เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 397
เขารู้ว่า ตัวเองไม่มีทางเกลี้ยกล่อมหยางติ่งเทียนได้
สิ่งที่หยางติ่งเทียนตัดสินใจแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถห้ามเขาได้
นอกจาก……
คิดถึงตรงนี้
ฟู๋โป๋เงยหน้าขึ้น เหลือบมองหญิงสาวสวยในภาพวาด
คงจะมีแต่เธออยู่ ถึงจะสามารถห้ามหยางติ่งเทียนได้
แต่เสียดายเธอตายไปแล้ว!
หวังว่า หยางติ่งเทียนไปตงไห่ในครั้งนี้
พ่อลูกจะไม่ฆ่ากันเองนะ!
……
ตงไห่
สนามบินนานาชาติ
หยางเฟิงและเสือขาว เดินออกมาจากทางออกวีไอพี
ที่นอกสนามบิน
เย่เมิ่งเหยียนก็รอไว้นานแล้ว
“ที่รัก! ที่รัก!”
หลังจากที่เห็นหยางเฟิง
เย่เมิ่งเหยียนโบกมือ ก้าวไปอย่างคล่องแคล่ว กระโดดขึ้นไปในอ้อมแขนของหยางเฟิง และหนีบขาสวยของเธอไว้รอบเอวของหยางเฟิง
เสือขาวหันหัวไปอย่างเขินอาย……
หยางเฟิงกอดเย่เมิ่งเหยียนไว้แน่นๆ
แทบจะบีบเย่เมิ่งเหยียนเข้าไปร่างกายของตัวเอง
“ที่รัก คำพูดพื้นบ้านพูดได้ดี ไม่เจอวันเดียวเหมือนไม่เจอกันสามปี!”
“หลายวันมานี้ไม่ได้เจอคุณ ฉันคิดถึงคุณจะตายแล้ว!”
“ค่ำคืนที่ไม่มีคุณ ฉันนอนไม่หลับทุกคืนเลย!”
ฟังคำบอกรักของหยางเฟิง
เย่เมิ่งเหยียนหน้าแดง
แต่หลังจากได้ยินคำพูดสุดท้ายของหยางเฟิง เธอก็หยิกเนื้อนุ่มๆที่รอบเอวของหยางเฟิงไปหนึ่งที พูดอย่างเขินอาย “ไอ้คนบ้า คุณพูดอะไรของคุณเนี่ย!”
หยางฟันยีฟันยิ้ม
เขายิ้มแล้วพูดว่า “ที่รัก ที่เค้าพูดเป็นเรื่องจริงนะ เดี๋ยวกลับไปแล้ว ให้เค้าดูแลที่รักดีๆดีไหม?”
เย่เมิ่งเหยียนก้มหัว กระซิบเบาๆ “อืม!”
กำลังพูดอยู่
เธอยังใช้ปลายลิ้นเลียคอของหยางเฟิงอย่างซุกซน
ทันใดนั้น
ความรู้สึกเสียวชาเริ่มมา ยังมีกลิ่นหอมของหญิงสาวด้วย
เลือดร้อนของหยางเฟิง พุ่งกระฉูด!
“เราไปกันเถอะ!”
หยางเฟิงอุ้มยกเย่เมิ่งเหยียนไว้ จากไปด้วยก้าวใหญ่
หน้าของเย่เมิ่งเหยียน แดงกว่าเดิม!
เธอรู้สึกถึง มีอะไรแปลกๆ ถูไถตัวเองอยู่เรื่อยๆ……
เสือขาวดูถึงตรงนี้
อดไม่ได้ที่จะชูนิ้วโป้งให้กับการกระทำที่ฉลาดของตัวเองก่อนหน้านี้!
ตามท่านแม่ทัพมันดีทุกอย่าง
ก็แค่กินอาหารสุนัขมากเกินไปได้ง่าย…..
เวลาเดียวกัน
ในใจเสือขาวก็อดไม่ได้ที่จะแอบหวังไปเอง
เมื่อไหร่ตัวเองถึงจะมีความรักที่หวานชื่นแบบนี้?
เขาคิดกลับไปอีกครั้ง
ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า
ผู้หญิงเหล่านั้นที่ตัวเองรู้จัก อ่อนแอเกินไป ไม่มีใครต่อสู้ได้
ต่อสู้ไม่ชนะเสือขาว จะเหมาะสมที่จะเป็นนายหญิงของเขาได้ยังไง!
นายหญิงของเสือขาว เรื่องสวยไม่สวยเป็นอันดับสอง ต่อสู้ได้ ถึงจะเป็นเรื่องอันดับหนึ่ง!
เดินออกจากสนามบิน
หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียน มุดเข้าไปในเข้าไปในมายบัค
ส่วนเสือขาว แน่นอนว่ารับบทเป็นคนขับรถ
ตูม!
ได้ยินแค่เสียงดังโห่
รถยนต์มุ่งไปวิลล่าหยุนห่าย
“ที่รัก……”
“ที่รัก……”
ในเบาะหลังของรถยนต์
หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนทั้งสองยังคงหยอกล้อกัน
สิ่งนี้ทำให้เสือขาวอดไม่ได้ที่จะทนดูไม่ไหว
นี่แค่ไม่เจอกันกี่วันเอง
จำเป็นต้องกระหายขนาดนี้ไหม?
เกรงว่า
คนโสดอย่างเสือขาว ไม่มีวันรู้ว่าอะไรที่เรียกว่าความรัก!
คนที่รักกันทั้งสองคน แทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา
ขณะนี้
หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนก็คือกรณีนี้
“ใช่แล้ว! ที่รัก แม่เป็นยังไงบ้าง?” หยางเฟิงเอ่ยปากถาม
เมื่อได้ยิน เย่เมิ่งเหยียนพูดอย่างหมดหนทาง “คุณอย่าพูดถึงเลย ตั้งแต่แม่ฉันกลับมาจากเมืองกาสิโน ก็เหลิงไปเลย”
“เออ? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” หยางเฟิงสีหน้าสงสัย
จากนั้น
เย่เมิ่งเหยียนก็เล่าเรื่องที่หลันซินกลับมาตงไห่จากเมืองกาสิโน
ที่แท้ ตั้งแต่ที่หลันซินนี้ได้เงินหนึ่งพันล้าน กลับถึงตงไห่จากเมืองกาสิโน ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นเลย วันๆรู้แต่อวดรวย
เย่เมิ่งเหยียนและเย่ไห่ทั้งสองคน ห้ามเธอไม่หยุดเลย!