SC:บทที่432: ความโกรธ!
เมื่อเห็นว่าการฟันของเขาถูกรับได้ด้วยมือเปล่าหลินเฉิงก็หรี่ตาลงและปรับพลังของเขาเล็กน้อยและโจมตีอีกครั้ง!
“ให้ตายเถอะเขากล้าโจมตีท่านผู้บัญชาการ ตามฉันมา!”
“ฆ่าเขา!”
“ฉันเกรงว่าเด็กนี่จะกินหัวใจหมีและน้ำดีของเสือดาวเข้าไปแล้วน่ะสิ”
“ฆ่าเขาซะ!”
เนื่องจากความเร็วของหลินเฉิงนั้นเร็วเกินไปจนคนที่อยู่รอบๆตอบสนองไม่ทันในครั้งแรกแต่ครั้งนี้เมื่อเห็นว่าเขาลังเลที่จะโจมตีดิงเฮาอีกครั้ง คนทั้งหมดก็เดือดดาลทันที เขาดึงดาบออกมาทีละคนและตั้งใจจะฆ่าหลินเฉิง!
“จับเป็นหรือจับตายก็ได้!” เมื่อเห็นว่าผู้มีความสามารถทั้งหมดกล้าที่จะลงมือด้วยตัวเองสายตาของหลินเฉิงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที มือที่ตอนแรกโจมตีไปที่ร่างใหญ่ก็เปลี่ยนหันกลับมาทันที จากนั้นเขาก็เห็นพื้นน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วนที่เกาะตัวเข้าหากันจากทุกทิศทาง แช่แข็งแร่งของคนทั้งหมดทันที!
“ฟู่ว”
หลังจากที่แช่แข็งคนกลุ่มแรกที่โจมตีเขาด้วยพลังของพวกเขาเองหลินเฉิงก็ไม่หยุดแค่นั้น เขาโยนลิ่มน้ำแข็งออกไปด้วยการสะบัดข้อมือ ซึ่งมันตรงไปแทงเข้าที่ร่างที่ถูกแช่ด้วยก้อนน้ำแข็งทีละก้อนๆ
“เฮ้ย!”
“ช่างเป็นพลังควบคุมน้ำแข็งที่น่ากลัวจริงๆ…”
“ระวังตัวด้วยความสามารถในการควบคุมน้ำแข็งของผู้ชายคนนี้น่ากลัวมาก อย่ารวมกลุ่มกัน!” “ใช่แล้ว!พวกเราต้องล้อมเขาไว้จากทุกทิศทาง และฉันก็ไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะมีตาหลัง!”
“บอกคนต่อๆไปด้วย!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงฆ่าคนมากมายด้วยพลังของเขาจากการกวาดมือผู้มีพลังคนอื่นๆต่างตกตะลึงทันที พวกเขารีบพุ่งไปที่เขาและลังเล พวกเขาเริ่มส่งต่อยุทธการณ์ระยะไกลจากหลินเฉิงทันที
แต่หลินเฉิงจะปล่อยให้พวกเขามีเวลาจัดการตัวเองงั้นหรอ?
เมื่อเห็นว่าผู้มีพลังทั้งหมดต่างตกใจหลินเฉิงก็รีบทำวงแหวนนิ้วทันที จากนั้นเขาก็เห็นลิ่มน้ำแข็งที่แหลมคมอยู่เหนือหัวของกลุ่มผู้มีพลัง และเมื่อหลินเฉิงทำวงแหวนนิ้วอีกครั้ง พวกมันก็ดูเหมือนว่าจะอยู่นอกเหนือการควบคุม แทงเข้าที่หัวของคนทั้งหมดด้วยความเร็วมหาศาล!
“อั่ก!!!” “หนีไป!หนีไป!”
“ให้ตายเถอะเขามันไม่ใช่คนแล้ว!”
“ช่วยด้วยอ๊าก!!!”
“คุ้มกันท่านผู้บัญชาการ!”
ทันทีที่ลิ่มน้ำแข็งที่อยู่บนฟ้าร่วงลงมาทิ่มแทงฝูงชนผู้มีพลังแต่ละคนก็เป็นเหมือนกับมดที่ตกลงไปในหม้อไฟทันที พวกเขาวิ่งไปมาราวกับคนบ้า บ้างก็ถูกคนอื่นผลักลงไปบนพื้นและถูกเหยียบจนตาย เพียงชั่วครู่ สถานการณ์ทั้งหมดก็ตกอยู่ในความโกลาหลราวกับเกิดภัยพิบัติ!
“ฟึ่ว”
ขณะที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับความวุ่นวายของผู้คนที่ไม่รู้ว่าตนจะรอดหรือตายทันใดนั้น หลินเฉิงก็ได้ยินเสียงแหวกอากาศมาทางเขา เขาจึงยกดาบของเขาเพื่อป้องกันมันอย่างรวดเร็ว จากนั้นหูของเขาก็ได้ยินเสียงของ”แกร็ก” และดาบน้ำแข็งในมือของเขาก็ถูกเตะออกไปด้วยการหวดขาที่รุนแรง! “ตุ้บ…”
อย่างที่เห็นหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วเข้าหาการทันที และปีกของเขาก็กางออกและบินขึ้นไปบนฟ้าสูงกว่าสิบเมตรอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ทิ้งห่างจากยักษ์ร่างเล็กที่โจมตีเขา เขาก็คว้าเข้าที่ด้ามน้ำแข็งที่แตกออกมาจากดาบน้ำแข็งเล่มก่อนหน้าทันที เพียงครู่เดียวดาบน้ำแข็งเล่มใหม่ก็ถูกสร้างขึ้นอีกครั้ง!
“มีแต่พวกอันธพาลเท่านั้นที่ลอบโจมตีไม่คิดว่าขนาดตัวของคุณมันไม่เหมาะไปหน่อยหรอ?”
ขณะที่ซ่อมแซมดาบน้ำแข็งหลินเฉิงก็ใช้เวลาไปกับการจุดบุหรี่ ในเวลานี้ เขากำลังถือดาบน้ำแข็งอยู่และจากนั้นเขาก็พูดกับยักษ์ร่างเล็กข้างใต้
“ออกไปจากที่นี่ซะ!”
เมื่อได้ยินคำยั่วยุของหลินเฉิงยักษ์ร่างเล็กกำลังจะพูดออกไปด้วยปากขนาดใหญ่ แต่ก็ถูกขัดด้วยฝีมือของดิงเฮาหยวนที่เดินออกมาจากด้านหลังของเขา หลังจากที่เขาปัดมือให้ดิงเฮาหยวนล่าถอยไป เขาก็หันไปมองภาพโศกนาฏกรรมที่เหมือนกับนรกข้างใต้ทันที จากนั้นจึงมองไปที่หลินเฉิงและพูดเสียงเย็น “ฉันยอมรับว่าความแข็งแกร่งของนายนั้นมากเกินกว่าที่พวกเราจินตนาการเอาไว้! ถ้าหากไม่มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในวันนี้ นายก็อาจจะได้รับช่วงต่อฐานทัพทัพสมุทรสีครามแห่งนี้ทั้งหมดในอนาคตและมันก็จะรุนแรงไปมากกว่านี้….”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ทันใดนั้นดิงเฮาหยวนก็หันกลับไปมองกลุ่มคนที่รอดพ้นมาจากการล้างบางของลิ่มน้ำแข็งและกำลังจะฆ่าหลินเฉิงด้วยความแค้น
“เดี๋ยวก่อน!”
“หะ….อะไรนะ?!”
“คุณหมายความว่าอะไรท่านผู้บัญชาการดิง?”
“ทำไมคุณถึงไม่ให้พวกเราไป?”
“นั่นสิ!ผู้ชายคนนี้สังหารพี่น้องของพวกเรามากมายเพียงแค่เขากวาดมือ ทำไมเราถึงไปช่วยพวกเขาล้างแค้นไม่ได้?”
“ใช่แล้วท่านผู้บัญชาการดิง คุณ..”
เมื่อเห็นว่าดิงเฮาหยวนไม่ยอมให้พวกเขาโจมตีหลินเฉิงกลุ่มผู้มีพลังต่างตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นพวกเขาก็ไม่พอใจ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเคารพดิงเฮาหยวนมาก แต่หลินเฉิงเพิ่งฆ่าพี่น้องของพวกเขามากมาย ตอนนี้พวกเขาไม่พอใจมาก แล้วจะให้พวกเขาหยุดได้ยังไงกัน?
หลังจากที่ได้ฟังความถามที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของเหล่าผู้มีพลังดิงเฮาหยวนลูบหน้าผากของตัวเอง และเมื่อพวกเขากำลังจะถามออกมาอีกครั้งเขาก็ถามกลับไปเสียงดัง “พวกนายจะทำอะไรล่ะ? ตอนนี้พวกนายก็ยังไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของชายคนนี้อีกหรอ?! จะไปตายงั้นหรอ?”
หลังจากพูดด้วยความโมโหออกไปเขาก็หันหน้ากลับมามองหลินเฉิงและพูดขึ้น“แต่หลังเหุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันจะไม่มีความประนีประนอมอีกต่อไป! ถึงแม้ว่าความสามารถของนายจะเกินกว่าที่พวกเราจิตนาการเอาไว้ แต่โปรดเชื่อเถอะว่าถ้าหากฉันจะอยากสู้กันนายจริงๆ นายจะไม่มีทางได้เปรียบแน่นอน! ทำไมเราไม่เจรจาหาข้อตกลงที่ยอมรับร่วมกันได้ล่ะ?”
“ฮึ?”
เมื่อได้ยินหลินเฉิงก็ยักคิ้วขึ้นอย่างอดไม่ได้ “อย่างเช่นอะไรล่ะ?”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงไม่มีท่าทีว่าจะปฏิเสธการต่อรองดิงเฮาหยวนก็โล่งใจขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเขาจึงพูดต่อ “อย่างเช่น นายปล่อยฉวนเอ๋อไป และฉันสัญญาณว่าจะปล่อยเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ไป! และหากในอนาคต ถ้าหากนายและลุงของนายอยากที่จะอยู่ในฐานทัพสมุทรสีคราม ฉันสัญญาว่าครอบครัวของนายจะไม่ถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม หรือถ้าหากนายอยากจะไปจากที่นี่ ฉันก็จะไม่ส่งคนตามนายไป! นายคิดว่าข้อเสนอนี้เป็นยังไง?”
“ผมรู้สึกยังไงน่ะหรอ?” เมื่อได้ยินข้อเสนอของดิงเฮาหยวนหลินเฉิงก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ หลังจากที่ทิ้งก้นบุหรี่ไป เขาก็เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว “ผมคิดว่า ไม่สนใจเลยสักนิด!”
“แก…!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงปฏิเสธดิงเฮาหยวนก็รีบเอ่ยถามด้วยความโกรธทันที “เอาตัวฉวนเอ๋อไปและนายจะได้ผลประโยชน์อะไร?! ไม่ว่าความเข้าใจผิดในครั้งนี้จะใหญ่หลวงขนาดไหน แต่พวกเราก็สามารถเจรจากันได้ ทำไมต้องมาฆ่ากันโดยไร้ประโยชน์แบบนี้ด้วย?”
“หึ!”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธของดิงเฮาหยวนหลินเฉิงก็ส่งเสียงในลำคอ “ผมบอกอะไรให้นะท่านผู้บัญชาการดิงที่รัก ผมเกรงว่าคุณคงจะยังไม่รู้สินะว่าฉวนเอ๋อคนดีของคุณทำอะไรลงไป ถูกมั้ย? เชื่อเถอะ เมื่อคุณเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าชายคนนี้ทำอะไรลงไปภายในฐานทัพสมุทรสีคราม คุณก็จะอยากฆ่าเขาด้วยมือของคุณเอง! และผมก็แค่ทำมันให้คุณ…”
———————————