามันมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับน่าฆ่าล่องหนต่อหน้าผู้คนนับร้อย นั่นก็หมายความว่ากลุ่มคนที่เขาพามาก็ไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายหวั่นเกรงได้เลย!
หลังจากคิดได้แบบนั้นดิงเฮาหยวนก็พูดอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่ง หลินเฉิงก็มองมาทางเขาด้วยสีหน้าประหลาดและพูดขึ้น “ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะเป็นศัตรูกับฐานทัพสมุทรสีครามของพวกเราเลยสักนิด สิ่งที่ผมทำลงไปในวันนี้นั่นก็เพราะเหตุผลสำคัญบางอย่าง เพราะฉะนั้นถ้าหากคุณไม่อยากที่จะเกิดความสูญเสียไปมากกว่านี้ ผมขอแนะนำให้คุณหยุดอยู่ที่นี่และพาคนพวกนี้กลับฐานทัพไปซะ! ไม่อย่างนั้น ผลลัพธ์ที่ออกมาจะเป็นอย่างสุดท้ายที่คุณจะอยากเห็น!”
“นี่นายกำลังขู่ฉันงั้นหรอ?!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิงความโกรธที่อยู่ในใจของดิงเฮาหยวนก็ระเบิดออกมาทันที “นายบอกว่านายไม่ต้องการที่จะสู้กับฐานทัพสมุทรสีคราม แต่นายกลับจับตัวผู้บังคับบัญชาและรองผู้บังครับบัญชาฐานทัพที่สำคัญที่สุดของฐานทัพสมุทรสีครามไป ฉันจะเชื่อสิ่งที่นายพูดได้ยังไง?! นอกจากนี้ ตอนที่นายทำเรื่องแบบนี้ นายไม่คิดถึงความปลอดภัยของครอบครัวของลุงนายเลยหรือไง?”
“ตาย!”
เมื่อรับรู้ได้ถึงภัยคุกคามที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของดิงเฮาหยวนดวงตาของหลินเฉิงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที ปีกน้ำแข็งทั้งสองข้างปรากฏขึ้นที่หลังของเขา จากนั้นหลินเฉิงจึงโจมตีไปที่ดิงเฮาหยวนด้วยความเร็วสูง!
“ตู้ม!”
ดาบนั้นถูกผ่าออกไปแต่ดิงเฮาหยวนยังคงไม่บุยสลาย เบื้องหน้าของเขามียักษ์ร่างกายแข็งเกร่งที่สูงเกือบๆสี่เมตรยืนหน้า มือใหญ่ทั้งสองข้างของมันถือดาบน้ำแข็งไว้แน่น!
——————————-